Στη Θεοδώρα

Φεύγοντας από το σπίτι της κόρης σου, την τελευταία φορά που σε είδα, ήρθα και σε χαιρέτισα και σου φίλησα το χέρι. Σήκωσες τα μάτια για μια στιγμή και μου είπες «εσύ, είσαι καλό κορίτσι».

Δεν είχα την τιμή να σε γνωρίσω πριν αρχίσει η ασθένεια να θολώνει τη μνήμη σου. Αλλά αυτές σου οι κουβέντες, η ξαφνική σου επικοινωνία με εμάς, αλλά και η κατάστασή σου με έβαλαν σε σκέψεις.

Πόση αγάπη να πήρε για να λαμβάνει τώρα, από την αξιότιμη οικογένειά της, τόσα χρόνια άδολης αγάπης; Ή μήπως τόση αγάπη της στέρησε η ζωή πρωτύτερα;

Έπειτα σκέφτηκα, γιατί ο Θεός, το φως της ζωής, η ζωοδότρα ενέργεια της πλάσης, να επιτρέπει την ύπαρξη αυτή;

Ίσως, γιατί δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε μέσα από την φροντίδα που σου έδωσαν, το σεβασμό που πρέπει να έχουμε στους ηλικιωμένους και την ευθύνη. Ίσως να μάθαμε λίγο καλύτερα τι θα πει αγάπη, ίσως να μάθαμε λίγο περισσότερο να εκτιμάμε τη ζωή.

Τελικά, στην ύπαρξη, δίνουμε οι άνθρωποι την αξία… Στο δώρο αυτού του “περάσματος”, εμείς επιλέγουμε τα αγαθά που θα ξετυλίξουμε και τι θα κάνουμε με αυτά.

Καλό ταξίδι και εύχομαι όσα κινηματογραφικά παρακολούθησες τα τελευταία χρόνια, τα δισέγγονά σου να προοδεύουν, τα εγγόνια σου να μεγαλώνουν, τα παιδιά σου να σε φροντίζουν, να γίνουν αναμνήσεις και θετική ενέργεια στο πέρασμά σου, «παρακάτω».

Ευχαριστώ που σε γνώρισα, ευχαριστώ που με κοίταξες… μου έδωσες αξία. Ήσουν Θεού Δώρο για όλους όσους μπόρεσαν να σε εκτιμήσουν.

Η οικογένειά μου, συλλυπούμαστε ειλικρινά τους οικείους της.