Απόσπασμα του πανηγυρικού λόγου της κας Μπατσκίνη

Ακολουθεί απόσπασμα του πανηγυρικού λόγου της κας Αγγελικής Μπατσκίνη, οδοντιάτρου, για την επέτειο απελευθέρωσης της πόλης:

Διατηρούμε ζωντανό το πνεύμα εκείνων των τόσο σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Η ιστορική μνήμη εξυψώνει το ήθος, την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνειά μας και την εθνική μας συνείδηση.

Πέρασαν ακριβώς 140 χρόνια από την ένδοξη ημέρα της 17ης Αυγούστου του 1881, ημέρα που η πόλη μας απέκτησε, μετά από 470 περίπου χρόνια σκλαβιάς, τυραννίας και καταπίεσης, την πολυπόθητη ελευθερία της. Η πρώτη κατάκτηση της περιοχής μας από τους Τούρκους έγινε το 1396, αλλά η οριστική υποδούλωση έγινε το 1414.
Προεπαναστατικά, η εύφορη πεδιάδα του Αλμυρού με τις καπνοφυτείες κατοικείτο από πολλούς Τούρκους. Ισχυρές τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν εγκατασταθεί, καθιστώντας δύσκολη κάθε επαναστατική κίνηση.
Οι συνθήκες ζωής για τους Αλμυριώτες ήταν δυσμενείς από κάθε άποψή. Βαριά σκλαβιά και καταπίεση, ασφυκτική φορολογία, ανέχεια, λοιμοί οδήγησαν στην παρακμή του Αλμυρού. Οι
περισσότεροι ντόπιοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη καταφεύγοντας σε ορεινά χωριά, όπως η Βρύναινα και οι Κοκκωτοί, που αρχίζουν να ακμάζουν, καθώς η γεωγραφική τους θέση καθιστούσε δύσκολη την πρόσβαση για τον κατακτητή.
Πολλοί καταφεύγουν επίσης στην παλιά Ιερά Μονή της Παναγίας Ξενιάς, ένα μοναστήρι καταφύγιο, στήριγμα οικονομικό, ηθικό και προπαντός θρησκευτικό, αποτρέποντας τον εξισλαμισμό των προγόνων μας. Στη μονή υπήρχε βιβλιοθήκη και οι μοναχοί δίδασκαν τα ελληνικά γράμματα στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.
Η επαναστατική οργάνωση που ξεκίνησε στην επαρχία του Αλμυρού είχε πρωτοστάτη τον Ιωάννη Βελέντζα και τους γιους του Θρασύβουλο και Αχιλλέα. Συμμετείχαν νέοι της περιοχής, όπως οι Οικονομίδης Πατσούρας, Δήμος Κωστούλας (αρχιποιμένας) οι ορεσίβιοι Ιωάννης Ζήκος, Βασίλης Ζούρκος, Δημήτρης Λαμπρινάκης, οι αδελφοί Τσουμπέτα και άλλοι ποιμένες. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής μας βρέθηκαν να πολεμούν εναντίον των Τούρκων στη Ρούμελη και τον Μοριά, όπως οι Μαργαρίτης Λιλής, Γιώργος Ξύδης, Καραδήμος Φράγκος, Θανάσης Φράγκος, Ιωάννης Νικολάου, Κωνσταντίνος Σακελλίων., Κώστας Χαϊτάς και άλλοι. Ο Στέφανος Κομητάς από τους Κωφούς φωτίζει το μυαλό των υπόδουλων με την πένα του.
Φτάνουμε στο 1830, οπότε και υπογράφεται το πρωτόκολλο του Λονδίνου, πρωτόκολλο ανεξαρτησίας της Ελλάδος. Η Ελλάδα
αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος, με τα όριά της λίγο έξω από τον Αλμυρό. Η Σούρπη ανήκε στο νέο ελεύθερο ελληνικό κράτος, ενώ ο Αλμυρός εξακολουθεί να είναι σκλαβωμένος.
Ο Ιωάννης Βελέντζας, αυτός ο μεγάλος πρωτοστάτης, απογοητευμένος οικτρά από τη μη απελευθέρωση του Αλμυρού, διοργανώνει με αυταπάρνηση επαναστατικά κινήματα συνεχώς, προσφέροντας όλη του την περιουσία. Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του αποκαλεί τον Γιάννη Βελέντζα «ασυμβίβαστο πατριώτη» και «παλικάρι».
Τα επαναστατικά κινήματα που ακολούθησαν ήταν αρκετά και σημαντικά. Οι Αλμυριώτες πρέπει να νιώθουμε περήφανοι για τους προγόνους μας διότι διεξήγαγαν καθοριστικές μάχες με άμετρο ηρωισμό και αυτοθυσία. Τα σπουδαιότερα κινήματα ήταν του 1840, 1848, 1854 και 1878 με το τελευταίο να καθορίζει τις μετέπειτα εξελίξεις.
Τον Ιανουάριο του 1878 με πρωτοστάτη τον Ιωάννη Βελέντζα τον νεότερο, σημειώθηκε σπουδαία νίκη στη μονή Παναγίας Ξενιάς με τον τουρκικό στρατό να υποχωρεί, έχοντας υποστεί σημαντικές απώλειες. Στη συνέχεια οι επαναστάτες προσβάλουν το ύψωμα του προφήτη Ηλία, τρέποντας σε φυγή τους Τούρκους μετά από μία ανελέητη μάχη μέσα σε χιονοθύελλα. Τα επαναστατικά σώματα εισήλθαν στην Ιερά Μονή Παναγίας Ξενιάς με το λάβαρο της νίκης και οι μοναχοί τους υποδέχθηκαν με δοξαστικούς ύμνους.
Τον Φεβρουάριο του 1878 ακολούθησαν οι μάχες του Παλαιού Πλατάνου. Επικεφαλής ήταν ο Θρασύβουλος, ο Αχιλλέας και ο Ιωάννης Βελέντζας ο νεότερος, ο Ν. Αξελός, ο Χ. Λέλουδας, με
εθελοντές μαχητές τους βουλευτές Α. Μήτσα, Γ. Νικολαΐδη και με οπλαρχηγούς τους Ζούρκο, Ζήκο και Φράγκο. Η πρώτη μάχη υπήρξε νικηφόρος. Οι οπλαρχηγοί ανακηρύσσουν την επαρχία του Αλμυρού «ελεύθερη». Λαμβάνει όμως χώρα και δεύτερη μάχη στη θέση άγιος Αντώνιος, στην οποία προσήλθε σε βοήθεια και το τάγμα του καθηγητή Νικολαΐδη με φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο φοιτητής Π. Πολίτης περιέγραψε τη δύσκολη και άνιση μάχη 680 υπερασπιστών με 6.000 Τούρκους. Η σφοδρότατη αυτή μάχη έληξε στις 12 Φεβρουαρίου με υποχώρηση των επαναστατών. Λέγεται πως οι νεκροί Έλληνες ήταν 16, ενώ οι απώλειες από την πλευρά των Τούρκων αγγίξανε τους 200.
Τα αντίποινα των κατακτητών ήταν πολύ σκληρά. Ο Παλαιός Πλάτανος έγινε παρανάλωμα του πυρός, φανερώνοντας την κτηνωδία των Τούρκων.
Με το συνέδριο του Βερολίνου το 1878 οι σκλαβωμένοι Έλληνες δικαιώνονται. Τρία χρόνια αργότερα η Θεσσαλία προσαρτάται στο ελληνικό κράτος. Στις 17 Αυγούστου του 1881 τα ελληνικά στρατεύματα απελευθερώνουν τον Αλμυρό. Οι κάτοικοι του Αλμυρού υποδέχονται τα απελευθερωτικά στρατεύματα με μεγάλο ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Η παράδοση της πόλης έγινε στο Δημαρχείο και η δοξολογία στον ναό του Αγίου Νικολάου. Μετά από 140 χρόνια ελευθερίας του τόπου μας και με την συμπλήρωση 200 χρόνων από την εθνική Παλιγγενεσία, η χώρα μας αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα, ζει στον κλοιό μίας άλλου είδους αιχμαλωσίας και περιορισμού της ελευθερίας λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊού.
Τόσο οι προσωπικές όσο και οι κοινωνικές αξίες δοκιμάζονται και είναι ακριβώς αυτές οι αντίξοες συνθήκες από τις οποίες πρέπει να βγούμε πιο δυνατοί, με περισσότερη ανθρωπιά, αλληλεγγύη, αφήνοντας στην άκρη προσωπικές σκοπιμότητες, διαφορές και διαφωνίες και αντιμετωπίζοντας ενωμένοι τη νέα αυτή απειλή. Ζούμε σε μία αβεβαιότητα για το μέλλον τόσο λόγω της πανδημίας, όσο και λόγω των τεράστιων περιβαλλοντικών καταστροφών.
Ας προβληματιστούμε όλοι οι απλοί πολίτες, αλλά και οι ηγέτες σχετικά με το τι κάνουμε σωστά και ποια είναι τα λάθη μας. Ας προβληματιστούμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα που αποκτήθηκαν από τους προγόνους μας με αίμα και θυσίες.
Οφείλουμε όλοι να εργαστούμε για μια καλύτερη κοινωνία, με πυξίδα τις αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας. Ας αποτελέσει ο Δήμος μας μια κοινότητα ειρήνης, ομόνοιας, προόδου με πίστη και εμπιστοσύνη στα δημοκρατικά ιδεώδη.
Ας γίνει αυτός ο μικρός τόπος ένας μεγάλος φάρος ελπίδας, προσφοράς, ένα παράδειγμα συνεργασίας και αλληλοβοήθειας. Ας εμπνευστούμε από την αγωνιστικότητα των προγόνων μας για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων και ας δώσουμε τις δικές μας «μάχες» για την πρόοδο και ευημερία του τόπου μας.
Σας ευχαριστώ θερμά για την ακρόαση και για την τιμητική πρόσκληση να εκφωνήσω την πανηγυρική ομιλία.
Χρόνια πολλά σε όλους.
Αιωνία η μνήμη όσων πολέμησαν για την ελευθερία.