Κυριακή Β Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεώργιου Γιαννιού

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ, Εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Και έσεσθευιοί υψίστου»

Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Μέσα από την ηθική τελείωση να κατορθώσει να καταστεί «υιός του υψίστου». Να γίνει κατά χάριν παιδί του Θεού. Αυτή η «υιοθεσία», είναι δώρο του Θεού και προσφέρεται ως δυνατότητα για όλους τους ανθρώπους, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά, ως πράξη ελεύθερης επιλογής. Για τούτο και ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει: «Ο Θεός, λοιπόν, αδελφοί μου, σας κάλεσε για να ζήσετε ελεύθεροι. Μόνο να μη γίνει η ελευθερία αφορμή για αμαρτωλή διαγωγή, αλλά με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο. Άλλωστε όλος ο νόμος συνοψίζεται σε μια φράση, στο ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Αν, όμως, δαγκάνετε ο ένας τον άλλον, προσέξτε μήπως αλληλοεξοντωθείτε» (Γαλ. ε’13-15).

Όπως η υιοθεσία είναι προσφορά του Θεού και έκφραση της μέγιστης αγάπης Του προς εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, έτσι και η υλοποίησή της, περνά μέσα από την αγάπη και την προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Αν αυτό το γεγονός αγνοηθεί ή και το χειρότερο υποτιμηθεί, τότε δεν θα υπάρχει η δυνατότητα της υιοθεσίας και κατ’ επέκταση και της αληθινής Θεογνωσίας. Και τούτο γιατί, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Η αγάπη προέρχεται από τον Θεό. Όποιος αγαπάει δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από τον Θεό. Όποιος δεν αγαπάει δε γνώρισε τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Έτσι αποδείχθηκε η αγάπη του Θεού για μας. Απέστειλε τον Υιό Του το μονογενή στον κόσμο για να μας χαρίσει τη νέα ζωή, αν ενωθούμε μ’ Αυτόν. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της αγάπης του Θεού. Όχι ότι εμείς τον αγαπήσαμε, αλλά ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιό Του για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας.

Αν ο Θεός, αγαπητοί μου, έτσι μας αγάπησε, οφείλουμε κι εμείς ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο» (Α’ Ιωάν.δ’7-11). Για να γίνουμε, λοιπόν, «υιοί του υψίστου», χρειάστηκε η Ενανθρώπηση και η Σταυρική θυσία του Χριστού. Με θεμέλιο αυτή τη συγκατάβαση, προσφορά και αγάπη του Θεού προς εμάς, μπορούμε να οδηγηθούμε στην κατά χάριν υιοθεσία, μέσα από μια διαρκή ενότητα με τον Χριστό, καθώς και ένα σταθερό αγώνα για την ηθική τελείωσή μας. Μόνο διά του Χριστού αποκτά αξία η οποιαδήποτε ηθική πρόοδος, καθώς και η ενάρετη ζωή. Ο Χριστός χάραξε τον δρόμο. Μας αποκάλυψε ότι: «Είναι στενή η πύλη και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι εκείνοι που τη βρίσκουν», αλλά και μας προέτρεψε: «Μπείτε από τη στενή πύλη γιατί είναι πλατιά η πύλη και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στον χαμό, και πολλοί μπαίνουν απ’ αυτήν» (Ματθ.ζ’13-14). Όμως, ο Ίδιος δεν περιορίστηκε μόνο στην αποκάλυψη των δυσκολιών, ούτε και σε απλές προτροπές. Πρώτος τον ακολούθησε. Μάτωσε. Με τις πληγές Του γιατρευτήκαμε (Α’Πέτρ.β’24). Ο Χριστός, λοιπόν, χάραξε τον δρόμο και τον ακολούθησε, όσο δύσκολος και ανηφορικός κι αν ήταν, έστω κι αν αυτός οδηγούσε στον Σταυρό.

Το ομολόγησε ήδη στους Μαθητές Του, που επίμονα ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία, ότι: «όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος. Όπως κι ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή Του λύτρο για όλους» (Ματθ. κ’27-28). Έδωσε ο Ίδιος ο Χριστός το παράδειγμα και κάλεσε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν να τον μιμηθούν. Ζήτησε θυσίες και πρώτιστα τη θυσία του «εγώ». Όμως, δεν σταμάτησε ως εδώ. Προχώρησε, χαράσσοντάς τους την πορεία προς την τελείωση.

Μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο πρόσφερε όλα τα αναγκαία εφόδια για να μπορεί να γίνει κατορθωτός αυτός ο στόχος. Ο Χριστός ξεκίνησε με μια προτροπή, που φαινομενικά είναι εύκολη και η οποία με την εφαρμογή της προσφέρει ένα τέλειο πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς: «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς». Ένα πρότυπο κανόνα που ξεπερνά όλους τους ανθρώπινους νόμους και κανόνες και που οριοθετεί την έννομη τάξη και θεμελιώνει την ενάρετη ζωή. Και το σημαντικότερο, για την εφαρμογή του, δεν χρειάζεται εξαναγκασμός και επιβολή, αλλά μόνο η ελευθερία και η αγάπη. Για τούτο και ονομάστηκε «χρυσούς κανόνας».

Επειδή ο νόμος του Θεού δεν περιορίζεται μόνο στα εφήμερα, αλλά κινείται και στην προοπτική της αιωνιότητας, για τούτο και προετοιμάζει τους ανθρώπους για να γίνουν «υιοί του Υψίστου». Για την επίτευξη δε αυτού του στόχου, συνεχίζει σήμερα ο Χριστός με τριπλή προτροπή και που έχει σαν μοναδικό κίνητρο την ανιδιοτελή αγάπη, όπως την επιβεβαίωσε έμπρακτα ο Ίδιος: «Άγαπάτε τους εχθρούς υμών», «αγαθοποιείτε» και «Γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί». Μέσα από αυτό το τρίπτυχο, ο Χριστός χαράσσει την πορεία προς την τελείωση που έχει ως κατάληξη το «έσεσθε υιοί του Υψίστου». Αν για τους Ιουδαίους, το «αγαπήσεις τον πλησίον σου», ήταν πράξη αρετής και ισοδύναμη με την αγάπη προς τον εαυτό τους ,το «άγαπάτε τους εχθρούς υμών», αποτελεί υπέρβαση αλλά και θυσία του εαυτού μας για χάρη των συνανθρώπων μας.

Μια υπέρβαση και μια θυσία, που μας εξυψώνει και μας κάνει μιμητές του Χριστού. Αυτή η υπέρβαση του εγωισμού, μέσα από τη συγχώρεση, θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα στην ανιδιοτελή αγάπη και θα μας κάνει μιμητές του Θεού, «που είναι καλός ακόμα και με τους αχαρίστους και τους κακούς».

Αδελφοί μου, αν ο πύργος της Βαβέλ, υπήρξε η απαρχή για τη σύγχυση των γλωσσών και κατ’ επέκταση και του διαχωρισμού των ανθρώπων και των λαών, τότε η γλώσσα, που ένωσε και που ενώνει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια τους ανθρώπους, συμπυκνώνεται στη λέξη «αγάπη». Γιατί, είναι ειλικρινής και ανιδιοτελής. Γιατί, αγκαλιάζει χωρίς διακρίσεις, όλους τους ανθρώπους, αλλά και χωρίς προϋποθέσεις όλους τους λαούς. Σε μια εποχή, που ο άνθρωπος αγωνίζεται να γίνει «γλωσσωμαθής», την ίδια στιγμή καθίσταται «αμαθής» και κατ’ επέκταση και «απαθής». Και τούτο γιατί αποξενώθηκε από τη γλώσσα της αγάπης και κατά συνέπεια αποξενώθηκε από τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Λοιπόν, «Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου». Ιδιαιτέρως δε και μετά πάσης αγάπης. Αμήν.