Κήρυγμα: Κυριακή ΙΒ Ματθαίου – του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Η ζωή, σαν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο, προσφέρεται με διπλή μορφή. Την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή. Αναφέρεται χαρακτηριστικά σε μια ευχή της Θείας Λειτουργίας: Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες και παραπεσόντας ανέστησας πάλιν, και ουκ απέστης πάντα ποιών, έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγες και την Βασιλείαν σου εχαρίσω την μέλλουσαν».

Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο, «εκ του μη όντος εις το είναι». Από την ανυπαρξία, ο Θεός μέσα από την δημιουργία, κατέστησε τον άνθρωπο «ύπαρξη», χαρίζοντάς του ζωή, μέσα από τη δική Του «πνοήν ζωής». Κατά το βιβλίο της Γενέσεως: «και είπεν ο Θεός, Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν…και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν.α’27 και β’7 ).

Ο Θεός, με θεμέλιο το «κατ’εικόνα», πρόσφερε στον άνθρωπο τη δυνατότητα μέσα από την υπακοή και την ελεύθερη τήρηση των εντολών Του να φτάσει στο «καθ’ ομοίωσιν». Όμως, παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος, μέσα από την πτώση του, αμαύρωσε το «κατ’ εικόνα» και περιφρόνησε τη ζωή που του πρόσφερε ο Θεός, εντούτοις, ο Θεός δεν τον εγκατέλειψε. Αντίθετα, ο Θεός με διαδοχικές ενέργειες έκαμε τα πάντα για να επαναφέρει τον άνθρωπο στον ουρανό και να του προσφέρει και πάλι σαν δώρο τη μέλλουσα Βασιλεία Του, την αιώνια ζωή. Όπως, κατά την αρχική δημιουργία, η μόνη προϋπόθεση ήταν η τήρηση των εντολών του Θεού, έτσι και τώρα διατηρεί τον ίδιο όρο.

Ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο να λέει ο Χριστός στον άνθρωπο, που τον ρωτούσε τι πρέπει να κάμει για ν’αποκτήσει την αιώνια ζωή. «Αν θέλεις να μπεις στη ζωή, τήρησε τις εντολές». Αυτή ήταν η απάντηση. Τόσο μέσα από την ερώτηση όσο και μέσα από την απάντηση, προβάλλουν κοινά σημεία. Πρώτον, η παραδοχή της ύπαρξης της αιώνιας ζωής. Δεύτερον, γίνεται κοινά αποδεκτό, ότι η κατάκτηση της αιώνιας ζωής, περνά μέσα από τις λέξεις «ποιώ» και «τηρώ». Και τα δύο, όμως, χρειάζονται μια τρίτη προϋπόθεση, την ελευθερία. Την ελευθερία με την έμπρακτη εφαρμογή των εντολών του Θεού. «Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς», υπέδειξε ο Χριστός στον άνθρωπο του σημερινού Ευαγγελίου.

 Αλλά ποιές εντολές; Αν προσέξουμε καλά θα διαπιστώσουμε ότι τόσο στο πρώτο μέρος του Ευαγγελίου, όσο και στο δεύτερο, κυρίαρχο στοιχείο είναι η αγάπη και η προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Μια αγάπη και μια προσφορά, που για να φτάσει στην τελειότητα πρέπει να περάσει μέσα από το, «δεύρο ακολούθει μοι». Το «τήρησον τας εντολάς», καθώς και το «ακολούθει μοι», σε συνδυασμό με το «ει θέλεις», αποτελούν τα μόνα, που με ασφάλεια οδηγούν στην κατάκτηση της αιώνιας ζωής.

Η εντολή της αγάπης είναι το κομμάτι της αλυσίδας που ενώνει, αλλά και που συμπυκνώνει το σύνολο των αρετών. Η αγάπη είναι ο δρόμος που οδηγεί στον Θεό, αλλά μόνο όταν αυτή με ανιδιοτέλεια περάσει μέσα από τον συνάνθρωπο. Μέσα από αυτή την ανιδιοτελή αγάπη θα επιβεβαιώνεται η αγάπη προς τον Θεό. Όπως θα πει και ο Ίδιος ο Χριστός, η διδασκαλία του νόμου και των Προφητών συνοψίζεται στις δυο εντολές, που αφορούν την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι Προφήται κρέμανται»(Ματθ.κβ’40).

Παρά το ότι στη συνομιλία με τον νομοδιδάσκαλο (Ματθ. Κβ’ 34 -40), προτάσσει την αγάπη προς τον Θεό σαν την «πιο μεγάλη εντολή», εντούτοις προσθέτει αμέσως ότι υπάρχει «και δεύτερη εντολή, το ίδιο σπουδαία με αυτή. Το «να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Τέλος, προχωρώντας πέραν από τον νόμο και τους Προφήτες, θα ολοκληρώσει αυτήν την εντολή, έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τη δική Του αγάπη. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς άγαπάτε αλλήλους» Καταλήγει δε με την αποκάλυψη ότι η αγάπη θα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μαθητών Του (Ιωάν. ιγ’ 34 –35).

Η προσφορά είναι αγάπη και πηγή ζωής. Για τούτο ο Χριστός θεώρησε αναγκαία την προσφορά της δικής Του ζωής για να ζήσουμε εμείς. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ’ 16).

Την προσφορά σαν πηγή ζωής, μπορούμε να την παρομοιάσουμε με την αιμοδοσία. Αφού ξεπεράσουμε το τσίμπημα της βελόνας, τότε θα νιώσουμε ότι το αίμα που φεύγει από μας σε λίγο θα κυλά στη φλέβα του άλλου. Ο πόνος που νιώθουμε την ώρα που ανοιγοκλείνουμε το χέρι ξεπερνιέται σύντομα όταν διαπιστώσουμε ότι, χάρη στη δική μας προσφορά σώζεται η ζωή ενός συνανθρώπου μας. Έτσι, ενώ με το λίγο αίμα που δώσαμε δε χάσαμε τίποτε, αφού ο οργανισμός μας θα το αναπληρώσει πολύ σύντομα, από την άλλη ο συνάνθρωπός μας στον οποίο σώσαμε το αίμα θα έχει κερδίσει τη μάχη για τη ζωή.

Τη μάχη όμως για την αληθινή ζωή την κερδίζει ο άνθρωπος όταν γίνεται «σύσσωμος» και «σύναιμος» με τον Χριστό, μέσα από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Διαβεβαιώνει δε ο ίδιος ο Χριστός. «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα,ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον»(Ιωάν.στ’ 53-54).

Μπροστά στην πιο πάνω δυνατότητα που προσδιορίζει το αιώνιο μέλλον μας, καλείται ο καθένας από μας να ανακαλύψει σε τι ακόμα υστερεί και να το διορθώσει. Ιδιαίτερα δε να προσέξει ο καθένας μας να μην ανταλλάξει την αιωνιότητα με την προσωρινότητα.

Αδελφοί μου, δυστυχώς ο άνθρωπος του σημερινού Ευαγγελίου, από αδυναμία προχώρησε στην ανταλλαγή της αιωνιότητας, προτιμώντας το πρόσκαιρο. Αμέλησε για την ουσία της ζωής, που είναι η αιωνιότητα και στάθηκε στην περιουσία. Τα πολλά πλούτη και η λύπη για το ακατόρθωτο τον έτρεψαν σε φυγή. Όμως, το ερώτημα «και τις δύναται σωθήναι;» ήταν και ερώτημα των Μαθητών του Χριστού. Την ίδια στιγμή μπορεί να είναι και δικό μας ερώτημα. Γιατί όλοι μας κρίνουμε μόνο με βάση τις ανθρώπινες δυνατότητες. Αγνόησαν και αγνοούμε τη Χάρη του Θεού και ότι εκεί όπου υπάρχει το ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό και επιβεβαιώνεται μέσα από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τότε έρχεται ευκολότερα η Χάρη του Θεού. Αρκεί να την αναζητήσουμε και τότε θα διαπιστώσουμε πραγματικά αυτό που διαβεβαιώνει σήμερα και ο Χριστός ότι: «Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατόν εστι, παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστι».