Η ιστορία του Αίαντα (Μέρος Β’

Το δεύτερο μέρος στην ιστορική πορεία 50 ετών του Αίαντα Σούρπης:

Ο Γιάννης Παλαμίτης ταλαντούχος παίκτης της ομάδος εκείνα τα χρόνια θυμάται: «Από το 1970 είχε στηθεί η ομάδα και προπονούνταν στο γηπεδάκι με φυσικό χορτάρι στη διπλανή Αγ. Τριάδα. Παίζαμε συνεχή φιλικά εδώ, αφού δεν υπήρχε ακόμη το γήπεδο στο χωριό, με ομάδες από γειτονικά χωριά. Ο Δημήτρης Τσούκας ήταν για εμάς ο μέντορας, αθλητικός και κοινωνικός. Πολλές φορές την ομάδα την έλεγε Άγιαξ-Αίαντα, ήθελε να μοιάσουμε καθ’ υπερβολή την τότε σπουδαία ολλανδική ομάδα με το γνωστό ολοκληρωτικό λεγόμενο ποδόσφαιρο. Επέμενε στην αντοχή, στη φυσική κατάσταση, δίτερμα κάναμε μόνο την Παρασκευή, στις άλλες δυο προπονήσεις της εβδομάδος κυρίως επικεντρώνονταν στη φυσική μας κατάσταση. Ως παλαιός μάλιστα αθλητής του στίβου έτρεχε μαζί μας στα συνεχή σπριντ των 100μ. και μάλιστα μας κοντράριζε. Πρωτοποριακό για την εποχή ήταν και η παρουσίαση της τεχνικής του αγώνα σε μαυροπίνακα στα αποδυτήρια όπου καταλαβαίναμε πλήρως την ανάπτυξη της ομάδος στον αγωνιστικό χώρο.

Επίσης για να έχουμε υψηλές ποδοσφαιρικές παραστάσεις, μιλάμε για μια ομάδα Γ’ Τοπικού, μας πήγαινε με δικά του έξοδα, με το αυτοκίνητο του και με μισθωμένα ταξί του χωριού, στο γήπεδο του Ολυμπιακού Βόλου, όπου είχαμε δει πολλά ματς Α’ Εθνικής με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ κ.α. Ακόμη και αγγλικό ποδόσφαιρο μας έβαζε να βλέπουμε στην τηλεόραση από τις μεταδόσεις της ΕΡΤ και μας εξηγούσε μετά τον αγώνα που είδαμε. Την Παρασκευή και το Σάββατο απαιτούσε από τους παίκτες καλή εξωγηπεδική ζωή, όποτε αν κάποιον τον έβλεπε να διασκεδάζει αργά το βράδυ έξω στα καφενεία του κεντρικού δρόμου του χωριού, τον απέκλειε αυτόματα από το κυριακάτικο παιχνίδι.

Μάθαινε πάντα τους βαθμούς που είχαμε στο σχολείο και πάντα μας παρότρυνε να συνδυάζουμε διάβασμα και αγάπη για τον αθλητισμό. Ουσιαστικά για εμάς ήταν προπονητής αλλά και δεύτερος «πατέρας», ήταν η αυθεντία που μας ενέπνεε . Μετά τα κυριακάτικα ματς η πρόσφορα του ήταν το κέρασμα για την ομάδα, δηλαδή η έξοδος όλων μας στα δυο καφενεία -κεντράκια του χωριού, Βέργος-Χουλιαράς, όπου μας κερνούσε και μας ανέλυε σε χαλαρό κλίμα το παιχνίδι. Ήταν βεβαίως και ο χορηγός ουσιαστικά της ομάδος πέρα από πρόεδρος-προπονητής. Πολλά χρήματα θεωρώ ότι είχε βάλει για την ομάδα που δημιούργησε στον τόπο του. Βεβαίως έβγαινε με τους συμβούλους της διοίκησης τις Κυριακές στην εξέδρα των φιλάθλων για έρανο-ενίσχυση της ομάδος (κάτι που γίνεται ακόμη και σήμερα), ακόμη και στα καφενεία ζητούσε τον όβολο ενίσχυσης και ο κόσμος πάντα ανταποκρινόταν. Τον θυμάμαι με αθλητική φόρμα στις προπονήσεις, αλλά πάντα καλοντυμένο με κοστούμι στον πάγκο της ομάδος στους αγώνες.

Το γήπεδο ζήτησε να έχει μεγάλες διαστάσεις 100 μ. και πλέον, σαν το Μαρακανά μας έλεγε έγινε το γήπεδο, γιατί ήξερε ότι είμαστε φοβερά προπονημένοι με φυσική κατάσταση και αντοχή. Έτσι οι ομάδες που έρχονταν στο γήπεδο μας, εύκολα έχαναν λόγω μεγάλου γηπέδου, κουράζονταν δηλαδή στο 2ο ημίχρονο. Αναπόφευκτα είχαμε πολύ λίγους τραυματισμούς ως ομάδα αφού είχαμε τέλεια ενδυνάμωση και καλή προπόνηση στα πόδια μας. Χαριτωμένη ατραξιόν στις προπονήσεις είχαμε τον σκύλο-μπόξερ του κυρ Δημήτρη, που έπαιζε μαζί μας, μέχρι και κεφαλιές έπαιρνε. Ξεχωριστή αναμέτρηση που θυμάμαι εκείνα τα χρόνια ήταν το ματς με την ερασιτεχνική ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου της Α’ Εθνικής κατηγορίας, την δεύτερη ουσιαστικά ομάδα του, όπου είχαμε μια τιμητική ήττα με 2-1, αλλα εντυπωσιάσαμε όλους τους Βολιώτες που ήρθαν, παίκτες, παράγοντες, προπονητές, αφού παίζαμε τότε στη Γ’ τοπική. Εύχομαι με αφορμή τα 50χρονα του Αίαντα μας, να ξαναβρεθεί η πρώτη ομάδα, δυστυχώς τόσα χρόνια δεν έχουμε συναντηθεί όλοι μαζί…» (η αφήγηση του Γ. Παλαμίτη έγινε στις 24 Ιουλίου 2021).

Η ομάδα συμμετείχε καταρχάς στη Γ’ Tοπική κατηγορία του νομού Μαγνησίας – ΕΠΣΘ (αντίπαλες ομάδες Κανάλια, Πλάτανος, Ευξεινούπολη κ.α., κυρίως γειτονικές ομάδες στην περιοχή μας) και πολύ σύντομα, το 1976, ανέβηκε στην Β’ ΕΠΣΘ.

Ο πρώτος αγώνας μαζί με τα λαμπρά εγκαίνια του γηπέδου δόθηκε αρχές Ιανουαρίου του 1973 με το γειτονικό νεοσύστατο σωματείο των Μυρμιδόνων Πλατάνου, που ένα χρόνο πριν είχε ιδρυθεί.. Άρθρο της εφημερίδας Ταχυδρόμος Βόλου που έστειλε ως ανταπόκριση από το χωριό ο συνεργάτης της εφημερίδας Γιώργος Χρ. Χουλιαράς μάς ενημερώνει για το ξεκίνημα του Αίαντα. Τίτλος του άρθρου Εγκαίνια Κοινοτικού Γυμναστηρίου και φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου στη Σούρπη: «Την Κυριακή εγένοντο τα εγκαίνια του κοινοτικού γυμναστηρίου όπου παρέστησαν οι αρχές της κωμόπολης και πλήθος κόσμου.

Στις 3 το μεσημέρι εψάλη Αγιασμός και ακολούθησε φιλικός αγώνας μεταξύ του Αίαντα και των Μυρμιδόνων Πλατάνου. Θαυμάσιο παιχνίδι νικήτρια με 1-0 η ομάδα των Μυρμιδόνων, που ήταν όμως ενισχυμένη με δύο παίκτες του ΓΣ Αλμυρού τους Κράλλη, Μπούρχα. Η σύνθεση του Αίαντα-η ενδεκάδα με αλλαγές Κωνσταντίνου Κ., Θεοδώρου Κ. γκολκίπερ-Τάτσης Β., Παλαμίτης Γ., Ζάρας, Κωνσταντίνου Κ. αμυντικοί-Αλαμανιώτης Γ., Αγγελίδης, Τζαβέλλας Β. μέσοι, Κοντούρης Χρ. ο αρχηγός της ομάδος, Μακρής Κ., Παπαϊωάννου Γ., Στάμος Κ. επιθετικοί. Διαιτητής ο κ Κορδίστας από τον Αλμυρό. Μια ημέρα πριν τον αγώνα διεξήχθησαν οι αρχαιρεσίες μεταξύ των μελών του συλλόγου και αναδείχθηκε το εξής διοικητικό συμβούλιο (πριν, επί δύο χρόνια, υπήρχε διοικούσα επιτροπή): Τσούκας Δημήτρης, Αλεξογιαννόπουλος Γιώργος, Ξηρομερίτης Φώτης, Κίζης Δημήτρης, Κεχαγιάς Νίκος, Κουτμάνης Αθανάσιος, Πρασσάς Χρήστος. Αναπληρωματικοί σύμβουλοι οι Σπανός Γιώργος, Κωστούλας Κώστας, Μότσαλος Ιωάννης».

Ξεχωριστό γεγονός για τον Αίαντα εκείνα τα χρόνια η ύπαρξη βοηθητικού γηπέδου με φυσικό χόρτο, όπου γίνονταν οι προπονήσεις της ομάδος. Ήταν το γηπεδάκι του γειτονικού χωριού της Αγίας Τριάδος -σήμερα δεν υπάρχει- όπου η ομάδα έκανε τις κύριες προπονήσεις της και τους επίσημους αγώνες τους έδινε στο ξερό χωμάτινο, με κοκκινόχωμα, γήπεδο της Σούρπης. Η ομάδα καθιερώθηκε να αγωνίζεται μετά το 1976 στο πρωτάθλημα της Β’ ΕΠΣΘ μέχρι το 1999, όταν ανέβηκε στην Α’ Τοπική κατηγορία του Ν. Μαγνησίας. Καλύτερες βαθμολογικά θέσεις όλα αυτά τα χρόνια ήταν η 3η θέση 1982 και 1987, η 5η θέση το 1997 και η 6η θέση το 1995. Οι χειρότερες βαθμολογικά αγωνιστικές χρονιές όπου η ομάδα απειλήθηκε με υποβιβασμό ήταν το 1985 και το 1995. Κορυφαίες σε σκορ νίκες ήταν το 1991 επί του Κεραυνού Ελευθεροχωρίου με 10-0, το 1992 επί του Αχιλλέα Αχιλλείου με σκορ 10-2 και το 1993 επί του Κεραυνού Σαμπάναγα με το επιβλητικό σκορ 8-0. Μεγάλες σε έκταση ήττες υπήρξαν το 1979 από την Ακρόπολη Σέσκλου με 8-1, το 1990 από τον Εθνικό Βόλου με 7-0 και το 1989 από τον Διαγόρα Στεφανοβικείου με 7-1 (τα στατιστικά έως το 2000).

Σημαντικοί παίκτες του Αίαντα που ξεχώρισαν και αγωνίσθηκαν αργότερα στην καριέρα τους σε ανώτερες εθνικές κατηγορίες ήταν οι Χρήστος Κουντούρης σε Απόλλωνα Αθηνών, Γιάννης Παλαμίτης σε Ολυμπιακό Βόλου, Κώστας Καραγκιόζογλου σε Νίκη Βόλου, Γεράσιμος Σταρίδης σε Τοξότη Βόλου, Σεραφείμ Κοντούρης σε ΓΣ Αλμυρού, Αποστόλης Μπερδής σε Ηλιούπολη, και τα πρόσφατα νεωτέρα χρόνια μετά το 2000, οι Θανάσης Θ. Κωστούλας σε ΓΣ Αλμυρού, Σπύρος Χαλάτσης σε Λεβαδειακό-Πανναυπλιακό, Δημοσθένης Τζαβέλλας σε ΓΣ Αλμυρού (όλες αυτές οι ομάδες ανήκαν σε Β-Γ-Δ Εθνική κατηγορία).

Η κορυφαία βέβαια ποδοσφαιρική, αθλητική, μορφή του Αίαντα είναι ο Θανάσης Κ. Κωστούλας. Γεννήθηκε στη Σούρπη το 1976, σε ηλικία μόλις 14 ετών αγωνίσθηκε στην ομάδα του τόπου του. Κορυφαίο ταλέντο, μεταγράφεται το 1992 στον γειτονικό ΓΣ Αλμυρού όπου ξεχωρίζει και καλείται στην Εθνική Παίδων. Το 1994 νέα μεταγραφή στον Ολυμπιακό Βόλου και στην Β Εθνική και ένα χρόνο μετά η πλούσια τότε ποδοσφαιρικά Καλαμάτα τον εντάσσει στο δυναμικό της και έτσι έρχεται η ώρα της Α’ Εθνικής. Το 1999 κάνει το μεγάλο άλμα στην καριέρα του, με την μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς, με προσωπική εισήγηση του προπονητή Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ακολουθούν πάμπολλες κατακτήσεις του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, πολλοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη στο Τσάμπιονς Λιγκ και αγωνιστική παρουσία το 2001 στην Εθνική Ελλάδος. Εννοείται ότι είχε συμμετοχές και στις μικρές Εθνικές Παίδων, Νέων, Ελπίδων, το 1999 μάλιστα με την Εθνική Ελπίδων κατακτά την 2η θέση στο Πανευρωπαϊκό της Ρουμανίας, ενώ το 1997 κατακτά την 3η θέση με την Μεσογειακή εθνική ομάδα στους αγώνες στο Μπάρι της Ιταλίας. Μετά τον Ολυμπιακό αγωνίσθηκε σε Ξάνθη, Αστέρα Τρίπολης, κλείνοντας την καριέρα του. Εκτός από τον Θανάση Κωστούλα συμμετοχή σε Εθνικές ομάδες είχαν την δεκαετία του 1980 σε επίπεδο προεθνικής -εθνικής Παίδων οι Νίκος Κουτμάνης και ο αείμνηστος Δημήτρης Κοντούρης (1969-1993). Πρόεδροι του Αίαντα από την ανασύσταση του το 1972 και εντεύθεν υπήρξαν οι Δημήτρης Τσούκας, Γιώργος Τριανταφύλλου, Δημήτρης Χουλιαράς, Θανάσης Περιστεράς, Θανάσης Κωστούλας, Κώστας Κωστούλας, Κώστας Τζαβέλλας, Βαγγέλης Τζαβέλλας, Παναγιώτης Γεωργιάδης, Κώστας Καραγκιόζογλου, Δημήτρης Αναστασίου, Γιάννης Καλατζής, Θανάσης Ντούκας, Χρήστος Κωστούλας.

Ο Αίαντας στον 21ο αιώνα, από το 1999 συγκεκριμένα μέχρι σήμερα το 2021, αγωνίζεται κυρίως στην Α’ ΕΠΣΘ, με πολύ μικρά διαλείμματα στην Β’ Κατηγορία.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα πρωταγωνιστεί στη μεγάλη ποδοσφαιρική κατηγορία του Νομού Μαγνησίας. Το 2018 με προπονητή τον Γιάννη Σιαμέτη και με την αρωγή της διοίκησης του Χρήστου Κωστούλα (με τους πολύτιμους συνεργάτες του, όλοι τους άλλωστε παλαιοί παίκτες της ομάδος) τερμάτισε στην 4η θέση. Έπαιξε μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία του στον τελικό Κυπέλλου της ΕΠΣΘ με αντίπαλο τον πανίσχυρο Ολυμπιακό Βόλου στο Πανθεσσαλικό στάδιο, παρουσία 800 φιλάθλων από το χωριό (στον ημιτελικό νίκησε τον ΓΣΑ της Γ’ Εθνικής στον Αλμυρό με σκορ 3-4). Η ημερομηνία αυτής της ιστορικής αναμέτρησης κόντρα στον Ολυμπιακό Βόλου ήταν η 9η Μαρτίου 2019. Ηττήθηκε βεβαίως, αλλά έγραψε μια χρυσή σελίδα στην ποδοσφαιρική του ιστορία. Αγωνίστηκαν οι Χαλάτσης, Παπανικολόπουλος, Μακανίκας, Πλαβός, Χριστέλος, Χειλάς, Μπιρτσάι, Αραπίτσας, Θ. Κατσιαβριάς, Τσόγκας, Μιχόπουλος και ως αλλαγή οι Λαγός, Κ. Κατσαβριάς, Αθ. Κωστούλας, Ξηροκώστας.

Το 2019 κατετάγη επίσης στην 4η θέση, σε ένα πρωτάθλημα που έληξε πρόωρα λόγω πανδημίας ενώ είχε στόχο την κορυφή και τον τίτλο, ενώ την περσινή σεζόν 2020-21 ήταν επικεφαλής της Α’ ΕΠΣΘ, με 6 νίκες σε αντίστοιχες αγωνιστικές, αλλά και πάλι διεκόπη το πρωτάθλημα. Το μακρινό 2003 είχε κατακτήσει το τρόπαιο της Β’ ΕΠΣΘ, ένα κύπελλο που κοσμεί τα γραφεία της ομάδος στο Στάδιο της Σούρπης, ενώ το 1985 του είχε απονεμηθεί το Κύπελλο Ήθους, επειδή σε όλη την αγωνιστική περίοδο της Β’ ΕΠΣΘ δεν είχε καμμία αποβολή ποδοσφαιριστή. Το κυριότερο είναι ότι καθιέρωσε ένα στυλ επιθετικού ποδοσφαίρου, συνέχισε να υπηρετεί τον αθλητισμό στην ερασιτεχνική του μορφή και έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις των φιλάθλων ως μια παραδοσιακή δύναμη στην Α’ Τοπική. Πληροφορίες αντλήθηκαν για τη σύνταξη της ιστορίας του Αίαντα Σούρπης από το βιβλίο: Ιστορία – Φυσιογνωμία της Σούρπης Μαγνησίας, συγγραφέας Τριαντάφυλλος Σπανός, έκδοση Δήμου Σούρπης 2005. Πιο συγκεκριμένα για τον πρώτο Αίαντα πληροφορίες δόθηκαν από τον πατέρα μου Γιώργο Τρ. Σπανό και τους Δήμο Νταόπουλο, Νίκο Κεχαγιά, Γιώργο Χρ Χουλιαρά, αλλά και άλλους παίκτες εκείνων των χρόνων. Για την δεύτερη περίοδο του Αίαντα μετά το 1972, πολλές πληροφορίες καταγράφηκαν από τους Θανάση Κουτμάνη, έφορο της πρώτης ομάδος, η «ψυχή» της επί πολλά χρόνια, Νίκο Κουτμάνη, αθλητή του συλλόγου με εικοσαετή αγωνιστική παρουσία στις δεκαετίες 1980-90, αλλά βεβαίως και από πολλούς άλλους βετεράνους και σημερινούς αθλητές του Αίαντα. Όλους τους ευχαριστώ τα μέγιστα για τον χρόνο που μου διέθεσαν και ξετύλιξαν έτσι το «κουβάρι» των αθλητικών τους αναμνήσεων.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ