Δελτίο Θυέλλης – Γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης (έκδοση 31/10/20)

Οι νέοι να ‘ναι υγιείς,
τώρα που υπάρχουν ζόρια.
Γιατί ο ιός σπεύδει, χτυπά
με πιο πολλά …μποφόρια.

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ “ΛΑΟ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ” ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ.

«Πάγωσε» όλη την Ελληνική κοινωνία η είδηση για τα 1.259 κρούσματα που βρέθηκαν θετικά στον κορονοϊό, μέσα σ’ ένα 24ωρο, το βράδυ της περασμένης Τρίτης… Σε νέο θλιβερό άλμα η επόμενη μέρα Τετάρτη 28 Οκτωβρίου, που ως αργία λογικό είναι και λιγότερες ιχνηλατήσεις. Τα κρούσματα έφτασαν τα 1.547. Κατά το ίδιο 24ωρο κατεγράφησαν 10 θάνατοι, με τον αριθμό των νεκρών να φτάνει τους 603. Παράλληλα, 108 ασθενείς νοσηλεύονταν διασωληνωμένοι στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Και η στήλη δεν θα προλάβει να καταγράψει τη σχετική πορεία των επόμενων ημερών.

Οι έκτακτες συνθήκες για την αντιμετώπιση της πανδημίας επηρέασαν αρνητικά την τοπική γιορτή του πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου, αλλά και τις γιορταστικές εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, με την πιο χαρακτηριστική ίσως απώλεια τη ματαίωση της παρέλασης. ΚΙ όπως όλοι βλέπουμε, ζούμε και καταλαβαίνουμε, όχι μόνο στις γιορτινές μέρες αλλά και στην καθημερινότητα μας πια, κουτσά – στραβά το παλεύουμε και προχωράμε (μετ’ εμποδίων). Κι ευχή μας….πάνδημη είναι να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα στο άμεσο μέλλον, με περισσότερους ανθρώπους να νοσούν από τον ιό, περισσότερους να «φορτώνουν» τις άμυνες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και να μην χάσουν κι άλλοι συμπολίτες μας τις ζωές τους.

Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το αύριο, αλλά ο χειμώνας-σύμφωνα με εκτιμήσεις των επιστημόνων- απειλεί…

Και μια συμβουλή τουλάχιστον για τους ηλικιακά μεγαλύτερους… Μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο για τον κορονοϊό και η πιο αξιόπιστη θεραπεία, τουλάχιστον εμβολιαστείτε κατά του πνευμονόκοκκου και με το αντιγριπικό εμβόλιο. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα θωρακίσετε κάπως τους εαυτούς σας, τους γύρω σας από την απειλή της μετάδοσης, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που ήδη με την πανδημία …τρέχουν και δεν φτάνουν, κινδυνεύουν στην πρώτη γραμμή του «πυρός».

Έκανα τον περίπατό μου στη γειτονιά και …καρδιομαράθηκα (όπως έλεγε η συχωρεμένη η μάνα μου) διαπιστώνοντας ότι φέτος ήταν πολύ λιγότερες οι σημαίες που αναρτήθηκαν στα μπαλκόνια, για τη γιορτή του Αη-Δημήτρη και την επέτειο του «Όχι»…. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να δικαιολογήσω μέσα μου αυτήν την «απώλεια». Με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας οι νοικοκυραίοι ίσως ήταν απρόθυμοι ή –για όσους δεν έχουν σημαία στο σπίτι τους- δεν περίσσεψαν τάχατες τα λίγα ευρώ που κοστίζει; Για την επιβίωσή μας ως έθνος όμως, δεν αρκεί ο επιούσιος ή τα ποτά και τα μεζεδάκια, τα λούσα και η επίδειξη. Το θεμέλιο της ράτσας μας είναι πρωτίστως τα ιερά και τα όσια…

«Ο ύμνος της Σημαίας» (ποίημα μάλλον του Στέφανου Δόξα):

Το ιερό πανί
Αυτό είναι το ιερό πανί, το γαλανό και τ’ άσπρο
κομμάτι απ’ ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που’ ναι λευκό σαν τον αφρό του κύματος που ανθίζει
σε περιγιάλι ολόμορφο, σε πέλα’ο μακρινό.

Αυτό είναι το ιερό πανί, που όταν περνάει μπροστά μας
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταράει η καρδιά.
Έκλαψαν μάτια και καρδιές, επάνω της κι οι κόρες
τις νύχτες την υφαίνανε κρυφά στον αργαλειό.

Είναι η σημαία μας, τη βλόγησαν παπάδες μ’ άσπρα γένια
μες στης σκλαβιάς το τρίσβαθο κι απόκρυφο σχολειό
είναι μια αθάνατη πνοή, που ορμάει να ζωντανέψει
με ανατριχίλα ανέκφραστη το δίχρωμο πανί.

Και για να μαθαίνουμε όλοι (μικροί και μεγάλοι) περί της Σημαίας μας επίκαιρη είναι νομίζω να αναδημοσιεύσω μια ανάρτηση από το διαδίκτυο της φίλης Ελπίδας Τσαχιρίδου και την ιστοσελίδα «Δεν ξεχνώ»:

«Η Eλληνική Σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του ”Όχι”.To ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τιμούμε το κώδικα της. Ο Κώδικας της Ελληνικής Σημαίας αποτελείται από ορισμένους αυστηρούς κανόνες οι οποίοι πρέπει να ακολουθούνται κατά γράμμα ως ένδειξη τιμής προς την Σημαία. Η ένδειξη τιμής προς την Σημαία αντικατοπτρίζει ένδειξη τιμής προς το Έθνος και τιμή προς τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους το ιερό αυτό σύμβολο. Τρανό παράδειγμα ο γενναίος σημαιοφόρος που σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά, τη στιγμή που έστηνε την Ελληνική σημαία στην κορυφή του Μπιζανίου το 1912. Στη μάχη που ακολούθησε, σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος ο λοχίας, που είχε απομείνει, όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε τη Σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και όταν έφθασε στο διοικητή του τάγματος, στάθηκε όρθιος χαιρέτησε και ανέφερε στον Διοικητή: “Κύριε διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω την Σημαία”… και έπεσε νεκρός…

Χαρακτηριστικό είναι επίσης το παράδειγμα όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα την 27η Απριλίου 1941. Ο σημαιοφόρος πάνω στον Παρθενώνα, ο 17χρονος Κωσταντίνος Κουκκίδης, φορώντας την στολή της Ελληνικής νεολαίας της εποχής, παρά να την παραδώσει στους Γερμανούς, την υπέστειλε και αφού την τύλιξε πάνω του, έπεσε μαζί με αυτήν από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, στο κενό.

Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά αυτοθυσίας για την προστασία της Σημαίας μας. Πρόσφατο παράδειγμα, τα γεγονότα στη Δερύνεια το 1996 όταν ο Σολωμού έγινε ο ίδιος Σημαία και θυσιάστηκε για τα ίδια ιδανικά τα οποία συμβολίζει η Γαλανόλευκη.

1.Η Ελληνική Σημαία εκπροσωπεί το Έθνος μας, την πατρίδα μας, και την κρατική μας οντότητα. Σε περίπτωση πολέμου η σημαία πρέπει να φυλάσσεται και προστατεύεται ακόμα και με την ζωή μας.

2.Σε περίπτωση που μια σημαία φθαρεί, τότε καίγεται, αλλά ΠΟΤΕ δεν πετιέται στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια μπορούν να πεταχτούν μόνο οι στάχτες.

3.Η Σημαία χρησιμοποιείται μόνον σε έπαρση επί ιστού. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε άλλη χρήση της (π.χ. κρέμασμα κουρτίνας, διακοσμητικό, ένδυμα, κ.λπ.)

4.Κατά την έπαρση της Ελληνικής Σημαίας στεκόμαστε όλοι προσοχή. Ο σημαιοφόρος αίρει γοργά. Κατά την διάρκεια της Έπαρσης της Σημαίας ψάλλεται ο Εθνικός Ύμνος.

5.Εάν υπάρχουν πολλές σημαίες τότε η Ελληνική πρέπει να βρίσκεται στο ίδιο ύψος ή ψηλότερα από τις υπόλοιπες.

6.Κατά την υποστολή της Σημαίας στεκόμαστε προσοχή. Ο σημαιοφόρος υποστέλλει αργά.

7.Κατά την ημέρα πένθους η Σημαία κυματίζει μεσίστια και αφού ο σημαιοφόρος τελειώσει την έπαρση, τότε προχωρεί σε υποστολή μέχρι το μέσο του ιστού.

8.ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η Ελληνική Σημαία να αγγίζει το έδαφος για οιονδήποτε λόγο. Σε περίπτωση που η Σημαία είναι πολύ μεγάλη, η έπαρση πρέπει να γίνεται από τον σημαιοφόρο και με την βοήθεια του παραστάτη. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και κατά την υποστολή της Σημαίας.»

«Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ -πες σαν χτεςυψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.
Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα
και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.
Και φέγγουνε τα μάτια τους σ’ όλο το μέγα βάθος
σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ’ Άγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.
(Γιάννης Ρίτσος – Ο Λαός)

Είναι ενδεικτικό φαντάζομαι, για το πού φτάνει καθημερινά η μισαλλοδοξία του Ερντογάν, ένα συνοπτικό ρεπορτάζ του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην «Καθημερινή», που μεταξύ άλλων τονίζει: «Το σκηνικό «Σταυροφόροι εναντίον Ισλάμ», που στήθηκε για πρώτη φορά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 από τον Οσάμα μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα, επανέρχεται στο προσκήνιο για το σίκουελ με πρωταγωνιστή τον Ταγίπ Ερντογάν. Στο μεταξύ, το δηλητηριώδες κοκτέιλ νεοοθωμανισμού και παντουρκισμού εξελίσσεται σε συστημική απειλή γενικευμένης αποσταθεροποίησης για τη Δύση, αλλά και για τη Ρωσία. Στη Λιβύη, ο Τούρκος πρόεδρος κάνει ό,τι μπορεί για να ανατινάξει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που συνομολόγησαν την περασμένη Παρασκευή, στη Γενεύη, τα στρατόπεδα Σαράζ και Χαφτάρ. Στην κρίση του Ναγκόρνο – Καραμπάχ έχει ήδη υπονομεύσει τρία μορατόριουμ, τα δύο ρωσικής και το ένα αμερικανικής προέλευσης. Στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο παίζει με τη φωτιά, αμφισβητώντας κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων του. Μέχρι τώρα, το τίμημα που έχει πληρώσει είναι μηδαμινό, καθώς Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, για οικονομικούς και γεωστρατηγικούς λόγους, δεν έχουν ενεργοποιήσει το «πυρηνικό τους όπλο», τις οικονομικές κυρώσεις (με εξαίρεση την υπόθεση του Αμερικανού πάστορα Αντριου Μπράνσον, όπου οι περιορισμένες κυρώσεις αποδείχτηκαν άκρως αποτελεσματικές). Ωστόσο ο «πυρομανής σουλτάνος», όπως τον χαρακτηρίζει η Le Monde, φαίνεται ότι προκαλεί τη μοίρα του. Η τουρκική οικονομία κλονίζεται, η λίρα πέφτει από ναδίρ σε ναδίρ και η δημοτικότητα του Ερντογάν κατρακύλησε στο 36%. Η Αμερική εξαντλεί την υπομονή της για τους S-400 και οδεύει προς την επιβολή κυρώσεων, κάτι που πιθανότατα θα επιταχυνθεί εάν χάσει τις εκλογές ο Τραμπ.»

«Γερμανία, Ολλανδία και άλλες ισχυρές χώρες της Ε.Ε. τάχθηκαν αναφανδόν στο πλευρό της Γαλλίας και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας μίλησε για «νέο χαμηλό» του Ερντογάν. Οι «27» του είχαν δώσει διορία να λογικευθεί μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, αλλά ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για επίσπευση της συνόδου και των πιθανών κυρώσεων. Ακόμη και οι πιο επιφυλακτικές, λόγω οικονομικών συμφερόντων, χώρες νιώθουν ότι δεν μπορούν πλέον να τον καλύπτουν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.»

Έχετε διαβάσει κάτι για αυτό που λέγεται πια «Το έπος των κατοίκων της Χαλάστρας»; Αν όχι, απολαύστε το λοιπόν…

«Η τύχη της Θεσσαλονίκης, θα ήταν στα χέρια των Βουλγάρων αν δεν υπήρχε λαϊκή αποφασιστικότητα. Οκτώβριος του 1912. Ο αγώνας του ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Οι Έλληνες δίνουν μάχη με τον χρόνο για να προλάβουν τους Βούλγαρους, που κατευθύνονται κι αυτοί προς τη Θεσσαλονίκη. Οι ελληνικές δυνάμεις έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν πολλά προβλήματα. Φτάνοντας όμως λίγο έξω από την πόλη, ένα φυσικό εμπόδιο τους κόβει το δρόμο. Ο αγριεμένος Αξιός ποταμός. Οι Τούρκοι μετά την ήττα τους στην καθοριστική μάχη των Γιαννιτσών συμπτύχθηκαν και κατέστρεψαν τις γέφυρες τους Αξιού. Μία οδική ξύλινη και δύο σιδηροδρομικές. Εν τω μεταξύ τα νερά του ποταμού είχαν διογκωθεί λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων. Η 22α Οκτωβρίου έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή, καθώς εκείνη τη νύχτα του 1912 οι κάτοικοι της Χαλάστρας βοήθησαν με αυτοθυσία να στηθούν γέφυρες στον Αξιό για να περάσει ο ελληνικός στρατός και να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη. Ο ελληνικός στρατός ήταν κουρασμένος, αλλά και πολύ πεισμωμένος. Οι Βούλγαροι πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με το ιππικό, ενώ οι Έλληνες προήλαυναν με το πεζικό. Έπρεπε πάση θυσία να φτάσουν πρώτοι. Η κούραση, η πείνα και οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν. Ο ποταμός Αξιός ήταν αδιάβατος. Οι γέφυρες ήταν πεσμένες και ο ελληνικός στρατός ήταν αδύνατον να διασχίσει το «φουσκωμένο» από την κακοκαιρία ποτάμι. Οι σκαπανείς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, βρίσκονταν στο Σαραντάπορο και χρειάζονταν πολύ χρόνο για να φτάσουν ως την επίμαχη περιοχή. Ακόμα και οι πιο έμπειροι αξιωματικοί του στρατού σήκωσαν τα χέρια ψηλά και θεώρησαν πως όλα είχαν χαθεί. Η τύχη της Θεσσαλονίκης θα ήταν στα χέρια των Βουλγάρων, αν δεν υπήρχε λαϊκή αποφασιστικότητα. Μπροστά σε ένα, φαινομενικά άλυτο πρόβλημα, τη λύση έδωσε η αυταπάρνηση των κατοίκων του χωριού Χαλάστρα. Μέσα στη νύχτα, η ελληνική ψυχή αφυπνίστηκε. Κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, που συνέχιζε ασταμάτητα, οι κάτοικοι με αυτοθυσία έπιασαν δουλειά. Ξήλωσαν από τα σπίτια τους τις πόρτες και τα παράθυρα για να φτιάξουν γέφυρα. Γκρέμισαν τους φράχτες των σπιτιών τους για να χρησιμοποιήσουν τα ξύλα. Διέλυσαν τα έπιπλά τους για να πατήσουν οι Έλληνες στρατιώτες. Κάποιοι έδωσαν ακόμα και τις βάρκες τους για να βοηθήσουν, που εκείνη την εποχή ήταν μια μικρή περιουσία. Άνοιξαν τις αποθήκες τους και πήραν οποιοδήποτε αντικείμενο θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολοκλήρωση της αυτοσχέδιας κατασκευής. Βαρέλια, σκοινιά, τραπέζια, κάδρα και άλλα αντικείμενα, έγιναν οι πρώτες ύλες στα χέρια ενός καροποιού, του Ντελικάρη, που τα ένωσε και έφτιαξε αυτοσχέδια, αλλά αποτελεσματική γέφυρα. Χάρη στην πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της Χαλάστρας, ο ελληνικός στρατός κατάφερε μέσα σε 48 ώρες να περάσει το μεγαλύτερο εμπόδιο και να φτάσει πρώτος στη Θεσσαλονίκη. Μέγα πάθος μέγα πλήθος! Όταν ο λαός θέλει όλα τα μπορεί.» (Από ανάρτηση της Μαρίας Μπαϊρακτάρη.)

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα ευρώ και 11 λεπτά. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς. Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του. – “Τι θέλεις;” την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. “Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω”. Τότε η μικρή του είπε: – “Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!“ – “Συγγνώμη”, της απάντησε αυτός, ”αλλά δεν πουλάμε θαύματα”. – “Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα…”. Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της. – “Δεν ξέρω”, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. “Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα”. Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχε, η μικρή του απάντησε: «Ένα ευρώ και 11 λεπτά, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω». -”Τι σύμπτωση”, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. “Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό. Ένα ευρώ και 11 λεπτά!“ Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα». Ο καλοντυμένος κύριος ήταν γνωστός νευροχειρουργός. Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής. – “Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα”, ψιθύρισε η μαμά. “Απορώ πόσο θα κόστισε”. Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα ευρώ και 11 λεπτά, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…». (Από ανάρτηση του Γιάννη Ξυνού.)

Να πιστεύετε στα θαύματα. Φτάνει να κρατάτε αγνή την ψυχή σας.

«Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής δεν είναι οι λεγόμενες μέρες ευτυχίας, αλλά οι μέρες εκείνες που, μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα.» (Γκυστάβ Φλωμπέρ.)

Καλό κορίτσι φάνηκε αυτή η «Κίρκη» κι ας λέγανε –χιλιάδες χρόνια τώρα- ότι είναι μάγισσα. Πάντως γυναικάρα ήτανε, αν και όχι τόσο φρόνιμη… «Έφαγε» καλά ο Οδυσσέας, επί ένα χρόνο και βάλε… Σε μας όμως η «Κίρκη» φέρθηκε με αρκετό …τακτ στην πρόσφατη κακοκαιρία. Όχι σαν τον άλλο τον παλιο-μπαγάσα τον διπρόσωπο τον «Ιανό», που μας σακάτεψε στις καταστροφές και στις ζημιές.

Αφού μπήκαν στους τραπεζικούς σας λογαριασμούς τα αναδρομικά, όλοι εσείς οι συνταξιούχοι (άνδρες και γυναίκες) γιατί κάνετε τώρα τον …ψόφιο κοριό; Χάθηκε δηλαδή ο κόσμος αν κερνούσατε κανένα τσιπουράκι;

«Δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνον η Σημαία» (Σταύρος Ξαρχάκος).

«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε την πίστη επάνω στην ελπίδα… Τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα.»