Μιλάμε για αυτούς που κουράστηκαν να κάθονται… – του Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο Θυέλλης

Έκδοση 10-4-2021

Στ΄όνειρο ήρθε μια γιατρός,

όμορφη με τη μάσκα

και μου ΄κανε το εμβόλιο…

Άρα θα κάνω …Πάσχα.

Μετράμε ήδη μια βδομάδα λιγότερη από μήνα για το επερχόμενο Πάσχα… Οι προσδοκίες χαμηλές γιατί το «θεριό» που σκοτώνει τον πλανήτη είναι ανήμερο. Οι επιστήμονες και οι πολιτικοί είναι σαστισμένοι και μοιραία σπασμωδικοί στις αποφάσεις τους, που στοχεύουν ωστόσο στην υγεία όλων μας και υπεράνθρωπα προσπαθούν να περιορίσουν το κακό, την έξαρση σε όσους νοσούν και θα νοσήσουν, σε όσους χάνουν τη ζωή τους, θύματα του ιού.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και όλα τ’ άλλα… «να ΄χαμε, να λέγαμε». Οι μπαρουφολογίες των αδαών ή των ημιμαθών συσκοτίζουν, παρά βοηθάνε. Τώρα που μισοάνοιξε η αγορά περιμένουμε με αγωνία να δούμε τι θα γράφει καθημερινά το «κοντέρ» σε νοσούντες και νεκρούς. Περιμένουμε ν’ ανοίξουν σιγά – σιγά και τα σχολεία… Εγκλεισμένοι και ψυχολογικά κουρασμένοι παρακολουθούμε μοιρολατρικά τις εξελίξεις της υγειονομικής –κυρίως- επικαιρότητας.

Το Πάσχα του φόβου μας πλησιάζει… Είμαστε αποφασισμένοι να το γιορτάσουμε. Έστω και κουτσά – στραβά… Μας παρηγορεί ότι τα Άγια Πάθη είναι ασύγκριτα χειρότερα από τη δική μας 14μηνη περιπέτεια. Αλλά στη φύση του ανθρώπου αυτή η σύγκριση (και για όσους την πιστεύουν ακόμη) δεν είναι αρκετή. Η προσωρινότητά μας σ’ αυτή τη ζωή μας παρωθεί να θέλουμε όλα τα καλά. Εδώ και τώρα… Θέλουμε τη φυσιολογική μας ζωή πίσω. Και λίγο μας νοιάζει ποιος φταίει και γιατί γι’ αυτήν την πανδημία.

Σχεδόν 23 χρόνια τώρα (για τους παλιότερους αναγνώστες τουλάχιστον) «μπαίνω κάθε βδομάδα στα σπίτια σας», σας συντροφεύω στον πρωινό σας καφέ και φαντασιώνομαι ότι ακούω σιωπηλός τις αντιδράσεις σας. Μέσω αυτών των σελίδων μου κάνετε και σας κάνω συντροφιά είτε συμφωνείτε με κάποια σχόλια είτε όχι. Κι έχω ένα σοβαρό λόγο, εξ αυτού, να σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Θα ήθελα να είχαμε την ευκαιρία αυτόν τον καφέ κάποτε να τον πίναμε μαζί, τουλάχιστον μια φορά.

Ήρθε επιτέλους η σειρά της ηλικιακής μου ομάδας να εμβολιαστεί… Όταν έλαβα το κυβερνητικό μήνυμα που όριζε το σχετικό ραντεβού για τον εμβολιασμό μου με την πρώτη δόση στο Κέντρο Υγείας Αλμυρού, αντέδρασα σαν το μικρό παιδί που του έταξαν μια …εκδρομή. Και η χαρά μου, η αναπάντεχη προσμονή, από εκεί και πέρα μέχρι να έρθει η μέρα και η ώρα, δεν έχει να κάνει με το αν φοβάμαι και τι… Έχει να κάνει με την ΕΛΠΙΔΑ πως ΙΣΩΣ αποκτήσω ΑΝΟΣΙΑ και δεν θα γίνω εγώ ο αθέλητα αίτιος να νοσήσουν στο άμεσο μέλλον οι δικοί μου άνθρωποι, τα παιδιά ή τα εγγόνια μου, οι φίλοι και οι συμπολίτες μου. Η προσωπική σου ζωή, ειδικότερα όταν πια πλησιάζεις το… «ηλιοβασίλεμα», λίγο μετράει. Γιατί ξέρεις πια πως ακόμη κι αν ο Θεός αποφασίσει να φύγεις, δεν «θα χαθεί η πόλη για βελόνι». Αρκεί πως αν αποκτήσεις ανοσία θα πάψεις να είσαι φορέας μετάδοσης.

Πείτε ό,τι άλλο θέλετε, ακόμη και το πιο ακραίο, γιατί ξαφνικά έχετε πάρει –πολλοί από σας- πτυχίο και μεταπτυχιακά …λοιμοξιωλόγου. Εγώ ταπεινά κρίνω πως η παγκόσμια πρόοδος της πραγματικής επιστήμης, που εργάστηκε και εργάζεται πυρετωδώς κατά της πανδημίας, μέχρι στιγμής μου έβαλε μόνον έναν «άσσο» στο μανίκι μου: Το ΕΜΒΟΛΙΟ.

Παρατηρώ τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών, που επιλέγουν ενδελεχώς εμβολιαστικό κέντρο, γιατί έχουν αποφασίσει (μετά από ποιες …εμβριθείς έρευνες άραγε;) να κάνουν το τάδε εμβόλιο και όχι το δείνα. Ναι, ναι…. «Αυτό που έκανε και η κουμπάρα η Μαριγώ και δεν είχε παρενέργειες, ενώ ο ξάδερφος της Ευλαμπίας είχε τρεις μέρες πυρετό.» Ή: «Τι να μου πουν εμένα οι γιατροί; Εγώ είμαι πια γιατρός του εαυτού μου.»

Άντε και να παραδεχτούμε ότι πίσω από την παραγωγή των εμβολίων παίζονται παιχνίδια κερδοφορίας και κερδοσκοπίας… Όλοι αυτοί που τα επιλέγουν, τα συστήνουν και τα διακινούν είναι άραγε πουλημένοι και επίορκοι; Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να πιστέψει κάτι τέτοιο και προσπαθεί να τους υπερκεράσει ή να τους αγνοήσει χωρίς τεκμηριωμένα στοιχεία; Έχουμε καταλάβει ότι πλέον περισσότεροι από 50 χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες εμβολιάζονται καθημερινά και αυτό θα συνεχιστεί αδιάπτωτα στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα; Αφού σε λίγες μέρες θα «μετράμε» ήδη 2 εκατομμύρια εμβολιασμούς στη χώρα μας.

Η πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμού Μαρία Θεοδωρίδου, τόνισε ότι παρακολουθούνται και μελετώνται όλες οι εξελίξεις αναφορικά με το εμβόλιο της Astra Zeneca, ειδικά όσον αφορά στα περιστατικά θρομβώσεων και θρομβοπενίας. Ανάμεσα σε άλλες επιστημονικές λεπτομέρειες τόνισε ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει τεκμηριωμένη συσχέτιση με προηγούμενο περιστατικό θρόμβωσης. Ο ΕΜΑ έχει ανακοινώσει 44 περιπτώσεις, ενώ στην Ελλάδα σε σύνολο 346.000 δόσεων έχει αναφερθεί στον ΕΟΦ ένα επεισόδιο που έχει χαρακτηριστεί ως πιθανό.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβασε στο twitter ένα βίντεο του υπουργείου Υγείας που αφορά την Εθνική Εκστρατεία Εμβολιασμού και έγραψε: «Ένα μήνυμα που συγκινεί και δίνει δύναμη σε όλους». Στο βίντεο εμφανίζεται ένας νέος άνθρωπος ο οποίος είναι κωφάλαλος και στη γλώσσα της νοηματικής λέει τα εξής: «Έμαθα να διαβάζω τα χείλη των άλλων από πολύ μικρός. Αυτός είναι ο τρόπος να επικοινωνώ. Να καταλαβαίνω τους άλλους. Όταν κάποιος φοράει μάσκα δεν μπορώ να δω τα χείλη του».

Η Διευθύντρια στα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη Έλενα Πειτσίδου έκανε πρόσφατα την παρακάτω χαρακτηριστική ανάρτηση στο διαδίκτυο: «Στην εφημερία της Παρασκευής στο Παπανικολάου είχα 98 προσελεύσεις θετικών και έκανα 49 εισαγωγές με ηλικίες από 30 χρονών. Ως το πρωί είχαμε τρεις διασωληνώσεις και δύο θανάτους. Σήμερα, μετά 6,5 μήνες, κατάφερα να πάω στα κοιμητήρια να ανάψω το καντήλι του πατέρα μου που πέθανε αιφνίδια τον Σεπτέμβριο. Είναι θαμμένος σε χωριό εκτός Θεσσαλονίκης. Το αναφέρω γιατί η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο με μάσκες που τις κατέβαζαν για να ασπαστούν τις εικόνες με πολλά παιδιά χωρίς μάσκες. Όταν αναρωτήθηκα γιατί μου είπαν ότι στο χωριό δεν υπάρχει κορονοϊός και όταν τους ανέφερα ότι έχω εξετάσει προσωπικά διψήφιο αριθμό νοσούντων από το χωριό με κοίταζαν σαν εξωγήινη. Πλέον θεωρώ τουλάχιστον ηλίθια τον εαυτό μου που αν και εμβολιασμένη κρατώ τα μέτρα, αλλά και που ως υγειονομικός πρώτης γραμμής δεν έχω σταματήσει να δίνω μάχη καθημερινά για όλους αυτούς και να έχω ξεχάσει τις προσωπικές μου ανάγκες, όπως ότι δεν έχω θρηνήσει ακόμη τον αγαπημένο μου πατέρα για να βρίσκομαι συνεχώς στο νοσοκομείο. Άποψη μου είναι να ανοίξει ο εμβολιασμός για όλους ανεξαρτήτως ηλικίας, χωρίς επιλογές εμβολίων, να εμβολιαστούν όλοι όσοι το επιθυμούν και να ανοίξουν τα πάντα γιατί ούτως ή άλλως τίποτα δεν κρατείται. Και για να καταλάβετε τι γίνεται, πριν ανοίξουν τα κομμωτήρια ήρθε μία 28χρονη που έφερε την κομμώτρια στο σπίτι να της βάψει τα μαλλιά και κόλλησε κορονοϊό. Ήρθε λοιπόν να την εξετάσουμε και έβριζε την κομμώτρια και όχι τον εαυτό της που την κάλεσε. Τότε ο συνάδελφος της είπε απλά να σταματήσει να παίζει αρχαία τραγωδία και ήθελε να της πει, αλλά συγκρατήθηκε, ότι τα φέρετρα σφραγίζονται και δεν έχει σημασία αν είναι η ρίζα άβαφη. Οπότε αντιλαμβάνεστε όλοι ότι δεν υπάρχει πλέον σωτηρία.»

Εγώ λοιπόν θα συμμορφωθώ ως προς τις επίσημες υποδείξεις… Γιατί στο κάτω – κάτω αυτόν τον πλανήτη δεν τον κυβερνάει ο Μητσοτάκης, ο Μακρόν, η Μέρκελ, ο Τζόνσον, ο Πούτιν ή ο Μπάιντεν… Τον κυβερνάει ο Θεός, που είναι Θεός αγάπης και έχει περισσότερα «πτυχία» από τη …Μαριγώ και την Ευλαμπία.

Στο επόμενο φύλλο λοιπόν που θα κρατήσετε στα χέρια σας να ξέρετε –εκτός απροόπτου- πως θα είμαι ήδη εμβολιασμένος και, ως εκ τούτου, πολύ πιο αεράτος και ….ομορφάντρας.

Παράπλευρες «απώλειες»; Η πανδημία περιόρισε (αν μη και εξαφάνισε) τη γρίπη και τους …μπαχαλάκηδες. Ειδικότερα οι δεύτεροι σπεύδουν να εμβολιαστούν με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.

Όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας και των άλλων χωρών εμβολιάστηκε… Κάποιοι μάλιστα της Κυβερνητικής και μη Διοίκησης (πολύ κακώς) πριν έρθει η ηλικιακή τους σειρά, «έκλεψαν» στην ουρά αναμονής. Τι να πούμε επομένως; Ότι τάχα το εμβόλιο δεν είναι δώρο ζωής, αλλά παγίδα;

Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος ή κάποια που να αμφέβαλε προκαταβολικά, πως από την ώρα που θα επιτρέπονταν οι διαδημοτικές μετακινήσεις θα είχαμε μποτιλιαρίσματα στους δρόμους; Τι να πούμε γι’ αυτό; Ίσως ότι το γεγονός πως –«κατά το ρουν της ιστορίας», που έλεγε και ο αείμνηστος Τσαγανέας- ο Έλληνας παραμένει αμετανόητος είναι ίσως εκείνο το συστατικό της επιβίωσής μας ανά τους αιώνες.

Η χαμένη χρονιά σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης ένας Θεός ξέρει πώς θα «μπαλωθεί» στο τέλος της τρέχουσας χρονικής χρονιάς. Μακάρι να είναι η τελευταία με τόσα προβλήματα. Και μακάρι η νέα γενιά μη χάσει οριστικά την επιμέλεια, την επιμονή και την ψυχραιμία της.

Παρά ταύτα, θα αντιγράψω μια εύστοχη ανάρτηση της διαδικτυακής μου φίλης Μαρίας Οικονομοπούλου, με τίτλο «Τα κουρασμένα», για να δούμε και την άλλη πλευρά του …φεγγαριού: «Υπάρχουν ολόκληρες γενιές, στην μεταπολεμική περίοδο (ας μην συζητήσουμε για πριν) που έζησαν δουλεύοντας σκληρά, με που δεν γνώρισαν τι θα πει διασκέδαση (κανένας γάμος η πανηγύρι ήταν το περισσότερο) που δεν πήγαν ποτέ σε ταβέρνα, κινηματογράφο, διακοπές, ούτε ήπιανε καφέ σερβιριζόμενο, που δεν ταξίδεψαν, που δεν φρόντισαν τον εαυτό τους, για πολλούς άλλους λόγους που δεν είχαν σχέση με την υγεία. Γενιές ολόκληρες γυναικών που εξάντλησαν τη ζωή τους ανάμεσα σε μια κουζίνα, μια σιδερώστρα και μια στριμόχωρη κρεβατοκάμαρα, αν ήσαν τυχερές και δεν είχαν και κότες και χωράφια.

Μιλάμε σήμερα λοιπόν για κουρασμένους νέους, τα παιδιά μας που μεγάλωσαν με την θεωρία της ήσσονος προσπάθειας, που δεν μπορούν να αντέξουν άλλο χωρίς μπαρ, παρέες και ποτά. Δεν μιλάμε βέβαια για αυτούς που κουράστηκαν από την οικονομική ανασφάλεια που έχει σχέση με τις δουλειές τους στην εποχή της πανδημίας. Μιλάμε για αυτούς που κουράστηκαν να κάθονται…αν δεν το αντέχουν να γυρίσουν στο άλλο πλευρό και να ξεκουραστούν. Δεν θα έχουμε και την έννοια τους …ουφφφ.»

Στο «δόκανο» του ΣΔΟΕ πιάστηκε εταιρεία, με έδρα τη …Βουλγαρία, που μόνο πέρσι πούλησε μέσω ίντερνετ κινητά τηλέφωνα αξίας 7 εκατομμυρίων στην Ελλάδα, χωρίς να έχει εκδώσει σχετικές αποδείξεις και προφανώς –αν μη τι άλλο- οικειοποιήθηκε τα έσοδα από το ΦΠΑ και έκρυψε τη σχετική φορολόγηση. Έτσι μπράβο, να μην κυνηγάνε μόνο τις γιαγιούλες όταν πουλάνε τα λιγοστά αυγουλάκια τους στις λαϊκές αγορές, για να πάρουν από το χαρτζιλίκι γάλα στα εγγόνια τους.

Πολύ μεγάλη ημέρα για το Ελληνικό Έθνος η 6η Απριλίου, όταν άρχισε η επίθεση των Γερμανών προκειμένου να εισβάλουν στην Ελλάδα δυτικά του Αξιού και ως τη Ροδόπη. Οι εκπληκτικές οχυρωματικές εγκαταστάσεις σε όλη αυτή την έκταση δεν επέτρεψαν στην 12η Στρατιά της Βέρμαχτ, υπό τον Στρατάρχη Βίλχελμ Λίστ, με 700.000 στρατιώτες, 12.000 τάνκς, 70 αεροπλάνα και προηγμένο εξοπλισμό, να εισβάλουν στην πατρίδα μας. Η περίφημη μάχη των Οχυρών Μεταξά διεξήχθη από τις 6 ως τις 9 Απριλίου του 1941 και κατέδειξε για άλλη μια φορά το υψηλό φρόνημα των Ελλήνων, αλλά και την ετοιμότητα του στρατιωτικού μηχανισμού, όπως την προέβλεψε και προετοίμασε ο Μεταξάς. Οι εργασίες για τη δημιουργία των 21 οχυρών ξεκίνησαν το 1936 και κράτησαν ως το 1941. Ήταν τέτοια η ποιότητα του έργου, που η γραμμή Μαζινό έμοιαζε με παιδική χαρά. Οι Έλληνες παράταξαν περί τις 70.000 στρατιώτες, υπό την ηγεσία του Αντιστράτηγου Κων/νου Μπακόπουλου και κατάφεραν μεγάλα πλήγματα στο γερμανικό στράτευμα, αλλά και στο γόητρο και το ηθικό των Γερμανών, που ως τότε έμοιαζαν ανίκητοι.

«Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Τα οχυρά κατακτώνται…», απάντησαν οι Έλληνες. Ένα νέο ΟΧΙ. Μία νέα εποποιία του Έθνους μας.

«Παθιασμένος με τα γράμματα δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με την τέχνη.

Η τέχνη και τα γράμματα ήταν ο απαραίτητος περίγυρός μου για να κινούμαι. Η ανάγκη ενός χώρου μέσα στον οποίο θα κινιόμουν με οδήγησε και όχι το πάθος για την τέχνη. Άλλωστε όσους γνώριζα

παθιασμένους για την τέχνη, ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι

που δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη. Το πάθος γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα. Αγαπώ τον έρωτα, δεν είμαι παθιασμένος με τον έρωτα. Αλλά πολύ περισσότερο όταν η τέχνη γίνεται πάθος οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου.

Η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μάς ενώνει μέσα σ’ ένα κοινό μύθο. Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για να ακολουθήσουμε ίδιες

ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας

για ν’ ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά

την ανάγκη να τραγουδήσουμε.» (Μάνος Χατζιδάκις).

Ανθρωπολόγος έδειξε παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικανικής φυλής…

Τοποθέτησε ένα καλάθι με νόστιμους καρπούς κοντά σε κορμό δέντρου και τους είπε: Το πρώτο παιδί που θα φτάσει στο δέντρο θα πάρει το καλάθι.

Όταν τους έδωσε το σήμα εκκίνησης, έμεινε έκπληκτος που περπατούσαν μαζί, πιασμένοι χέρι – χέρι μέχρι να φτάσουν στο δέντρο και να μοιράσουν τον καρπό!

Όταν τους ρώτησε γιατί το έκανες αυτό όταν ο καθένας από εσάς μπορούσε να πάρει το καλάθι μόνο για αυτόν!

Απάντησαν με έκπληξη: Ubuntu.

«Δηλαδή, πώς μπορεί κάποιος από εμάς να είναι ευτυχισμένος ενώ οι υπόλοιποι είναι άθλιοι;»

Ubuntu στον πολιτισμό τους σημαίνει: (Είμαι επειδή είμαστε).

Αυτή η φυλή γνωρίζει το μυστικό της ευτυχίας που έχει χαθεί σε όλες τις κοινωνίες που τις ξεπερνούν και που θεωρούν πολιτισμένες κοινωνίες…!!» (Ανάρτηση από τον William Poutu).

«Στην ουρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ η οθόνη σκοράρει στα 26,80 €. Το παράξενο πρόσωπο: «Αχ συγγνώμη ξέχασα την κάρτα ΑΤΜ, έχω μόνο 25 € θα βγάλω κάτι.»

Στο μικρό καρότσι δεν υπάρχουν περιττά πατατάκια ή φαγητά, βλέπω ψωμί, μακαρόνια, γάλα, ντομάτες, χαρτί υγείας. Ο ντροπιασμός για όσους βρίσκονται μόλις ένα μέτρο μακριά, το πρόσωπο μιας μαμάς λίγο περισσότερο από 50 ετών είναι στενάχωρο, πρέπει να επιλέξει τι δεν θα πάρει για τα παιδιά της.

Έτσι γίνομαι μάρτυρας της ανθρώπινης καλοσύνης ενός ανθρώπου. «Συγγνώμη, σας έπεσε κάτι.» Η κυρία εκπλήσσεται, στο έδαφος υπάρχουν 10 ευρώ, ξέρει ότι δεν της ανήκουν. Το αγαπημένο βλέμμα του ανθρώπου την πείθει, ότι είναι πολύ να πει ότι είναι δικό του. Δεν έχει υπογεγραμμένα ρούχα, αλλά δεν φοράει κουρέλια, δεν έχει μακιγιάζ, αλλά το πρόσωπό της αποπνέει θυσίες. Ο κύριος σκύβει, σηκώνει το λογαριασμό και λέει: «Μάλλον συνέβη όταν ανοίξατε την τσάντα σας».

Τώρα μοιάζει με παιδί, είναι ευτυχισμένη. Πληρώνει και βγαίνει με χαμόγελα στον άνθρωπο μπροστά της. Τον κοιτάζει για τελευταία φορά και του λέει, «Ευχαριστώ.» Βοηθάω και είμαι κι εγώ χαρούμενος και κατάλαβα το μάθημα. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να πει «Μην ανησυχείς θα τα δώσω εγώ». Αντίθετα επέλεξε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια, τη δική του και της κυρίας.» (Ανάρτηση του Ανδρέα Διακοπαναγιώτη).

Γράφει φίλη στο διαδίκτυο: Και μου ΄λεγε παλιότερα η μάνα μου: «Έτσι όπως ξαπλώνεις όλη μέρα στον καναπέ, δεν θα κάνεις τίποτε στη ζωή σου». Πού να ήξερε ότι τώρα έτσι (με την ξάπλα διαρκώς στον καναπέ δηλαδή) σώζω ολόκληρο τον πλανήτη;

Διαβάζω όμως ότι η υπουργός υγείας της Ελβετίας εξέδωσε ρηματική διακοίνωση ότι, για λόγους προστασίας από τον ιό, όχι πάνω από …τρία άτομα στις ερωτικές συνευρέσεις για …σεξ. Και το εμφαντικό είναι ότι κάτι τέτοιο ανακοίνωσε και η ομόλογός της υπουργίνα του Βελγίου. Παιδιά, σηκωθείτε (όχι να βγούμε στους δρόμους) από τους …καναπέδες. Θα μας χρειαστούν μάλλον διπλά κρεβάτια. …Κι ένα αναμμένο ..φως, για «να οργανωθούμε λίγο καλύτερα», όπως λέει και το σχετικό παλιό ανέκδοτο.

Κάπως έτσι θα βγήκε και η άλλη παροιμία: «Να φάμε δεν έχουμε και θέλουμε ραπανάκια για την όρεξη».

Για όσους και όσες με κοιτούν ενδεχομένως με μισό μάτι: Κι εγώ έχω κάποια προβλήματα …όρασης, αλλά –Θεού θέλοντος- θα είμαι συνεπής στο επικοινωνιακό ραντεβού μας το ερχόμενο Σάββατο. Ως τότε, να προσέχετε την υγεία σας.