Όταν φέρεσαι σα παλιάτσος η καθημερινότητα γίνεται τσίρκο – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Παρατηρώ καθημερινά γύρω μου ανθρώπους και εφήβους -και παιδιά ακόμη-ακόμη-, που από την σιωπή περνούν την έκρηξη σε μια στιγμή, σε ένα κλικ του μυαλού τους. Αισθάνονται φιμωμένοι και κάποτε… τελικά… ξεσπούν «άσχημα», άτσαλα και επικίνδυνα.
Πως καταντούν όμως σ’ αυτή την θέση, σ’ αυτήν την αντίδραση; Ποιος φταίει; Σίγουρα εμείς, οι ενήλικες και όχι τα παιδιά.
Στο προηγούμενο άρθρο μου, αναφέρθηκα στον μετάνθρωπο που θέλουμε να έχουμε μετά την πανδημική κρίση. Παρατηρώ όμως γύρω μου, πολλούς φοβισμένους ανθρώπους και αυτό δεν είναι καλό μήνυμα για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Όλοι μας, έστω για μια φορά, επιλέξαμε να προσποιηθούμε, να αφήσουμε το κακό να περάσει… ή το σχόλιο… ή την λήψη θέσης απέναντι σε ζητήματα και ανθρώπους, παρά να αναμετρηθούμε με τις ανάγκες της κοινωνίας μας, παρά να εκφέρουμε άποψη, ή και να κουράσουμε το μυαλό μας συγκεντρώνοντας τα δεδομένα για να σχηματίσουμε άποψη.

Κάναμε δηλαδή τον παλιάτσο…
Κάναμε τον παλιάτσο για να μη συγκρουστούμε με τον δημοσιογράφο που δεν μας ικανοποιεί…
Κάναμε τον παλιάτσο για να μη μάθει «το χωριό», να μη κουτσομπολέψει… και δεν κυκλοφορήσαμε ειδήσεις που θα προστατεύσουν τα παιδιά μας αύριο, μεθαύριο.
Κάναμε τον παλιάτσο στον πολιτικό, όχι αυτόν που μάχεται, τον άλλο που μοστράρει τη φάτσα του στα μίντια με κάθε ευκαιρία και καρπώνεται με ένα δελτίο τύπου την εργασία άλλων. Γιατί η πόλη θυμάται ακόμη και αιρετούς που καλούσαν πολίτες ή και εφήβους σε …απολογία!
Κάναμε τον παλιάτσο όταν συμφωνήσαμε με καθηγητή που δεν εργάζεται με αγάπη για τη μάθηση, με τη διαπαιδαγώγηση (τι, λέξη! διαπαιδαγώγηση! ξεχάσαμε την έννοια αυτή), για να μη χαθεί ο βαθμός.
Κάναμε τον παλιάτσο όταν προστατεύσαμε τις Αρχές που πρέπει να προστατεύσουν εμάς, είτε τους βάζουμε σε ένα καζάνι όλους, αδίκως.
Κάναμε τον παλιάτσο όταν αφήσαμε χωρίς απάντηση τους influencers (όρος του κοινωνικού δικτύου, γι’ αυτόν που ασκεί επιρροή με τις αναρτήσεις του) που επηρεάζουν τη σκέψη των νέων μας. Αλλά και όταν τα… «influencer media» καταντούν «βόθροι» ακόμη και από τις αναρτήσεις των ενηλίκων.
Κάναμε τον παλιάτσο όταν αραδιάσαμε μεγάλα λόγια, χωρίς όμως να βασανιζόμαστε για την πρόταση, τη λύση.
Κάναμε τον παλιάτσο όταν δεν ακούσαμε προσεκτικά αυτόν που διαμαρτύρεται… Αυτόν που αν έχει δίκιο πρέπει να τον υποστηρίξουμε… και αν έχει άδικο πρέπει να σταθούμε, απέναντί του. Να σταθούμε δηλαδή, κόσμια, δίπλα από αυτόν με τον οποίο διεκδικεί το δίκιο του.
Κάναμε τον παλιάτσο, όταν «αποδομήσαμε» τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε Δ.Σ. συλλογικοτήτων, στις οποίες όμως ποτέ δεν συμμετείχαμε ενεργά, ώστε με τις ενέργειές μας ως μέλη, να δώσουμε και τη δύναμη στους εκπροσώπους να επιτύχουν στόχους για όλους μας.
Κάναμε τον παλιάτσο, όταν προσποιηθήκαμε σε κάποιον, του τύπου, «γειά σου στρατηγέ μου», με τσιριτσάντζουλες διάφορες που τις πίστεψε και μετά «άιντε μάζευ’τον».
Κάναμε τον παλιάτσο όταν αναγνωρίζαμε ως χρήσιμες τις Αρχές, αυτές που «θέλουμε» κοντά μας όταν πρέπει να υποστηρίξουν το συμφέρον μας και όταν σφάλλουμε, στρεφόμαστε εναντίον τους.
Κάναμε τον παλιάτσο –για να μη μακρηγορώ- κάθε φορά που δεν ασκήσαμε την Δημο-κρατία και περιμέναμε να την ασκήσουν οι εκπροσωπούντες τους «θεσμούς» για εμάς.

Αλήθεια, όλα είναι πολύ απλά, αν αποφασίσεις να ενδιαφερθείς. Απευθύνομαι κυρίως σε όσους στήνουν σήμερα οικογένειες και ευρύτερα στις παραγωγικές ηλικίες. Απευθύνομαι ως πολίτης, αλλά και ως εκδότης, δίνοντας τον χώρο για κάθε επιστολή αναγνώστη που θέλει να εκφραστεί μέσα από την τοπική εφημερίδα και ιστοσελίδα. Είτε, συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε… και θα ήθελα πολύ τα σχόλιά σας… γιατί, δεν είναι δυνατόν το «θηρίο» που λέγεται άνθρωπος… να μην είναι πνευματικό ον και μόνο παραγωγικό και να “κουνιέται” κατά τις προσταγές του θηριοδαμαστή φοβούμενος τα ραπίσματα από ένα κλαράκι… Και, ναι… όταν το κράτος είναι στον Δήμο-Λαό και ο δήμος ενδιαφέρεται να κρατήσει τη ζωή στα χέρια του, κανένα κλαράκι δεν τον τιθασεύει (όπου κλαράκι, βαλ’τε τα σύγχρονα δεινά του οικογενειάρχη, του επαγγελματία, αλλά και κάθε πρακτική «τσάμπα μάγκα» που μπορεί με τα λεφτά του, ή την καρέκλα του να εκμεταλλεύεται όσους «κοιμούνται σε πνευματικό λήθαργο» κλπ).
Πρέπει να απευθύνουμε στον …Καίσαρα αυτά που πρέπει… Όχι, όμως ως έκρηξη, αλλά με μέτρο, έρευνα και σκέψη και τη διαμόρφωση άποψης και όσο πιο δίκαια αντέχει το «είναι» μας.
«Συμπαθάτε με» που αμπελο-φιλοσοφώ, αλλά ξέρετε οι περισσότεροι, ότι ταυτόχρονα τοπικο-λογώ…
Γιατί, η ζωή είναι σίγουρα σκηνή, αλλά όχι τσίρκο… (εκτός αν ψάχνεις ν’ ακούσεις καλή μουσική).
Διαλέχτε σχολαστικά τους πρωταγωνιστές της ζωής σας, της ζωής μας και καλό μας καλοκαιράκι! Και είπαμε… υπάρχει πάντα ο τρόπος να τα πεις ΟΛΑ.