Ο τελευταίος Καλαμίδας

Έφυγε, πριν από 1 περίπου χρόνο, πλήρης ημερών αλλά και προσφοράς στη χώρα, σε μια χρονική στιγμή όπου για την Ελλάδα κρινόταν ζωτικά συμφέροντα.

Ως Γενικός Δ/ντής του Υπ. Εμπορίου, με μοχλό την αγάπη για την πατρίδα, χάριν στο αστραφτερό του μυαλό και τις δυνάμεις νέου ανθρώπου, προέβη σε συμβάσεις με ανυπολόγιστο όφελος για τη χώρα μας. Και με τη συμβολή άξιων συνεργατών αφού ο ίδιος ήταν η συνισταμένη δύναμη.

Εργασιομανής στη βάση 24ώρου.

Άρχοντας από γεννησιμιού. Βοηθούσε όσους του το ζητούσαν.

Γόνος ιστορικής οικογένειας. Το 1826 ο οπλαρχηγός Δημήτριος Καλαμίδας με τους γιούς του αντιμετώπισε τους Τουρκαλβανούς του Μουσταφά στην Αταλάντη, σε άνιση μάχη. Ο Δ.Κ. έπεσε καλύπτοντας μόνος τη βίαιη υποχώρηση των Ελλήνων.

Τραυματισμένος θανάσιμα επακολουθεί ο διαμελισμός του. Τιμής ένεκεν δρόμος των Αθηνών φέρει το όνομα του κι όχι μόνον. Στήθηκε ηρώων στη πλατεία της γενέτειρας Μιτζέλας.

Ο Ιω. Καλαμίδας μου είχε ζητήσει να εκφωνήσω τον επικήδειο. Σεβάστηκα την επιθυμία του προτιμώντας τη δημοσίευση κρίνοντας ότι πιθανόν να είχαν απομείνει γνωστοί και φίλοι να τον θυμηθούν.

Από τη μορφή των νεκρών θέλουμε να συγκρατούμε στη μνήμη μας τις ωραιότερες πλευρές, συγχωρώντας τυχόν ατοπήματα. Σύμφωνα με τον ποιητή κ. Ουράνη πεθαίνουμε όταν λείψουν αυτοί που μας θυμούνται.

ΕΦΗ