Ας μην τα ρίχνουμε όλα στο λοκ ντάουν… – του Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο Θυέλλης

έκδοση 27-2-2021

Θα κάνουμε Αποκριές

με ένα… μάτσο χάλια

και θα «κλωσάμε» έγκλειστοι

τ’ αυγά και τα Πασχάλια.

Καλημέρα σας… Ο μετ’ εμποδίων καιρός προχωράει…. Η Άνοιξη όλο και πλησιάζει ακάθεκτη. Άνοιξε ήδη το Τριώδιο, αν και …νερόβραστο με εγκλεισμένους σ’ όλο τον πλανήτη. Κυριακή του Ασώτου αύριο, αλλά με τους «άσωτους» θηρία στο κλουβί, αφού η εστίαση παραμένει κλειστή προς το παρόν κι ένας Θεός ξέρει πότε και πώς θα ξαναρχίσει, μουδιασμένη και αμήχανη, με αφεντικά (όσοι απομείνουν να δουλεύουν) και το προσωπικό εξίσου έξω απ’ τα νερά του, αρχικά τουλάχιστον. Περίεργες και ολίγον τι γελοίες οι φετινές Αποκριές, αφού προκαταβολικά στη μάχη κατά της πανδημίας καταντήσαμε όλοι ….μασκοφόροι, αλλά χωρίς «μπαλ μασκέ» διασκεδάσεις. Ακόμη και η Τσικνοπέμπτη της προσεχούς Πέμπτης είναι ως – φανάρι πως θα γιορταστεί μουλωχτά, οικογενειακά, υπό …εχεμύθεια. Το συγκριμένο παραδοσιακό έθιμο θα θυμίζει κάτι από κλειστή …επαναστατική οργάνωση, με την Πολιτική Προστασία και τις αστυνομικές Αρχές να «κάνουν τα στραβά μάτια» για τους λίγους απείθαρχους. Και την Καθαρά Δευτέρα το πέταγμα των χαρταετών θα το αναλάβει κυρίως το επίσημο …Κράτος, ενώ θα απαγορευτεί δια ροπάλου (και ίσως με πρόστιμο) το σύνθημα «αμόλα καλούμπα».

Η παρηγοριά σε όλα αυτά είναι ότι –όπως μαθαίνω- τοπικά τουλάχιστον σχεδόν μηδενίστηκαν τα κρούσματα, ενώ οι εμβολιασμοί –παρά το προκλητικό «πανηγύρι» και το τσίρκουλο των αρνητών στο διαδίκτυο- συνεχίζονται ακάθεκτοι, με 800 χιλιάδες περίπου Έλληνες να έχουν εμβολιαστεί μέχρι στιγμής και τα εμβολιαστικά κέντρα της χώρας να έχει φρακάρει από ραντεβού και το Μάρτιο, που θα μας πει απ’ αύριο τη δική του ανοιξιάτικη και καλόδεχτη καλημέρα.

«Το Πάσχα θα είναι αλλιώτικο και καλύτερο», μας τάζουν αβέβαιοι οι επιστήμονες. «Τσάγαλα με γιαούρτ’», απαντούν οι αρνητές της ύπαρξης του ιού, οι αρνητές των εμβολίων και οι γενικότερα αρνητές των πάντων. Στην απαντητική «πολυγλωσσία» των λοιμωξιολόγων οι πιο νηφάλιοι προβλέπουν ότι κατά το Σεπτέμβριο θα αποκτήσουμε κάποια ανοσία. Πόση και για πόσο χρονικό διάστημα; Ουδείς μπορεί να το εγγυηθεί. Άρα με την πανδημία, με τη «βάρκα μας την κουρελού» συνεχίζουμε να λάμνουμε σε θολά νερά…

Ο παιδίατρος Γιώργος Χαρίτος δεν είναι μόνο καλός επιστήμονας…. Είναι και κοντρολαρισμένος και μορφωμένος άνθρωπος…. Χαρίτος, όνομα και πράγμα, που λέμε…. Χαρείτε τον λοιπόν σε μια ανάρτησή του με τίτλο «Αντιρρησίας συνείδησης»: «Η ζωή μου δίδαξε ότι υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι σε εντελώς συγκεκριμένα πόστα που εκτός από δικαιώματα, έχουνε και πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Απέναντι στον εαυτό τους, αλλά κυρίως απέναντι στον κόσμο που “υπηρετούν”. Τέτοιοι, περισσότερο ίσως από όλους, είναι και οι γιατροί.

Έχω εκφραστεί ανοικτά ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολίου.

Στους γιατρούς, όμως; Μπορεί η ανοσία τους, να είναι “θέμα γούστου”;

Εάν εγώ δουλεύω στην μαιευτική και κολλήσω όλες τις εγκυούλες κορωνοϊό, αυτό το δέχεστε;

Εάν εγώ στο ιατρείο μου, σταθώ αφορμή να κολλήσει το παιδί σου; Αυτό; Το δέχεσαι;

Μπορεί ο διοικητής στον πόλεμο να είναι αντιρρησίας συνείδησης;

Να σου πει ότι “δεν βαστάω όπλο, αδερφέ, είμαι ενάντια”. Και να έλεγε και στο παιδί σου στην πρώτη γραμμή: ‘’δεν χρειάζεται όπλο, βρε κουτέ, να…δες εμένα.” Και τα σκάγια να πέφτουν από παντού, σαν χιονονιφάδες στην Εκάλη. Πάρτε τον, ρε παιδιά, και φέρτε μου έναν κανονικό, θα έλεγες. Αυτός δεν μπορεί να σώσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Τέτοιοι είναι και οι γιατροί που το “έχουνε ψάξει” και δεν εμβολιάζονται. Και που συμβουλεύουν τον πατέρα σου που έχει σάκχαρο και καρδιά “μακριά από το εμβόλιο”. Την επόμενη φορά, όμως, πες στον πατέρα σου να τους το ζητήσει και γραπτώς. Και εκεί θα δεις ότι είχε δίκιο τόσα χρόνια ο Νίκος ο Παπάζογλου και ότι “οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο”.

Τελειώνω με μια εικόνα από το χωριό. Εκείνα τα χρόνια στον κάμπο, υπήρχε ένας μόνο γιατρός. Όσοι μπορούσαν, πήγαιναν στον “καλό τον γιατρό”, οι υπόλοιποι βολευόντουσαν με τον κομπογιαννίτη. Κάθε χωριό είχε κι από έναν. Εργαλεία και γνώσεις δεν είχε, αλλά ήταν πρόσχαρος, πετούσε από καμιά κοτσάνα πρακτική, και η αμοιβή του ήταν συνήθως μια λεμονάδα στο καφενείο. Ο κομπογιαννίτης διασώζεται ακόμα στις μέρες μας. Μα δεν λέγεται έτσι πια. Λέγεται “ψαγμένος”, έγινε trend και θέλγει. Δεν περιορίζεται πια στην λεμονάδα. Κάθε άλλο. Απευθύνεται βέβαια, ακόμη, στο ίδιο “κοινό”. Σταθερά. Σε αυτούς που λένε: “τι τον θέλουμε τον καλό τον γιατρό, μια χαρά είναι κι αυτός και μας λέει και αυτά που μας αρέσουν”. Στο τέλος της ημέρας, έχεις πάντα μια επιλογή. Με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Μην γελιέσαι όμως. Εάν πάθεις κάτι, το βάρος θα το σηκώσει «ο καλός ο γιατρός». Ο φίλος σου ο κομπογιαννίτης θα είναι long gone (από το χωριό κι αυτό).

Καλή λευτεριά. Από όλους και όλα. Θα τα ξαναπούμε.»

Καλά τα λες, γιατρέ μου…

Νέες καταγγελίες θυμάτων και μαρτυρίες καταφθάνουν στις εισαγγελικές αρχές από τη στιγμή που ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης συνελήφθη με ένταλμα των δικαστικών αρχών, κατηγορούμενος για βιασμό ανηλίκων κατά συρροή. Πληροφορίες από αρμόδιες πηγές αναφέρουν ότι πολλά άτομα, μάρτυρες και θύματα, έχουν εκδηλώσει ήδη την πρόθεση να καταθέσουν στις δικαστικές αρχές.

Τον «ασκό του Αιόλου» άνοιξε με τη δημόσια καταγγελία της η ολυμπιονίκης Μπεκατώρου για βιασμό και πολύ καλά έκανε… Κάθε μέρα όμως αποδεικνύεται ότι αυτός ο «ασκός» έχει μπόλικο δυσώδες υλικό μέσα του και περιλαμβάνει πάσης φύσεως γιαλαντζί και ανώμαλους «αφέντες» είτε είναι τα αφεντικά σε ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, στον αθλητισμό, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στα πανεπιστήμια, στην πολιτική και οπουδήποτε νέοι άνθρωποι (ακόμη και ανήλικοι) πέφτουν στα χέρια αυτών των διεστραμμένων ανθρώπων, που κάθε άλλο παρά έχουν αρχές και ηθική, κάθε άλλο παρά «τιμούν τα παντελόνια τους», όπως σοφά το διατυπώνει η γνωστή λαϊκή ρήση.

Το κακό έχει παραγίνει και ξαφνικά ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία δείχνει να ζέχνει από την εγκληματική δράση αυτών των δραστών, που συχνά τους θεωρούσαμε «πολίτες υπεράνω υποψίας», είναι αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «επώνυμοι» και απλώνουν τα βρώμικα χέρια τους ακόμη και σε βάρος ανηλίκων, σε ασυνόδευτα προσφυγόπουλα –ορφανά και ανέστια στη μέση του «πουθενά»- έρμαια από δράστες μπλεγμένους σε βδελυρά κυκλώματα παιδεραστίας.

Στη φυσιολογική ζωή των περισσότερων ανθρώπων η σεξουαλική δράση έχει ως κομβικό στοιχείο την αμοιβαία, αυθόρμητη και αβίαστη συναίνεση ανάμεσα στο ζευγάρι. Αλλά δεν αρκεί αυτό… Είναι ανώμαλο και χαμερπές να διεκδικείς ερωτική συντροφιά από άντρες ή γυναίκες με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας από εσένα (ειδικότερα από ανήλικους) ή να χρησιμοποιείς την άσχετη ισχύ σου σε βάρος ανθρώπων που σου ζητούν ή τους προσφέρεις δουλειά, το μεροκάματο που ψάχνουν για το γάλα των παιδιών τους, της οικογενείας τους. Κάτι τέτοιο είναι …τζάμπα και ανώμαλο αντριλίκι που, αν έχεις το στοιχειώδες φιλότιμο, υποθέτω πως θα σε κάνει να ντρέπεσαι για όλη σου τη ζωή. Και για κάτι τέτοιο δεν αρκεί ο φόβος του χωροφύλακα ή του δικαστή. Αν είσαι πραγματικός άντρας θα αρκούσε να δεις μια φορά τα απαίσια μούτρα σου στον καθρέφτη.

Εύκολο παζλ… Για την κοπή των δένδρων, την ευθύνη έχουν:

Αν το δένδρο βρίσκεται εντός οικισμού, την ευθύνη του έχει ο Δήμος.

Αν το δένδρο είναι εκτός, τότε αναλαμβάνει το Δασαρχείο. Όταν, όμως, τα κλαδιά του δένδρου απέχουν 1,5 μέτρο από τα καλώδια, τότε ο ΔΕΔΔΗΕ είναι αυτός που θα πρέπει να επιληφθεί. Αν όμως απέχουν 1,70 μ. μακριά από τα καλώδια, δεν ξέρω. Αθάνατο Ελληνικό κράτος…

Από τις χιλιάδες φωτογραφίες στο πρόσφατο χιόνι, αυτή που δημοσιεύουμε σήμερα νομίζω πως ήταν η καλύτερη. Είναι το μωρό που συγκίνησε όλους τους Έλληνες το 2019 και συγκέντρωσαν τα χρήματα που χρειαζόταν για να πάει στη Βοστώνη να υποβληθεί σε γονιδιακή θεραπεία. Πλέον ο Παναγιώτης Ραφαήλ όρθιος και γερός απολαμβάνει το χιόνι! Η αλληλεγγύη νίκησε ❤️.

Από την ιστοσελίδα «Τροφή για σκέψη» αντιγράφω ένα μονόλογο του μακαρίτη τραγουδιστή και ηθοποιού Σάκη Μπουλά: «Δίνεις μια μπουκιά από την τυρόπιτα σου σε ένα κοκκαλιάρικο αδέσποτο σκυλί και σκάει μύτη ο… “εδώ πεινάνε παιδιά κι εσείς ταΐζετε τα ζώα”.

-Βοηθάς μια φτωχή οικογένεια και σκάει μύτη ο… “ναι, αλλά αυτή έβαψε τη ρίζα της, δεν έχουν ανάγκη, στα ψέματα το κάνουν”.

-Βοηθάς αλλοδαπή οικογένεια “εδώ πεινάνε οι Έλληνες, αυτοί μας μάραναν”.

-Βοηθάς ανάπηρο άνθρωπο “Αυτόν, μωρέ, που παίρνει την αναπηρική; Τόσοι άνεργοι υπάρχουν”.

-Βοηθάς άνεργο “Να πάει να δουλέψει το ρεμάλι”.

-Βοηθάς ναρκομανή “Επιλογή του είναι, τί τον ταΐζεις, βόηθα κανέναν άλλο”.

-Δίνεις σε γυφτάκι “θα του τα φάνε αυτοί που το βάλανε”.

Η απάντηση προς τα κακιασμένα αυτά όντα, που ποτέ δεν έχουν δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε από την τσέπη ούτε και από την ψυχή τους (όταν φυσικά έχουν την δυνατότητα!) είναι το: “Σήμερα έχω άπειρο χρόνο. Πάμε, μωρέ, σε αυτούς που βοηθάς εσύ να τους γνωρίσω, άμα είναι να δώσω κι εγώ”.

-….. (σιωπή)».

Άδικο είχε όταν τα έλεγε;

Ας το παραδεχτούμε…. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στο λοκ ντάουν… Μερικοί και μερικές θέλαμε ψυχίατρο από πριν.

Τώρα που άρχισε ν’ ανθοβολάει ολόγυρα ο τόπος, θυμήθηκα ένα προσφιλές μου τετράστιχο:

«Το άλικο πρώτο ανθάκι

στης τσιντόνιας το γυμνό κλαρί

θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει

τόσο πού, αφού ο σπίνος μες στον κάλυκά του ξεδιψάσει

σφυρίζει ένα: “έτσι άραγε φιλούν;”

και μοιάζει ν’ απορεί.»

(Του μακαρίτη φίλου ποιητή Γιάννη Τσίγκρα).

Υ.Γ. Τσιντόνια είναι ο θάμνος αγριοκυδωνιά.

Ξημερώνει σε λίγο η Κυριακή του Ασώτου… Και συνεκδοχικά το παράπλευρο συμπέρασμα της γνωστής Παραβολής υπονοεί νομίζω πως αν κάποιοι (ίσως κάποτε από μια λάθος επιλογή τους) κατάντησαν να τρώνε μέχρι και …χαρούπια, μπορούν να περιμένουν το έλεος, ως μια μελλοντική απόλαυση της Θεϊκής – πατρικής αγκαλιάς. Έτσι περίπου δηλαδή όπως καταλήγει ένα παλιότερο ποίημα του υποφαινόμενου:

«Όπως και να ‘χει, ό,τι κι αν γίνει,

με τον ατομικό Θεό του ο καθένας

προκάλεσε, σεργιάνισε τον κόσμο.

Κοντά του στριμωχτήκαμε -όσοι πιστοί-

γιατί έχει μόνο μια αγκαλιά,

ίδια για τους «αμνούς και τα ερίφια»

και μια κρυφή αδυναμία στους ασώτους.»

Και για το τέλος, το «δωράκι» μου για την προσεχή (ά-τσικνη) Πέμπτη:

Στης Τσικνοπέμπτης τον καημό

μην έχετε ενοχές…

Στο κάτω – κάτω της γραφής

ας φάμε και …φακές.

Είναι να μη σε πάρει το ποτάμι, «Μάρτη μου καλέ -;- μου μήνα»…