Η 113η επέτειος θεμελίωσης της Ευξεινούπολης

Για ακόμη μία χρονιά, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ευξεινούπολης τίμησε την επέτειο της θεμελίωσης της Ευξεινούπολης, η φετινή ήταν η 113^η. Το πρωί της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελέστηκε Θεία Λειτουργία κι Αρτοκλασία.

Μεταξύ των άλλων, το «παρών» έδωσαν η Αντιδήμαρχος Αλμυρού κα Αρετή Μπέη, ο Βουλευτής Μαγνησίας κ. Κωνσταντίνος Μαραβέγιας ο οποίος εκφώνησε σύντομο χαιρετισμό, ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου κος Αργύρης Τέφογλου, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου, κα Χρύσα Μαρδάκη.
Στην ομιλία της ανέφερε χαρακτηριστικά: «Έχουμε κάνει θεσμό πλέον, εδώ κι αρκετά χρόνια στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ευξεινούπολεως και μετά τα εκατοντάχρονα της Ευξεινούπολης, να φέρνουμε στη μνήμη μας και να τιμούμε, κάθε χρόνο, στα τέλη του Σεπτέμβρη, το γεγονός της θεμελίωσης της, το 1907, από την τότε πολιτειακή ηγεσία, τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο. Να μην αφήνουμε δηλαδή τη σκόνη του αιώνα που πέρασε, να καθίσει και να σβήσει τη γενέθλια μέρα, την 30η Σεπτεμβρίου, τη ημέρα δηλαδή που χτίστηκε στο έδαφος της Ευξεινούπολης η στέρεα πέτρα, για να καταφύγουν και να αγκυροβολήσουν οι μέχρι τότε παραδαρμένοι και περιπλανώμενοι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία.

Αν θα μου ζητούσατε αυτή τη στιγμή, τώρα, με δυο λέξεις να σας δώσω την ταυτότητα της Ευξεινούπολης, ξέρετε τι θα απαντούσα; Πως είναι μια μικρή Ελλάδα. Ένα ανάγλυφο σε μικρογραφία της πατρίδας μας, μ’ όλα αυτά δηλαδή τα ύψη και τα βάθη, τα σκληρά και τα απαλά, τα λίγα και τα πολλά, τα στενά και τα πλατιά, τα στάσιμα και τα μεταβαλλόμενα, τα οπισθοδρομικά και τα προοδευτικά, εκείνα τέλος πάντων, για τα οποία από την μια ο συγγραφέας Γιάννης Δήμου περιγράφει σε γνωστό βιβλίο του, ως «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας», ενώ από την άλλη ο Νίτσε διαβεβαιώνει πως «ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής, για να φωτιστεί αμέσως άπλετα».

Ένα κομμάτι Ελληνικής ζωής. Ελληνικής ζωής, που όπως κάθε άλλη της φυλής μας, υπήρξε αποκύημα του χαλασμού και του θανάτου άλλων άτυχων, χαμένων ζωών, άλλων κακότυχων και αρπαγμένων πατρίδων. Υπήρξε γέννημα, όπως και κάθε άλλης Ελληνικής ψυχής, της αστείρευτης εθνικής μας κληρονομιάς κι υπήρξε ανάθρεμμα της κρατικής πρόνοιας και φροντίδας ενός κράτους, τόσο νεαρού το ίδιο και άπειρου, όσο και άπορου, μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» και εξαρτημένου από τις αιώνια «μεγάλες δυνάμεις» και μισού από το σημερινό, αφού μόλις πριν λίγα χρόνια είχε καταφέρει να προσαρτήσει την Θεσσαλία.

Και πόσες φορές η Ευξεινούπολη, η πόλη που μαρτυρά την καταγωγή της από τον Εύξεινο Πόντο, πατρίδα Ανατολικορωμυλιωτών και Ποντίων, δεν τίμησε το όνομά της, δεν καταδείχτηκε ως στοργική μάνα, δεν επαλήθευσε τον τίτλο της Εύξενη, φιλόξενη, δεκτική και οικεία, αξιοπρεπής μέσα στις κακουχίες της, γενναιόδωρη παρά την ανέχειά της! Στους απανταχού Ευξεινουπολίτες κι Ευξεινουπολίτισσες είναι αφιερωμένη η φετινή μας επέτειος. Σ’ αυτούς που ζουν εδώ και σ’ εκείνους που βρίσκονται αλλού, σ’ όσους διαπρέπουν και κερδίζουν υψηλές ηθικές και υλικές ανταμοιβές και σε όσους κερδίζουν τίμια τον επιούσιο άρτο και τον αγώνα της επιβίωσης.

Η πατρίδα μου, η Ευξεινούπολη, μετράει μόλις 113 χρόνια ζωής. Όμως φτιάχτηκε με τα υλικά της ελπίδας μπροστά σε κάθε αδιέξοδο, του θάρρους απέναντι σε κάθε φόβο και κυρίως, της ακλόνητης πίστης στις αναλλοίωτες αξίες και τα οράματα της Ελλάδας. Γι’ αυτό, για όλους εμάς, τους εδώ και τους αλλού, που είμαστε ή που νιώθουμε Ευξεινουπολίτες, είναι πάντα η πρωτογενής ουσία για τα όνειρα μας και ο ιδεατός χώρος για την πραγμάτωσή τους».