ΤΟ ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΕΞΩΚΚΛΗΣΙ ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΣΟΥΡΠΗ

Γράφει ο Τριαντάφυλλος Σπανός

Πρόκειται για ένα πολύ γνώριμο εξωκκλήσι σε όλους τους κατοίκους της περιοχής του Αλμυρού, αφού βρίσκεται επάνω στο δρόμο που οδηγεί προς Σούρπη –Πτελεό, στη διασταύρωση ακριβώς για την Αμαλιάπολη –Ν.Μιτζέλα.

Γιορτάζει στις 8 Μαΐου, στην εορτή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, του  Ευαγγελιστή, έναν από τους Δώδεκα Μαθητές του Ιησού.

Ακόμη δύο  εκκλησάκια του Αγ. Ιωάννη βρίσκονται στη περιοχή μας, το ένα στη παραλία Αλμυρού συγκεκριμένα, ναΰδριο από τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, το άλλο στη θέση Παλιοχώρι στη περιοχή του Πτελεού, επάνω από την εθνική οδό.

Ο Αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος είναι βέβαια γνωστός στη χώρα μας από το καστρομονάστηρο του στη Πάτμο, με το ιερό Σπήλαιο της Αποκάλυψης, όπου το 90 μ.Χ. ο Ιωάννης έγραψε το ομώνυμο προφητικό του βιβλίο, το τελευταίο, 27ο, της Καινής Διαθήκης.

Ο Αη Γιαννάκης, όπως αποκαλούμε εδώ στη Σούρπη, τον ναό  στη διασταύρωση για Μιτζέλα, είναι παλαιός, υπεραιωνόβιος, ναός, η κτητορική επιγραφή επάνω στο κτίριο αναφέρει 1900, Δημ. Δημοκωστούλας.

Το 1922 το περιγράφει το εξωκκλήσι ο Νικόλαος Γιαννόπουλος, ο ιδρυτής της Φιλαρχαίου Αλμυρού, στο έργο του –Η Μεσαιωνική Φθιώτιδα –  ως σταυροειδές παρεκκλήσιο, του οποίου δείγματα, αναφορά και περιγραφή έχουμε στη προγενέστερη μελέτη του 1901, από τον Γ. Λαμπάκη, Αθηναίο αρχαιολόγο στο Δελτίο Χριστιανικής  Αρχαιολογικής Εταιρείας. Και οι δύο ερευνητές το προσδιορίζουν ότι το 1900 ανακαινίσθηκε, επισκευάσθηκε, από τον Δ. Δημοκωστούλα και ότι σίγουρα το ναΰδριο είναι πολύ παλαιότερο.

Ο κτήτορας του Δημήτρης Δημοκωστούλας ήταν βλάχος μεγαλοκτηματίας, κτηνοτρόφος, της περιοχής της Σούρπης εκείνα τα χρόνια, και αποφάσισε το 1900, προφανώς γιατί ήταν ερειπωμένο, να το ανακαινίσει.

Προς το τέλος του 20ου αιώνα, ωστόσο είχε πολλά κτιριακά προβλήματα, με ετοιμόρροπη στέγη και το 2001 ο Κώστας Λούλης αποφάσισε να το ανακαινίσει ριζικά, να το διασώσει και να το φέρει στη σημερινή του άριστη μορφή.

Διηγήσεις γερόντων Σουρπιωτών μας διασώζουν το μεγάλο πανηγύρι που γινόταν στο εξωκκλήσι κάθε 8 Μαΐου, όπου προσέρχονταν πολλοί  προσκυνητές από Σούρπη, Μιτζέλα, Πλάτανο, Αλμυρό.

Έψηναν αρνιά, χόρευαν, τραγουδούσαν, απολάμβαναν τον ίσκιο κάτω από τις μεγάλες πουρνάρες,  που ήταν φυτρωμένες στο περίβολο του ναού.

Γάργαρο νερό έπιναν από το διπλανό πηγάδι, που και σήμερα υπάρχει, αχρησιμοποίητο βέβαια. Έχουν βρεθεί πρόσφατα αρκετές φωτογραφίες από αυτό το πανηγύρι, στα πλαίσια της προσπάθειας συλλογής παλαιών φωτογραφιών της Σούρπης και της περιοχής της, από τον  τοπικό Πολιτιστικό σύλλογο.

Ο μονόχωρος ναός του Αη Γιαννάκη φροντίζεται ανελλιπώς  σήμερα από τον π. Σίμωνα, τον άξιο εφημέριο της Σούρπης και την οικογένεια του, τους επιτρόπους της ενορίας μας, αλλά και άλλους ενορίτες που τον αγαπούν και τον φροντίζουν.

Όμορφα λουλούδια, δένδρα και φυτά στολίζουν τον περίγυρο του, ένας μικρός φυσικός «παράδεισος». Έχει μπει για αυτό τον λόγο και συρμάτινη περίφραξη τα τελευταία χρόνια, ένα από τα τελευταία έργα  του αείμνηστου επιτρόπου μας Κώστα Κουρμπέτη, αφού πριν το ξωκκλήσι ήταν «διαμπερές» και απροστάτευτο από κοπάδια ζώων.

Κάθε χρόνο και την παραμονή 7 Μαΐου στον Εσπερινό και ανήμερα της γιορτής στη Θ. Λειτουργία, συγκεντρώνει πάμπολλους προσκυνητές, πολλοί μάλιστα έρχονται με τα πόδια, ως έθιμο από την Σούρπη ως τον Αη Γιαννάκη.