Κήρυγμα: Κυριακή Ι Ματθαίου – του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Κύριε ἐλέησόν μου τον υἱόν… Προσήνεγκα αὐτόν τοῖς μαθηταῖς σου,

και οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτόνθεραπεῦσαι»

Συγκινημένος και παρακλητικός ο ταλαίπωρος πατέρας έφερε το παιδί του, που επικίνδυνα σεληνιάζεται, για να το θεραπεύσει ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί. Πλησίασε πρώτα τους μαθητές του Χριστού, ελπίζοντας να πετύχει την θεραπεία. Δεν τα κατάφεραν όμως, αν και ο Κύριος τους ανέθεσε, και προφανώς τους είχε διδάξει, τι να κάνουν. Δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν, οι μαθητές Σου, θα συμπληρώσει παραπονούμενος ο δύστυχος πατέρας. Αυτό ήταν το αναμενόμενο παράπονο του πατέρα. Και το παράπονο και η απογοήτευση του Κυρίου: «ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Αποδίδει στους μαθητές Του ο Κύριος, απιστία αλλά και διαστροφή, που προκλήθηκε από την σχέση τους με την κακία του κόσμου. Αυτά τα δυο μειονεκτήματα, εμπόδισαν τους μαθητές να φανούν αποτελεσματικοί και άξιοι ακόλουθοι του Κυρίου. Για πόσο καιρό θα είμαι μαζί σας, να σας διδάσκω; Μέχρι πότε θα ανέχομαι την ολιγοπιστία σας;

 Η δίκαια επίπληξη του Κυρίου, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι μαθητές είχαν την δοσμένη από τον Κύριο, δυνατότητα, να θεραπεύουν. Κι όμως απέτυχαν. Ζουν με τον Χριστό. Παρακολουθούν την διδασκαλία Του. Διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια την υπερφυσική θαυματοποιΐα! Μένουν και περιοδεύουν μαζί Του, για πολύ καιρό, πλησιάζει ήδη το τέλος, και όμως κάτι τους λείπει. Απουσιάζει η απόλυτη, ακράδαντη, χωρίς αμφιβολίες εμπιστοσύνη. Υπάρχει ακόμη μέσα τους η αναμονή του Ιουδαϊκού Μεσσία, με τις ανθρώπινες διαστάσεις ενός επιγείου άρχοντα. Δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι είναι ο Υιός του Θεού. Ότι αυτός, είναι ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός Κυρίου, που έρχεται να ιδρύσει μια πνευματική βασιλεία. Ωστόσο εκείνοι, όταν αναφέρει τη βασιλεία Του, σχηματίζουν στο μυαλό τους, μια εικόνα ενός βασιλιά του Ισραήλ και ζητούν μια θέση κοντά Του. Έπειτα, αρκεί η σύλληψη, η σταύρωση και η ταφή Του, για να σκορπιστούν και να κρυφτούν «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων».

Δύσκολη η έννοια «πίστη» και η απόκτησή της, αγαπητοί μου. Και αναφέροντας πίστη, δεν εννοώ απλώς, τη θρησκευτική πίστη. Υπάρχουν γεγονότα, που πιστεύουμε ότι συνέβησαν, αν και δεν τα είδαμε να συμβαίνουν. Ακούμε και εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες, που μας εξηγούν φαινόμενα και σχέσεις και τους εμπιστευόμαστε, αν και δεν έχουμε ή δεν μπορούμε να έχουμε άμεση εποπτεία και απόδειξη των ισχυρισμών τους. Θα πίναμε, για παράδειγμα, ένα θανατηφόρο παρασκεύασμα, για να πιστέψουμε ότι προκαλεί τον θάνατο; Φυσικά και λογικά, όχι. Θα δοκιμάζαμε το ηλεκτρικό ρεύμα, να δούμε αν σκοτώνει; Κάποια από αυτά, που δεχόμαστε, μας είπαν ότι συνέβησαν σε κάποιους άλλους. Και εμείς δεχτήκαμε τη διαβεβαίωσή τους, χωρίς αντιρρήσεις, γιατί τους πιστεύουμε, εμπιστευόμαστε ότι μας λένε αλήθεια. Υπάρχουν τα χειροπιαστά που δεν απαιτούν πίστη, αλλά υπάρχουν τα μη χειροπιαστά, άυλες γνώσεις, που βασίζονται στην πίστη και εμπιστοσύνη μας. Σ’ αυτά, τα τελευταία, αγαπητοί αδελφοί, που δεν είναι αισθητά από τις φυσικές μας αισθήσεις, συμπεριλαμβάνεται και η πίστη μας στον αόρατο, χωρίς μορφή, άυλο Θεό. Για την ανθρώπινη μας φύση όμως, που είναι απαραίτητα τα υλικά για συντήρησή της, την επιβίωσή μας, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε κάτι, που δεν το αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας.

Σκεφθείτε ότι οι μαθητές, ενώ έζησαν τόσο κοντά στον Χριστό, είδαν τα απίθανα θαύματα, χαρακτηρίστηκαν από τον Κύριο, «γενεά ἄπιστος και διεστραμμένη». Διαλύθηκαν μετά τη σύλληψή Του. Ο πληθωρικός και θυρυβώδης Πέτρος αρνήθηκε τη σχέση του με τον συλληφθέντα Χριστό, τρεις φορές! Και ο αμφισβητίας άπιστος Θωμάς, θα δηλώσει:«ἐάν μη ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τον τύπον τῶν ἥλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εἰς τον τύπον τῶν ἥλων και βάλω τήν χεῖρα μου εἰς την πλευράν αὐτοῦ, οὐ μη πιστεύσω». Δήλωσε πως αν δεν δει τα σημάδια των καρφιών στα χέρια και το σημάδι της λόγχης στο πλευρό, δεν πρόκειται να πιστέψει στην ανάσταση. Για να αναφωνήσει ωστόσο, «ὁ Κύριός μου και ὁ Θεός μου», μετανιωμένος βλέποντας τον Αναστάντα!

Είναι λοιπόν, πολύ δύσκολη η πίστη, η σταθερή, χωρίς αμφιβολίες, όταν προσπαθούμε να τη συσχετίσουμε με τη λογική. Η πίστη στην απέραντη αγάπη του Θεού, η πίστη στις υποσχέσεις Του, για την κληρονομία της επουράνιας βασιλείας Του, είναι η πίστη στον Δημιουργό, που αγαπά και ενδιαφέρεται για τα πλάσματά Του. Δίδαξε τους μαθητές Του, ο Διδάσκαλος, έμμεσα όταν παρακολουθούσαν το κήρυγμα της Καινής Διαθήκης στο ευρύ ακροατήριο και άμεσα, όταν έμενε μόνος, μαζί τους. Παρεχώρησε ο Χριστός στους μαθητές Του, την ικανότητα να θεραπεύουν. Γι’ αυτό αναφώνησε φανερά ενοχλημένος: «Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Πόσο καιρό ακόμη θα είμαι μαζί σας και να μαθητεύετε, για πόσο ακόμη καιρό θα ανέχομαι την έλλειψη εμπιστοσύνης, την ολιγοπιστία σας; Αν συνεπώς, ήταν τόσο δύσκολο για τους μαθητές, που είχαν την μοναδική θεία ευλογία, να είναι για τρία χρόνια κοντά στον Διδάσκαλο και Θεάνθρωπο Χριστό, να τον βλέπουν και να Τον ακούν, πόσο μάλλον για εμάς!

Γι’ αυτό η πίστη μας έχει μεγάλη αξία, αγαπητοί μου. Είναι ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τους πιστούς ακόλουθους του Χριστού. Όλη η ζωή του Χριστιανού στηρίζεται στην πίστη. Πίστη χωρίς αμφιβολίες, ζητά και από εκείνους, που προσέρχονται να θεραπευθούν. Τους ρωτά για να επιβεβαιωθεί για την πίστη τους. «Πιστεύεις ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» ή «κατά την πίστιν ὑμῶν γενηθήτω». Δηλώνει την δύναμη της πίστης: εάν έχετε «πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως». Διαπιστώνει την πίστη σε εκείνους που προσέρχονται και Τον ικετεύουν: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», λέγει, ή «Ἰδών τἠν πίστιν αὐτῶν». Πρώτο, ωστόσο, και βασικό στοιχείο της πίστης, η Ανάσταση του Κυρίου. Σημειώνει ο απόστολος Παύλος «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ἡμῶν». Αν δεν έχει αναστηθεί ο Χριστός, δεν έχει καμιά αξία η πίστη μας.

Μ’ αυτήν συνδέεται και η δική μας μελλοντική ανάσταση! Μένει λοιπόν, χωρίς περιεχόμενο η πίστη μας, αν δεν πιστεύσουμε στην Ανάσταση του Χριστού. Νιώθουμε, όμως, την ύπαρξη του Θεού, καθημερινά με την ευεργετική Του παρουσία στις δύσκολες στιγμές, στις ανάγκες μας. Και τότε προσφεύγουμε σε Εκείνον. Γιατί έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με την προσευχή μας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Δύναμη, που την παίρνουμε από τον Θεό, που εμπιστευόμαστε όχι μόνο για τη δύναμή Του, από φόβο, αλλά γιατί Τον αγαπούμε ως Πατέρα. Προσευχόμαστε λοιπόν, με πίστη σ’ Αυτόν και ακολουθούμε και τις εντολές Του στη ζωή μας, γιατί με τον τρόπο αυτόν ευχαριστούμε τον Θεό. Μεγάλη αξία, η πίστη. Αλλά δεν επαρκεί. «Πίστις χωρίς ἔργων νεκρά ἐστιν». Ζωντανή πίστη ακολουθείται από έργα αγάπης, έργα σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Αναφέρει η γραφή, «καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίττουσι». Πιστεύουν τα δαιμόνια, αλλά αντιμάχονται το θείο θέλημα. Απαραίτητα λοιπόν, να συνοδεύεται η χωρίς αμφιβολίες, σταθερή πίστη μας και από πράξεις στις οποίες μας καθοδηγεί η ευαγγελική αλήθεια. Αμήν.