Χαρακτηριστική μορφή του ποδοσφαίρου μας ο Τάκης Παυλίδης σε Αλμυρό κι Ευξεινούπολη

Ο Τάκης Παυλίδης αποτελεί μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία του αλμυριώτικου ποδοσφαίρου, με μεγάλη πορεία στα γήπεδα της Μαγνησίας από διάφορες θέσεις, αρχικά ως ποδοσφαιριστής, μετά ως προπονητής αλλά και ως παράγοντας. Περίπου πέντε δεκαετίες έχει περάσει στους αγωνιστικούς χώρους. Τον συναντήσαμε την Δευτέρα στο σπίτι του και είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία αναδρομή στην πορεία του και να συζητήσουμε για το σήμερα και το αύριο του τοπικού αθλητισμού. Ο ίδιος αφηγείται τα ποδοσφαιρικά του βήματα από τα τσικό του ΠΑΟΚ όταν ξεκίνησε να παίξει μπάλα μέχρι το σήμερα.

«Μετά τα 6-7 χρόνια μου, μεγάλωσα στο Ορφανοτροφείο Βόλου και όταν τελείωσα το Δημοτικό, πήγα στο Παπάφειο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί πήρα αξίες κι αρχές που με συνόδευσαν σε όλη μου την πορεία στα γήπεδα. Όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα στην τεχνική σχολή του Ευκλείδη, ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στην ακαδημία του ΠΑΟΚ, στα τσικό όπως λέγονταν τότε. Έμεινα ένα χρόνο και μετά έπαιξα στον Μελιτέα, τον ιστορικό σύλλογο του Παπάφειου με προπονητή τον αείμνηστο Σάββα Βασιλειάδη, ο οποίος αργότερα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος ως τεχνικός της Καστοριάς (το 1980). Ήμουν συμπαίκτης με τον Χρήστο Καλτσά που έκανε καριέρα σε Πανσερραϊκό και Ολυμπιακό Πειραιώς και τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου με καριέρα στον Παναθηναϊκό και τον ΟΦΗ.  Το καλοκαίρι του 1972 με είδε σε προπόνηση του ΓΣΑ ο Αντώνης Παππάς και ζήτησε να με πάρουν μεταγραφή.

Από τον Μελιτέα στον ΓΣΑ

Τότε στοίχισε 30.000 δραχμές η μεταγραφή μου: τα μισά τα έβαλε ο Γεωργουσόπουλος και τα άλλα μισά ο Χουλιαράς. Δεν έπαιξα πολλά χρόνια, δύο-τρία γιατί μετά πήγα στο στρατό. Είχα προπονητές τον Αντώνη Παππά, τον Γιώργο Καζανίδη και τον Λευτέρη Καλλιοτζή. Υπήρξα συμπαίκτης με μεγάλους άσους του ένδοξου παρελθόντος του ΓΣΑ, τον Βασιλάκο, τον Σταματίου, τον Μιχέα, τον Ριζόπουλο, τον Μπελεγρίνη, τον Ρουμελιώτη, τον Βαλωμένο, τον Τζαφλέρη, τον Κουτσοκώστα, τον Γαλαζούλα, τον Τσικορκιτούδη, τον Οικονόμου, τον Κεχρή, τον Λέλη, τον Τάσσιο, τον Κορδίστα, τον Κοντοβά, τον Ζάμπα, τον Παντελόγλου, τον Πασχαλίδη. Ήταν τιμή για εμένα που συνυπήρξα στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο με αυτούς τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Θυμάμαι μία χρονιά με πρόεδρο τον Σπύρο Ράππο, πριν από ένα κρίσιμο ματς με τον Ρήγα Φεραίο που τελικά χάσαμε, πήγαμε να μείνουμε το προηγούμενο βράδυ σε ξενοδοχείο στη Νέα Αγχίαλο. Ήταν τη δεκαετία του 1970 που ο ΓΣΑ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και κάθε χρόνο έπαιζε στον τελικό Κυπέλλου. Αρχικά έπαιζα ως σέντερ φορ, αλλά μετά από ένα επεισοδιακό ματς με τη Νίκη Βόλου που οι περισσότεροι παίκτες αποβλήθηκαν, γύρισα στην άμυνα και καθιερώθηκα εκεί.

Το …αντίστροφο δρομολόγιο Αλμυρός-Ευξεινούπολη

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ήμουν ο πρώτος που πήρε μεταγραφή από τον ΓΣΑ στην Δήμητρα, ενώ μέχρι τότε συνέβαινε το αντίθετο. Αυτό έγινε επί προεδρίας στη Δήμητρα του τεράστιου παράγοντα Μιχαλακόπουλου. Έτσι φόρεσα τη φανέλα της ομάδας του χωριού μου αφού η καταγωγή μου είναι από την Ευξεινούπολη. Μετά από πέντε χρόνια, πήγα στη Δόξα Αερινού όπου υπήρξα παίκτης-προπονητής για μια τετραετία. Επέστρεψα στη Δήμητρα με προπονητή τον Δήμο Κολοβό κι αγωνίστηκα επίσης ένα χρόνο στις Μικροθήβες.

Προπονητής σε ακαδημίες

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο με κράτησε στο χώρο. Έτσι θέλησα να προσφέρω από το πόστο του προπονητή, να μεταδώσω τα όσα ήξερα, εμπειρικά στους νεαρούς παίκτες. Για αρκετά χρόνια, μαζί με τον στυλοβάτη του ΓΣΑ, Χρήστο Μπελεγρίνη και τον γενικό αρχηγό Θόδωρα Βούλγαρη, ήμασταν στην ακαδημία του συλλόγου απ’ όπου ξεπήδησαν παίκτες που έκαναν καριέρα και συνεχίζουν ακόμη να παίζουν. Ενδεικτικά αναφέρω τον Τάσο Λαγό που παίζει στη Σούπερ Λιγκ, τους Χαλάτση, Πλαβό, Κατσαβριά, Σιαμέτη, Πάσιο, Νίκο και Παναγιώτη Βούλγαρη και στη Δήμητρα τους Ανδρωνά, Στεφανή, Θωμαΐδη, Παυλίδη, Χατζέλα και πολλοί άλλοι. Ακόμη και τώρα, όποτε μπορώ, βοηθάω νέους παίκτες να βρουν ομάδες σε μέρη που σπουδάζουν λόγω των πολλών γνωριμιών που έχω στο χώρο του ποδοσφαίρου. Κάποτε κάναμε κάτι πρωτοποριακό καθώς καλέσαμε τους καλύτερους νεαρούς της περιοχής μας και πήγαμε για φιλικό αγώνα στην Αθήνα, στις εγκαταστάσεις της ακαδημίας του Δομάζου.

Ήμουν από τους πρωτεργάτες της σύστασης του ανεπίσημου πρωταθλήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μαζί με τους Νίκο Τσεκούρα, Θόδωρα Τσαλούχο, του ταμείου αρωγής της ΕΠΣΘ.

Η Λέσχη Φιλάθλων της Δήμητρας

Πάντα προσπαθούσα να αμβλύνω τις διαφορές, ώστε να υπάρχουν καλές σχέσεις ανάμεσα στο ΓΣΑ και την Δήμητρα και όχι να δημιουργώ αντιπάθειες. Ήμουν πρωτεργάτης της δημιουργίας της Λέσχης Φιλάθλων Δήμητρας, κάτι πρωτοποριακό για την περιοχή μας. Σκοπός της ήταν η κοινωνική δράση, για αυτό από την αρχή φτιάξαμε ομάδα αίματος. Σκεφτήκαμε να έχουμε ένα χώρο που θα μαζευόμαστε να περνάμε ωραία την ώρα μας, να βοηθάμε εθελοντικά την ομάδα και να τιμήσουμε την ιστορία της και αυτούς που την έγραψαν. Υπήρχε ενθουσιασμός αλλά δεν κράτησε το εγχείρημα αυτό πάνω από τρία χρόνια.

Η Ευξεινούπολη είναι ποδοσφαιρομάνα. Έχουν αναδειχθεί πάρα πολλοί παίκτες. Αναφέρω τους Γιώργο Τσέκα, Κώστα Μπέκα, Γιώργο Σαρρή, Κώστα Μπιζάτη, Κώστα Πρατή, Κώστα Καράτερζη, Γιάννη και Θανάση Τσαπάρα, Βασίλη Μπίνα, Κώστα Καλαϊτζόγλου, Χρήστο Τόλλιο, Δημήτρη Κουτσουράκη, πιο πρόσφατα τους Ανδρωνά, Στεφανή, Θωμαΐδη και πολλοί ακόμα.

Προτεραιότητα πρέπει να είναι οι νεαροί παίκτες

Στα διοικητικά συμβούλια των ομάδων τώρα το πρώτο θέμα είναι πώς θα κερδίσουν το πρωτάθλημα ή θα παραμείνουν στην κατηγορία και μετά έπονται οι ακαδημίες. Δεν πρέπει όμως να είναι έτσι. Η ακαδημία και τα νέα παιδιά πρέπει να είναι προτεραιότητα. Εάν γίνει σωστή δουλειά, θα βγουν παίκτες. Αυτοί που προανέφερα, από κάπου ξεκίνησαν, κάποιοι προπονητές τούς έμαθαν το ποδόσφαιρο, τους εμπιστεύτηκαν και τους έβαλαν να παίξουν.

Σίγουρα τα παιδιά έχουν πλέον άλλες ασχολίες με τα μαθήματα και τα κομπιούτερ, ωστόσο θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά ταλέντα που πρέπει οι παράγοντες και οι προπονητές να τα κοιτάξουν και όχι να τα διώχνουν από τα γήπεδα. Έχουμε φθάσει στο σημείο τα δικά μας παιδιά να είναι αποπαίδια και να έχουν ο ΓΣΑ και η Δήμητρα πολλούς ξένους παίκτες. Πρέπει με σωστό πλάνο να αξιοποιηθεί το υλικό της περιοχής μας, να βγουν παίκτες που θα πάνε σε παραπάνω κατηγορίες  αλλά και θα στελεχώσουν τους συλλόγους μας. Είναι απαραίτητο οι διοικήσεις να ρίξουν το βάρος στις υποδομές.

Έχει δυνατότητες ο Αλμυρός

Θεωρώ ότι αθλητικά ο Αλμυρός είναι αναξιοποίητος. Δεν υπάρχει ένα οργανωμένο αθλητικό κέντρο αλλά και οι άνθρωποι που θα τρέξουν ώστε να αναπτυχθεί το ποδόσφαιρο ακόμη περισσότερο. Η περιοχή προσφέρεται για αθλητικό τουρισμό. Φανταστείτε να είχαμε ένα κέντρο με πολλά γήπεδα και να διοργανώναμε παιδικά τουρνουά. Πόσα παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα θα μπορούσαμε να έχουμε στον Αλμυρό με τους συνοδούς ή τους γονείς τους…

Δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, να είμαι σε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές μόνο μέχρι 20 ετών, με καθαρά ερασιτεχνικό χαρακτήρα που όλοι θα χαίρονται το παιχνίδι. Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την ιδέα πράξη στο Αϊδίνιο όπου ο Αγροτικός έχει σημαντική ποδοσφαιρική ιστορία, διαθέτει γηπεδικές εγκαταστάσεις και τώρα το χωριό δεν έχει ομάδα.

Όταν την τελευταία ημέρα του 2011 έπαθα έμφραγμα μέσα στο γήπεδο, σε ένα φιλικό της Δήμητρας, το ενδιαφέρον εκατοντάδων παικτών, παραγόντων, προπονητών  ήταν συγκινητικό. Μεγάλη υπόθεση η αναγνώριση της πορείας μας όλα αυτά τα χρόνια. Όπως επίσης, όταν ο Λαγός με κάλεσε να δω έναν αγώνα του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο και τον αντίκρυσα να βγαίνει ως αρχηγός στο γήπεδο, ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω… Νιώθω πικρία γιατί σε τοπικό επίπεδο κάποιοι δεν αναγνωρίζουν την προσφορά μου, ενώ για παράδειγμα σε άλλα μέρη δεν συμβαίνει το ίδιο. Κατέθεσα την ψυχή μου στο ποδόσφαιρο, είμαι γεμάτος από στεναχώρια αλλά και πολύ όμορφες στιγμές.