Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

Τα πράγματα είναι σοβαρά…

Χωρίς πολλές κουβέντες

το κλείσιμο στα σπίτια μας

σώζει ζωές, λεβέντες.

Ένα …μπουρίνι μοιάζει αυτή η πανδημία με τον ιό, που απειλεί τάχα να μας καταπιεί…

Κι όσοι από μας έχουν στενή επαφή με τη θάλασσα (π.χ. εμείς οι παλιοί ψαράδες) λέμε -για την συγκεκριμένη περίπτωση- μια παροιμία: «Όποιος πνίγηκε στο μπουρίνι, το …μετάνιωσε».

Γιατί όπως ναι μεν ξεσπάει ξαφνικά με δυνατούς ανέμους, αστραπόβροντα και μεγάλο κυματισμό, πάλι απότομα συνήθως κοπάζει, μέσα σε 20 ή 30 λεπτά.

Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια, ένα απόγευμα, ανοιχτά της θάλασσας του Αλμυρού, ψαρεύοντας μ’ έναν παιδικό μου φίλο, τον Γιώργο Π., πώς ξέσπασε ξαφνικά ένα τέτοιο φοβερό μπουρίνι και τα κύματά του, πάνω από τα κεφάλια μας, απειλούσαν διαρκώς να καταπιούν το βαρκάκι – καρυδότσουφλό μας. Κρατήσαμε λοιπόν αμέσως γερό τιμόνι, κόντρα στο βοριά και για να διασκεδάσουμε τη δικαιολογημένη αγωνία μας, αρχίσαμε να τραγουδάμε όσα τραγούδια ξέραμε ή …μισο-ξέραμε. Μέχρι που σε λίγα λεπτά η θάλασσα ηρέμησε (ίσως σαγηνευμένη από τις …καλλικέλαδες φωνές μας).

Έτσι και τώρα λοιπόν, με το «μπουρίνι» της πανδημίας. Πειθαρχία και μέτρα αυτοπροστασίας χρειάζονται.

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ κυρίως και όχι επιπολαιότητες.

Να θυμάστε: «Όποιος πνίγηκε στο μπουρίνι, το …μετάνιωσε.»

Είναι σαν να εκπροσωπεί λίγο ως πολύ όλους μας μια ανάρτηση αναγνώστριας στο facebook, που γλαφυρά και καίρια σκιαγραφεί τη νέα πραγματικότητα στις ζωές μας… «Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές. Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα. Ξαφνικά η υγεία μας, που θεωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας. Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές, μας τρομάζουν, πολύ περισσότερο ο έρωτας. Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε. Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές. Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που τόσο μου αρέσουν. Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, καλλυντικά, αρώματα, είναι τόσα πολλά. Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δεν μου χρειάζονται, βολεύομαι με μια απλή φόρμα, με την πιτζάμα μου, με το αντισηπτικό μου, με το θερμόμετρό μου, είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δεν βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά. Όμως το βλέμμα μου σταματά σ’ ένα μπουκάλι φθηνό οινόπνευμα, σ’ ένα αντισηπτικό χεριών και μια μάσκα του ενός ευρώ, είναι τα πιο πολύτιμα τώρα.»

Και συνεχίζει: «Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα; Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως ο πλούτος είναι σκοπός… Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό. Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια. Ξαφνικά δεν έχει σημασία που μένεις, σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα, παράγκα, κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος. Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο… Ξαφνικά αναθεωρείς. Όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά, τελικά δεν είναι. Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα μια χειρουργική μάσκα, ένα αντισηπτικό μπουκαλάκι. Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο να αγκαλιάζεις, σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη. Σημαντικό δεν είναι τι φοράς, που και τι τρως, ποιος είσαι, σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.»

«Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει και να μας θυμίσει τι πραγματικά είναι πολυτιμότερο; Μήπως ήρθε να μας πει πως είμαστε περαστικοί, πως δεν θα ζήσουμε αιώνια, πως δεν ήμαστε εμείς το Σύμπαν; Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση; Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε; Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά; Ο Θεός να μας χαρίζει υγεία, δύναμη και αντοχή σε όλο αυτό που περνάμε.»

Όπως πάντοτε σχεδόν, με λίγα λόγια και σταράτα, το κύριο άρθρο της «Καθημερινής», πριν δυο βδομάδες περίπου, με τίτλο «Ωριμότητα και ενότητα» δίνει τις συντεταγμένες της επικαιρότητας: «Η Ιστορία δεν μας αφήνει να ξεκουραστούμε. Η διπλή δοκιμασία από την πανδημία και την πίεση στα σύνορα είναι πάλι υπαρξιακή. Οι πολιτικές ηγεσίες το έχουν συναισθανθεί. Η γλώσσα του πρωθυπουργού είναι ενωτική. Έχει αφήσει έξω από τον ανταγωνισμό τα εθνικά μέτωπα. Φαίνεται να ανταποκρίνεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μένει να πάρουν το μήνυμα και τα στελέχη των δύο κομμάτων, που κυνηγούν τη δημοσιότητα με τηλε-καβγάδες. Δεν υπάρχουν περιθώρια για σπατάλη ενέργειας. Απειλείται η εθνική ακεραιότητα. Κινδυνεύουν ζωές.»

Ανέβηκε κατά κόρον στο διαδίκτυο το συμπερασματικό λαϊκό μήνυμα, ότι «Για πρώτη φορά ίσως το κράτος είναι πιο σοβαρό από τους πολίτες του». Και ως ένα σημείο είναι αληθές.

Ναι… Και μέσα στην πανδημία πάλι ανθούν βέβαια κάπου – κάπου οι μίζεροι, οι μπαχαλάκηδες, οι κομματικοί εγκάθετοι, οι βλάκες, οι αναίσθητοι κτλ. Όλοι αυτοί πάντοτε, σε όλες τις εποχές και με οποιεσδήποτε συνθήκες, θα υπάρχουν… Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού πειθαρχεί στα κελεύσματα των ιατρών τα διαγγέλματα του Πρωθυπουργού και τις αποφάσεις της Κυβέρνησης. Ακόμη και η Αντιπολίτευση σχεδόν ταυτίζεται με τις γενικές κατευθύνσεις, που στόχο έχουν την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ο πολύς κόσμος δείχνει να εμπιστεύεται τη νέα ρότα που πανεθνικά χαράζουμε και δίκαια ελπίζει ότι θα βγούμε νικητές από αυτήν την περιπέτεια, για να «στρώσουμε» μια καινούργια ζωή.

Και η οικονομία μας (εθνική, των επιχειρήσεων που δοκιμάζονται, των εργαζομένων που κάποιοι φυτοζωούν κτλ.) κάτι μου λέει πως μετά τον «πόλεμο» θα ξαναστηθεί από την αρχή, πιο τίμια, πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη, για να βάλει την πατρίδα στις ράγες της πραγματικής ανάπτυξης.

Συγκλονίζει ένας αστυνομικός στον Έβρο, με την παρακάτω ανάρτησή του. Πρόκειται για ανάρτηση του Λαρισαίου αστυνομικού, Σίμου Γιοβάνη, ο οποίος βρίσκεται στα σύνορα του Έβρου. Εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας τις τελευταίες ημέρες μαζί με άλλους… «Χθες το πρωί στην Αλεξανδρούπολη δύο ηλικιωμένες κυρίες είδαν που σταθμεύσαμε το περιπολικό και όταν κατεβήκαμε, μας πλησίασαν και εντελώς απρόσκοπτα, έβγαλε η μία ένα σακούλι με φουντούκια και λέει με δάκρυα: «Να σας έχει καλά η Παναγία, παλικάρια μου, δεν έχω άλλα λεφτά να σας πάρω κάτι, αυτό έχω και σας το δίνω με την καρδιά μου. Μας φυλάτε και μας προσέχετε, έχετε έρθει από όλη την Ελλάδα μας, να είσαστε καλά…» Και για όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν είμαστε εδώ και δεν υπολογίζουμε ούτε ωράρια, ούτε χιλιόμετρα, ούτε κρύο, ούτε ποιον έχουμε απέναντι μας!» Με κάτι τέτοια λοιπόν φαίνεται πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»…

Ζει η Ελληνική γλώσσα; Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας παραθέτω αυτούσιο ένα τμήμα από κείμενο της κυρίας Δέσποινας Αμασλίδου (Σ.Σ. Διοικητικό στέλεχος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος). «Ένας ερωτευμένος νέος μονολογεί, τότε και τώρα: «Θα παίξουμε πάλι «πεντέλιθους» (πεντόβολα), «βέμβικα» (σβούρα), «χαλκή μυία» (τυφλόμυγα) κι ας είμαστε μεγάλοι. Θα πιούμε μετά και θα ευχηθούμε με το κρασί μας «ευάν ευοί» (εβίβα), απολαμβάνοντας «αθερίνα εν εσκώλποισιν Φαλήρου» ή «οβελίσκους» (σουβλάκια) κι ύστερα θα τελειώσουμε το γεύμα μας με «ξανθόν μέλι και γάλα συμπακτόν» (γιαούρτι με μέλι)…» Με το κείμενο αυτό, προσπάθησα να δείξω πόσο ζωντανή είναι η γλώσσα μας στην πορεία των αιώνων, μέσα από τις λέξεις, τις παροιμίες, τις συνήθειες και τα έθιμά μας. Ζει λοιπόν η γλώσσα μας, αλλά είναι άρρωστη βαριά. Πολλά φταίνε γι΄ αυτό… η κατάργηση των Αρχαίων, η τηλεόραση, η ξενομανία κι η αδιαφορία. Πρέπει λοιπόν να αντιδράσουμε… Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ξενόγλωσσες λέξεις, ούτε στον γραπτό, ούτε στον προφορικό λόγο. Όχι λοιπόν πρόζα, αλλά προφορικός λόγος- όχι πάνελ, αλλά τηλεοπτική συντροφιά – όχι ρεπορτάζ, αλλά δημοσιογραφική έρευνα- όχι καριέρα, αλλά σταδιοδρομία – όχι κόμπλεξ, αλλά σύμπλεγμα- όχι κουλτούρα, αλλά καλλιέργεια κ.ά.

Γράφει στο facebook ο Tzortzis Tsatsos: «Ανησυχεί η κυβέρνηση λέει, διότι η νέα γενιά δε δείχνει να κατανοεί τα νέα μέτρα… Πώς να τα καταλάβει, ρε σεις!!! Αυτή η γενιά, έμαθε Ελληνικά από τον Σημίτη και Αγγλικά από τον Τσίπρα!!!»

«Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά.» (Βίκτωρ Ουγκώ.)

«Όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πως κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Όταν βγεις από την καταιγίδα, δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας.» (Χαρούκι Μουρακάμι.)