Χρ. Μπελεγρίνης: Μια ζωή στον αγαπημένο του ΓΣΑ

Ο Χρήστος Μπελεγρίνης ξεκίνησε να αγωνίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έως το 1976, μετά έγινε προπονητής και τα τελευταία 21 χρόνια προσφέρει στο σύλλογο από τη θέση του φροντιστή – Χαρακτηριστική φιγούρα στο στάδιο του Αλμυρού, πάντα παρών, έχει συνδέσει το όνομά  του με την ιστορική   διαδρομή του «Δισκοβόλου»

Από το 1953 που ιδρύθηκε το τμήμα ποδοσφαίρου του ΓΣ Αλμυρού, έχουν περάσει από την ομάδα χιλιάδες ποδοσφαιριστές, δεκάδες προπονητές και παράγοντες, φίλαθλοι που ήταν ανελλιπώς στο γήπεδο σταμάτησαν ενώ άλλοι τους διαδέχθηκαν στην κερκίδα. Όμως ο Χρήστος Μπελεγρίνης από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 είναι πάντα παρών! Εξήντα χρόνια στον ΓΣ Αλμυρού σε διάφορα πόστα, μία από τις πλέον χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες των γηπέδων της χώρας μας, ζει κι αναπνέει… για τον ΓΣΑ.

Στην πρόσφατη συνάντησή μας, μας μίλησε για το σύλλογο και τις μεγάλες του μορφές, την προσωπική του πορεία, σε μια αναδρομή ιστορίας του «Δισκοβόλου».

Αρχικά, ο κ. Χρήστος Μπελεγρίνης μας ανέφερε πώς ξεκίνησε να παίζει και μπήκε κατευθείαν στην ενδεκάδα με έναν …απροσδόκητο αλλά …ηρωικό τρόπο: «Είμαι γέννημα-θρέμμα ΓΣΑ. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία και ήμουν στη β’ ομάδα του συλλόγου. Τότε η β’ ομάδα ήταν η ομάδα νέων και έπαιζε πάντα πριν τους αγώνες της πρώτης. Σε ένα ματς με αντίπαλο την Δήμητρα Τρικάλων τη σεζόν 1962-63, τρεις παίκτες από την α’ ομάδα έκαναν ανταρσία, οπότε τους αντικαταστήσαμε εγώ, ο Νίκος Μιχέας κι άλλος ένας που δυστυχώς δεν θυμάμαι. Έπαιξα για πρώτη φορά με την πρώτη ομάδα του ΓΣΑ ενώ προηγουμένως είχα παίξει με τη δεύτερη! Δύο συνεχόμενα παιχνίδια δηλαδή! Θέλαμε μόνο νίκη για να διατηρηθούμε στην κατηγορία και σκόραρα το γκολ της παραμονής. Αυτό ήταν. Από τότε που αγωνίστηκα με τους μεγάλους, δεν ξαναβγήκα από την ενδεκάδα».

Να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αλλαγές, οπότε οι ομάδες ήταν συνυφασμένες με παίκτες που τιμούσαν για χρόνια τη φανέλα τους. Και συνεχίζει να μας διηγείται ο κ. Μπελεγρίνης: «Μόνο το γεγονός ότι ήμουν συμπαίκτης με τεράστιους ποδοσφαιριστές του συλλόγου όπως ήταν οι Καπής, Καρπέτης, Κουτρογιάννης, Ευαγγελόπουλος, Καράτσαλος, Σπύρος Σταματίου, Τόπας ήταν για μένα μεγάλη επιτυχία. Αγωνίστηκα μέχρι το 1965, οπότε λόγω στρατιωτικής θητείας, πήγα να παίξω στα Τρίκαλα για δύο χρόνια. Τότε, τα Τρίκαλα ήταν στην Α’ Εθνική, ήμουν συμπαίκτης με τον Απόστολο Τόσκα που έγινε διεθνής κι έκανε καριέρα στην ΑΕΚ. Το 1967, μετά το στρατό, επανήλθα στον ΓΣΑ έως το 1976, έπαιξα δύο χρόνια στην Δήμητρα όπου ξεκίνησα να είμαι και προπονητής της. Είχαμε πάει να παίξουμε και στη Λεωφόρο με την ομάδα Νέων του Παναθηναϊκού! Παράλληλα από το 1973 προπονούσα τους μικρούς του ΓΣΑ όταν αναδείχθηκαν ο Βασιλάκος, ο Σταματίου κι άλλοι πολλοί καταξιωμένοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Διετέλεσα προπονητής επίσης στον Πρωτεσίλαο, τους Μυρμηδόνες, τον Απόλλωνα Κροκίου, στον Αγροτικό Αϊδινίου και πολλές φορές στον ΓΣΑ».

Άλλες εποχές τότε, πολύ αγνές, που έπαιζαν για τη φανέλα, για το χωριό ή την πόλη τους, χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα. Ο 75χρονος πλέον κ. Μπελεγρίνης θυμάται: «Δεν είχαμε τις ανέσεις που έχουν τώρα οι ποδοσφαιριστές. Παίζαμε σε χώμα, σε χαλίκια, πάντα όμως με ηρωισμό και πάθος. Ο κόσμος αγαπούσε πολύ την ομάδα τότε, κάθε Κυριακή πρώτα πήγαινε στην Εκκλησία και μετά στο γήπεδο. Μετά τους αγώνες, μας κερνούσαν οι φίλαθλοι. Όταν χάναμε, δεν τολμούσαμε να πάμε στην πλατεία που τότε γίνονταν το νυφοπάζαρο! Ήταν ωραία χρόνια παρά τις δυσκολίες τους. Αγαπούσαμε πολύ τον ΓΣΑ και το ποδόσφαιρο. Δεν βγαίνουν τώρα παίκτες όπως ο Μιχέας, ο Ριζόπουλος, ο Βλαχονάτσιος, ο Καλατζής, ο Κράλλης, ο Τζαφλέρης, ο Μπακάλης, ο Βασιλάκος, ο Σταματίου. Θα ξεχώριζα ως νούμερο ένα τον Δημήτρη Καρπέτη. Ήταν πραγματικά τύχη για μένα να μοιραστώ την πορεία μου στο γήπεδο με όλους αυτούς, τις δεκαετίες 1960 και 1970 ο ΓΣΑ είχε τρομερό υλικό».

Ως μία αξέχαστη στιγμή μας ανέφερε ένα γκολ που σημείωσε κόντρα στη Νίκη Βόλου σε αγώνα Κυπέλλου Ελλάδος ανήμερα Χριστουγέννων 1969. Στη Β’ Εθνική τότε η Νίκη, στο τοπικό ο ΓΣΑ, το ματς έληξε 1-0 με «βολίδα» του Μπελεγρίνη όπως έγραψε η «Αθλητική Ηχώ» υπογραμμίζοντας ότι « ο Δαυίδ νίκησε τον Γολιάθ».

Παράλληλα με το ποδόσφαιρο, ο κ. Μπελεγρίνης έζησε από κοντά όλους τους μεγάλους αθλητές του στίβου όπως τον Αθανάσιο Ραγάζο. «Ο Ραγάζος ήταν σούπερ αθλητής. Προέρχονταν από οικογένεια αγροτών και πήγαινε από το γήπεδο μέχρι τη θάλασσα τρέχοντας όταν ο πατέρας του πήγαινε με το κάρο. Τερμάτιζε στους αγώνες και οι άλλοι αθλητές το έκαναν ύστερα από μία στροφή. Θυμάμαι την αποθέωση στο στάδιο όταν έρχονταν μετά τις επιτυχίες του. Τότε γίνονταν τα Κρόκια κι έρχονταν στον Αλμυρό αθλητές από όλη την Ελλάδα. Τους φιλοξενούσαμε για τρεις ημέρες στα σπίτια μας» είπε ο κ. Μπελεγρίνης και συνέχισε για το ποδόσφαιρο του ΓΣΑ: «Οι μεγάλες ομάδες του ΓΣΑ που έφεραν τα 11 πρωταθλήματα και τα 10 Κύπελλα στην ΕΠΣΘ δημιουργήθηκαν με ντόπιους παίκτες, γηγενείς. Δυστυχώς τώρα δεν υπάρχει αυτό το υλικό. Λίγα παιδιά έχουν προοπτική να συνεχίσουν και φεύγουν για σπουδές όταν τελειώσουν το σχολείο. Δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, έχουν άλλες ασχολίες, δεν βλέπω το μεράκι που είχαν οι παλιότεροι. Είναι σημαντικό να υπάρχει αυτό το δέσιμο με την ομάδα του τόπου σου».

Για την πορεία των τελευταίων ετών σχολίασε: «Θέλω ο ΓΣΑ να αποτελείται από δικά μας παιδιά και σε καμία περίπτωση να μην πέσει στο τοπικό. Μας αρμόζει να είμαστε σε αυτή την κατηγορία και ακόμη ψηλότερα. Υπάρχουν όλες οι υποδομές, οι εγκαταστάσεις, η ομάδα πρέπει να βρίσκεται στις εθνικές κατηγορίες για πολλά χρόνια», ενώ έδωσε το μήνυμά του στους παλαίμαχους: «Οι παλαίμαχοι πρέπει να ασχολούνται περισσότερο, να είναι κοντά στην ομάδα. Για πολλά χρόνια στις διοικήσεις υπήρχαν παλιοί παίκτες, όπως μπορεί κανείς, πρέπει να βοηθήσει το σύλλογο».

Για το τέλος, τον ρωτήσαμε τι είναι αυτό που τον κρατάει τόσα χρόνια στον ΓΣΑ και η απάντησή του ήταν σαφής: «Το γήπεδο είναι η ζωή μου, το ποδόσφαιρο είναι όλη μου η ζωή, έτσι ήταν και είναι. Εάν δεν έρθω πέντε φορές στο γήπεδο κάθε μέρα, δεν αισθάνομαι καλά. Είναι κάτι που με γεμίζει. Από το 1999 έχω το ρόλο του φροντιστή στην ομάδα κι υπευθύνου των εγκαταστάσεων. Ποτέ δεν αρνήθηκα να βοηθήσω. Όπως άλλοι έχουν συνήθεια να πάνε στο καφενείο ή να κάνουν κάποια άλλη δραστηριότητα, εγώ γεμίζω την ημέρα μου εδώ στο γήπεδο».

Πράγματι, παράγοντες σε σωματεία μ’ αυτό το ρόλο για τόσα πολλά χρόνια –παραπάνω από δύο δεκαετίες- σπάνια συναντάμε όχι μόνο στη Μαγνησία αλλά γενικότερα στη χώρα μας και ο Χρήστος Μπελεγρίνης, μέλος κάποτε των τριών Μ στην αριστερή πτέρυγα του ΓΣΑ μαζί με τους Μιχέα, Μπέη, είναι ένας από τους τελευταίους …αθεράπευτα ρομαντικούς του ποδοσφαίρου μας.
Ο ΓΣΑ επί προεδρίας Δήμου Περπερίδη τον τίμησε σε εκδήλωση πριν λίγα χρόνια, η προσφορά του όμως στο σύλλογο θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται ανεκτίμητη. Το μεγαλύτερο παράσημό του είναι ότι χαίρει το σεβασμό και την αναγνώριση φίλων κι αντιπάλων, έχοντας συνδέσει το όνομά του, με διάφορες ιδιότητες, με 60 χρόνια ιστορίας ποδοσφαίρου του ΓΣΑ!!! Μια ζωή δίπλα στον αγαπημένο του σύλλογο.