Ε, ναι… μας κακοφαίνεται! Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο θυέλλης

Κλειδώθηκαν οι εκκλησιές

χωρίς Πάθη κι Ανάσταση να δεις…

Αν κι έγκλειστοι, ως πάντα ευλογημένοι,

γιορτάζουμε το Θρίαμβο της Ζωής.

Ε ναι, μας κακοφαίνεται… Π.χ. στα 67 μου, ως το μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας και στα 5 του χρόνια το μικρότερο εγγόνι μου δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια βουβή και άχαρη Λαμπρή, όπως όλες οι άλλες Ελληνικές οικογένειες, όλοι έγκλειστοι και απομονωμένοι στα σπίτια μας, οχυρωμένοι και αμυνόμενοι ενάντια σ’ έναν ιό, μια πανδημία που σακάτεψε και σκότωσε πολύ κόσμο.

Τα πατροπαράδοτα έθιμα, η θρησκευτική υπόσταση ων περισσοτέρων τέθηκε στον ίδιο εγκλεισμό, αφού το επιβάλλουν οι αποστάσεις μεταξύ μας και μια αναγκαστική μοναξιά, που -κακά τα ψέματα- μας ψυχοπλακώνει ασυνήθιστα, ενώ τα οικονομικά παρεπόμενά της απειλούν το άμεσο μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας, όλων των κοινωνιών ανά την υφήλιο.

Όμως…. «Σώπα, όπου να ‘ναι θα ΞΑΝΑ-σημάνουν οι καμπάνες…». Με νέους ρυθμούς και νόρμες θα ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας, πιο σοφοί και πιο φιλοσοφημένοι, αφού ήδη ζούμε έναν αλλιώτικο πόλεμο, που δεν αφήνει μόνο πληγές και απώλειες, αλλά και διδάγματα ή αναθεωρήσεις που θα αλλάξουν ή και θα ανατρέψουν την καθημερινότητά μας, αλλά και την ευρύτερη πορεία μας προς το αύριο.

Φέτος λοιπόν δεν προσδοκούμε μόνο το «Χριστός Ανέστη» στις ψυχές μας, αλλά και το «Ελλάς Ανέστη», πολύ εγγύτερα στο άμεσο μέλλον και άμποτε να γίνει έτσι κι να ζήσουμε για να το ξαναδούμε, να το συνδιαμορφώσουμε…

Η νίκη κατά της πανδημίας πλησιάζει και ο Ελληνικός λαός ήδη αποσπά τον παγκόσμιο θαυμασμό και τους επαίνους της διεθνούς κοινότητας, γιατί έδωσε τις μάχες με ομοψυχία, πειθαρχία και την αρχέγονη πίστη στη νίκη, που φαίνεται πως ακόμη υπάρχει στο DNA μας και στα γονίδια μας. Είναι εκείνη που πάντοτε μας ενώνει, μας πεισμώνει και μας σώζει στις δύσκολες στιγμές.

«Να αγαπάμε την Ελλάδα», διακηρύττει μια Ελληνίδα επιστήμονας, που ζει και εργάζεται στη Σουηδία. «Να μην μιλάμε υποτιμητικά για αυτήν. Δεν έχουμε τα χρήματα των πλούσιων Ευρωπαίων, αλλά έχουμε φιλότιμο και ανθρωπιά. Εν έτει 2020 ακόμα διδάσκουμε πολιτισμό.»

Ο παρανοϊκός (και απελπισμένος πολλαπλώς) Ερντογάν στέλνει -οργανωμένα και διατεταγμένα- λαθρομετανάστες και πρόσφυγες, από το εσωτερικό της Τουρκίας στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Λέγεται ότι μαζί τους στέλνει και πολλά κρούσματα κορωνοϊού. Φυσικά, απώτερος σκοπός του είναι να τους περάσει, με κάθε τρόπο, στα Ελληνικά νησιά. Έχετε καμιά αμφιβολία, ότι πάλι θα φάει του μούτρα του (όπως πρόσφατα στον Έβρο) και θα προσγειωθεί …ανώμαλα; Οι «φύλακες γρηγορούν»…

Από την παγκοσμιότητα του διαδικτύου σταχυολογώ παραδείγματα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού και μεγαλείου:

Μία 90χρονη προσφέρει τον αναπνευστήρα της στους νέους εξηγώντας -πριν πεθάνει- ότι είχε μία υπέροχη ζωή.

Ένας μετανάστης στην Ιταλία προσφέρει δίχως αντίτιμο τα προϊόντα του μανάβικού του λέγοντας ότι ανταποδίδει το καλωσόρισμα που δέχτηκε πριν 10 χρόνια από τη χώρα.

Μία οικογένεια προσφύγων στον Καναδά αφήνει σακούλες με ψώνια στην αυλή των ανθρώπων που κάποτε τους πρόσφεραν βοήθεια.

Ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού στη Βρετανία ενημερώνει τον ενοικιαστή του, που είναι αυτοαπασχολούμενος με 4 παιδιά, ότι δεν χρειάζεται να πληρώσει ενοίκιο για τους επόμενους 5 μήνες.

Ένας άντρας στέκεται έξω από την εντατική ευχαριστώντας τους ανθρώπους που έσωσαν τη ζωή της γυναίκας του.

Κάποιος ταΐζει το σκυλί στον επάνω όροφο.

Μία σκυλίτσα ανακουφίζει από το στρες το ιατρικό προσωπικό που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.

Ένας δάσκαλος ήρθε στην αυλή της μαθήτριάς του για να τη βοηθήσει με ένα πρόβλημα στα μαθήματα.

Μία γυναίκα πληρώνει τα ψώνια του διπλανού της στο σουπερμάρκετ.

Ένας γιατρός που φροντίζει ασθενείς υψηλού κινδύνου χαιρετάει το παιδάκι του από το τζάμι.

Εθελοντές Σιχ της Αυστραλίας μοιράζουν φαγητό.

Εστιατόριο στο Νεπάλ προσφέρει δωρεάν φαγητό σε ταξιδιώτες που κόλλησαν εκεί και δεν μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους.

Άνθρωποι ταΐζουν εντατικά τα αδέσποτα του κόσμου.

Ένας 9χρονος προσφέρεται να πάει έξω από τα σπίτια όσων έχουν γενέθλια εν μέσω καραντίνας και να τους παίξει το «happy birthday» με το βιολί του.

Και πόσες άλλες ιστορίες εξελίσσονται διαρκώς… Ας μιλήσουμε και μια φορά για τα καλά αυτού του κόσμου… Κουραστήκαμε με την ασχήμια.

Ας μιλήσουμε και μία φορά για την ομορφιά αυτού του κόσμου. Πού ξέρεις; Μπορεί μια μέρα να επικρατήσει η ομορφιά…

Διάβασα κάπου κάτι ορθό και δίκαιο… Ότι δηλαδή «όλοι χειροκροτούν τους πάντες εκτός από τα παιδιά μας! Αυτοί οι μικροί ήρωες έχουν μείνει μέσα περισσότερο από όσο έχουν γνωρίσει στη ζωή τους. Όλος ο κόσμος τους έχει γυρίσει κυριολεκτικά ανάποδα. Όλους αυτούς τους κανόνες που ποτέ δεν γνώριζαν. Μια ζωή που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Τους λείπουν οι φίλοι τους, τους λείπει η οικογένειά τους. Οι ενήλικες μιλούν για τους άλλους που δεν γίνονται καλά, ειδήσεις αναφέρουν θάνατο μετά θάνατον. Κάθε μέρα σηκώνονται και συνεχίζουν παρ ‘ όλα αυτά που συμβαίνουν και το μόνο που έχουν κάνει είναι να ζωγραφίζουν φωτογραφίες και να βάζουν πράγματα στα παράθυρά τους για τους μεγάλους ήρωες έξω στον κόσμο. Στην υγεία των μικρών μας ηρώων λοιπόν, σήμερα, αύριο, για πάντα. Τα παιδιά βλέπουν αυτή την πανδημία να επηρεάζει τους γονείς τους, τις οικογένειες και τον κόσμο… Και όμως ακόμα ονειρεύονται και χαμογελάνε….»

«Τώρα που όλοι μιλούν για «πόλεμο», είναι η ώρα να θυμηθούμε τι σήμαινε το ευρωπαϊκό εγχείρημα μετά τον μεγάλο πόλεμο», γράφει η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της Μ. Δευτέρας. «Η Ευρώπη εγγυήθηκε την ειρήνη και την ευημερία για πάνω από μισόν αιώνα, επουλώνοντας και τις πληγές του Ψυχρού Πολέμου. Η βραδύτητά της, ο κατακερματισμός της σε εθνικούς εγωισμούς, οι δομικές της αγκυλώσεις φαίνονται περισσότερο στην κρίση. Αλλά, ταυτόχρονα, η κρίση δείχνει πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα, αν κάθε έθνος ήταν μόνο του απέναντι στον υγειονομικό κίνδυνο και στην οικονομική καταστροφή που προκαλεί. Η Ευρώπη μπορεί να είναι λίγη. Αλλά δεν έχουμε τίποτε περισσότερο.» Να δούμε όμως πού «θα σταθεί η μπίλια» για τους πιο αδύνατους, όταν φύγει από πάνω μας το κακό και επιστρέψουμε κάποτε στην περιβόητη κανονικότητα…

Σημάδια των (άσχημων) καιρών μας… Στο facebook μια ανάρτηση μας θυμίζει ότι «8.000 παιδιά στον κόσμο πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα» κι έχει και μια σοκαριστική σκελετωμένη φωτογραφία ενός νηπίου… Κι αμέσως πιο κάτω (προφανώς από σύμπτωση;) ποστάρεται μια διαφήμιση (και μάλιστα προτείνοντας …έκπτωση -40%), η οποία προτείνει ένα …γιατροσόφι, που ενισχύει -λέει- έντονα τη …σεξουαλικότητά μας και ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Τρελαίνεσαι ή όχι;

ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΕΣ ΜΟΔΙΣΤΡΕΣ

Σπεύδουνε εθελόντριες να ράψουνε τις μάσκες

για τις ανάγκες των γιατρών, για κάθε πατριώτη.

Μ’ υπέροχο φιλότιμο, όπως παλιά στον πόλεμο

κι εκείνη την ηρωική «φανέλα του στρατιώτη».

Από μικρό παιδί έως σήμερα πάλευα μέσα στον ιδιωτικό τομέα για τον βιοπορισμό μου, με πολλές δυσκολίες, εμπόδια και προβλήματα…. Σήμερα λοιπόν, μέσα στην πανδημία, συμπάσχω -με πόνο ψυχής- για όλους τους επιχειρηματίες και το προσωπικό τους, που αναγκάστηκαν να χάσουν τις δουλειές τους -περιστασιακά ή μόνιμα- κι έμειναν έρμαια στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της πανδημίας και της οικονομικής ύφεσης. Προσεύχομαι και εύχομαι το «αύριο» να είναι για όλους καλύτερο απ’ όσο τρομακτικό φαίνεται σήμερα.

Νομίζω πως δεν είναι μόνο επίκαιρο, αλλά και αναγκαίο ένα απόσπασμα από το πιο πρόσφατο βιβλίο μου, με 60 χρονογραφήματα το «Δελτίο Θυέλλης», που έχει τίτλο: «Κυρία Μαρία». Το Παραθέτω: «Κυρία Μαρία, ξέρω πως φέτος θα στρώσεις πιο δύσκολα από άλλες χρονιές το πασχαλινό τραπέζι… Τα όβολα λιγόστεψαν στο κεμέρι της οικογένειας, αλλά -όσο να πεις- πρέπει να το γιορτάσουμε το Πάσχα καταπώς μάθαμε. Πατροπαράδοτα, Ελληνικά, λαμπρά… Εκείνο το κοψιδάκι που θα περ’σέψει ωστόσο από το τσιμπούσι της Λαμπρής, με δυο φέτες τσουρέκι και δυο κόκκινα αυγά, μπορεί να τα πας ή να τα στείλεις στο μοναχικό σου γείτονα, στον εξαθλιωμένο γέροντα ή γερόντισσα, στον οικονομικό μετανάστη και στα παιδιά του, που θα βλέπουν το κοκορέτσι και το ψήσιμο του οβελία από μακριά. Ξέρεις εσύ, κυρα-Μαρία… Καταπώς πρέπει και χωρίς να σε πολυ-πάρουνε χαμπάρι… Όπως σε έμαθε η μάνα σου και οι άλλες παλιές καλές νοικοκυρές, που ήξεραν να «ευλογούν» και να αυγαταίνουν το έλλειμμα της δικής τους φτώχειας και δεν έβγαζαν ποτέ απ’ το μυαλό τους τον γείτονα που ήταν σε ανάγκη. Κάπως έτσι (και ίσως μόνον έτσι) θα κατέβει κι ο Θεός στο τραπέζι σου, να χαλαλίσει τη Σταύρωσή Του και να πάρει κι αυτός ένα μεζέ…»

«Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα.» (Γιώργος Σεφέρης.)

«Από παιδιά και μόνο φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.» (Οδυσσέας Ελύτης.)

Στο βάθος της καρδιάς μου «κάτι» φωνάζει και μου λέει πως η φετινή Λαμπρή θα …αναστήσει κυριολεκτικά τις καρδιές μας και ο καλός Θεός της Ελλάδας δεν θα μας αφήσει, τελικά. Χρόνια μας πολλά και του χρόνου …καλύτερα.