Κυριακή των Αγίων Πάντων – κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Με τη σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων κλείνει ο κύκλος των κινητών γιορτών του έτους, που έχουν ως επίκεντρο το Πάσχα. Όπως είναι γνωστό οι κινητές γιορτές εξαρτώνται από το Πάσχα, έχουν σταθερή ημέρα, αλλά διαφορετική ημερομηνία κάθε χρόνο. Αντίθετα οι ακίνητες γιορτές έχουν σταθερή ημερομηνία. Κοινός στόχος όλων των γιορτών είναι η μεταφορά του μηνύματος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, για να γίνει μέτοχος της σωτηρίας που του προσφέρεται από τον Θεό.

Οι κινητές γιορτές χωρίζονται στις προ του Πάσχα που λέγεται περίοδος του Τριωδίου, και στις μετά το Πάσχα, με επίκεντρο την Πεντηκοστή, για τούτο και ονομάζεται περίοδος του Πεντηκοσταρίου. Η περίοδος πριν από το Πάσχα έχει σαν στόχο να βοηθήσει τον άνθρωπο να καταλάβει τη σημασία του Πάσχα και ιδιαίτερα να αντιληφθεί το βαθύτερο νόημά του, όπως το υπογραμμίζει ο Απόστολος Παύλος: «Και γαρ το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α’ Κορ.ε ́7). Δηλαδή «η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός». Έτσι ο Χριστιανός έχοντας συναίσθηση αυτού του γεγονότος προσπαθεί να το προσεγγίσει μέσα από την ταπεινοφροσύνη και τη μετάνοια.

Όμως δεν φτάνει μόνο αυτή η προσέγγιση. Χρειάζεται ακόμα να γίνει μέτοχος των Παθών και της Αναστάσεως του Χριστού. Και το σημαντικότερο, να γίνει συμμέτοχος των αγαθών αποτελεσμάτων τους, «συσταυρούμενος με τον Χριστό». Για να μπορέσει δε ο άνθρωπος να επιτύχει αυτή τη «συσταύρωση» και άρα και τη σωτηρία, χρειάζεται να λάβει «δύναμιν εξ ύψους», με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, γεγονός που θα συντελεστεί κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, καθώς και την περίοδο μετά από αυτήν, έχουμε μια νέα κοσμογονία, αλλά και μεταμόρφωση του ανθρώπου. Όμως, ενώ η Σταυρική θυσία έγινε «άπαξ και διαπαντός», η Πεντηκοστή, κατά κάποιο τρόπο, είναι επαναλαμβανόμενη, αφού το Άγιο Πνεύμα παραμένει στην Εκκλησία και μετά από την Πεντηκοστή, συνεχίζοντας το λυτρωτικό έργο του Χριστού μέσω των Μυστηρίων. Και αυτό το έργο, αυτή η παρουσία, θα συνεχίζεται καθημερινά μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, προσφέροντας στον κάθε ένα ξεχωριστά τη δυνατότητα της σωτηρίας.

Κατ’ επέκταση μέχρι τότε θα διευρύνεται ο κύκλος με την προσθήκη νέων Αγίων, αλλά την ίδια στιγμή θα επιβεβαιώνεται μέσα από αυτούς, όχι μόνο η διαρκής παρουσία του Αγίου Πνεύματος, αλλά και η επισφράγιση αυτής της παρουσίας, μέσα από την προσωπική τους μαρτυρία και αν χρειαστεί και μέσα από το μαρτύριο της ζωής τους.

Η σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων μας βοηθά να καταλάβουμε ότι οι Άγιοι ήταν άνθρωποι, όπως κι εμείς. Έζησαν μέσα στον κόσμο, αλλά δεν ταυτίστηκαν με τον κόσμο και ιδιαίτερα με τον κόσμο της αμαρτίας. Ζούσαν στη γη αλλά την ίδια στιγμή ενεργούσαν στη ζωή τους σαν πολίτες του ουρανού. Με τον τρόπο αυτό βίωναν την αιωνιότητα μέσα από την πρόσκαιρη ζωή τους και διακήρυτταν ότι «ξένοι και παρεπίδημοί εισιν επί της γης» (Εβρ. ια’13). Ότι είναι ξένοι και περαστικοί πάνω στη γη. Και τούτο γιατί, πρόσμεναν «με ζήλο και λαχτάρα τον ερχομό της ημέρας του Θεού. Προσμένουμε, κατά τον Απόστολο Πέτρο, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη, όπου θα βασιλεύει η δικαιοσύνη. Γι ́ αυτό, αγαπητοί μου, λέγει ο Απόστολος Πέτρος, προσμένοντας τον ερχομό του Κυρίου φροντίστε να βρεθείτε μπροστά του με ειρήνη, χωρίς κηλίδες και ψεκάδια. Θεωρήστε τη μακροθυμία του Κυρίου μας ως ευκαιρία σωτηρίας, όπως σας έγραψε και ο αγαπητός αδελφός Παύλος, με τη σοφία που του έδωσε ο Θεός» (Β’ Πέτρ. γ’ 12-15 ). Με αυτό τον στόχο και με αυτή την προσδοκία έζησαν όλοι οι Άγιοι.

Η σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων μας βοηθά να καταλάβουμε ότι αυτοί προέρχονται από όλες τις εποχές, από όλες τις ηλικίες και όλες τις κοινωνικές τάξεις. Άντρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, σε κάθε εποχή, έδιναν και θα δίνουν, διά μέσου των αιώνων, την καλή μαρτυρία της πίστεως και ιδιαίτερα της αγάπης τους προς τον Χριστό. Ο δρόμος της αγιότητας δεν ήταν ούτε και θα είναι ποτέ εύκολος. Ήταν, είναι και θα είναι δρόμος βαμμένος με αίμα και ποτισμένος με ιδρώτα και δάκρυα. Ένας δρόμος δύσκολος και ανηφορικός. Όπως είπε και ο Χριστός, «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ.ζ’ 14).

Ο δρόμος της αγιότητας, παρά τις δυσκολίες που παρουσιάζει, έχει ακόλουθους, έστω και λίγους, σε κάθε εποχή. Έχει ακόλουθους που συνειδητά και με προθυμία αναλαμβάνουν να πληρώσουν αυτό το κόστος, μέσα από την ομολογία της πίστεώς τους και αν χρειαστεί και με τη θυσία της ζωής τους. Θυσιάζουν κάθε τι που είναι πρόσκαιρο, αλλά την ίδια στιγμή κρατούν άσβεστη την πίστη και την αγάπη τους προς τον Θεό, όπως έκαναν και οι Άγιοι Πάντες που τιμούμε σήμερα.

Αδελφοί μου, σε κάθε εποχή λίγοι ήταν εκείνοι που ξεχώρισαν. Λίγοι, αλλά εκλεκτοί. Όμως διαχρονικά σαν άλλη «μικρή ζύμη, όλον το φύραμα ζυμοί» (Α’Κορ. ε’ 6). Σαν άλλο προζύμι ζυμώνουν το ζυμάρι της κοινωνίας. Αυτοί είναι οι Άγιοι. Είναι η μικρή ζύμη. Είναι το προζύμι που καλείται να ζυμώσει το ζυμάρι του συνόλου της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που, είτε αντιστρατεύεται συνειδητά την πίστη, είτε και την προσπερνά αδιάφορα. Κι όμως, παρά την αρνητική αυτή κατάσταση, οι Άγιοι εξακολουθούν να προβάλλουν σαν φάροι που καθοδηγούν όσους βρίσκονται στη θάλασσα της ζωής. Με το απαλό τους φως, μας φωτίζουν, μας προστατεύουν και μας καθοδηγούν για να μη ναυαγήσουμε. Μας προσκαλούν ακόμα να μιμηθούμε τη ζωή τους. Ας τους μιμηθούμε. Αυτός θα είναι και ο καλύτερος τρόπος για να εκδηλώσουμε τον σεβασμό μας σ’ αυτούς.