Ξανασηκωθήκαμε, μετρώντας τις πληγές μας… Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο θυέλλης

Έκδοση 21-11-2020

Ζούμε το φόβο του ιού,

με εγκλεισμό ο αγώνας.

Και κάνουμε υπομονή

για να ‘βγει ο χειμώνας.

Καλημέρα σας (που λέει ο λόγος)… Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε μετά το μεγάλο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, ανατραφήκαμε και μορφωθήκαμε μέσα στη φτώχεια, αλλά και με τις απαράμιλλες θυσίες των γονιών και των παππούδων μας, που –με μια κουβέντα- ανάστησαν την Ελλάδα μέσα από τα ερείπια. Περάσαμε κι εμείς πολλά, ζώντας σε μια χώρα που προσπαθούσε να βρει τους βηματισμούς της, τραυματισμένη. Ζήσαμε δικτατορία, επιστράτευση, επιστροφή της Δημοκρατίας, κομματικούς ανταγωνισμούς, συχνές εναλλαγές Κυβερνήσεων, διχασμό της κοινωνίας και τόσα άλλα. Όμως πόλεμο δεν είδαμε… Αντίθετα, δρέψαμε τα αγαθά της ειρήνης και απολαύσαμε τον ευδαιμονισμό της. Προκόψαμε, σε μια καλύτερη μοίρα από τους πατεράδες και τις μανούλες μας.

Όλα αυτά ώσπου, τα διαδοχικά λάθη των ηγετών μας έφεραν τα χρόνια της σκληρής λιτότητας και των μνημονίων, έφεραν πάλι τη φτώχεια και την απόγνωση, αφού πολλοί έχασαν τα πάντα και είδαν τους κόπους και τις προσπάθειες ετών να εξανεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα που τα παίρνει ο άνεμος.

Ξανασηκωθήκαμε, μετρώντας τις πληγές μας… Κάπου αρχίζαμε να ελπίζουμε πραγματικά ότι έρχονται «καλύτερες μέρες» μέχρι… Μέχρι που ήρθε –ξαφνικά και από το πουθενά- ένας νέος, πιο ύπουλος παγκόσμιος «πόλεμος»… Μια πανδημία δηλαδή που ήδη μετράει ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες νεκρούς και περισσότερα από 53,5 εκατομμύρια νοσούντες. Ένας «πόλεμος» μέσα στον οποίο η πλειοψηφία του πληθυσμού αναγκάζεται να κρύβεται στα «καταφύγια» των σπιτιών της και οι μειοψηφίες των αρνητών και των μπαχαλάκηδων κάνουν τα δικά τους υπερφίαλα «πάρτι», ακάλυπτοι και απροστάτευτοι, μεταδίδοντας συχνά και τον φονικό ιό.

Οι μόνοι που πολεμούν στην πρώτη γραμμή είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές σε όλες τις δομές Υγείας και άρχισαν κι αυτοί να μετρούν νεκρούς από την «τιμημένη λεγεώνα» του λειτουργήματός τους.

Ναι… Ένα παλιό ευφυολόγημα λέει πως «τον πόλεμο δεν τον κάνουν οι στρατιωτικοί αλλά οι πολιτικοί». Αλλά οι πολιτικοί, που έχουν και την ευθύνη των τελικών αποφάσεων, δεν πολεμούν ποτέ στην πρώτη γραμμή, αλλά από τα πολυτελή Κυβερνεία τους. Στη «μάχη» είναι συγκινητικά παρόντες μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές, συχνά αμήχανοι μπροστά στο κακό που ξεσπάει. Αλλά παρόντες, εξαντλημένοι και εξαντλητικοί, όταν εκ καθήκοντος πρέπει να σώσουν ακόμη και κάποιους …βλάκες, που βλέπουν ψέματα και συνωμοσίες πίσω από τον πραγματικό όλεθρο.

Στην αρχή της πανδημίας χειροκροτούσαμε τους λειτουργούς της Υγείας… Τώρα που το δεύτερο κύμα σαρώνει, αν επαναλαμβάναμε το χειροκρότημα, θα το ακούγανε …λιγότεροι. Γιατί, παρά τις όποιες προσλήψεις για την ενίσχυση του ΕΣΥ κάποιοι απ’ αυτούς πεθαίνουν «εν ώρα καθήκοντος», αφήνουν πίσω τους ορφανές τις οικογένειές τους και θα απομείνουν τελικά -υπερβατικά στο Σύμπαν- με μόνο εύσημο της γήινης θητείας τους το ….χειροκρότημα.

Η δερματολόγος ιατρός Κορίνα Τζίμα, την περασμένη Κυριακή, ανάρτησε στο διαδίκτυο μια κραυγή αγωνίας –αν και νηφάλια, πλην σταράτη- που νομίζω ότι οι περισσότεροι (και οι μη υπηρέτες της Δημόσιας Υγείας) θα προσυπογράψουν:

«71 θάνατοι , περίπου 400 διασωληνωμένοι, η Δημόσια Υγεία να ξεπερνά τα όρια της, Ιατροί και Νοσηλευτικό προσωπικό να δίνουν ηρωικές μάχες για να κρατήσουν ζωντανούς τους ασθενείς, τα ιατρεία γεμάτα από περιστατικά στην προσπάθεια να δοθούν ανάσες στα Νοσοκομεία και η Ιατρική κοινότητα να θρηνεί σήμερα δυο νέους συναδέλφους μας που έχασαν τη μάχη απέναντι στην πανδημία….Και από την άλλη, μια τραγική μειοψηφία πολιτών που συνεχίζει να κυκλοφορεί με τη μάσκα στο πηγούνι ή στο χέρι, να μαζεύεται κρυφά σε πάρτι και τραπέζια, να κυκλοφορεί όλη μέρα έξω κάνοντας χαβαλέ με ψεύτικα μηνύματα μετακίνησης…

Για όποιον δεν το έχει καταλάβει:

ΟΧΙ δεν είναι μια απλή γριπούλα. Πρόκειται για τον πιο καταστροφικό ίσως ιό των τελευταίων ετών, που μετράει ήδη εκατομμύρια νεκρούς και που στη χώρα μας μόνο επέφερε σε λίγους μήνες, όσους θανάτους δεν είδαμε από τη γρίπη την τελευταία δεκαετία, παρά τη χρήση προστατευτικών μέτρων και απαγορεύσεων μετακίνησης! Ποτέ άλλοτε δε γέμιζαν οι ΜΕΘ αρχές Νοεμβρίου με διασωληνωμένους από γρίπη, ποτέ άλλοτε δεν άνοιγαν εκτάκτως Νοσοκομεία, μετακινούνταν Ιατροί σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, ποτέ δεν έστηνε σκηνές ο στρατός έξω από τα Νοσοκομεία για μια απλή γρίπη!

ΟΧΙ δεν προσπαθεί κανείς να σας ελέγξει με τη χορήγηση εμβολίου στα πλαίσια μιας παγκόσμιας συνωμοσίας!! Την εκχώρηση των προσωπικών σας δεδομένων την κάνετε ήδη όλοι στα social media σε ένα συνεχές display του πού πάτε, τι τρώτε, τι αγοράζετε και ποιον ακολουθείτε, δε χρειαζόταν εμβόλιο για αυτό! Μακάρι να υπήρχε ήδη εμβόλιο απέναντι στην πανδημία, όπως υπάρχει για την ιλαρά και την πολιομυελίτιδα, επιτρέποντας μας να μεγαλώνουμε υγιείς!

ΟΧΙ δεν είναι μαγκιά να μη φοράς μάσκα, να οργανώνεις κρυφά συναντήσεις για τη διασκέδασή σου και να επικαλείσαι τις αμπελοφιλοσοφίες και ανεκδιήγητες «έρευνες» του κάθε πικραμένου ,που προσπαθεί να κερδίσει 15 λεπτά δημοσιότητας εις βάρος ανθρωπίνων ζωών, για να δικαιολογήσεις το υγειονομικό τερατούργημα που επιτελείς.

ΟΧΙ δεν προσπαθούν να τα διογκώσουν οι ιατροί γιατί έχουν κάτι να κερδίσουν από μια παγκόσμια συνωμοσία, η κατάσταση είναι ακριβώς έτσι και χειρότερη και οι Ιατροί είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι στους οποίους εναποθέτετε κάθε μέρα την υγεία και την υγεία των αγαπημένων σας και είναι τελείως παράλογο να τους εμπιστεύεστε στα υπόλοιπα, αλλά για τον covid να εμπιστεύεστε τον κάθε σαλτιμπάγκο του internet!!

Και ΟΧΙ η Ιατρική είναι μια τεράστια, χαώδης επιστήμη που απαιτεί ατελείωτη μελέτη και ασύλληπτο διάβασμα και ΔΕΝ μαθαίνεται κατεβάζοντας 5 αρθράκια από blogs και site που δεν αναλαμβάνουν καν την ευθύνη για όσα αναρτούν.

Και ΝΑΙ υπήρξαν τεράστια λάθη και παραλείψεις, η Ιατρική κοινότητα φωνάζει εδώ και δεκαετίες για τις ελλείψεις σε κρεβάτια ΜΕΘ, για τις ελλείψεις σε προσωπικό, για τις απίστευτα δύσκολες συνθήκες εργασίας, για τα εξοντωτικά ωράρια, για την έλλειψη τακτικής εκπαίδευσης ολόκληρης της Ιατρικής κοινότητας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, παραλείψεις που μας θύμισε η Πανδημία και μεταφράζονται σε απώλειες ζωών, αλλά στον αγώνα αυτό οι πολίτες οφείλουν να είναι δίπλα στο Ιατρικό και Νοσηλευτικό σώμα και όχι να δημιουργούν τεράστια προβλήματα με τη στάση τους. Για όσους έχουν κατανοήσει τι πραγματικά συμβαίνει και το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να επέλθει…. σας ευχαριστούμε όλοι για την υπεύθυνη στάση σας και στα όρια που αναλογεί η δύναμη και η επιρροή του καθένα από εσάς, μην επιτρέψετε στους πρώτους να γίνουν οι πλειοψηφία. Γιατί θύματα αυτού του υγειονομικού εγκλήματος θα είστε εσείς και οι αγαπημένοι σας.

Βρισκόμαστε στον πιο ιδιότυπο πόλεμο, με έναν απρόβλεπτο εχθρό και οφείλουμε όλοι να μείνουμε ενωμένοι, γιατί αυτό μας ορίζει ως Κοινωνία.

Η Ιατρική Κοινότητα θρηνεί σήμερα τα πρώτα θύματά της, νέους ανθρώπους, που αφήνουν πίσω τους οικογένειες… Βοηθήστε μας να είναι οι τελευταίοι.»

Ένας άλλος γιατρός, ο Εμμανουήλ Νικ. Γενεράκης, γράφει, μεταξύ άλλων: «Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μείνουμε στο σπίτι και να τηρήσουμε τη καραντίνα. ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

Σκεφτείτε πόσο τρομαχτική είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ, στη Κίνα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Ιράν, στη Βραζιλία, στην Ινδία…

Βλέποντας το κόσμο στα σούπερ μάρκετ, στις λαϊκές αγορές, στις παραλίες, τους ταξιδιώτες που κατέβαιναν από τα πλοία στα νησιά, τα εκατοντάδες αυτοκίνητα στα διόδια της Ελευσίνας και της Χαλκιδικής, σκεπτόμουν ότι δεν έχουμε λίγη αξιοπρέπεια και σεβασμό στον πλησίον μας.

Πατριωτισμός, εκτός των άλλων, είναι η τιμή και ο σεβασμός στην πατρίδα και τους ανθρώπους της. Και το λέω αυτό, γιατί μια χώρα που έχει μάθει να είναι χύμα, ένας λαός που έχει εκπαιδευτεί να είναι ό,τι να ‘ναι, μια κοινωνία εθισμένη στον ωχαδερφισμό, την ψευτομαγκιά και τη λαμογιά, ξαφνικά ανακαλύπτει το φόβο, το κίνδυνο της ζωής του και ότι υπάρχουν σοβαροί επιστήμονες, ιατροί που πολεμούν για να τον σώσουν. Αν τηρούμε όλες τις προφυλάξεις, παίρνουμε αποστάσεις, μένουμε στο σπίτι μας και προσέχουμε γενικότερα την υγεία μας, εκτός απροόπτου, σύντομα αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει.

Μείνετε στο σπίτι, σας παρακαλώ. με όση φωνή έχω και έχουμε μείνετε στο σπίτι σας.

Αν οι 20χρονοι νομίζουν ότι είναι άτρωτοι στη νόσο, έχουν λάθος. Υπάρχουν 20χρονοι που έχουν πεθάνει από αυτήν τη νόσο στις ΗΠΑ, στη Κίνα, στην Ιταλία και αλλού.

Περίπου ο ένας στους πέντε ασθενείς 20 έως 44 ετών έχει αρκετά σοβαρά συμπτώματα και χρειάζεται εισαγωγή σε νοσοκομείο, ενώ ο ένας στους 25 (το 4%) εισαγωγή σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.»

Με τον τίτλο «Σύγχυση» η εφημερίδα «Καθημερινή» σε κύριο άρθρο της τονίζει: «Η κυβέρνηση έχει σωστά εστιάσει στην πειθώ, για να αποδώσουν τα μέτρα κατά της πανδημίας. Όμως, συχνά τα στελέχη της μετατρέπονται σε φορείς της σύγχυσης που θέλουν να αποτρέψουν. Οι δημόσιες και αντικρουόμενες εικασίες για το πώς και πότε μπορεί να αρθούν οι απαγορεύσεις υποσκάπτουν την ήδη ευάλωτη αξιοπιστία της υγειονομικής πολιτικής. Η κυβέρνηση πρέπει να μιλάει με μία φωνή. Και οι υπουργοί να μην εμφανίζονται, αν δεν έχουν κάτι οριστικό και σοβαρό να πουν.» Προσυπογράφω…

Γεγηρακώς πλέον, τόσα χρόνια πριν ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι κυκλοφορεί τόση «εξυπνάδα» και τόσες πολλές «γνώσεις», κρυμμένες πριν την πανδημία. Ιδού λοιπόν που αρκετοί-ές τώρα αποκαλύφθηκαν και μας διδάσκουν πλέρια κάθε …αρλούμπα που μπορούν να σκεφτούν στο …άδειο τους κεφάλι. Από αυτών την «πανδημία» ποιος και πότε θα μας γλιτώσει; Υπάρχει φάρμακο ή εμβόλιο; Μη λέτε «όχι» γιατί μου φαίνεται πως στο τέλος θα φάμε όλοι μαζί το κεφάλι μας…

Ιδού λοιπόν που κάποιες φορές αυτό που λέμε «επικαιρότητα» αποδεικνύεται –χρόνια μετά- πως είναι ….διαρκείας. Το Νοέμβριο του 2015 σχολίαζα: «Περίεργο μελέτι ο Έλληνας… Σε λίγο το κακό θα ‘ρθει στην πόρτα μας, ήδη βιώνουμε τα χίλια κακά της μοίρας μας στην καθημερινότητά μας, αλλά πάντοτε έχουμε την “πολυτέλεια” να διχαζόμαστε για ψύλλου πήδημα. Αρκεί να υπάρξει ψύλλος ή ..πήδημα και το facebook γεμίζει αντιμαχόμενες “αυθεντίες”, που η καθεμιά αντιδράει υβριστικά σε κάθε διαφορετική άποψη, μακριά από την ουσία των πραγμάτων και την οδυνηρή ροή των εξελίξεων. Υ.Γ. Για το νέο …διχασμό που θα ενσκήψει θα ενημερωθείτε έγκαιρα, για να μη …χάσει η “φοράδα τ’ αλώνι” της.»

«Πεθαίνουν οι καλύτερες γενιές…», αναδημοσιεύει ο Πρόεδρος του Υπεραστικού ΚΤΕΛ Μαγνησίας και φίλος Δημήτρης Κολυνδρίνης μια ανάρτηση του Γιάννη Καλλιάτσου: «Οι γενιές που χωρίς εκπαίδευση μόρφωσαν τα παιδιά τους… Οι γενιές που χωρίς πόρους δημιούργησαν… Οι γενιές που κατά την διάρκεια της κρίσης βοήθησαν… Αυτοί που υπέφεραν περισσότερο πεθαίνουν… Αυτοί που δούλεψαν μια ζωή… Πεθαίνουν μόνοι, φοβισμένοι… Χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν…» Μόνο τα δάκρυά μας μένουν, Δημήτρη… Και φοβάμαι ότι θα αποδειχθούν πολύ πικρά.

Για την εμβληματική μορφή του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου (που δίνει μάχη για τη ζωή του στον «Ευαγγελισμό», χτυπημένος από τον Κορωνοϊό) και το ποιμαντικό έργο του, αντλώ πληροφορίες από ανάρτηση του Δημήτρη Τριάντου, που αναδημοσίευσε στο facebook και ο φίλος Δημήτρης Τσούτσας: «1991, τα πρώτα ελεύθερα Χριστούγεννα, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ σήμερον, αδελφοί μου, επιτέλους και για εσάς!» Έτσι ξεκίνησε, στον ετοιμόρροπο παγωμένο ναό του Ευαγγελισμού στα Τίρανα, στη μοναδική εκκλησία που δεν είχε κατεδαφίσει το αθεϊστικό καθεστώς του Χότζα «Είμαι εδώ, για να σας βοηθήσω όλους μαζί αλλά και καθένα σας χωριστά να βρείτε ξανά τον Θεό χωρίς τον φόβο φυλακίσεως, διωγμού ή θανατικής ποινής». Τον καθεδρικό ναό στην πλατεία των Τιράνων τον κατεδάφιζαν έναν ολόκληρο μήνα οι μπουλντόζες το 1967 για να χτίσουν στη θέση του το ξενοδοχείο TIRANA. Στον ναό του Ευαγγελισμού, που στα χρόνια του διωγμού (1967-1990) έγινε γυμναστήριο, έβλεπες ένα πρόχειρο τέμπλο να το κοσμούν χάρτινες εικόνες, το γδαρμένο από τα χτυπήματα μάρμαρο της Αγίας Τραπέζης και τους ελάχιστους γέροντες ιερείς από όλη την Αλβανία που επέζησαν των διωγμών με φθαρμένα άμφια, που τα είχαν κρύψει δεκαετίες κάτω από τη γη για να τα γλιτώσουν. Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Αναστάσιος τους παρακάλεσε όλους να ξαναθυμηθούν μαζί του το Σύμβολο της Πίστεως. Και άρχισε αργά, στα ελληνικά, ενώ ο μοναδικός επιζών θεολόγος μετέφραζε στα αλβανικά και όλος ο κόσμος επαναλάμβανε μαζί τους. Η πιο θερμή Ομολογία Πίστεως της ζωής τους…

Την επόμενη, 26 Δεκεμβρίου 1991, στο Αργυρόκαστρο, χωρίς να υπάρχουν καμπάνες αφού τις είχαν καταστρέψει, από στόμα σε στόμα έφτασε παντού η χαρμόσυνη είδηση, ότι έρχεται, περπατώντας για ώρες μες στα χαράματα, στο κρύο, χωρίς ζεστά ρούχα, για παπούτσια φόραγαν χοντροκομμένα δέρματα του παλιού καιρού, άλλοι έσερναν φτηνές λαστιχένιες παντόφλες, κανείς σχεδόν δεν φορούσε κάλτσες γέμισαν τον Ναό των Ταξιαρχών, που το καθεστώς τον είχε κάνει αποθήκη πριν, για τέμπλο ένα μεταξωτό γαλάζιο ύφασμα, το είχαν φέρει προσκυνητές από τα Γιάννενα. Μαζί τους και μουσουλμάνοι με τον χότζα τους και αυτοί υπό διωγμό, για να ευχαριστήσουν, έστω και σε ορθόδοξο ναό, τον ένα και μοναδικό Θεό, ο Αναστάσιος, τους είδε μπροστά στην Ωραία Πύλη όπου στεκόταν, τους χαμογέλασε, κατέβηκε, και ασπάστηκε τον χότζα! Μόλις ακούστηκαν οι φωνές των φοιτητών, που είχαν έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να ψάλουν, ο κόσμος άρχισε να κλαίει.

Από εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα πέρασαν πολλά χρόνια. Κι ο Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος από τις 2 Αυγούστου του 1992, αναστήλωσε τις γκρεμισμένες εκκλησίες, έχτισε κι άλλες 90, αναστήλωσε 5 μοναστήρια και 70 ναούς – μνημεία, ίδρυσε Θεολογική Ακαδημία στο Δυρράχιο, Εκκλησιαστικό Λύκειο που έχει αναδείξει 130 νέους κληρικούς, όλοι Αλβανοί υπήκοοι, ίδρυσε ΙΕΚ, δημοτικά σχολεία, νηπιαγωγεία, ορφανοτροφείο, γηροκομείο. Στα Τίρανα έχτισε το Ορθόδοξο Διαγνωστικό Κέντρο του «Ευαγγελισμού», που είναι το πλέον σύγχρονο στην Αλβανία με 24 ειδικότητες, ενώ κινητή οδοντιατρική μονάδα προσφέρει τις υπηρεσίες της σε σχολεία. Σε δύσβατες περιοχές, έφτιαξε υδραγωγεία ή βελτίωσε το ηλεκτρικό δίκτυο, όπως στα ορθόδοξα χωριά της Σπαθίας.

Το 2000, σ’ ένα κεφαλοχώρι οι τοπικοί κυβερνήτες ζήτησαν από την εφημερίδα LIFO που έκανε το ρεπορτάζ να μεταφέρουν το αίτημά τους για δρόμο, νερό. Στην απορία γιατί θα πρέπει να φροντίζει ο Αρχιεπίσκοπος, αφού έχουν κράτος, απάντησαν:

-Γιατί, αν δεν μας νοιαστεί ο Αναστάσης, είμαστε χαμένοι!, Ποιον άλλον έχουμε εμείς ελπίδα εκτός απ’ αυτόν τον άνθρωπο;Στη Δρόβιανη, πατρίδα της μητέρας του πρώην προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου, στην πλατεία είχαν κυκλώσει τον Αναστάσιο και του ζητούσαν δρόμους, εκκλησίες, νερό…

-Για σταθείτε, βρε παιδιά, εγώ δεν είμαι πολιτικός για να σας τάζω αυτό, να σας τάζω εκείνο… Εγώ ένα θα σας πω: Αγαπώ τούτο τον τόπο, αυτά τα όμορφα χωριά, και με πονάει που έχουν φύγει τα παιδιά σας όλα για την Ελλάδα. Γι’ αυτό θα σας φτιάξω το δρόμο, για να ‘ρχονται πιο συχνά να σας βλέπουν… Μην πείτε όμως μετά «ο Αναστάσιος δεν μας έφτιαξε εκκλησία». Μια εκκλησία λοιπόν λιγότερη, για να σας φτιάξω δρόμο. Δέχεστε;

-Ναι, ναι, ευχαριστούμε! Και, για να τον ευχαριστήσουν, του πρόσφεραν πίτες και τσίπουρο, κι αμέσως μετά… άρχισαν τα κλαρίνα. Χόρευαν γύρω του, κι αυτός τούς καμάρωνε… Την υπόσχεσή του την κράτησε, ο δρόμος έγινε σε 6 μήνες!

Σήμερα, που τα Τίρανα έχουν αλλάξει και γεμίσει με δυτικού τύπου διαμερίσματα, ο Αναστάσιος ζει απλά, σε μια μικρή σοφίτα, πάνω από την Αρχιεπισκοπή… ο λαός τον νιώθει δικό του άνθρωπο. Στην Αλβανία ακουμπάνε τις εικόνες πριν τις ασπαστούν – κάτι σαν χάδι της παλάμης στον εικονιζόμενο άγιο. Το ίδιο λοιπόν κάνουν σαν περνά ανάμεσά τους ο δικός τους Άγιος, ο Αναστάσιος! «Δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά οι πιστοί» μας λέει, «φορέστε την μάσκα της προστασίας από τον ιό και βγάλτε την μάσκα της υποκρισίας.»

Μόλις έκλεισε τα 91 του χρόνια. Όλες οι ευχές μας μαζί του να τα καταφέρει!»

Εκείνοι που λόγω πανδημίας δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα –σχεδόν- τους βωβούς φετινούς εορτασμούς εθνικής μνήμης, όπως την 25^η Μαρτίου, την 28^η Οκτωβρίου, την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας κτλ., τώρα ξεσπάθωσαν μόνο για την επέτειο του Πολυτεχνείου. («Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου…»)

Εσείς οι άξιες κυράδες, τώρα στον καιρό της πανδημίας και –γιατί όχι;- της φτώχειας, γιατί δεν ξεβάφετε για λίγο τα …νυχάκια σας (για τα οποία άλλωστε δεν νοιάζεται κανένας μας) και να ανασκουμπωθείτε ώστε να μαγειρέψετε –με έμπνευση και ζήλο- απλές συνταγές, με φτηνά υλικά, για να δώσετε και κάποιες εκπληκτικές νότες στον οικογενειακό εγκλεισμό; Το πολύ …μπάρμπεκιου, αν δεν το βαρέθηκε ήδη ο καρβουνοκαπνισμένος σύζυγος, σίγουρα το βαριέται ήδη και ο ….Θεός. (Προχθές πάντως προσωπικά έφαγα έναν τραχανά με τριμμένο τυράκι μέσα και τον καταευχαριστήθηκα.)

Παρακολουθώντας ορισμένες, αλλά καίριες, πτυχές της επικαιρότητας, δεν θα παραλείψω να επαναλάβω την προσωπική μου διαπίστωση, ότι «ναι, η βλακεία είναι ανίκητη.»

Περαστικά μας…