Πολλές φορές η αρχοντιά κρύβεται και μέσα σ’ ένα μικρό κομμάτι κέικ…Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο θυέλλης

Έκδοση 12-12-2020

Τι κι αν πήρες επίδομα,

συντάξεις, ενισχύσεις;

Μόνο αν σκοτώσουν τον ιό

γιορτές θα ξαναζήσεις.

Καλημέρα σας και καλό κουράγιο, ψυχραιμία και υπομονή στον αναγκαστικό εγκλεισμό σας στο σπίτι, που δεν είναι δα και το χειρότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι εκατοντάδες νοσούν καθημερινά από τον ιό και μια εκατόμβη περίπου καθημερινά φεύγει από τη ζωή και όχι μόνο σε μεγάλες ηλικίες αλλά και νεότεροι. Ο φόβος έχει για τα καλά επηρεάσει πια τον ψυχισμό μας, όπως και η κόπωση από αυτή την κουραστική και εκνευριστική καθημερινότητα….

Με το σφοδρό δεύτερο κύμα της πανδημίας, που επιμένει να μαίνεται, όλοι φαίνεται πως πέσαμε έξω στις προβλέψεις μας, επιστήμονες, πολιτικοί, απλοί πολίτες, αν γραδάρουμε νηφάλια την καθημερινή μας πραγματικότητα, χωρίς θεωρίες συνομωσίας, μικροκομματικές σκοπιμότητες και αστήρικτες εξυπνάδες των μπαχαλάκηδων…

Για το τι «τρέχει» ακριβώς στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, θα επιλέξω αποσπάσματα από ένα νηφάλιο ρεπορτάζ της Πέννυ Μπουλούτζα στην κυριακάτικη «Καθημερινή», τεκμηριωμένο με πίνακες και στοιχεία, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ενα δεύτερο επιδημικό κύμα κορωνοϊού, που μετά τέσσερις εβδομάδες του lockdown «χαμηλώνει» μεν αλλά με αργό ρυθμό. Και ένα πολύ δύσκολο πρώτο τρίμηνο το 2021, κατά το οποίο θα είναι σε εξέλιξη μια διπλή «μάχη»: για τον εμβολιασμό του πληθυσμού και τον έλεγχο της πανδημίας, ειδικά μετά την εορταστική περίοδο… Σχεδόν όλοι, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους ειδικούς επιστήμονες, προεξοφλούν ότι από τον Ιανουάριο και μετά θα πρέπει να αναμένουμε ένα τρίτο πανδημικό κύμα. Πολλοί εκτιμούν ότι δεν θα πρόκειται για «τρίτο κύμα», αλλά για νέα έξαρση του δεύτερου κύματος, το οποίο δεν θα έχουμε καταφέρει να τιθασεύσουμε. Ολοι συμφωνούν ότι έως ότου εμβολιαστεί επαρκής αριθμός πληθυσμού, η πορεία του κορωνοϊού θα έχει «σκαμπανεβάσματα» τα οποία θα συνοδεύονται με μέτρα.»

«Στη χώρα μας την τελευταία εβδομάδα (την περασμένη) καταγράφεται μια πιο ξεκάθαρη μείωση της καμπύλης των κρουσμάτων σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα στις περισσότερες περιοχές της επικράτειας. Ο αριθμός των ημερήσιων διαγνώσεων τις τελευταίες επτά ημέρες είναι (με βάση τα στοιχεία της προπερασμένης Παρασκευής) κατά μέσον όρο στα 1.750, έναντι περίπου 1.950 που ήταν το προηγούμενο επταήμερο. Και την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, η πίεση στο ΕΣΥ και κυρίως στις μονάδες εντατικής COVID ήταν πολύ έντονη (94% πληρότητα στις ΜΕΘ της Θεσσαλονίκης), ενώ κατά μέσον όρο δηλώνονταν 100 θάνατοι ασθενών με COVID-19 ημερησίως. Σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλά στον αριθμό των κρουσμάτων σε αναλογία πληθυσμού με βάση τις διαγνώσεις των τελευταίων 14 ημερών (245 κρούσματα ανά 100.000 πληθυσμού και 26η θέση στην Ε.Ε. σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων – ECDC), αλλά σχετικά ψηλά στους θανάτους: 11η θέση με 12,7 θανάτους ανά 100.000 πληθυσμού τις τελευταίες 14 ημέρες.»

Τους τομείς που δεν θα ανοίξουν μέχρι το τέλος των γιορτών ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας, στο πλαίσιο της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών.

Σημειώνοντας πως η πίεση στο ΕΣΥ εξακολουθεί να είναι μεγάλη, παρά τη μείωση των κρουσμάτων που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες, ο κ. Πέτσας ανέφερε πως μετά τις εισηγήσεις της επιτροπής των ειδικών αποφασίστηκε ότι έως τις 6 το πρωί της 7ης Ιανουαρίου (και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτή η σελίδα) μένουν κλειστά: Τα σχολεία, η εστίαση, η ψυχαγωγία, τα δικαστήρια, οι αθλητικές δραστηριότητες, εκτός από όσες έχουν ήδη εγκριθεί από υγειονομική επιτροπή (για παράδειγμα, τα επαγγελματικά πρωταθλήματα Superleague και Basketleague), τα χιονοδρομικά κέντρα. Επίσης: Παρατείνεται μέχρι την ίδια ημέρα και ώρα η απαγόρευση διαπεριφερειακών μετακινήσεων. Εξακολουθεί να ισχύει η απαγόρευση συναθροίσεων και κυκλοφορίας τη νύχτα. Διατηρείται στα ίδια ποσοστά η τηλεργασία. Διατηρούνται οι ρυθμίσεις για την ατομική άθληση (έως τρία άτομα, σε ατομικά σπορ). Για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι επιτρέπονται το πολύ 9 άτομα. Σε ό,τι αφορά την άπαξ επιστροφή στον τόπο μόνιμης κατοικίας θα εφαρμόζονται οι ρυθμίσεις που ήδη ισχύουν με την επίδειξη Ε1 και Ε9.

Ερωτηθείς σχετικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επεσήμανε ότι τα SMS θα συνεχίσουν να ισχύουν, ενώ θα εξεταστεί αν μπορεί να διευρυνθεί το ωράριο κυκλοφορίας τις ημέρες των γιορτών. Σε ό,τι αφορά τις εκκλησίες, τα κομμωτήρια μουσεία κτλ. καθώς και το λιανεμπόριο, θα γίνονταν ανακοινώσεις στο τέλος της τρέχουσας εβδομάδας, αλλά δεν προλάβουμε ίσως να καταχωρήσουμε τις σχετικές πληροφορίες.

Συμπέρασμα: Πριν καν προλάβουμε να κάνουμε το εμβόλιο (όσοι το κάνουμε), όλοι μας πήραμε ήδη για τα καλά το πικρό «χάπι» του εγκλεισμού, που άλλαξε τις ζωές και κατέστρεψε μερικώς άλλες ζωές, ειδικότερα όσων είναι άνερφοι ή εργάζονται (αφεντικά και υπάλληλοι) στον ιδιωτικό τομέα. Κι αν οψέποτε απαλλαγούμε από την απειλή του ιού, ας μη κοροϊδευόμαστε, τίποτε πια ή σχεδόν τίποτε, δεν θα ‘ναι στο εξής ίδιο… Για την «ολική επαναφορά» θα χρειαστεί πολύς κόπος, θυσίες και πάνω απ’ όλα να αλλάξουμε μυαλά και προσανατολισμούς για το άμεσο και απώτερο μέλλον.

Ο Φώτης Γεωργελές στην athensvoice.gr σχολιάζει τους light αρνητές του κορωνοϊού που επιμένουν να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ορθολογικής αντιμετώπισης της πανδημίας. Και –μεταξύ άλλων- γράφει: «Αυτούς τους 10 περίεργους μήνες της πανδημίας και του lockdown, πέρασα δύσκολα. Θάψαμε τη μάνα μας, μόνοι μας, εγώ και η αδερφή μου σ’ ένα άδειο νεκροταφείο. Πέθανε ο παιδικός μου φίλος και δεν μπορούσα να πάω στην κηδεία του. Νοσηλεύτηκα με covid. Όμως νιώθω ότι δεν πρέπει να γκρινιάζω, να παραπονιέμαι, ακόμα και που το αναφέρω, συνιστά ύβρη. Γύρω μου ακούω συνέχεια δράματα. Κάθε μέρα 100 οικογένειες θρηνούν τους αγαπημένους τους, άνθρωποι υποφέρουν στα νοσοκομεία προσπαθώντας να πάρουν μια ανάσα για να κρατηθούν στη ζωή. Άνθρωποι δουλεύουν αγόγγυστα, φοράνε τις ειδικές στολές κάθε μέρα και ορμάνε στους θαλάμους προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή, να ανακουφίσουν έναν άρρωστο. Άνθρωποι σε όλες τις θέσεις εργασίας προσπαθούν να κρατήσουν την κοινωνία μας σε λειτουργία. Κάνουμε απλώς τη δουλειά μας, λένε, όταν τους ευχαριστείς. Όταν η απειλή είναι πραγματικά μεγάλη, όταν δεν «παίζουμε στα ψέματα», οι άνθρωποι βρίσκουν μέσα τους τον καλύτερο εαυτό τους. Η αρρώστια, ο θάνατος, οι χαμένες δουλειές μας, η οικονομική καταστροφή, σε συνεφέρνουν. Καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημά σου δεν είναι αν θα κάνεις ρεβεγιόν. Αλλά αν θα μπορέσεις να σώσεις τους ανθρώπους σου. Η απειλή, ελπίζω, δεν θα μας στεγνώσει, δεν θα μας κάνει πιο σκληρούς και κυνικούς. Θα μας κάνει περισσότερο ευαίσθητους, θα μας χαρίσει την ενσυναίσθηση που θα μας επιτρέψει να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμό μας και να νιώθουμε την οδύνη των άλλων. Να συμπάσχουμε με τη θλίψη του άλλου, την αγωνία του για τη δουλειά του.»

Και στο ίδιο άρθρο του καταλήγει: «Αυτή τη δύσκολη στιγμή η κοινωνία μας, παρ’ όλες τις παρεμβολές, τη σύγχυση, τα λάθη, παραμένει ενωμένη. Και δίνει τις απαντήσεις ακόμα και με συμβολικά σημάδια: Φέτος ήταν ο καλύτερος εορτασμός του Πολυτεχνείου. Γιατί ένας γιατρός που μας βοήθησε πολύ με την καθαρή σκέψη του όλο αυτόν τον καιρό, ένας γιατρός που μας κάνει υπερήφανους ως Έλληνες επειδή προΐσταται του Αμερικανικού Εθνικού Οργανισμού Καρκίνου, είναι ο Γιώργος Παυλάκης. Ο Γ. Παυλάκης ήταν ο φοιτητής που είχε στήσει το ιατρείο στο Πολυτεχνείο του 1973. Σε λίγες μέρες ξεκινάνε παγκοσμίως οι εμβολιασμοί, πήρε ήδη έγκριση το πρώτο εμβόλιο της Pfizer. Επικεφαλής της εταιρείας είναι ένας Έλληνας Εβραίος, ο Αλβέρτος Μπουρλάς, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη κάποτε, την πόλη που τώρα δίνει τη μάχη με τον ιό. Στη Θεσσαλονίκη έφτασαν και 10 εθελόντριες από την Κρήτη, 10 νοσηλεύτριες που πήγαν με πλήρη γνώση των κινδύνων να βοηθήσουν, χωρίς να διστάσουν. Αυτά είναι τα σημάδια της ελπίδας. Όσο θόρυβο κι αν κάνει ο κυνισμός και η ανοησία, η ανθρωπιά, η γνώση και η αλληλεγγύη είναι αυτά που θα μας βγάλουν από τη θανάσιμη περιπέτεια.»

Μια νοσηλεύτρια όμως γράφει στο ίντερνετ: «Μετράω 9 μήνες που εργάζομαι σε νοσοκομείο αναφοράς. Αρχικά ήταν όλα άγνωστα για όλους μας και ο φόβος επικρατούσε. Γνωστοί και φίλοι, μου έλεγαν πώς μπορώ και δουλεύω σε αυτές τις συνθήκες και με ρωτούσαν αν φοβάμαι. Φοβάμαι, έλεγα, αλλά προσέχω. Καθώς οι μέρες περνούσαν, έβλεπα τα βλέμματά τους πάνω μου με αγωνία, καχυποψία και φόβο. Όσοι ήξεραν πού δουλεύω έκαναν ένα βήμα πίσω. Δεν τους κατηγόρησα ποτέ, τους κατανοούσα. Πριν λίγο καιρό έψαχνα να βρω σπίτι, βρήκα, το έκλεισα, έδωσα εγγύηση και μία μέρα μετά με πήρε ο ιδιοκτήτης να μου το ακυρώσει, γιατί έμαθε η πολυκατοικία ότι δουλεύω σε ΜΕΘ και φοβήθηκαν ότι θα τους κολλήσω. Ξαφνιάστηκα. Στενοχωρήθηκα. Έκλαψα. Έκλεισα το τηλέφωνο και με δάκρυα στα μάτια έφυγα για τη δουλειά. Ένιωθα οργή και θυμό. Οι συνάδελφοί μου και εγώ έχουμε υποστεί αρκετές φορές κοινωνικό ρατσισμό αυτούς τους μήνες και ας προσέχουμε και ας έχει γεμίσει η μούρη μας σπυριά και σημάδια από τις μάσκες. Είμαι η Βάλια, λοιπόν, και είμαι πάλι αρνητική». Πάντα υπήρχε και εσαεί θα υπάρχει …κόσμος και κοσμάκης.

Βλέποντας το εξώφυλλο (στη φωτο) που επέλεξε το περιοδικό The New Yorker για αυτή την εβδομάδα, δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς. Απεικονίζεται μια γυναίκα άψογα χτενισμένη και μακιγιαρισμένη, με ένα επίσημο τοπ να κοιτά την οθόνη του υπολογιστή της, που είναι τοποθετημένη πάνω σε μια στοίβα από βιβλία, υψώνοντας ένα ποτήρι με αλκοόλ. Πίσω της ένα παραβάν κρύβει το ακατάστατο κρεβάτι, ενώ στην συνομιλία της δεν φαίνεται τα άπλυτα πιάτα και τα ανοιχτά ντουλάπια στην κουζίνα, οι ανοιχτές κούτες στο πάτωμα, πιθανότατα από κάποια ηλεκτρονική αγορά, τα απομεινάρια από το κινέζικο πίσω από τον υπολογιστή, τα πεταμένα γάντια, τα αντισηπτικά και οι μάσκες στο πάτωμα… Φυσικά, η γυναίκα φοράει σορτσάκι και παντόφλες για το σπίτι ενώ, ζει με τις δύο γάτες της. Η εικόνα περιγράφει τη ζωή μας στην περίοδο του lockdown. Τη μοναξιά και το πώς διαμορφώθηκαν οι σχέσεις στην πανδημία. Το εξώφυλλο έχει τον τίτλο “Love Life” και το υπογράφει o σκιτσογράφος Adrian Tomine. (Από το περιοδικό Marie Claire Greece).

Πολλοί θα τον ξέρατε από πολλών ετών και θα τον εκτιμούσατε για την πατριωτική του δράση… Πέθανε λοιπόν, σε ηλικία 87 ετών, ο πρώην γερουσιαστής του Μέριλαντ Πολ Σαρμπάνης, ο οποίος υπερασπίστηκε με επιμονή τα θέματα του Ελληνισμού για 30 χρόνια στην αμερικανική Γερουσία. Την είδηση του θανάτου του την ανακοίνωσε ο γιός του και βουλευτής του Μέριλαντ Τζον Σαρμπάνης, λέγοντας: «ο πατέρας μου, ο γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης, πέθανε ειρηνικά σήμερα το απόγευμα στη Βαλτιμόρη». Ο Πoλ Σαρμπάνης υπερασπίστηκε με επιμονή τα θέματα του Ελληνισμού για 30 χρόνια στην αμερικανική Γερουσία. Είχε υπηρετήσει στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Κάθε Έλληνας της διασποράς που φεύγει, ειδικότερα όταν έχει κύρος, καλή φήμη και δράση, είναι μεγάλη απώλεια…

«Μια γριούλα κάθεται σε ένα καφέ. Η σερβιτόρα φέρνει το μενού στο τραπέζι και ζητά την παραγγελία. Η γριούλα απαντά: «Πόσο κάνει ένα κομμάτι κέικ;» Η σερβιτόρα απαντά: «3 ευρώ.» Η ηλικιωμένη παίρνει κάποια νομίσματα από την τσέπη της, αρχίζει να μετράει αργά και μετά ρωτάει ξανά: «…Και πόσο είναι το μικρότερο;» Η σερβιτόρα αγχώθηκε λίγο, καθώς είχε πολλά τραπέζια να σερβίρει. Της απάντησε: «2 ευρώ». «Εντάξει, τότε ευχαρίστως θα πάρω το μικρότερο», απάντησε η γριούλα. Η σερβιτόρα έφερε την τούρτα ενοχλημένη και αμέσως έβαλε το λογαριασμό στο τραπέζι σκεπτόμενη μόνη της, «τόσο φθηνό που θα φύγεις αμέσως…» Η γριούλα, τρώει πολύ αργά και με ευχαρίστηση το κέικ, σηκώθηκε αργά, έβαλε τα λεφτά στο τραπέζι και έφυγε. Όταν η σερβιτόρα πήγε να καθαρίσει το τραπέζι, παρατήρησε ότι η γριούλα της είχε αφήσει 1 ευρώ φιλοδώρημα. Η συγκίνηση και η έκπληξη της έφεραν μια ταραχή. Γρήγορα στράφηκε στην αναζήτηση της ηλικιωμένης για να την ευχαριστήσει. Ήταν πολύ αργά, είχε φύγει και δεν ήταν πλέον ορατή στο βλέμμα της. Ένιωσε άσχημα που έκρινε αυτή τη γριούλα φθηνά. Η γριούλα είχε μόνο 3 ευρώ και μόλις είχε πάρει μια φέτα κέικ 2 ευρώ για να της δώσει φιλοδώρημα. (Από το prototupo.com). Πολλές φορές η αρχοντιά κρύβεται και μέσα σ’ ένα μικρό κομμάτι κέικ….

Ο διάσημος Ιταλός δύτης Enzo Mallorca έκανε βουτιά στην καυτή θάλασσα των Συρακουσών και μιλούσε με την κόρη του Rossana που επέβαινε στο σκάφος. Έτοιμος να βυθιστεί, ένιωσε κάτι να τον χτυπάει ελαφρώς στην πλάτη. Γύρισε και είδα ένα δελφίνι. Μετά συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε να παίξει αλλά να εκφράσει κάτι. Το ζώο βούτηξε και ο Enzo το ακολούθησε. Σε βάθος περίπου 12 μέτρων, παγιδευμένο σε ένα εγκαταλελειμμένο δίχτυ, υπήρχε ένα άλλο δελφίνι. Ο Μαγιόρκα ζήτησε γρήγορα από την κόρη του να αρπάξει τα μαχαίρια κατάδυσης. Σε λίγο, οι δυο τους κατάφεραν να ελευθερώσουν το δελφίνι, το οποίο, στην άκρη των δυνάμεων, προέκυψε, εξέδωσε μια ”σχεδόν ανθρώπινη κραυγή” (περιγράφει ο Μαγιόρκα). Ένα δελφίνι μπορεί να αντισταθεί κάτω από το νερό μέχρι και 10 λεπτά, μετά πνίγεται. Το απελευθερωμένο δελφίνι που εξακολουθεί να είναι έκπληκτο ελέγχθηκε από τον Ένζο, τη Ροσάνα και το άλλο δελφίνι. Μετά ήρθε η έκπληξη: Ήταν θηλυκό δελφίνι, που σύντομα γέννησε ένα μικρό. Το αρσενικό τους κυκλώνει και, όρθιος μπροστά στον Ένζο, άγγιξε το μάγουλό του (σαν φιλί), σε μια κίνηση ευγνωμοσύνης και έφυγε μακριά. Ο Enzo Mallorca τελείωσε λέγοντας: «Μέχρι ο άνθρωπος να μάθει να σέβεται και να μιλάει στον κόσμο των ζώων, δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει τον πραγματικό του ρόλο στη Γη» !!! (Ανάρτηση του Αντώνη Αντωνόπουλου).

Παρεμπιπτόντως, ποιοι θα ενδιαφερθούν να μαζέψουν σωρούς δίχτυα (λένε για …χιλιόμετρα), που παρέσυρε ο «Ιανός» από το ντόκο στο λιμανάκι του Αη-Γιάννη, τα «άπλωσε» στην ανοιχτή θάλασσα, προ της παραλίας της Ευξεινούπολης και παραμένουν εκεί, αφού έχουν μπλεχτεί με κούτσουρα και άλλες φερτές ύλες; Είναι κίνδυνος για τους ψαράδες και τις μηχανές ή τα άλλα εργαλεία τους, αλλά –αν συνεχίσουν να παραμένουν μέχρι να …καλοκαιριάσει- θα είναι άμεσος κίνδυνος και για τους λουόμενους.

Ξεσπαθώνουν ιεράρχες, ιερείς και πολλοί πιστοί, πιέζοντας (ή και …εκβιάζοντας) να ανοίξουν οι ναοί για το κοινό στις γιορτές. Το ναι ή όχι είναι ούτως ή άλλως μια δύσκολη εξίσωση… Αλλά προσωπικά θα δανειστώ από το Ευαγγέλιο (κατά Ματθαίον, ιη΄ 10 – 20) τη ρήση του Χριστού: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν.»

«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, και η ομορφιά του ανθρώπου». (Γιάννης Ρίτσος).

«Ο άντρας ανακάλυψε τη φωτιά, μα η γυναίκα έμαθε να παίζει μ’ αυτήν». Οι αλήθειες να λέγονται…

Μη στολίζετε Χριστουγεννιάτικο δένδρο… Ντύστε τον …παππού με την κόκκινη στολή του Αη-Βασίλη καλύτερα και ψιθυρίστε του στ’ αυτί ότι τάχα του έκοψαν τη σύνταξη, για να του …ανάψουν και τα λαμπάκια.

Αυτό, που παλιά η μάνα σου πετούσε από μακριά την παντόφλα κατακέφαλα, μπορείς να το πεις και …τηλε-εκπαίδευση;

Για τις εκατόμβες νεκρών, που χάνονται κάθε μέρα από τον ιό, δεν βλέπω να νοιάζεται κανείς στα σοβαρά. Γιατί; Επειδή «φεύγουν» μόνοι κι άκλαυτοι; Ή μήπως επειδή το κακό είναι –προς το παρόν- έξω από την πόρτα μας; Για ένα οικόσιτο ζωάκι μας που χάνεται όμως, θρήνοι και κοπετοί. Και ορθώς… Αλλά για το γέρο πατέρα μας, τη μάνα μας ή φίλο ή γείτονα, που ξεψύχησε χωρίς παρηγοριά, χωρίς να μπορεί να πάρει μια ανάσα, …μούγκα στη στρούγκα; Απλά κοιτάμε κάθε μέρα τα νούμερα των απολεσθέντων, σαν να παίζουμε χρηματιστήριο ή στοίχημα…

Και να που ξαφνικά οι Χριστουγεννιάτικοι στολισμοί σε αυλές και μπαλκόνια έγιναν είδος προς εξαφάνιση και …απωθητικοί. Κρατείστε πάντως τις γιρλάντες στις σακούλες. Ίσως μας ξαναχρειαστούν, όταν και εάν καταφέρουμε πάλι να μην είναι κάποτε «κουτσά» τα Χριστούγεννα, όπως φέτος.