Εις μνήμην Σπύρου Ράππου – Γράφει η Ζωή Ράππου

Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει

μακριά ή κοντά, στη γη ή στον ουρανό

ό,τι αγαπάς βρίσκεται μέσα σου  

Παρασκευή 6/12/2019 – Κυριακή 6/12/2020

Έφυγες την ημέρα της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Είναι η ημέρα που πάντα φρόντιζες όλη η πόλη να είναι φωταγωγημένη  για να γιορτάσει και να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα.

Ένας χρόνος χωρίς εσένα

ένας χρόνος χωρίς την πληθωρική σου παρουσία

ένας χρόνος χωρίς το χαρακτηριστικό σου μειδίαμα

και νιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα

γιατί η αύρα σου συνεχίζει να εμπνέει

το αποτύπωμά σου στη ζωή μας ανεξίτηλο

Ποτέ δεν είναι ο κατάλληλος καιρός. Πάντα είναι νωρίς όποτε και αν φύγουν αγαπημένα πρόσωπα. Η απώλεια πάντα πονάει. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν είσαι από το χάσεις τον πατέρα σου. Η απώλεια ενός πολυαγαπημένου προσώπου αποτελεί την πιο οδυνηρή εμπειρία που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος. Αισθάνεται μόνος, χαμένος, αδύναμος, διαλυμένος.

Άρνηση, θυμός, θλίψη. Η διαχείριση της απώλειας εντελώς μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική.

Ο δρόμος των δακρύων δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί. Η διαδικασία του πένθους επιτρέπει να τοποθετήσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο στη θέση που του αξίζει, ανάμεσα στους θησαυρούς της καρδιάς μας. Τα δάκρυα τα σκουπίζουμε, μα τι γίνεται όταν κλαίει η καρδιά;

Ξέρω πως κάποια στιγμή η ανάμνησή σου θα μου φέρνει όχι δάκρυα στα μάτια αλλά χαμόγελο στα χείλη. Όχι ακόμη. Είναι νωρίς.

Ενώ ο χρόνος θα έπρεπε να συστέλλει τη θλίψη μου, η κάθε μέρα που έρχεται διαστέλλει βασανιστικά την απουσία σου.

Συμβιβάστηκα προσωρινά με την απώλειά σου. Αντίο δεν πρόκειται ποτέ να σου πω, γιατί πάντα θα σε νιώθω δίπλα μου, γιατί έχω ανάγκη να υπάρχεις.

Υπολόγιζα στο χρόνο να απαλύνει τον πόνο, να τον κάνει συνήθεια ώστε να μην ενοχλεί τόσο αλλά με προδίδει καθημερινά. Ο χρόνος είναι πολύ αργός και μακρύς για όσους πονούν.

Τελικά ο πόνος δε φεύγει ποτέ. Αλλάζει όμως. Μαθαίνεις να ζεις με τα νέα δεδομένα. Η καθημερινότητα ποτέ δεν θα είναι η ίδια. Οι γιορτές ποτέ δεν θα είναι οι ίδιες.

“Την απώλεια και την ήττα την αντιμετωπίζουμε με σύνεση και θάρρος. Να κοιτάς μπροστά και να προχωράς” συνήθιζες να λες.

Προσπαθώ να το πράξω. Δεν είναι καθόλου εύκολο.

Δεν υπήρξες αλάνθαστος, όπως ο καθένας άλλωστε,  αλλά σπουδαίος. Χωρίς μεγάλη μόρφωση αλλά με πλούσια κοινωνική παιδεία και πολιτική σκέψη. Κοιτούσες πάντα μπροστά και μακριά. Άλλαξες την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης και σημάδεψες με τη δράση σου και την αδιάλειπτη παρουσία σου στα κοινά μια ολόκληρη εποχή (1966-2019). Πάντα στην πρώτη γραμμή για όλους. Δοτικός και γενναιόδωρος. Άνθρωπος για όλους. Έβρισκες πάντα λύση στα προβλήματα   των συμπολιτών σου. Όλη σου η ζωή μια συνεχής προσφορά. Προσπερνούσες τα κακεντρεχή σχόλια και δεν κρατούσες ποτέ κακία σε κανέναν. Κατάφερες να μείνεις στην σκέψη όλων όχι με το όνομά σου αλλά ως ο Δήμαρχος Αλμυρού.

Αυτός που φεύγει δεν μπορεί να πάρει μαζί του τίποτε από όσα απέκτησε. Θα πάρει, όμως, σίγουρα όλα όσα έδωσε. Και εσύ πήρες πολλά μαζί σου.

Η αιωνιότητα των ανθρώπων εξαρτάται από αυτό που αφήνουν πίσω τους και όχι από τα χρόνια που περνούν επί γης. Εσύ θα έχεις την αιωνιότητα εκείνη που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους εκείνους που ότ,ι αφήνουν πίσω τους είναι γεμάτο αγάπη, καλοσύνη, αρχοντιά και μεγαλοψυχία.

Υπάρχουν πράξεις στη ζωή ενός ανθρώπου που αφήνουν ίχνη στη ζωή των άλλων, στην πορεία τους, στην εξέλιξή τους σαν χρυσές κουκκίδες. Εγώ είδα αμέτρητες χρυσές κουκκίδες όχι μόνο στα δικά μας πρόσωπα αλλά  και στα πρόσωπα πολλών συνανθρώπων σου.

Διανύουμε δύσκολες μέρες για τον τόπο μας. Στεκόμαστε  αμήχανοι μπροστά σε μια μεγάλη κρίση.

Ούτε μπορούσε να την φανταστεί ανθρώπινος νους.

Δεδομένων αυτών των συνθηκών ούτε μνημόσυνο δεν μπορεί να τελεστεί. Ας είναι αυτές οι σκέψεις, αυτά τα συναισθήματα, η κατάθεση της ψυχής μου το ετήσιο μνημόσυνό σου. Γιατί ό,τι μνημονεύεται αξίζει. Ο μόνος αληθινά αφόρητος θάνατος είναι η λησμονιά. Εσύ, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστείς. Θα βρίσκεσαι πάντα στη μνήμη της πόλης που τόσο αγάπησες, της πόλης που αγωνίστηκες επί 4 τετραετίες να την κάνεις καλύτερη, ομορφότερη, καθαρότερη, ανταγωνιστικότερη. Να την κάνεις μια πόλη πρότυπο. Και τα κατάφερες! Τρανή απόδειξη η βράβευση του Δήμου Αλμυρού από την Ακαδημία Αθηνών στις 29/12/1992.

Σε ευχαριστώ που μας έμαθες πως για να είμαστε Άνθρωποι πρέπει πρώτα να γίνουμε ΣΥΝάνθρωποι.

Σε ευχαριστώ που μας έμαθες να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και να προσφέρουμε τη βοήθειά μας απλόχερα.

Σε ευχαριστώ που μας έμαθες να αγωνιζόμαστε, και  όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε πάντα.

Αιώνια να είναι η μνήμη σου και η ευχή σου πάντα να μας προστατεύει.

Το πρόσωπό σου κρατώ μες στην ψυχή μου,

τον ήχο της φωνής σου μες στο μυαλό μου