Ο δρομέας στο στίβο της …επόμενης μέρας – της Βιβής Τσιντσίνη

Ο δρομέας στο στίβο της …επόμενης μέρας

Ήταν καλά προπονημένος, 44 χρονών πλέον, δρομέας αντοχής, χρόνια τώρα. Είχε αντιμετωπίσει διάφορους στίβους της ζωής. Άλλες φορές σε μικρές αποστάσεις και με αλλαγή στα σκηνικά της ζωής και άλλες φορές αγώνες αντοχής.

Αγώνες που λες και δεν είχαν τέρμα.

Και όμως, έστω και ξέπνοος τερμάτιζε κάθε φορά.

Η φανέλα του έγραφε «ελεύθερος επαγγελματίας». Ήταν το κόσμημα και το βαρίδι, αυτό που έφερε μαζί του.

Και να! Έχουν πάρει θέσεις και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν έναν ακόμη μαραθώνιο. Σιμά, συναγωνιστές, γνωστοί και συνεργάτες. Γιατί βλέπεις σ’ αυτό το στίβο, ο αγώνας έχει περισσότερη αξία όταν οι δρομείς είναι αξιόμαχοι. Όσο πιο πολλοί τερματίζουν, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει ο αγώνας αυτός.

Έχουν πάρει θέσεις και οι καθυστερήσεις ανακοινώνονται η μια μετά την άλλη. Η προθέρμανση δεν έχει πια νόημα. Έχουν κρυώσει. Περνά ο χρόνος και κανείς δεν θυμάται πόση ώρα περιμένει. Οι κερκίδες έχουν αδειάσει. Το τέρμα όμως είναι εκεί. Και τα τρόπαια… στο τραπέζι. Λίγα ζευγάρια μάτια μόνο, δικών τους ανθρώπων, μένουν ακούραστα πάνω τους, αψηφούν τον χρόνο, τους εμψυχώνουν και ελπίζουν μαζί τους.

Ο χρόνος κυλάει και η ψυχολογία στήνει σκηνικά στη σκέψη και τη φαντασία, επικίνδυνα και απατηλά. Σκόπελοι και ύφαλοι εμφανίζονται ανάμεσα στις γραμμές του στίβου. Γραβάτες και μάσκες, ιατρικές και από τις άλλες τις σκοτεινές, ξεπροβάλλουν στα θολωμένα από την ανησυχία μάτια του.

Δεν φεύγει όμως, παραμένει στη θέση του.

Η αμφιβολία έχει φωλιάσει πια για τα καλά στο μυαλό του αθλητή μας και σκέπτεται… Θα μπορέσω να τρέξω; Αξίζει να αγωνιστώ; Μπορώ να τα καταφέρω;

Οι απαντήσεις θα έρθουν ανέλπιστα και γρήγορα σαν κεραυνός. Αργά ο επόπτης φωνάζει 3, 2, 1… και ο κρότος της εκκίνησης έχει ακουστεί… Η συνήθεια, το ένστικτο, «το …είναι», έχει αναλάβει. Όλες οι αμφιβολίες και σκέψεις έχουν διαλυθεί, λες και δεν υπήρξαν. Οι δρομείς τρέχουν σ’ αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, να ανασταίνουν τις ελπίδες από …συνήθεια, να επενδύουν στο μέλλον από ανάγκη, να προσφέρουν μέσα από την εργασία τους, σηκώνοντας το βάρος της ευθύνης, να δημιουργούν από ανάγκη ύπαρξης, να υπάρχουν για να δημιουργούν.

Το ένστικτο, η αξιοσύνη και η συνήθεια σήκωσαν το τρόπαιο. Η αμφιβολία και ο φόβος έμειναν πίσω από το σκοινί της εκκίνησης.

…………………………

Όνειρο, χρονογράφημα ή ευχή το αφήγημα, το αφιερώνω στους επαγγελματίες. Σ’ αυτούς τους «τεράστιους μικρομεσαίους».

Πριν φοβηθείς αυτό που έρχεται, κοίτα πίσω σου τι κέρδισες και τι απόσταση διένυσες… Είσαι ως επαγγελματίας, ήδη, πρωταθλητής. Αν δεν μπορείς εσύ… να κερδίσεις «τον στίβο της επόμενης μέρας», ποιος;

…………………………

Ανοικτό το Κουρί μεν… αλλά…

Στο πλαίσιο των μέτρων που λαμβάνει ο Δήμος μας για να αποφευχθεί η διασπορά του κορονοϊού, κλειστό παρέμεινε το Δάσος Κουρί για το κοινό από τα μεσάνυχτα της Μ. Πέμπτης 16 Απριλίου 2020 ως και την Δευτέρα 20 Απριλίου 2020 τα μεσάνυχτα.

Πλέον το Κουρί είναι ανοικτό για όλους και ισχύουν τα μέτρα περιορισμού όπως έχουν ανακοινωθεί για την Επικράτεια.

Από τη συμπεριφορά των πολιτών και κυρίως την πορεία της εξάπλωσης του κορωνοϊού στην χώρα μας θα κριθεί εάν και για το τριήμερο της Πρωτομαγιάς θα ληφθούν τα ίδια μέτρα, ένα σχέδιο που ήδη συζητούν οι αρμόδιοι φορείς. Η απόφαση θα ληφθεί την επόμενη εβδομάδα οπότε και θα έχουμε όλα τα δεδομένα στο τραπέζι.

…………………………

Λες να τρώμε χόρτο;

Η Άνοιξη δεν καταλαβαίνει από lockdown κυρία μου… Σε αυλές οικόπεδα, πάρκα και αξιοθέατα, τα χόρτα είναι «ίσαμε το μπόι μου». Και καλά… αν πρόκειται να πεινάσουμε μετά το lockdown και τα αφήνετε για ανθρωπιστικούς σκοπούς, το καταλαβαίνουμε. Ζοχάρια, μολόχες και άλλα, θα αποκτήσουν άααλλη αξία, θα τα βλέπουμε με άλλο μάτι. Επειδή όμως εκεί δεν φτάσαμε και δεν θα φτάσουμε, ας αναλάβουμε ο καθείς τις ευθύνες του. Ο Δήμος πάρκα και αξιοθέατα και οι πολίτες οικόπεδα και αυλές. Εξάλλου είμαστε υποχρεωμένοι από το νόμο και τον κανονισμό καθαριότητας του Δήμου να φροντίζουμε τους χώρους αυτούς για την αποφυγή πυρκαγιών και …τρωκτικών… Το σχόλιο προκάλεσε διαμαρτυρία αναγνώστη για την κατάσταση στην παραλία Ευξεινούπολης, όπου η Άνοιξη έβαλε τα δυνατά της να …κρύψει τη θάλασσα. «Από την εποχή Βαλαμούτη, έχει να καθαριστεί ο τόπος» δηλώνει φίλος και αναγνώστης.