Να περπατήσεις την ουτοπία – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

Έγκλειστες, πλην και τυχερές,

μετά το «κρατητήριο»,

που πρώτες και καλύτερες

πήγανε …κομμωτήριο.

Βουβό το φετινό Πάσχα, «βουβό» και το τριήμερο της Πρωτομαγιάς, που ακολούθησε. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες απέδειξαν ότι είναι «φρόνιμα και υπάκουα …παιδάκια», που εφαρμόσανε -όσο πιο πιστά γίνονταν- τις υποδείξεις αυτοπεριορισμού της επιστημονικής κοινότητας και της πολιτικής ηγεσίας.

Και μπήκαμε αισίως, από την περασμένη Δευτέρα, στο δεύτερο στάδιο της σταδιακής επιστροφής στην κανονικότητα και τη «δειλή» έναρξη λειτουργίας υπηρεσιών, καταστημάτων κτλ., πάλι …επιεικώς πειθαρχημένοι. Κι εμείς ιδιαίτερα, οι ισόβιοι «υπηρέτες» του ιδιωτικού τομέα, πανηγυρίζουμε, αν κι ξέρουμε πως τίποτε δεν θα είναι εύκολα με την επανέναρξη των επιχειρήσεων, τίποτε δε θα είναι σίγουρο με το πόσες θέσεις εργασίας θα μείνουν τελικά ενεργές. Γιατί τα επιδόματα και τα δάνεια δεν είναι ποτέ κάτι περισσότερο από τις …πρώτες βοήθειες σε μια σοβαρή, γενική κρίση… Η πραγματική οικονομία -όπως την ξέραμε ως χθες και ακόμη καλύτερη- είναι εκείνη που πρέπει να λειτουργήσει συντεταγμένα, με νέα σχέδια και οραματισμούς και κυρίως με σταθερή αναπτυξιακή πορεία.

Κράτος, αφεντικά, εργαζόμενοι, καταναλωτές, πρέπει να προσβλέπουν και -πέρα από την εξασφάλιση της καθημερινής επιβίωσης- σ’ ένα συνειδητό νέο πατριωτισμό… Η καθημερινότητά μας πλέον πρέπει να περιέχει και την έγνοια μας για τον συμπατριώτη, αλλά και το επίσημο κράτος που πρέπει να ορθοποδήσει, όσο καλύτερα και πιο γρήγορα γίνεται. Τις συναλλαγές μας μαζί του πρέπει να τις βλέπουμε πλέον με μια άλλη ματιά, άλλη φιλοσοφία. Να είμαστε πιο συνεπείς, όσο και όπου μπορούμε, ακόμη και απέναντι στους τοπικούς φορείς, π.χ. τους Δήμους.

Επίσης είναι αναγκαίος κι ένας καταναλωτικός «φανατισμός» για τα Ελληνικά προϊόντα, αλλά και την παντοειδή στήριξη των τοπικών προϊόντων, της δικής μας αγοράς, των καταστημάτων στη μικρή μας πόλη, στη γειτονιά μας. Η γνωστή παροιμία «το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο» πρέπει να μας γίνει καθημερινή έμμονη ιδέα και πράξη. Από τέτοιες συχνές, μικρές πρακτικές, όλοι μαζί θα καταφέρουμε το θαύμα της αποκατάστασης και της προόδου σε εθνικό επίπεδο.

Να μην πάει χαμένο ή να μη σπαταληθεί σε κάθε είδους ρεμούλες ούτε ένα ευρώ από τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που δικαιούμαστε και θα έρθουν στα κρατικά ταμεία. Τα σπάταλα «γεράκια», τα «τρωκτικά» που διπλαρώνουν τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, καραδοκούν. Να μην τα αφήσουμε να απομυζούν και να ροκανίζουν σπάταλα τον εθνικό πλούτο.

Επίσης, με έκδηλη ικανοποίηση πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες διάβασαν ή άκουσαν τηλεοπτικά, ότι «απορρίπτει, και μάλιστα με ένταση, το Μέγαρο Μαξίμου την εκλογολογία που έχουν πυροδοτήσει η επιτυχής διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από την κυβέρνηση, το μεγάλο δημοσκοπικό προβάδισμα της Ν.Δ. έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αναφορές του κ. Αλέξη Τσίπρα περί πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού σημειώνουν πως στην ατζέντα του κ. Μητσοτάκη δεν βρίσκεται ο εκλογικός αιφνιδιασμός είτε τον Ιούλιο είτε τον Σεπτέμβριο, παρότι -κατά πληροφορίες- έχει δεχθεί σχετικές εισηγήσεις.» Η χώρα που μπαίνει σ’ ένα νέο κυκεώνα οικονομικής κρίσης, με τη «βαριά της βιομηχανία», τον τουρισμό, για φέτος κυριολεκτικά στον …αέρα, δεν έχει την επικίνδυνη πολυτέλεια να μπει σε μικροκομματικά παιχνίδια και πολιτικάντικες σκοπιμότητες. Πρέπει όλοι και όλες να «βάλουμε πλάτη» για την οικονομική παλινόρθωση και την ανοδική πορεία ανάπτυξης. Τίποτε περισσότερο…

Ο σοφός φίλος μου Βαγγέλης, γράφει κάπου στο διαδίκτυο: «Αφήστε τις ιδεολογίες και τις ιδεοληψίες εκατέρωθεν. Έχουν χρόνια που πέθαναν. Υπάρχουν πλέον μόνο δυο κατηγορίες: Οι τίμιοι βιοπαλαιστές και οι «βδέλλες» που τρώνε το δημόσιο χρήμα. Καμία από τις δύο δεν έχει συγκεκριμένα χρώματα και σύμβολα.» Όσοι διαφωνούν με τη συγκεκριμένη άποψη μάλλον έχουν τους αδιαφανείς …λόγους τους.

Ένα δείγμα της ζοφερής εικόνας που διαμορφώνεται ήδη στις εθνικές οικονομίες των χωρών που έπληξε ο κορωνοϊός, περιγράφεται σε διαδικτυακή ανάρτηση του Γιάννη Παντελάκη, που επισημαίνει, ότι «ο φόβος του θανάτου, η πρωτόγνωρη καραντίνα, οι δραματικές εικόνες απο νοσοκομεία, εντατικές, ξαφνικές απώλειες, εκείνες απο το εξωτερικό με αυτοσχέδια νεκροταφεία και μαζικούς τάφους χωρίς κηδείες και αποχαιρετισμούς, το σοκ απ’ όλο αυτό που συμβαίνει, έχει απομακρύνει τη σκέψη μας απο τις οικονομικές παρενέργειες, προς το παρόν. Έχει κυριαρχήσει η αγωνία να επιζήσουμε. Ακούμε για ύφεση 5, 10 ή 15%, για μια καταστροφική τουριστική χρονιά, επιχειρήσεις που καταρρέουν, χιλιάδες ανέργους που προστίθενται σε ήδη μεγάλες λίστες, αλλά μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει απόλυτα αυτό που έρχεται στο πεδίο της οικονομίας και ιδιαίτερα της εργασίας. Εκεί θα παιχτεί η επόμενη σκηνή απο το δράμα. Μια γεύση απο το αύριο έρχεται απο τη Νάπολη όπου, για λίγα τρόφιμα που πρόσφεραν εθελοντές, συνωστίσθηκαν δεκάδες άνθρωποι…» Και κάτι τέτοιες αναρτήσεις δεν κοινοποιούνται για ν’ αρχίσουμε να …φοβόμαστε. Γράφονται για να αντιδράσουμε έγκαιρα, συντεταγμένοι, ενωμένοι και παραγωγικοί.

«Όχι στα ζόμπι» προειδοποιεί – «φωνάζει» στον τίτλο του κυρίου άρθρου της η «Καθημερινή», τονίζοντας ότι «πώς πρέπει να είναι η ελληνική οικονομία μετά την πανδημική κρίση; Υπάρχει μια εύκολη απάντηση: Όχι όπως πριν. Δεν πρέπει δημόσιοι πόροι να αιμοδοτήσουν επιχειρήσεις – ζόμπι, που θα εκμεταλλευθούν την έκτακτη συγκυρία για να ξεφορτωθούν τα χρέη τους. Πρέπει να στηριχθεί η υγιής –και νομοταγής– επιχειρηματικότητα, σε κλάδους που προσφέρουν καλές θέσεις εργασίας και αναπτυξιακή υπεραξία. Πρέπει να επιζήσουν αυτοί που συμβάλλουν στο brand της χώρας και όχι εκείνοι που το καταρρακώνουν με βαλκανικές πονηριές.» Μήπως κάτι οσμίζεται προκαταβολικά ο …ποιητής; Και μη ρωτήσετε «τί;»… Ό,τι γίνονταν πάντοτε για εξυπηρέτηση των διακομματικά «ημετέρων». Αλλά -προς Θεού- τώρα πρέπει οι πάντες να κατανοήσουν ότι τελείωσαν τα ψέματα. Όπως πρέπει να τελειώσουν και οι ψεύτες – κλέφτες…

«Ανησυχία για την οικονομική τους κατάσταση μετά το τέλος της κρίσης που προκάλεσε η επιδημία εκφράζουν οκτώ στους δέκα Έλληνες και τρεις στους δέκα φοβούνται ότι θα μείνουν άνεργοι. Η πλειονότητα των Ελλήνων το διάστημα της κρίσης είχαν κοντά τους κάποιο άτομο για να συζητήσουν προσωπικά θέματα και σε μεγάλο ποσοστό μιλούσαν πιο συχνά στο τηλέφωνο ή μέσω Διαδικτύου σε σχέση με την εποχή προ κορωνοϊού. Έτσι, το κυρίαρχο συναίσθημα για τουλάχιστον τέσσερις στους δέκα ήταν την εποχή του lockdown η «ηρεμία». Από την άλλη, φόβο αισθάνθηκαν δύο στους δέκα Έλληνες, και μοναξιά ένας στους δέκα. Υψηλή ήταν και η συμμόρφωση με τα μέτρα που συστήνουν οι ειδικοί. Το 90,3% δήλωσε ότι τηρεί αυστηρά τους κανόνες προσωπικής υγιεινής και το 78,6% τους κανόνες φυσικής απόστασης από τους άλλους.»

Αυτά είναι ορισμένα από τα ευρήματα πανελλαδικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Επικοινωνίας και Αλφαβητισμού στην Υγεία και στα ΜΜΕ, σε συνεργασία με τη διαδικτυακή σελίδα healthpharma. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τις 23 έως τις 28 Απριλίου 2020, σε δείγμα 1.322 ατόμων και οι οποίοι σε ποσοστό 88% κατά την περίοδο της απαγόρευσης της κυκλοφορίας ζούσαν με την οικογένειά τους ή με κάποιο φίλο. Επτά στους δέκα συμμετέχοντες δήλωσαν ότι τις ημέρες του lockdown είχαν κάποιο άτομο να συζητήσουν προσωπικά θέματα. Αναφορικά με το πώς ένιωσαν οι συμμετέχοντες το τελευταίο διάστημα, η συχνότερη απάντηση είναι «ήρεμος» (41,6%), ενώ το 35,6% δήλωσε «χαλαρός» και το 34,8% «με ενέργεια».

Για τον καθένα και την καθεμιά από μας, σε όλη την περίοδο του εγκλεισμού μας στο σπίτι, πέρα από τα παιδιά μας, υποθέτω ότι υπήρχαν κάποιοι κοντινοί τους άνθρωποι -έστω λίγοι- που νοιάστηκαν, τηλεφώνησαν, ενδιαφέρθηκαν, είπαν δυο λόγια στήριξης. Και κάποιοι νεότεροι ακόμη, γείτονες και γνωστοί, χτύπησαν την πόρτα, το τζάμι, για να ρωτήσουν «αν χρειάζεσαι κάτι απ’ έξω;» Αξία ανεκτίμητη και κυριολεκτικά ένα βάλσαμο, σε μια δύσκολη εποχή, που η ανασφάλειά μας χτυπούσε «κόκκινο». Κάτι τέτοιες κινήσεις ανθρωπιάς δεν γίνεται ποτέ να τις ξεχάσεις… Αυτούς τους λίγους, τους ευχαριστούμε από καρδιάς.

Αντιγραφή από τμήμα διαδικτυακής ανάρτησης από την -άγνωστη σ’ εμένα- Κυρία Άλις Μαριακάκη: Έξω απο το σούπερ μάρκετ, πίσω μου στην ουρά, μια κυρία με πορτοκαλί κραγιόν και ακριβή τσάντα ωρύεται… «Μας έκλεισαν μέσα, θυσίασαν την οικονομία, για να σωθεί καμιά εκατοστή απο γέρους, και τώρα τι θα κάνουμε τους χιλιάδες χιλιάδων ανέργους, τους απολυμένους και τις κατεστραμμένες επιχειρήσεις;»… Μερικές φορές έχουν σημασία οι παλιές ιστορίες… Φέρνω στο νου μου τον Αινεία. Πολέμησε τους Αχαιούς υπερασπίζοντας την Τροία. Μα αυτός και οι λίγοι Τρώες που απέμειναν δεν κατάφεραν τίποτα μπροστά στους λεοντόκαρδους Αχαιούς και η Τροία έπεσε. Στους τελευταίους υπερασπιστές της πόλης, οι Αχαιοί έκαμαν μια χάρη, τους επέτρεψαν να είναι “υπόσπονδοι”, δηλαδή να φύγουν σώζοντας τη ζωή τους, μαζί με ό,τι από την περιουσία τους μπορούσαν να κουβαλήσουν στα χέρια τους. Κι άρχισαν οι τελευταίοι στρατιώτες να γεμίζουν σακιά με τους θησαυρούς τους, χρυσάφια, πολύτιμες πέτρες, κοσμήματα… Ο Αινείας με τα δυό του χέρια, φορτώθηκε στην πλάτη του τον γέροντα παράλυτο κι ανήμπορο πατέρα του. Τίποτα άλλο… Συγκινημένοι οι Αχαιοί, του είπαν πως θα μπορούσε να πάρει ό,τι άλλο θέλει φεύγοντας. Και τότε ο Αινείας μάζεψε και φορτώθηκε τα ιερά ξόανα των θεών και τα λατρευτικά οικογενειακά κειμήλια. Ο μύθος λέει πως οι Αχαιοί τότε, του επέτρεψαν να ζήσει στην Τροία ασφαλής, σε όποιο μέρος ήθελε…»

Και συνεχίζει: «Τι είναι η ασφάλεια άραγε; Τι είναι ο πλούτος άραγε; Βγαίνοντας απο το σπίτι μας, στη Μεγάλη μας Έξοδο, θα έχουμε μαζί μας, ο καθένας μας, κάτι αόρατο αλλά καθοριστικό. Την εσωτερική μας πυξίδα! Που καθορίζει το πώς σκεφτόμαστε, πως επιλέγουμε, πώς αποφασίζουμε. Είτε θα μείνουμε μικροί, λιγοστεμένοι, νιώθοντας θυματοποιημένα πιόνια σκοτεινών δυνάμεων. Είτε θα αδράξουμε την κρίση, γεμίζοντάς τη με το νόημα της μάχης μας… Γιατί αδράχνω τη ζωή σημαίνει αδράχνω τις κρίσεις σαν καράβια που θα με πάνε παρακάτω… Θα καλπάσουμε καβάλα πάνω στις δυσκολίες μας. Θα ανοίξουμε τα φτερά μας πάνω απο τις πληγωμένες επιχειρήσεις μας και τις δουλειές μας. Κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει παρά μόνο οι τοίχοι μέσα στο μυαλό μας. Η ταμπέλα έξω απο το γραφείο μου, κλειστό εδώ και 2 μήνες, γράφει «λείπω στα μεταπτυχιακά της ζωής.»

Την περασμένη Τρίτη, με ανάρτησή της στο twitter η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου αναφέρεται στη θλιβερή επέτειο της συμπλήρωσης δέκα χρόνων από την τραγωδία στη Marfin και τη θυσία τριών ανθρώπων στο βωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού και εύχεται να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας. Και τελικά, η Κυρία Σακελλαροπούλου σημειώνει: «Τιμούμε τη μνήμη τους και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας». Η Πρόεδρός μας, με τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες της, νομίζω ότι προσδίδει κύρος, αίγλη και τιμή στο αξίωμά της…

«Το τι έχω ακούσει από την ημέρα που άρχισε να παίζει το σποτάκι της ψυχολογικής υποστήριξης για το “Μένουμε Σπίτι” δε λέγεται», λέει -ανάμεσα σε άλλα- ο γνωστός ηθοποιός Θοδωρής Αθερίδης, στη Μαργαρίτα Πουρναρά της «Καθημερινής». «Κάποιοι αναρωτιούνται αν πήρα λεφτά. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τα τσέπωσα και αναρωτιούνται πόσα είναι, άλλοι λένε ότι κάνω κομματική προπαγάνδα. Άλλοι μπαίνουν στο Facebook της αδελφής μου και μου τα γράφουν χύμα. Δεν στενοχωρήθηκα, ούτε το πήρα προσωπικά. Ήξερα τι έκανα και είμαι εξαιρετικά υπερήφανος που ο πρωθυπουργός της χώρας μου έκανε την τιμή να πάρω μέρος σε αυτήν την πολύ σημαντική εκστρατεία. Όταν είσαι πολίτης και σου ζητεί ο επικεφαλής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης να συμβάλεις σε κάτι τόσο σημαντικό που αφορά τη δημόσια υγεία, πρέπει να είσαι ανεγκέφαλος για να αρνηθείς. Όποιος πρωθυπουργός και αν μου το είχε ζητήσει θα το είχα κάνει. Όσο για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τι να πω;… Λες και είχε ανάγκη τη διαφήμιση μια τραγουδίστρια που γεμίζει στάδια. Υπάρχει δυστυχώς ένα τυφλό μίσος που το γεύτηκε και εκείνη, η οποία πήγε επίσης ανιδιοτελώς να προσφέρει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα». Εδώ δυστυχώς έχει κάνει επώνυμους …εχθρούς ο κ. Τσιόδρας, κύριε Αθερίδη. Εσύ, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Άλκηστη Πρωτοψάλτη θα γλίτωναν;

Μέσα στις ψευδείς ειδήσεις που ακόμη «σέρνονται» και διατρέχουν την πιάτσα (διαδικτυακή ή όχι) ήταν κι εκείνη που διέδιδε ότι τάχα εμείς οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών (τα υποκείμενα …νοσήματα, ντε) θα μέναμε τάχα έγκλειστοι στα σπίτια μας μέχρι τη λήξη της χρονιάς. Ευτυχώς όμως …φτου ξελευτερία.

Με τίτλο «Πιο αχάριστοι κι από ερπετά» ο γνωστός δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης, γράφει (και ασμένως προσυπογράφω) στο Libral.gr, μεταξύ άλλων: «Κι όμως, ο τύπος αυτός (Σ.Σ. ο Καθηγητής Σωτήρης Τσόδρας) μας έσωσε. Αντί να βλέπουμε καμιόνια με φέρετρα στους δρόμους μας, μετρούσαμε κάθε απόγευμα λίγους νεκρούς και λίγους διασωληνωμένους, φρικαρισμένοι μ’ αυτά που συνέβαιναν στις διπλανές μας χώρες. Κι όμως αυτός ο τύπος μετράει εκατοντάδες ώρες ζωντανής συνέντευξης, δίχως ούτε μια φορά να έχει υψώσει τον τόνο της φωνής του. Δίχως ούτε μια φορά να έχει πει κάτι προκλητικό ή παρεξηγήσιμο ή ρατσιστικό. Δίχως ούτε μια φορά να έχει αρθρώσει έστω και υποψία κομματικού λόγου. Αυτός ο τύπος που έχει δεκαεπτά σελίδες βιογραφικό, κατηγορείται από κάτι γιατρουδάκια της πλάκας, από κάτι βουλευτοπολιτευτές ανίκανους να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα κι από κάτι τεμπελχανάδες του καφενείου που ξέρουν τα πάντα, από αεροναυπηγική μέχρι λοιμοξιολογία. Και δεν κατηγορείται για κάτι συγκεκριμένο, κάτι αόριστα πετάνε κατά πάνω του και κάτι πρόχειρα που συγκρούονται με την απλή λογική… ….Τον κατηγορούν ότι μετατρέπει τους μαθητές σε πειραματόζωα. Αυτός που αρνήθηκε να κάνει πειραματόζωα έντεκα εκατομμύρια Έλληνες όταν κανένας δεν θα του έλεγε τίποτα διότι δεν υπήρχε διεθνής μπούσουλας, τώρα αποφάσισε κυνικά να παίξει με εκατόν πενήντα χιλιάδες μαθητές. Γιατί άραγε; Τι έχει να κερδίσει; Τον κατηγορούν ότι αντιφάσκει με τις μάσκες, διότι θέλει να οικονομήσουν αυτοί που τις φτιάχνουν. Λες και τις παράγει ο ίδιος ή λες και η υπόλοιπη υφήλιος που τις επιβάλλει στους πληθυσμούς είναι ηλίθια… …Θα μου πείτε ότι το 90% του ελληνικού πληθυσμού τον στηρίζει ανεπιφύλακτα. Ναι, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει ένα 10% της κοινωνίας μας που κινείται αποκλειστικά από μίσος και σκατοψυχιά. Που είναι πιο αχάριστο κι από ερπετό. Είναι αυτό το 10% που στεναχωριέται όταν μας βλέπει να τα καταφέρνουμε στην πανδημία, που βλαστημά όταν ακούει τα χαμηλά ποσοστά θνησιμότητας και που θα παρακαλούσε να στοιβάζονται τα φέρετρα σωρός έξω απ’ τα νοσοκομεία. Δεν ξέρω για ποιους σύνθετους και απροσδιόριστους λόγους τα νιώθουν και τα λένε αυτά. Από κομματική εμπάθεια, από ψυχική μικρότητα ή από συναισθηματικό κυνισμό; Μπορεί όλα μαζί. Να ξέρουμε πάντως ένα πράγμα. Ο Τσιόδρας και ο κάθε Τσιόδρας που έχει επιλέξει την επιστήμη του και την αποστολή του ως πορεία ζωής, πιθανότατα δεν διαθέτει τους μηχανισμούς άμυνας για να ανταπεξέλθει σε τέτοιο βρώμικο πόλεμο λάσπης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι στην παλιανθρωπιά, ούτε εθισμένοι στην αγνωμοσύνη, ούτε χοντρόπετσοι στην συκοφαντία. Θα τα βροντήξουν και θα φύγουν. Όχι από την επιτροπή, αλλά κι από την χώρα. Για να πάνε αλλού, όπου θα τους υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων. Όπου θα ‘χουν δεκαπλάσια λεφτά από δω και εκατονταπλάσιο σεβασμό. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα. Εμείς όμως εδώ, με τι και με ποιους θα απομείνουμε, μου λέτε;»

Πάντως κι εγώ πιστεύω στα σοβαρά, ότι αυτή η χώρα θ’ αρχίσει ν’ αλλάζει εκ βάθρων, όταν θ’ αρχίσουμε κι εμείς -οι απλοί πολίτες- να προσευχόμαστε, ώστε να ΜΗΝ ψοφήσει η …κατσίκα του γείτονα. Για κάποιους Ελληνάρες, πιο μόνιμη, πρόσφορη και σταθερή λύση θα ήταν να ψοφήσει ο ίδιος ο …γείτονας και να του πάρουμε την κατσίκα. Χα, χα, χα…

«Έχω μια απορία… Τόσες μέρες, θα σκάσω αν δεν το γράψω: Εσείς που φοράτε μάσκα στο αυτοκίνητό σας μόνοι σας, ψηφίζετε κιόλας;»

«Από παιδί ήμουν μοναχή, κλεισμένη. Έγραφα ποιήματα μερικές φορές. Έγραφα όταν αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Ήταν κάτι σαν το δάκρυ μου. Ο πατέρας μου με έμαθε πως μία αριστοκρατία υπάρχει. Η αριστοκρατία του πνεύματος. (Ειρήνη Παπά – από τα «Πρόσωπα»)

«Τι νόημα έχει ο χάρτης αυτού του κόσμου, αν δεν περπατήσεις την ουτοπία;» (Oscar Wilde).