«Λυπήσου μας για μια σταλιά, Χαρδαλιά, Χαρδαλιά…» – του Γιώργου Τσιντσίνη

έκδοση 25-4-2020

Μετ’ εμποδίων ζήσαμε

μια δύσκολη Λαμπρή….

Και τώρα προσευχόμαστε

ν’ ανοίξει το …μαντρί.

Ασυνήθιστα, με κλειστές τις εκκλησίες τη Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα, απομονωμένοι από τους δικούς μας ανθρώπους, ακόμη και στις ονομαστικές μας γιορτές, περάσαμε μια δύσκολη Λαμπρή, στο περιθώριο των γνωστών και πατροπαράδοτων εθίμων, τηρώντας -κατά το δυνατόν- αυτήν τη καραντίνα, που έμοιαζε φυλακή. «Για το καλό μας», είπαν και απαίτησαν οι ειδικοί επιστήμονες και η Κυβέρνηση…. Τηρήσαμε τις υποδείξεις τους, κατά συντριπτική πλειοψηφία, αλλά με βαριά καρδιά και φανερή ή κρυφή αγωνία για την προσωπική μας υγεία και κυρίως για την υγεία συγγενών και φίλων, όλων όσων αγαπάμε.

Τώρα, μετά και το τριήμερο της Πρωτομαγιάς που επέρχεται, περιμένουμε το λασκάρισμα των περιοριστικών μέτρων, τη σταδιακή επιστροφή μας στη ζωή, στην κανονικότητα, στις παλιές μας συνήθειες, με τη γνώση ότι τίποτε δεν τελείωσε με τον κορωνοϊό και τις απειλές του.

Παράλληλα, βαριά πληγωμένη η οικονομία μας, δεν άφησε την προσδοκώμενη εξέλιξη και ανάκαμψη, μετά από τη σκληρή δεκαετία της οικονομικής κρίσης που μόλις προηγήθηκε και έδειξε να λήγει. Δικαιολογημένος ο τωρινός μας φόβος, ότι πολλές επιχειρήσεις θα πληγούν καίρια και κάποιες θα κλείσουν. Πολλές θέσεις εργασίας θα χαθούν. Ο τουρισμός μας, δηλαδή αυτή – καθαυτή η «βαριά βιομηχανία» μας θα περάσει δύσκολες ώρες και μεγάλα κεσάτια. Τα δύσκολα χρόνια της επιβίωσής μας είναι προ των πυλών.

Τα διθυραμβικά σχόλια, από όλη την υφήλιο, για «την απρόσμενη (όσο και εντυπωσιακή) νίκη των Ελλήνων κατά της πανδημίας», δεν «εξαργυρώνονται στην κοπιώδη νέα μας καθημερινότητα ούτε πρόκειται να μας …χορτάσουν. Πάλι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά και επίμονα, για να αναστήσουμε και να ξανασηκώσουμε όρθια την Πατρίδα μας. Πάλι εμείς και ίσως -όπως σχεδόν πάντοτε- …μόνοι. Οι ΗΠΑ, η Ιταλία, η Ισπανία, η Βρετανία, η Γερμανία η Σουηδία και άλλες χώρες, μετράνε ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς κι έχουν τις δικές τους έγνοιες και «πονοκέφαλους» με τις δικές τους οικονομίες.

Τα μαθήματα φιλότιμου, ανθρωπιάς, αυτοπειθαρχίας κτλ. της μικρής Ελλάδας πόρρω απέχουν από τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών της Γης, που θα αναδιατάξουν τις δικές τους ζωές, τις «φιλίες» και τις συμμαχίες τους, πρωτίστως για τα κέρδη τους βεβαίως – βεβαίως.

Ο παρανοϊκός Ούννος, που ακούει στο κατάπτυστο όνομα Ερντογάν, μας διεμήνυσε προ ημερών απροκάλυπτα: «Θα χαλάσουμε όλα τα παιχνίδια, που θα παιχθούν στη Μεσόγειο.» Και απειλεί πάλι, για πολλοστή φορά, σαν το …ποντίκι που βρυχάται, πνιγμένος ήδη μέσα στις δικές του ακαθαρσίες, παραβλέποντας τα δεινά που ήδη φορτώνεται ο δικός του λαός.

Ας είναι… Εχθροί και φίλοι, θα ξαναγευτούν πάλι τι σημαίνει Έλληνας και τι σημαίνει Ελλάδα… Όσοι τυχόν παραβλέψουν ή υποτιμήσουν τις αστείρευτες δυνάμεις και τις αντοχές του λαού μας, την αγάπη μας για την ελευθερία, την μόνιμη διαρκή αγάπη του Θεού μας, θα εισπράξουν πάλι τα επέκεινα μιας νέας ήττας τους. Το «κλειδί» για μας και τη ράτσα μας, ως αρχέγονη αρετή, είναι η ενότητα… Μια ενότητα που ξεπροβάλλει μαγικά και θριαμβικά, όταν μας εκβιάζουν κι όταν απειλούμαστε. Και για τις δικές μας «Θερμοπύλες» έχουμε από αιώνων αποδείξει, ότι αρκούν μόνο …τριακόσιοι, αλλά και η ευλογία του Θεού.

Ακόμη και αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη γκρίνια, οι έριδες, οι κομματικές και άλλες διαφορές μας, ειδικότερα τώρα που δεχτήκαμε να γίνουν τα σπίτια μας η «φυλακή» μας, πάσης φύσεως κομματικοί εγκάθετοι, οι λίγοι (έτσι κι αλλιώς) διακινητές ψευδών ειδήσεων, είναι επίσης χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε κοινωνίας, που διαρκούν μέχρι εκεί που δεν μας ενοχλούν και δεν μας προκαλούν οι …απ’ έξω. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να βγούμε ηττημένοι ποτέ. Ματωμένοι ναι, ταλαιπωρημένοι ναι, φτωχοί πάντοτε, όσο πάντοτε όμως θα είμαστε ανίκητοι. Ποτέ δεν μας τρόμαξε η δουλειά, η ευθύνη, το ασίγαστο πάθος και η εμμονή στα θέσμια εκείνα που μόνιμα μας γαλούχησαν και μας ανάθρεψαν.

Πάρτε για παράδειγμα τη φετινή Λαμπρή, που μόλις πέρασε ήδη στο παρελθόν…. Την έζησε πιο πλούσια, πιο φαντασμαγορικά και εντυπωσιακά άλλος λαός, σε άλλο θρησκευτικό δόγμα, όσο εμείς; Ακόμη κι εκεί που π.χ. οι οικονομικά πιο αδύναμοι δεν κατάφεραν να έχουν ένα γιορτινό τραπέζι, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και το φιλότιμό μας -εκ των ενόντων- το εξασφάλισε σε όλους. Αν και μέχρι και οι εκκλησιές έκλεισαν, χρονιάρες μέρες, εμείς όμως ανάψαμε τις λαμπάδες στα μπαλκόνια και ψάλλαμε το «Χριστός Ανέστη», με στεντόρειες φωνές. Εκατομμύρια συμπατριώτες ενώθηκαν, για να υμνήσουν τη νίκη της Ζωής πάνω στο θάνατο. Σείστηκαν ολόκληρες πόλεις και χωριά της Ελληνικής υπαίθρου, από τις κουμπουριές και τα πυροτεχνήματα. Και σου ερχόταν να κλάψεις από συγκίνηση, ομολογώντας άηχα, μιλώντας στον εσώτερο εαυτό σου, με το «Θεέ μου, δεν αναστήθηκες μόνο εσύ…. Ανασταίνεται μαζί σου ολόκληρη η Ελλάδα.»

Και θα συμφωνήσω με την «Καθημερινή», που γράφει πως «οι θυσίες της καραντίνας δεν πηγαίνουν χαμένες. Σώζονται ζωές. Θα μείνει όμως και κληρονομιά στο κράτος. Θα μείνει ένα πληρέστερο σύστημα υγείας. Μια ψηφιοποιημένη δημόσια διοίκηση. Μια εκπαίδευση «αναδιαπαιδαγωγημένη» στα νέα εργαλεία. Η χώρα δεν θα επιχειρήσει την επανεκκίνηση άοπλη. Η περιπέτεια αυτή απέδειξε ότι, όταν υπάρχει σοβαρή καθοδήγηση και μέθοδος, έρχεται στο προσκήνιο της Ιστορίας μια άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα της προσφοράς.»

Με την απειλή του προσφυγικού – μεταναστευτικού (γιατί περί μεγάλης απειλής πρόκειται) τι πρόκειται όμως να γίνει, τελικά; Ακόμη και με την πανδημία όμως, πού απειλούμαστε με δεύτερο κύμα κρουσμάτων κτλ. άραγε τι θα γίνει; Πού θα μας βγάλει, στο τέλος; Γι’ αυτά τα σοβαρά «αγκάθια» τα πρώτα μας όπλα είναι η υπομονή και το πείσμα, η ενότητα που πρέπει να σφυρηλατήσουμε.

Για ορισμένους μπαχαλάκηδες, όσο επιμηκύνεται η κατ’ οίκον καραντίνα, δεν θα φταίει μόνο ο Τσιόδρας, ο Χαρδαλιάς κτλ., αλλά ίσως «φταίνε» και ο Κολοκοτρώνης, ο Καποδίστριας, μπορεί κι ο Παπαφλέσσας. Συν η συμβία τους, η πεθερά τους κ.ο.κ. (Πόσα ηρεμιστικά ανά 24ωρο μπορώ να παίρνω, λέτε; Αλλά, μπα… Δεν θα τους κάνω το ανερμάτιστο κέφι.)

«Για πες μας εσύ, που ως δημοσιογράφος θα ξέρεις κάτι παραπάνω, πότε θα βγούμε ελεύθερα έξω; Πότε θα λήξει και πώς ο συναγερμός για τον ιό;» Τρεις – τέσσερις καλές μου φίλες τηλεφωνούν καθημερινά και εναγώνια ρωτούν σχετικά. Από πού κι ως πού να ξέρω, βρε κορίτσια; Ούτε γιατρός ούτε κυβερνητικό στέλεχος είμαι… Φυσικά, ποιώντας την ανάγκη – φιλοτιμία, επιδίδομαι σε ανάλογα, γενικόλογα τηλεφωνικά …μασάζ στήριξης του ηθικού τους. Μου φαίνεται, ότι στο τέλος αυτής της περιπέτειας θα διεκδικήσω και πτυχίο …ψυχολόγου,

«Όταν η πραγματικότητα γίνεται φυλακή, η φαντασία γίνεται απόδραση.»

Ο μέσος Ιάπωνας -λένε- τρώει ετησίως το βάρος του σε σούσι. Ο μέσος Έλληνας τρώει το βάρος του μέσου …Ιάπωνα μόνο την Κυριακή του Πάσχα.

Φοβάμαι ότι στο μέλλον στην ιστορική ερώτηση ποιος είπε το «νίπτω τας χείρας μου», τα παιδιά στα σχολεία θα απαντούν: «ο Σπύρος Παπαδόπουλος.»

Πασχαλιάτικα, λέει ο διάβολος στο Θεό: «Είδες; Τώρα σου έκλεισα και τις εκκλησίες.» Και απαντάει ο Θεός: «Κάνεις λάθος… Τώρα άνοιξες από μία εκκλησία σε κάθε σπίτι!» (από το facebook).

Ε, ψιτ. κοπέλα… Σταμάτησε να λες ότι σε πάχυνε ο πολυήμερος αποκλεισμός στο σπίτι και τα τραπεζώματα στις γιορτές… Θυμάμαι ότι ήσουν χοντρή από τον περασμένο …Δεκαπενταύγουστο.

Δημοσιοποίησε Πασχαλιάτικη φωτογραφία ο άλλος στο διαδίκτυο, που απεικονίζει τα αναμμένα κάρβουνα στην αυλή του και μια φορτωμένη σούβλα να γυρίζει, με την επεξηγηματική λεζάντα: «Επί της γης, ψήνομΑΙ το κατσίκι». (Το …έκαψες, μάστορα.)

Από τα πρώτα που θα ανοίξουν μετά την καραντίνα λένε πως θα είναι τα «καφέ» και τα «μικρά εστιατόρια». Στα «μικρά εστιατόρια» συγκαταλέγονται άραγε και τα τσιπουράδικα; Ήρεμα ρωτάω…

Πήρατε είδηση ότι πλησιάζει καλόδεχτα ο Μάιος και ειδικότερα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς; Μαθαίνω πως όσα αρνάκια επέζησαν του Πασχαλιάτικου μακελειού ήδη διαδηλώνουν κατά τυχόν νέων …μετακινήσεων των αστών στα χωριά, χωρίς πρόστιμα -τάχα;- αυτή τη φορά: «Λυπήσου μας για μια σταλιά, Χαρδαλιά, Χαρδαλιά…»