Όταν θα λήξει ο εγκλεισμός και το κορωνο-πάζαρο… Δελτίο θυέλλης Γ. Τσιντσίνη

Πότε θα ‘ρθει εκείνη μέρα

-και μακάρι να αντέξω-

που θα ψάλλει ο κύριος Τσιόρδας

«άντε, Γιώργο, δεύρο έξω.»

Ο απαραίτητος εγκλεισμός μας στο σπίτι, για ένα μήνα σχεδόν τώρα, κρατάει χαμηλά την περιβόητη καμπύλη των κρουσμάτων και των θανάτων από τον κορωνοϊό μεν, αλλά έχει διαλύσει κυριολεκτικά την οικονομία των επιχειρήσεων, των θέσεων εργασίας, αλλά κυρίως δοκιμάζει τις αντοχές μας, την υπομονή μας και τα νεύρα μας. Το μέλλον μας είναι αβέβαιο, όπως και οι εξελίξεις, αλλά εξ ίσου διάχυτη είναι η αισιοδοξία, ότι θα τα καταφέρουμε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ήδη ο ψυχισμός μας έχει αλλάξει, αλλά θα έλεγα ότι σμιλεύουμε εκ νέου τους χαρακτήρες μας και -επιμένω- μάλλον προς το καλύτερο. Θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι από την καραντίνα και ίσως χρειαστεί να κοπιάσουμε από την αρχή για να ξαναχτίσουμε μια νέα χώρα, πιο …μυαλωμένη, πιο σωστή, πάλι καλύτερη.

Εκείνου που επίκαιρα με τρομάζει είναι η προπασχαλινή χαλάρωση, που απειλεί -ποιος να το περίμενε από ένα Πάσχα;- με «δράστες» τον καθένα και την καθεμιά από μας… Προσέξτε λοιπόν.. Έξω μας περιμένει μια ολόκληρη ζωή, πιο μεστή και πιο χαρούμενη από αυτή που ζούμε σήμερα. Ας μην κάνουμε αυτήν τη σημερινή υπομονή …προσάναμμα για ένα ψητό αρνί. Ας αναστήσουμε προσευχόμενοι για τις καλύτερες μέρες και το μέλλον των παιδιών μας κυρίως… Αξίζουν τις μικρές θυσίες που τώρα βιώνουμε.

Ο διαδικτυακός φίλος John Pippis δημοσίευσε την ανάρτηση του ιατρού Νίκου Μουδατσάκη, διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου Αγ. Νικολάου. Στο πρόλογό του ο φίλος τονίζει ότι «επειδή η ξερολίαση πατάει κόκκινο αυτό τον καιρό και ο καθένας πίσω από το πληκτρολόγιο του έχει μεγάλη γλώσσα και καθόλου ηθική υπόσταση, ας διαβάσει τα παρακάτω γιατί ποτέ δεν είναι αργά να μάθει να σκέφτεται και να βουτάει την γλώσσα του στον εγκέφαλό του, προτού επικοινωνήσει με τον πλησίον του! Μια υπεύθυνη κ συγκλονιστική ανάρτηση ενός γιατρού. Απλά υποκλίνομαι!!»

Και ο γιατρός: «COVID19 THIS IS WAR. ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟ (και δη αμυντικό):

1. Δεν αμφισβητείς τον αρχηγό του κράτους (Κ. Μητσοτάκης). Καλός, κακός, τώρα έχεις αυτόν, αν ζεις μετά τον πόλεμο και έχεις νικήσει εσύ και η οικογένειά σου, ψήφισε όποιον θες.

2. Δεν αμφισβητείς τον στρατηγό (Τσιόδρας). Μπορεί εσύ στον ύπνο σου (που έκανες λοιμοξιολογία στο Harvard) να ήσουν καλύτερος, και να δείχνεις πιο macho χωρίς γυαλάκια, αλλά τώρα στρατηγός είναι αυτός.

3. Δεν σπέρνεις διχόνοια και θεωρίες συνωμοσίας. Απλά κλείσ’ το. Θα ντρέπονται τα παιδιά σου που θα σε διαβάζουν 30 χρόνια μετά.

4. Δεν τα βάζεις με τους στρατιώτες. Οι νοσοκόμοι, γιατροί, υπάλληλοι supermarket, κάνουν ό,τι μπορούν νύχτα μέρα, το τελευταίο που χρειάζονται είναι να τους κατηγορείς από πάνω.

5. Δεν παραπονιέσαι για το όπλο που έχεις. Ναι, φαντάζομαι θα ήθελες να έχουμε 20% μικρότερο μισθό για να είμαστε σε περίπτωση πανδημίας που γίνεται κάθε 100 χρόνια πανέτοιμοι με mobile test vans και mobile testers σε κάθε γειτονιά, αλλά δεν έχουμε. Ούτε τις περισσότερες ΜΕΘ στην Ευρώπη, ούτε Super Puma να πετάνε τον κάθε party-goer και καρναβαλιστή σε μισή ώρα στην εντατική από τις παραλίες. Τώρα λοιπόν αν τα όπλα σου είναι μόνο ένα θερμόμετρο, η κοινή λογική και το “μείνε σπίτι” πολεμάς με αυτά. Αν δεν έχεις μάσκα, κόψε, ράψε μια πάνινη. Αν δεν έχεις detol wipes, βρες σαπούνι. You fight με νύχια και με δόντια. Μάλιστα σε αυτό τον πόλεμο η κοινή λογική θα είναι πιο σημαντική από 100 Super Puma. Και προπάντων βάλε θερμόμετρο πριν πας στο γραφείο ή στο εργοστάσιο.

6. Δεν αρχίζεις “γιατί εγώ πολεμάω στην πρώτη γραμμή και ο άλλος στο σπίτι του”. Η κάθε δουλειά που διαλέγεις έχει και την αποστολή της. Αν είσαι νοσοκόμα τώρα είσαι στην πρώτη γραμμή. Αν επιτεθούν άλλοι με όπλα θα είναι ο στρατιώτης. Αν είσαι εργάτης πρέπει να δουλέψεις στην παραγωγή. Αν είσαι μπογιατζής στούκο βενετσιάνο στα βόρεια προάστια θα κάτσεις σπίτι. Αν αρχίζουμε όλοι σε κάθε πόλεμο “γιατί εγώ και όχι αυτός” θα μας πάρουν φαλάγγι. Η μάχη του Μαραθώνα ήταν νικηφόρα γιατί το κέντρο της παράταξης των Αθηναίων με τον Αριστείδη και τον Θεμιστοκλή έκατσε “να την φάει” (για να το πω σε αρχαία ελληνικά) βάσει σχεδίου. Ο ρίψασπις εκτελείται, έστω κι αν στην σύγχρονη Ελλάδα “εκτελείται” απλά στη σιωπηρή συνείδηση των γονιών του, των συναδέλφων του και των φίλων του.

7. Δεν ρωτάς που θα πάμε διακοπές και τι θα φάμε; Θα πάμε τις διπλές διακοπές όταν τελειώσει ο πόλεμος, και θα φάμε ό,τι έχει.

8. Δεν έχεις -και δεν θες να έχεις- όλες τις πληροφορίες και δεν θα στις δώσει ο στρατηγός. Κυρίως επειδή είσαι (είμαι) βλάκας και δεν μπορείς να τις αξιοποιήσεις. Και θα πανικοβληθείς. Δεν θα μας πουν με ακρίβεια γιατί δεν έχουν τεστ, ούτε πόσους νεκρούς θα ‘χουμε στο τέλος, ούτε ότι σήμερα είναι το “calm before the storm”. (η γαλήνη πριν τη θύελλα). Θα σου πουν μόνο ένα πράγμα: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ. Το χρωστάς και στους γονείς σου και στα παιδιά σου. Το αν και τι θα νικήσεις είναι δευτερεύον. Αν δεν πολεμήσεις δεν θα μπορέσεις να ξανακοιμηθείς.

Ένα λάθος δεν πρέπει να κάνουμε, να νομίσουμε ότι δεν έχουμε πόλεμο. Αυτός είναι πόλεμος και το γεγονός ότι ο εχθρός είναι 120 nanometers ψηλός και δεν τον βλέπεις δεν σημαίνει ότι είναι διαφορετικός ή λιγότερο επικίνδυνος.

Πολεμούν όλοι, ακόμα και αυτός που απλά “μένει σπίτι” και κάνει δύο τηλέφωνα συμπαράστασης στους ηλικιωμένους και διαβάζει τα παιδιά. Η νίκη είναι δεδομένη, και αν θα πάρει 1, 3 ή 9 μήνες είναι δευτερεύον. Δεν θα αφήσουμε τον κόσμο να πεθάνει.»

Γκέγκε, αγαπητοί αναγνώστες…

Και η ομάδα στο facebook «Η Συντροφιά του Περιβάλλοντος» αναφέρει: «Μακάρι να βγούμε σοφότεροι από αυτή την κρίση. Να θυμόμαστε ότι ένας γιατρός ή νοσοκόμος πρέπει να χειροκροτείται περισσότερο από έναν ποδοσφαιριστή και ότι το έργο ενός καλού δασκάλου δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια οθόνη. Να μάθουμε να ακούμε και να κοιτάζουμε στα μάτια τους ανθρώπους, να προστατεύουμε αυτούς που αγαπάμε. Να ελπίζουμε ότι όλα είναι δυνατά και ότι μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο!»

Η Γιώτα Βαλ. επίσης ποστάρησε την ανάρτηση ενός ιερωμένου, του πατρός Αθανασίου και νομίζω πως αξίζει να το διαβάσουμε και τα επόμενα μας ψώνια να είναι κάπως διαφορετικά: «ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ»… Περπατούσα πριν καιρό στη λεωφόρο της ζωής. Μια μέρα είδα μια πινακίδα που έγραφε: «Σούπερ μάρκετ Ουρανού». Καθώς ήρθα πιο κοντά η πόρτα άνοιξε και δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα. Είδα οικοδεσπότες Αγγελούδια που στέκονταν παντού. Ένα αγγελούδι με πλησίασε, μου έδωσε ένα καλάθι και μου είπε: «ψώνισε με σύνεση». Όλα όσα ένας χριστιανός χρειάζεται ήταν μες στο σούπερ μάρκετ. Όσα δεν μπορούσες να κουβαλήσεις σήμερα, θα μπορούσες να ξανάρθεις πάλι. Στο καλάθι μου πρώτα έβαλα λίγη «Υπομονή» και στην ίδια σειρά βρήκα την «Αγάπη» και πιο κάτω την «Κατανόηση». Τα χρειάζεσαι αυτά παντού, όπου κι αν πας. Πήρα μία σακούλα «Σοφία» μια, δυο σακούλες «Πίστη». Δεν μπορούσα να προσπεράσω το Άγιο Πνεύμα γιατί ήταν παντού μέσα στην αίθουσα. Σταμάτησα να πάρω λίγη «Δύναμη» και «Κουράγιο», για να βοηθηθώ να τρέξω στον αγώνα. Σχεδόν το καλάθι μου είχε γεμίσει, μα θυμήθηκα ότι χρειαζόμουν την «Ευλογία». Δεν ξέχασα να πάρω τη «Σωτηρία» γιατί ήταν δωρεάν. Έτσι προσπάθησα και πήρα αρκετή και για τους δύο, για σένα και εμένα. Οπωσδήποτε μην παραλείψω, μην προσπεράσω, την «Ταπεινοφροσύνη», τη «Συγχώρηση», τη «Δικαιοσύνη» και την «Ευγνωμοσύνη». Τελικά ξεκίνησα για το ταμείο να πληρώσω το λογαριασμό. Πίστευα ότι είχα ότι χρειαζόμουν για να εκπληρώσω την επιθυμία του δασκάλου μου. Καθώς προχωρούσα στο διάδρομο είδα την «Προσευχή» και την «Εγκράτεια». Σίγουρα τις χρειαζόμουν και τι δύο, γιατί ήξερα ότι μόλις βγω έξω θα συναντούσα την αμαρτία. Η «Ειρήνη» και η «Χαρά» ήταν εν αφθονία στο τελευταίο ράφι. Το «Τραγούδι» και η «Δοξολογία» κρέμονταν στο πλάι κι έτσι έβαλα και από αυτά στο καλάθι μου. Πλησιάζοντας τον άγγελο στο ταμείο τον ρώτησα: -Πόσα σας οφείλω; -Πάρε τα μαζί σου όπου κι αν πας, μου απάντησε με ένα μειδίαμα. -Πόσα σας οφείλω για όλα αυτά; Ξαναρώτησα. Ο Άγγελος χαμογέλασε πάλι και μου είπε: «Ο Χριστός έχει πληρώσει το λογαριασμό σου πριν πολλά – πολλά χρόνια»…

Την περασμένη Τρίτη ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας. Ξεχώρισα μια ανάρτηση που είχε ως φωτογραφία μια ομάδα γιατρών κι νοσηλευτών, με τις μάσκες τους και πλήρεις στολές προστασίας κι από κάτω το σύνθημα: «Μας είδατε μόλις …κρύψαμε το πρόσωπό μας»…. Πικρά αληθές και σωστό…

Πάντως, τώρα που είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, αυτή που υποφέρει πιο πολύ απ` όλους μας είναι η …κουτσομπόλα της γειτονιάς μας.

Όταν θα λήξει ο εγκλεισμός

και το κορωνο-πάζαρο,

όποιον στο δρόμο συναντώ

θα τον φωνάζω …Λάζαρο.