Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 22/5/21)

Το Δελτίο Θυέλλης με την υπογραφή του Γιώργου Τσιντσίνη όπως δημοσιεύθηκε στην έκδοση του “Λαού” το Σάββατο 22 Μαΐου 2021.

Είναι τομείς που η χώρα μας

παίρνει καλό βαθμό,

μα η ζωή μας άλλαξε

συνήθειες και ρυθμό.

Καλημέρα σας…

Όσο περνάνε οι μέρες και πλησιάζουμε στο καλοκαιράκι, όσο χαλαρώνουν τα μέτρα προστασίας που το προηγούμενο διάστημα μας κράτησαν σε πολύμηνο εγκλεισμό, όσο η επιχείρηση «Ελευθερία» τρέχει με φρενήρεις ταχύτητες και προσελκύει ολοένα και περισσότερους-ες πρώην διστακτικούς να εμβολιαστούν, τόσο δείχνει να στεριώνει και η ελπίδα για την πολυπόθητη ανοσία στη χώρα που (εν μέρει ή εν όλω) θα μας απαλλάξει σύντομα από την εχθρική πανδημία. Ο ιός όμως επιμένει να μας επιτίθεται, αν και σε κάποια σημεία δείχνει προς το παρόν να υποχωρεί.

Αν προσέξει κάποιος ωστόσο στον κοινωνικό του περίγυρο μάλλον θα διαπιστώσει ότι ένα «μούδιασμα» διατρέχει τις μικρές και τις μεγάλες τοπικές κοινωνίες και σημαδεύει τον τρόπο ζωής μας, την καθημερινότητά μας μ’ αυτό το μούδιασμα που περιγράφω πιο πάνω. Πολύς κόσμος –σωστά ή όχι- φοβάται ακόμη και φυλάγεται από τον ιό. Η αγορά άνοιξε αλλά δεν δείχνει ακόμη να καταγράφει αξιόπιστους τζίρους, όπως παλιότερα. Το ίδιο συμβαίνει και με την εστίαση και ίσως ο λόγος να είναι ότι αρκετοί άνθρωποι συνήθισαν να ζουν και να διασκεδάσουν πια μέσα στο σπίτι τους οικογενειακά ή με μικρές παρέες, παρά να επιχειρούν εξόδους σε καφετέριες, μπαράκια, εστιατόρια, τσιπουράδικα κτλ. Ίσως πάλι και να φταίει ότι τα πορτοφόλια πολλών αδειάζουν σιγά – σιγά εξ αιτίας εκείνων που έχασαν τις δουλειές τους και –κακά τα ψέματα- με τα επιδόματα και τις κρατικές ενισχύσεις δεν ζεις κανονικά. Απλώς κοιτάς πως να συντηρηθείς ατομικά και οικογενειακά. Πολύ φοβάμαι πως όσο καλά κι αν προχωρήσει το καλοκαίρι δεν θα καταφέρει τελικά να μας δώσει την κανονικότητα της …τσέπης που είχαμε πριν την πανδημία. Σίγουρα θα είναι και αρκετοί που προσπαθούν να κάνουν προληπτικά οικονομίες, να αποταμιεύουν ό,τι και όταν μπορούν, πάλι γιατί φοβούνται το άμεσο μέλλον.

Από την άλλη μεριά η αγορά, οι καταστηματάρχες που πλήρωσαν ακριβά το «μάρμαρο» του πολύμηνου εγκλεισμού, προσπαθώντας να κρατήσουν ανοιχτές τις καθημαγμένες επιχειρήσεις τους και αν μπορέσουν να τις αναστήσουν έχουν βάλει «νερό στο κρασί τους» με φιλικές τιμές στα προϊόντα που πωλούν, μεγάλες εκπτώσεις και προσφορές και γενικά κάνουν το κάθε τι για να προσελκύσουν και να δελεάσουν, να ανακτήσουν το καταναλωτικό τους κοινό.

Σημαντικά άσχημο είναι και το γεγονός ότι χιλιάδες νοικοκυριά «ματώνουν» οικονομικά επειδή έχουν φοιτητές και σπουδαστές στην οικογένεια μόνο και μόνο γιατί οι ανώτερες και ανώτατες σχολές παραμένουν κλειστές ή …ημίκλειστες, τα ενοίκια στους τόπους φοίτησης και άλλα έξοδα διαβίωσης των παιδιών να τρέχουν τσάμπα και βερεσέ, αλλά η μάθηση και η πρόοδος δεν γιατροπορεύεται με τηλεδιασκέψεις και άλλα ημίμετρα και η τρέχουσα χρονιά υπάρχει κίνδυνος να χαθεί. Οι ίδιοι κίνδυνοι διατρέχουν και τα παιδιά που φέτος θα δώσουν Πανελλήνιες Εξετάσεις και οι περικοπές εισακτέων ή κατάργηση κάποιων υποδεέστερων Σχολών επιτείνει την αγωνία και την αβεβαιότητα.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως π.χ. πώς θα αντιδράσει και πόσο ο εισαγόμενος τουρισμός, αν θα έρθουν στην Ελλάδα τουρίστες, πόσοι και από πού, συνδαυλίζουν τη γενικότερη ρευστότητα που βασικότερη αιτία έχει φυσικά πάλι την πανδημία. Και βέβαια η Κυβέρνηση παίρνει μέτρα, νομοθετεί, προετοιμάζει τη χώρα, την οικονομία για την επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά μένει να δούμε στην πράξη αν αυτές οι πρωτοβουλίες είναι στη σωστή κατεύθυνση και πόσο θα αποδώσουν, πόσο και αν θα θεραπεύσουν και πότε τη συνολική ζημιά. Το γεγονός ότι απέναντί της στέκει μια αντιπολίτευση που καθημερινά γίνεται αρνητής των πάντων και μάχεται τις σχετικές πρωτοβουλίες για το στενά κομματικό της συμφέρον, που δεν βοηθάει αυτήν την προσπάθεια ανάκαμψης, που όφειλε να είναι πιο εποικοδομητική, πιο εθνική, πιο χρήσιμη για τα συμφέροντα του λαού μας και της χώρας.

Το ψέμα και οι ψηφοθηρικές σκοπιμότητες εξακολουθούν να κυριαρχούν στην Πατρίδα μας, που δεν πρόλαβε καλά – καλά ν’ αφήσεις πίσω της μια πολυετή οικονομική κρίση μνημονίων, χρεών κτλ. Και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή παγκόσμια πανδημία, η οποία συντάραξε συθέμελα ακόμη και τις πιο ισχυρές χώρες και κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.

Δυστυχώς κάποιες παθογένειες της πολιτικής μας ζωή είναι διαχρονικά ριζωμένες και πάντοτε θα βρίσκονται οι αρνητές εκείνοι (πελαγωμένοι μέσα στην ημιμάθειά τους ή τους παλιούς φανατισμούς τους) που δεν θα βλέπουν ότι βιώνουμε έναν πρωτοφανή πόλεμο, με πολλά θύματα, ο οποίος δεν …διαλέγει εθνότητες, κόμματα και …χρώματα.

Και τον πόλεμο αυτόν θα τον κερδίσουν τελικά οι παγκόσμιοι «μαχητές» με τις λευκές μπλούζες, δηλαδή ερευνητές, λοιμοξιωλόγου, γιατροί και νοσηλευτές, οι οποίοι με άοκνες καθημερινές προσπάθειες παίζουν τις ζωές τους κορώνα – γράμματα, κάποιοι νοσούν τελικά και πεθαίνουν από τον ιό και όλοι τους έχουν το οικείο περιβάλλον τους σε διαρκή κίνδυνο. Τα ομόθυμα και ανυπόκριτα «μπράβο» των άλλων ανθρώπων ηχούν χλωμά και λίγα σαν ανταπόδοση της θυσίας τους. Ίσως η μόνη «παρηγοριά» είναι η πειθαρχημένη αντίδραση και οι συνιστώμενες προφυλάξεις, οι εμβολιασμοί της πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού, που φέρνουν πιο κοντά την πολυπόθητη νίκη.

Το πιο ασφαλές και αξιόπιστο είναι να μιλάει ο καθένας για τον εαυτό του και να μη μας φλομώνει διαρκώς στο αστήρικτο κουτσομπολιό και στις αβάσιμες διαδόσεις του στυλ «άκουσα από μια φίλη, ξαδέρφη της τάδε που ο τρίτος ξάδερφος έπαθε κτλ. κτλ.» Επίσης μην καταπίνετε αμάσητο ό,τι σερβίρει η τηλεόραση και ειδικότερα τα κανάλια εκείνα που έχουν κάνει την υγειονομική τρομοκρατία …εμπόριό τους, για να κερδίζουν τηλεθεατές.

Ακόμη κι εκείνοι που μιλάνε για παρενέργειες μετά τον εμβολιασμό τους, αναφέρουν ήπια και περαστικά συμπτωματάκια για ένα ή δυο 24ωρα, με ισχυρή πιθανότητα τα περισσότερα να τα πλάθει η φαντασία τους λόγω φόβου. Η πραγματική αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα σ’ εκείνους που ήταν εξ αρχής αποφασισμένοι να εμβολιαστούν και τους άλλους που επιμένουν στην άρνηση. Και εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων προσχωρεί στην επιχείρηση «Ελευθερία» και η ανοσία «χτίζεται» διαρκώς, διευρύνεται με κάθε τσίμπημα της βελόνας στα μπράτσα μας.

Το γεγονός ότι ανάμεσα στους αρνητές του εμβολιασμού υπάρχουν και ορισμένοι υγειονομικοί είναι ένα θέμα προς διερεύνηση και πιθανά έχει να κάνει περισσότερο με την ψυχολογία του καθενός και την ψυχολογία του και λιγότερο με την επιστημονική του γνώση. Άλλωστε και ο φόβος –όπως και η πανδημία επίσης- δεν κοιτάζουν, δεν διαλέγουν και δεν ελέγχουν ..πτυχία.

Ήδη επίσης η σταδιακή αποκλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων και του εγκλεισμού έχει αναχαιτίσει σημαντικά τα φαινόμενα κόπωσης, κακής ψυχολογίας και έντονης γκρίνιας του πληθυσμού. Τώρα το κυρίαρχο δίλημμα της μάζας είναι αυστηρά προσωπικό και επικεντρώνεται στον προβληματισμό «να κάνω ή όχι το εμβόλιο;»

Προσωπικά λοιπόν ολοκλήρωσα τον εμβολιασμό μου την Πέμπτη 13 του τρέχοντα μήνα, με τη δεύτερη δόση του φάιζερ, χωρίς έκτοτε την παραμικρή παρενέργεια, όπως ακριβώς και στην πρώτη δόση στα μέσα Απριλίου, πάντοτε στο αξιόμαχο Κέντρο Υγείας Αλμυρού. Αν και η ώρα προσέλευσής μου αυτή τη φορά ήταν η 7^η απογευματινή υπήρχε αρκετός κόσμος στο προαύλιο (κάποιοι που …διαλέγουν εμβόλιο και άρα και εμβολιαστικό κέντρο έρχονταν στον Αλμυρό όλη τη βδομάδα και από την περιοχή Φαρσάλων) και τα συνεργεία εμβολιασμού ήταν δυο έτσι ώστε να μη σχηματίζεται ουρά. Ταχύτατη η διαδικασία, με τους υγειονομικούς του Κέντρου να δουλεύουν και να εξυπηρετούν ακατάπαυστα. Και η χαρά μου ήταν μεγάλη, αναλογιζόμενος ότι προσωπικά …ξεμπέρδεψα από την υποχρέωση να προστατέψω τον εαυτό μου, αλλά κυρίως την οικογένειά μου, παιδιά κι εγγόνια, αλλά και το φιλικό – κοινωνικό μου περίγυρο. Γιατί το κρίσιμο δεν είναι τόσο η ζωούλα μου, αλλά να προστατεύσω τους δικούς μου ανθρώπους με το μόνο –μέχρι στιγμής- «εργαλείο» που μου προσφέρει η παγκόσμια επιστήμη, το εμβόλιο. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία κι όχι όλα τ’ άλλα που εν πολλοίς φαντάζουν μοιάζουν σαν …να είχαμε να λέγαμε.

Αν επιχειρήσω να «μαζέψω» συμπερασματικά τη σημερινή μας επικοινωνία θα πω ότι ως λαός, σε όλες τις ηλικίες, έχουμε πολλές δυσκολίες μπροστά μας… Και άλλα τόσα αναπάντητα ερωτηματικά που σαν άλλος εαυτός μας πιέζουν, μας προβληματίζουν, μας χαλάνε.. Όχι μόνο με την πανδημία, αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής, που θέλουμε να επιστρέψει σε κάθε τι που περιγράφουμε ως κανονικότητα.

Αλλά σαν πόσες φορές στη στράτα της ζωής μας είχαμε μια κανονικότητα; Μόνο ως διαλείμματα… Κι αμέσως μετά, πάλι δυσκολίες. Δύσκολες κι ακόμη πιο δύσκολες εποχές. Λες κι ανέκαθεν ήταν στο DNA μας διαχρονικά το «μετ’ εμποδίων»… Όμως ο Θεός της Ελλάδας είναι πάντοτε παρών. Αείποτε… Και δεν εγκαταλείπει ποτέ αυτόν τον ευλογημένο λαό, με τα τρανταχτά ελαττώματα και τις εξ ίσου διακεκριμένες και ζείδωρες αρετές, την ευφυΐα και τις δεξιότητες που τον ξεχωρίζουν και τον παρωθούν να ξεχωρίζει και να διακρίνεται παγκόσμια, αφήνοντας –πολλές φορές- άφωνη από θαυμασμό και έκπληξη ολόκληρη την υφήλιο. Έτσι και τώρα… Έχω στης ψυχής μου τα τρίσβαθα ότι πάλι θα τα καταφέρουμε και θα «αναγκάσουμε» τους φίλους να μιλάνε για μας και όσους μας εχθρεύονται να …παραμιλάνε.

Φαντασιώνομαι ότι κάτι τέτοιο μου σιγοψιθυρίζει στ’ αυτί το Μαγιάτικο δροσερό αεράκι αυτής της πανέμορφης γης που ζω. Το βλέπω στο αθώο χαμόγελο ενός –άγνωστου σ’ εμένα- νηπίου, όταν με συναντάει στο δρόμο και μοιάζει μ’ ένα αγγελάκι – αγγελιαφόρο, έτσι όπως περήφανοι το βγάζουν περίπατο οι νεαροί γονείς του στο παιδικό καροτσάκι. Το βλέπω στα σφιγμένα από πείσμα χείλη των γερόντων που πέρασαν και ξεπέρασαν πολλά δύσκολα, έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι, αλλά πήγαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους «ένα σκαλί παραπάνω», όπως έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, παιδί της αλήστου μνήμης Κατοχής, πριν 80 χρόνια.

Σ’ αυτή την όμορφη χώρα, με κάθε γενιά, πάντοτε περίσσευαν τα δύσβατα και κακοτράχαλα μονοπάτια και το σκαρφάλωμα στις κορυφές τρόμαζε προκαταβολικά, πριν αποφασίσουμε να πάρουμε τον ανήφορο. Αλλά οι περισσότεροι από μας, άνδρες και γυναίκες, ποτέ δεν σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε. Σαν ιδανικοί ορειβάτες τολμήσαμε το δύσκολο ανηφόρι. Κι όταν πατούσαμε κορυφές κοιτάζαμε ολόγυρα με μια βουβή θριαμβευτική ματιά νίκης κι αμέσως ψάχναμε που είναι η επόμενη κορυφή για να την κατακτήσουμε. Κι ας θόλωνε τη ματιά μας το λαχάνιασμα, ο ιδρώτας και –κάποιες φορές- και το αίμα.

Αυτή είναι η μοίρα μας… Να πληρώνουμε βαριά λύτρα, αλλά εμείς να νικάμε στο τέλος. Η χαρμολύπη κυριαρχεί στις ζωές μας. Ακόμη και στα γλέντια μας τα ανάμικτα συναισθήματα κυριαρχούν… Είναι άλλωστε γνωστή η Ελληνική παροιμία που λέει ότι «δεν υπάρχει γάμος χωρίς δάκρυ και κηδεία χωρίς γέλιο». Το ζεϊμπέκικό μας βαφτίστηκε «μοναχικός θρήνος» κι ένα λαϊκό μας τραγούδι έχει τους στίχους «Θεέ μου, πόσο παράξενοι είναι οι δικοί μας τόποι; Θλιμμένα τα τραγούδια μας και γελαστοί οι ανθρώποι». Είναι γεγονός άλλωστε ότι οι παππούδες μας είχαν κάποτε ως τα μοναδικά παπούτσια τους τα …αγγλικά άρβυλα με τα καρφιά στις σόλες, που τους χάριζε ο Στρατός μετά τη θητεία τους. Και συχνά μεθούσανε (ως νέοι Διόνυσοι) με το κρασί της Ελληνικής γης, πιπιλίζοντας εκ περιτροπής, στη σειρά –σαν μοναδικό… «μεζέ»- ένα κεφάλι ρέγκας.

Βέβαια, όσα αναφέρω πιο πάνω, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, συνοψίζονται προτρεπτικά για όλους μας, στη γνωστή αρχαία ρήση «θαρσείν χρη τάχ’ αύριον έσσεται άμεινον». Πάντοτε οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν κάτι παραπάνω…