Η κόρη της Μαρίας Κάλλας – Ή μήπως η Γεωργία Συμεωνίδου “παιδί” του Πιραντέλο;

Κρατώ το βιβλίο της Γεωργίας Συμεωνίδου «η κόρη της Μαρίας Κάλλας» από τις εκδόσεις «Παρατηρητής της Θράκης» στα χέρια μου και πριν διαβάσω κάποια λέξη, ήδη σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Αυτό συμβαίνει όταν έχεις γνωρίσει αυτή την περσόνα, όταν έχεις απολαύσει έργα της, όταν έχεις «αγγίξει» τον τρόπο που σκέφτεται και γράφει.

Προετοιμάζομαι λοιπόν, για ένα ανάγνωσμα με ωραία πλοκή, γνήσιο χιούμορ και αριστοτεχνικές τοποθετήσεις της συγγραφέως, με πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις (σ.σ. πόσο γέλασα Γεωργία μου, με την 1, τη μια και μοναδική παραπομπή-επεξήγηση του κειμένου σου). Η διαίσθηση, αλλά και πρότερη εμπειρία που απορρέει από τα έργα της Γεωργίας, ικανοποιείται στη συνέχεια από την ανάγνωση του βιβλίου.

Θα μπορούσε ποτέ η μεγάλη prima donna της όπερας Μαρία Κάλλας να έχει κόρη που μεγάλωσε στις Σέρρες, υιοθετημένη από μια μικροαστική αλλά με τον δικό της, ιδιαίτερο, αξιακό κώδικα, οικογένεια;

Η αφηγηματική τεχνική της Γεωργίας Συμεωνίδου είναι «σατανική» και ζηλευτή -και επειδή μόνο για τη δική μου αναγνωστική εμπειρία είναι σωστό να αναφερθώ- με κράτησε μέχρι το τέλος, αλλά και έπειτα με συντρόφευσε για μέρες στις σκέψεις μου, έσπειρε ανησυχίες για αναθεώρηση θέσεων. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από την ιστορία της να τοποθετηθεί σε πολλά κοινωνικά θέματα, αλλά και θέματα που αφορούν στη δημοσιογραφία και τους …πολλαπλασιαστές των ειδήσεων. Άραγε παρατηρεί αλλαγή στις κοινωνίες, στους ανθρώπους μέσα στον χρόνο όπως τον περιγράφει;

Ήμουν τυχερή που κληρονόμησα τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου και κάποιες νύχτες των 20κάτι μου, με παρέα το ξεχασμένο βερμούτ της Δήμητρας Αγχιάλου που μου έδινε ο παππούς μου κρυφά από τον πατέρα μου… και λόγω του εγκλεισμού μου στο σπίτι (αφραγκίες), απλώνοντας το χέρι να διαβάσω κάτι, βρήκα βιβλία όπως του Λούιτζι Πιραντέλο. Βιβλία, που δεν θα έβρισκα εύκολα ή δεν θα επέλεγα να διαβάσω καθώς και εκεί το «promotion» των εκδοτικών οίκων σε κατευθύνει σε πιο εύπεπτα και σύγχρονα αναγνώσματα.

Έτσι λοιπόν είμαι σε θέση να εκφράσω την -ανειδίκευτη όμως- άποψή μου, ότι σωστά, υπάρχουν οι αναφορές στο κείμενο, αλλά και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου στον Λουίτζι Πιραντέλο. Η συγγραφέας, σεναριογράφος, κλοσάρ, Γεωργία Συμεωνίδου, που τόσο αγαπά να ταξιδεύει την Πένη της (σε σενάριό της η Πηνελόπη του Οδυσσέα, παρουσιάζεται …αλλιώς και αποκαλείται Πένη), ομοιάζει με τον μεγάλο αυτό δραματουργό, στο χιούμορ και την αφηγηματική τεχνική. Όπως στον Πιραντέλο, έτσι και στο βιβλίο της Γεωργίας, κατά τη δική μου αντίληψη πάντα, οι συμβάσεις και οι προκαταλήψεις της αστικής κοινωνίας παρωδούνται.

Σας προτείνω λοιπόν, να διαβάσετε το βιβλίο της Γεωργίας Συμεωνίδου. Η πλοκή του θα σας καθηλώσει, ενώ είμαι σίγουρη ότι θα το βρείτε σύγχρονο, χρήσιμο ανάγνωσμα και διασκεδαστικό συνάμα. Ο Πιραντέλο θα συμφωνούσε ότι έτσι είναι… αν έτσι νομίζω! Εξάλλου όλοι μας μαγευόμαστε λίγο ή πολύ από τα παιχνίδια παρεξηγήσεων.

Βιβή Τσιντσίνη

Βιογραφικό συγγραφέα

Η Γεωργία Συμεωνίδου γεννήθηκε στις Σέρρες στις 20 Νοεμβρίου του 1961. Στα φοιτητικά της χρόνια έζησε στη Θεσσαλονίκη και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Κομοτηνή. Κατά διαστήματα συνεργάζεται με την εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης». Θεατρικά της έργα έχουν ανεβεί στην Κομοτηνή και στον Βόλο. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στον Βόλο. Υπό έκδοση είναι τα βιβλία της «Δεύτερο χέρι» και «Ο τέλειος άντρας».