Σπεύσαμε ακράτητοι να κάνουμε …σουλάτσα – του Γιώργου Τσιντσίνη

Έκδοση 23-1-2021

Άνοιξαν λιανεμπόριο,

αν και με λίγα …φάλτσα.

Μα, σπεύσαμε ακράτητοι

να κάνουμε …σουλάτσα.

Καλημέρα σας…

Χωρίς να το πολύ-καταλάβουμε «φάγαμε» και το μεγαλύτερο κομμάτι του Γενάρη και ήδη τον «σπρώχνουμε» προς το τέλος του… Οι λίγες μέρες πραγματικού χειμώνα που μας επιφύλαξε μπορεί μεν να μας ανησύχησαν λίγο, αλλά μάλλον άδικα, αφού μέχρι στιγμής επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι και φέτος είναι ήπιος, μέχρι στιγμής.

Ο Αλμυρός, μετά τις μεγάλες ζημιές του αλήστου μνήμης «Ιανού», φαίνεται ότι δεν έδωσε πλέον τα …ρέστα του στον «Λέανδρο», που πέρασε …ξώφαλτσα από την περιοχή μας και …ευτυχώς. Απομένουν πλέον δυο περίπου μήνες, για να συνεχίσουν έτσι τα καιρικά καθέκαστα. Και γιατί όχι; Εδώ η προηγούμενη καλοκαιρία επέτρεψε ν’ ανθίσουν πρόωρα δένδρα και λουλούδια…

Είναι προφανές ότι το προηγούμενο χρονικό διάστημα και ειδικότερα στην περίοδο των εορτών του 12ημέρου η χειρότερη «μπόρα» που έχουμε υποστεί ήταν η …μίρλα για τον εγκλεισμό στα σπίτια μας, λόγω των περιοριστικών μέτρων που επέβαλε η ανάγκη να προφυλαχτούμε από την πανδημία. Αλλά με το άνοιγμα των σχολείων και μερικώς της αγοράς κι αυτή η μίρλα δείχνει κάπως να ξεθωριάζει, από πλευράς του εμπορικού κόσμου αλλά και των καταναλωτών. Επίσης και ο περιορισμός μετακίνησης από Δήμο σε Δήμο είναι κάτι που θα κρατήσει τους πελάτες στον τόπο τους και θα τονώσει -λίγο περισσότερο απ’ όσο συνήθως- τη χειμαζόμενη τοπική αγορά. «Ουδέν κακό αμιγές καλού» δηλαδή και μακάρι κάτι τέτοιο να αποδειχτεί και στην πράξη, γιατί οι καταστηματάρχες έχουν υποστεί μεγάλη ζημιά και με αγωνία βλέπουν μπροστά τους ακόμη και το φάσμα της χρεοκοπίας. Δυστυχώς βέβαια αυτή η συγκρατημένη αισιοδοξία δεν συνοδεύει την εστίαση και άλλες μορφές ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που παραμένουν κλειστές ακόμη, αλλά βδομάδα με τη βδομάδα που έρχεται ίσως τελικά να μας κάνει όλους να χαμογελάσουμε.

Επίσης, παρά τις κάποιες αρρυθμίες, ο εμβολιασμός άρχισε και προχωράει, προσθέτοντας τις δικές του ελπίδες για το άμεσο μέλλον. Ο καθένας και η καθεμιά που εμβολιάζεται μειώνει τον κίνδυνο της νόσησης και της μετάδοσης του ιού και μακάρι να φτάσουμε στο σημείο της καθολικής ανοσίας όσο πιο σύντομα γίνεται, να μη χάσουμε και το επερχόμενο καλοκαίρι.

Όσο για τους «επαγγελματίες» αρνητές των πάντων, ας παραδειγματιστούν από την περίπτωση του 100χρονου Κρητίκαρου, που κατέβηκε από το βουνό, πήγε στο Ρέθυμνο και εμβολιάστηκε. Κι ας μην πουν κάποιοι «100 χρονών, δεν είχε και πολλά πράγματα να χάσει». Ίσως κατέβηκε για να προστατεύσει τους δικούς του ανθρώπους, το περιβάλλον των γνωστών του. Ίσως και να κατέβηκε για να παραδειγματίσει όλους μας…

Το άνοιγμα της εστίασης από αρχές Φεβρουαρίου «δείχνουν» οι ειδικοί, τονίζοντας πως οι επιδημιολογικοί δείκτες είναι «ελεγχόμενοι» και μπορούμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Η πρόεδρος των νοσοκομειακών ιατρών Αθήνας – Πειραιά, Ματίνα Παγώνη, επεσήμανε πως με τις παραμέτρους και τα στοιχεία που υπάρχουν αυτή την στιγμή και πιο συγκεκριμένα την επόμενη βδομάδα, μπορούν να ανοίξουν αρχικά τα Γυμνάσια και τα Λύκεια. Η ίδια ανέφερε πως οι θάνατοι μειώθηκαν αυτοί που δεν μειώθηκαν είναι οι διασωληνωμένοι. «Πάμε καλύτερα αλλά χρειάζεται προσοχή», σημείωσε χαρακτηριστικά, μιλώντας στο ΣΚΑΪ. Σχετικά με τις μετακινήσεις από νομό σε νομό τόνισε πως πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία πρώτα και μαζί με το σχολεία να ανοίξει και το άνοιγμα από νομό και νομό γιατί θα υπάρχει θέμα στις μετακινήσεις. Για την εστίαση, η κ. Παγώνη δήλωσε ότι μπορεί να ανοίξει σε τρεις βδομάδες, δηλαδή αρχές Φεβρουαρίου και συγκεκριμένα αναφέρθηκε στα εστιατόρια και τα καφέ ενώ εξέφρασε ενδοιασμούς για τα μπαρ λόγω του ότι υπάρχουν όρθιοι. Παράλληλα, η ίδια ανέφερε πως συγκριτικά με το πληθυσμό τα τεστ δεν είναι πολλά και τόνισε την αναγκαιότητα να γίνονται πολλά τεστ. Σχετικά με τις ουρές στο άνοιγμα των καταστημάτων η ίδια είπε πως μέσα στα καταστήματα φάνηκε ότι τηρήθηκαν οι αποστάσεις ενώ έξω οι αποστάσεις δεν ήταν οι απαιτούμενες. «Έπρεπε να υπάρχει 1,5 μέτρο απόσταση ή εφόσον το ραντεβού το είχαν έτσι κ αλλιώς να κάνουν βόλτα μέχρι να έρθει η σειρά τους», σημείωσε χαρακτηριστικά. Όσον αφορά τα εμβόλια είπε πως δεν προχωρά γρήγορα ο εμβολιασμός και επεσήμανε ότι πρέπει να προχωρήσουμε με γρηγορότερους ρυθμούς με τα υπάρχοντα εμβόλια και να έχει εμβολιαστεί το 60% του πληθυσμού μέχρι τέλος Ιουνίου. Μακάρι να πάνε όλα καλά τελικά και να αποκατασταθεί –ομαλά και μόνιμα- το πλήρες άνοιγμα της αγοράς. Όχι άλλο «ακορντεόν»…

Ο Βαγγέλης Μανωλόπουλος αναδημοσιεύει στο διαδίκτυο ένα κείμενο του παλιού συμφοιτητή του Δημήτρη Σταματιάδη, που εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρεία στην Ελβετία. Το βρίσκω εξαιρετικό και το μοιράζομαι εδώ μαζί σας γιατί πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί ευρύτατα:

«Δεν εργάζομαι πάνω στο εμβόλιο για τον κορωνοϊό αλλά δουλεύω σε μία από τις εταιρείες που θα εφοδιάσουν τον κόσμο με τα δισεκατομμύρια δόσεις που θα μας επιτρέψουν να εξαλείψουμε αυτή τη λαίλαπα και να πάρουμε πίσω τις ζωές μας και εκείνες των παιδιών μας. Κάθε μέρα ακούω από τους συναδέλφους μου πληροφορίες και λεπτομέρειες για τη δουλειά που κάνουν, τις τεχνικές που ακολουθούν και τις πολλές νίκες που πέτυχαν ως εδώ. Και όσο ακούω, τόσο ο θαυμασμός μου μεγαλώνει για τη μόρφωση, τη γνώση, την αφοσίωση, το πάθος, την αλληλεγγύη των ανθρώπων αυτών, την αυστηρότητα, την ακρίβεια και τελικά την τεράστια ποσότητα της δουλειάς που κάνουν από την πρώτη μέρα της πανδημίας. Μα θα μου πείτε όλοι αυτοί καλοπληρώνονται από τις φαρμακευτικές εταιρείες που θα βγάλουν κέρδος από αυτή την ιστορία. Ναι, πληρώνονται (κι εγώ μαζί τους) για τη γνώση και την εμπειρία τους, για τα πολλά χρόνια των σπουδών τους, για τη σκληρή δουλειά τους και τους κινδύνους που τους απειλούν, καθώς δεν σταμάτησαν ούτε μέρα να εργάζονται μέσα στις άβολες προστατευτικές στολές τους (μια ημέρα κάποιος μου εξήγησε πως χρειάζεται 30 λεπτά για να πάει στην τουαλέτα λόγω της πολύπλοκης διαδικασίας για να βγάλει τη στολή του). Γιατί η κοινωνία δέχεται να ανταμείψει εκείνο που είναι χρήσιμο.»

«Φοβάστε τις νέες τεχνολογίες; Το καινούργιο και το άγνωστο; Να φοβάστε την άγνοια, το σκοταδισμό, τις φήμες. Να φοβάστε εκείνους που τις διαδίδουν χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση. Να φοβάστε το φόβο. Όταν είσαστε νέοι κάνατε εμβόλια φτιαγμένα με πρωτόγονες μεθόδους χωρίς να το σκεφτείτε στιγμή, γιατί είχατε κατά νουν την αρρώστια που καταπολεμούσαν. Νομίζετε πως δεν έχουμε αρκετά στοιχεία για να αποφασίσουμε; Δεν έχετε ιδέα τι πάει να πει όγκος στοιχείων. Τα κλειδιά του αυτοκινήτου σας έχουν περισσότερη υπολογιστική ισχύ από το διαστημόπλοιο που πήγε τρεις ανθρώπους στη σελήνη και τους έφερε πίσω και ανησυχείτε αν έχουμε αρκετά στοιχεία; Στεκόμαστε στις μύτες των ποδιών μας πάνω στους ώμους των γιγάντων της επιστήμης, μιας επιστήμης που η τύχη μου έδωσε την ευκαιρία να σπουδάσω, και τρέχουμε. Τρέχουμε να σώσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Οι εταιρείες θα κερδίσουν χρήματα; Όλες οι εταιρείες έχουν ως σκοπό τους να κερδίσουν χρήματα (ονομάζεται καπιταλισμός). Αυτό που προέχει είναι τι προσφέρουν. Και αυτό το μαθαίνεις τη μέρα που εσύ η κάποιος από τους δικούς σου αρρωσταίνει. Το καταλαβαίνεις όταν σου λένε πως ο παππούς σου πριν 60 χρόνια πέθανε από πνευμονία η από πέτρα στη χολή ή από κάτι που ούτε καν το θεωρείς ασθένεια σήμερα. Το καταλαβαίνουν εκείνοι που ζούνε με χρόνιες ασθένειες και περιμένουν με αγωνία το φάρμακο που θα τους δώσει πίσω τη ζωή τους.»

«Να ‘μαστε λοιπόν πάλι εδώ στην υπαρξιακή μας ερώτηση: Πώς θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας; Δεν φτάνει να εμβολιαστώ. Πρέπει να εμβολιαστείς κι εσύ. Πρέπει μαζί να σπάσουμε την αλυσίδα της μετάδοσης, την αλυσίδα που μας έχει ζώσει και όσο πάει σφίγγει. Και δεν θα μας σώσει ούτε η άρνηση, ούτε ο φόβος, ούτε η καχυποψία. Η γνώση, όπως και πριν, είναι αυτή που θα σπάσει τα δεσμά. Αυτή που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την προκατάληψη και του ανοίγει νέους ορίζοντες.»

Ειδικότερα οι αρνητές του εμβολίου, καθίστε και σκεφτείτε σοβαρά, όχι μόνο τη δική σας υγεία, αλλά μη γίνετε η αιτία να νοσήσουν οι γύρω σας, οι αγαπημένοι σας….

Πολύς –και δικαιολογημένος- ο θόρυβος από τη δημόσια καταγγελία της ιστιοπλόου ολυμπιονίκη για σεξουαλική κακοποίηση… Ο καθένας και η καθεμιά λέει και γράφει «το μακρύ του και το κοντό του». Θα προσθέτω μόνο κάτι σχετικό που έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ (γνωστός Θεσσαλονικιός συγγραφέας): «Κάθε γυναίκα που υφίσταται κακοποίηση ή βιασμό -με άλλα λόγια, εκμηδένιση του εαυτού της από έναν άντρα- χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο, κι ακόμα περισσότερο θάρρος και αγώνα, για να πάψει να νιώθει -κι ενδόμυχα, να είναι- αποκλειστικά και μόνο θύμα. Κι ο αγώνας για την κάθαρση, τη δικαίωση, είναι ακόμα πιο σκληρός επειδή πρέπει να δοθεί δημόσια και να προσκρούσει στη χυδαιότητα των αυτόκλητων κι επισήμων θεματοφυλάκων της πατριαρχίας, που θα επιχειρήσουν λυσσαλέα να θάψουν την αλήθεια κάτω από τόνους μισογυνικής λάσπης. «Τώρα το θυμήθηκε;» (Λες κι έχει ημερομηνία λήξης η φρίκη, λες κι η οδύνη, κι η διαχείρισή της, είναι κάτι το τετριμμένο, που γίνεται στα πεταχτά). «Αν θέλουμε την πιστεύουμε.» (Λες κι είναι απλή υπόθεση για μια γυναίκα, ελαφρά τη καρδία, να επινοήσει μια τέτοια τραγωδία, και να υποστεί το άχθος της κοινοποίησής της). «Σιγά, απλά θα έκανε τη δύσκολη». (Διότι πάντα φταίει το θύμα, που δεν συμμορφώθηκε κόσμια κι εγκαίρως με τις ορέξεις του θύτη). Είμαστε ταγμένοι στο πλευρό των γυναικών που έζησαν τη βία στο πετσί τους και βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν ανοιχτά. Η λύτρωση, η νίκη τους, είναι ένα χέρι που απλώνεται στην επόμενη κακοποιημένη γυναίκα, μέχρι να επικρατήσει η ισότητα, η ανθρωπιά.»

Και μετά τη γνωστή υπόθεση και τις καταγγελίες της Μπεκατώρου …άρχισαν τα όργανα: «Στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης απευθύνθηκε ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθηγητής Νίκος Παπαϊωάννου, για καταγγελίες φοιτητριών του ΑΠΘ ότι δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση από καθηγητές. Ο πρύτανης του ΑΠΘ ζήτησε επισήμως να υπάρξει παρέμβαση της εισαγγελίας προκειμένου να διερευνηθούν σε βάθος οι καταγγελίες που περιλαμβάνονται σε δημοσιεύματα.

Σάλο έχει προκαλέσει επίσης η ανάρτηση – καταγγελία πρώην φοιτήτριας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η οποία υποστηρίζει ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από καθηγητή του Πανεπιστημίου. Σύμφωνα με σχετική ανάρτησή της στην ομάδα του facebook «ΓΕΩΛΟΓΙΚΟ ΑΠΘ», βρήκε το ψυχικό σθένος να μοιραστεί την ιστορία της, ύστερα από την τολμηρή κίνηση της Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου. «Με αφορμή μία καταγγελία από μία αθλήτρια, ανοίγουν στόματα που έκλειναν για πολλά χρόνια», αναφέρει στην ανάρτησή της, στην οποία περιγράφει τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε από καθηγητή του Γεωλογικού ΑΠΘ. H φοιτήτρια μάλιστα, καταγγέλλει ότι το «όχι» της στον καθηγητή, την οδήγησε να εγκαταλείψει τη σχολή της, διότι ο καθηγητής την «έκοβε» επανειλημμένα -10 φορές- στο μάθημά του. Η φοιτήτρια κατάφερε και ολοκλήρωσε τις σπουδές της μετά το 2016, όταν και ο εν λόγω καθηγητής συνταξιοδοτήθηκε.

Το αρρωστημένο πάθος που τρομάρα τους …δονεί κάποιους «σαπιο-κοιλιάδες» -ανεξάρτητα ακόμη κι αν έχουν οι ίδιοι κόρες ή αδερφές, μια μάνα που κάποτε τους γέννησε- είναι ένα ψυχοπαθολογικό «καρκίνωμα» που …ριζικά πρέπει επιτέλους να ξεριζωθεί από την κοινωνία μας. Άμεσα και αποτελεσματικά…

Σε επίρρωση των παραπάνω δημοσιεύω σήμερα μια συμβολική φωτογραφία (αγνώστου «πατρός» δυστυχώς) που βρήκα από το 2015 στο διαδικτυακό αρχείο των αναμνήσεων μου, η οποία δείχνει ένα ερωτικό φιλί ανάμεσα σ’ έναν Εβραίο και στην Παλαιστίνια αγαπημένη του. Ναι… Ο αληθινός έρωτας δεν αναγνωρίζει εμπόδια στην εθνότητα, στις θρησκείες, στα σύνορα κτλ. Αρκεί, για να ανάψει και να φουντώσει, το αμοιβαίο πάθος, η αμοιβαία συναίνεση…

Στον Καναδά, ένας παππούς συνελήφθη για κλοπή ψωμιού και στάλθηκε στο δικαστήριο. Ο παππούς παραδέχτηκε την ενοχή του. Και εξήγησε το λάθος που έκανε: «Ήμουν τόσο πεινασμένος, παραλίγο να πεθάνω από τη πείνα.» Ο δικαστής αποφάνθηκε: «Ξέρεις όταν κλέβεις, θα πρέπει να πληρώσεις δέκα δολάρια για αποζημίωση. Ξέρω ότι δεν μπορείς να πληρώσεις γι’ αυτό, θα πληρώσω εγώ για σένα.» Όλοι ήταν ήσυχοι στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο δικαστής πήρε δέκα δολάρια από την τσέπη του και ζήτησε από τον παππού να τα δώσει ως αποζημίωση. Μετά σηκώθηκε και είπε: «Είστε όλοι ένοχοι και ο καθένας σας θα πρέπει να πληρώσει δέκα δολάρια πρόστιμο επειδή ζείτε σε μια πόλη όπου ένας παππούς πρέπει να κλέψει για να φάει.»

480 δολάρια συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου και έδωσαν τα χρήματα στον παππού!

Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να δανειστούμε από τον Καναδά για τέτοια παραδείγματα φιλαλληλίας και ανθρωπισμού… Τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας, στην πόλη μας και στην περιοχή μας, από δράσεις εθελοντών που βοηθάνε διαρκώς όσους έχουν ανάγκη στους δύσκολους καιρούς μας. Και να ξέρετε ότι δεν δημοσιοποιούνται όλες οι θεάρεστες αυτές περιπτώσεις… Για πολλές, που γίνονται ανώνυμα και με διακριτική εχεμύθεια, μαθαίνω σχεδόν καθημερινά, καμαρώνω για λογαριασμό όσων προσφέρουν και συγκινούμαι…

Από καιρό ήθελα να γράψω δυο επαινετικά λόγια για τους ντελιβεράδες (άντρες και γυναίκες), που προσωπικά χρησιμοποιώ συχνά ως εργένης και πάντοτε σπεύδουν να με εξυπηρετήσουν στο ακέραιο. Και να που αυτό που σκεφτόμουν να γράψω, μου το «σερβίρισε» στο διαδίκτυο με άρθρο της η συνάδελφος Ευγενία Μπακιρλή, στην ιστοσελίδα Athens Finest: «Τι σημαίνει να σέβεστε τους ντελιβεράδες; Σημαίνει να σέβεσαι τον τύπο εκείνο που αφήνει τη ματσάρα, που εσύ βλέπεις με τους κολλητούς σου, για να σου φέρει τα σουβλάκια και τις πίτσες που παρήγγειλες. Σημαίνει να σέβεσαι τον τύπο εκείνο που μες στη βροχή και το κρύο πήρε το ζεστό σου πακετάκι, πήρε το μηχανάκι κι οδήγησε μέχρι την γκαρσονιέρα σου, που ένας Θεός ξέρει πού τη βρήκες μέσα στα στενά και τις ερημιές. Σημαίνει να μάθεις επιτέλους πού μένεις και να δώσεις σωστές πληροφορίες για τη διεύθυνση παράδοσης. Για να γεμίσεις εσύ το στομαχάκι σου κάποιος εργάστηκε γι΄ αυτό και κάποιος άλλος έτρεξε για να στο παραδώσει εντός μισάωρου – άντε σαρανταπεντάλεπτου. Γιατί όταν πεινάς ο χρόνος κυλάει αργά. Και δεν τα λέω εγώ, αλλά οι παθόντες εκείνοι ντελιβεράδες που -σε συνεργασία με το σουβλατζίδικο και την πιτσαρία της γειτονιάς- φροντίζουν γι’ αυτό που θα φρόντιζε κι η μάνα σου, να μη κοιμηθείς νηστικός. Σε βγάζουν απ’ την δύσκολη εκείνη θέση «Τι να φάμε πάλι;» ή «Ποιος μαγειρεύει τώρα;». Πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι άνθρωποι κι οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο εκείνο που εργάζεται για να βγάλει τα προς το ζην του κάτω απ’ τις όποιες καιρικές κι εργασιακές συνθήκες. Άλλωστε κι εμείς το ίδιο κάνουμε, ο καθένας στο πόστο του. Καμιά δουλειά δεν είναι υποδεέστερη της άλλης. Να σέβεσαι τον ντελιβερά όπως θα σεβόσουν κι εκείνον τον τύπο με το κοστούμι. Εκεί φαίνεται τι άνθρωπος είσαι, ανεξάρτητα απ’ το ποιον έχεις απέναντί σου και τι έχεις να κερδίσεις από αυτόν.»

Κι όλα αυτά στο ντελίβερι, για να σου φέρουν π.χ. με ένα ευρώ έναν καφέ ή την τυρόπιτά σου, ώρα 7 το πρωί (δηλαδή αξημέρωτα ακόμη), με καταιγίδα ή βροχή, μέσα στην παγωνιά, πάνω στο μηχανάκι, αγουροξυπνημένοι οι ίδιοι. Νομίζω ότι το να τους υποδέχεσαι πάντοτε ευγενικά, μ’ ένα χαμόγελο, ένα ενθαρρυντικό αστειάκι κι ένα μικρό φιλοδώρημα, είναι το ελάχιστο που οφείλεις να κάνεις. Το αξίζουν και τους ευχαριστώ από καρδιάς!

Ιταλίδα νομπελίστρια και ειδική στον εγκέφαλο Ρίτα Λεβί – Μονταλτσίνι, απεβίωσε σε ηλικία 103 χρόνων, στο σπίτι της στη Ρώμη, στις 30 του Δεκέμβρη. Η Μονταλτσίνι, θρύλος της βιολογίας, είχε πει: «Για τη χώνεψη πίνω μπύρα, όταν δεν έχω όρεξη πίνω λευκό κρασί, με χαμηλή πίεση πίνω κόκκινο κρασί και με υψηλή πίνω κονιάκ, με στηθάγχη πίνω βότκα». «Και με νερό;» τη ρώτησαν κι εκείνη απάντησε: «Ω, δεν είχα τέτοια ασθένεια ακόμη» (από ανάρτηση του Γιάννη Σιδέρη). Πού να ανακάλυπτες και το άγιο τσιπουράκι, θηρίο;

Από γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη, στην «Καθημερινή», στην οποία σκιτσάρισε ένα διάλογο μεταξύ «αιώνιων φοιτητών»:

-Έχω ένα καλό κι ένα κακό νέο.

-Το κακό;

-Μας διώχνουν από φοιτητές.

-Το καλό;

-Μας καλούν για εμβόλιο.