Ανεπιθύμητοι λόγω ασέβειας – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Από την αρχή των μεταναστευτικών ροών, ή προσφυγικών ή όπως θέλετε πείτε το… Πολλοί δημοσιογράφοι, πολίτες, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, βασανιστήκαμε να τοποθετηθούμε.

Πρέπει, μπορούμε, να βοηθήσουμε; Πόσο αντέχει η Ελλάδα;

Μετρήσαμε την ανθρωπιά μας. Μετρήσαμε τις αντοχές μας. Μουδιάσαμε στην ιστορική ευθύνη και στιγμή.

Όταν τα πρώτα πούλμαν με μετανάστες έφτασαν στα ΣΕΑ Αλμυρού, έτρεξα χωρίς να σκεφτώ, ώστε να προσφέρω τη βοήθειά μου σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δεν πρόλαβα να βάλω κανένα άλλο φίλτρο. Δεν ρώτησα τη θρησκεία τους, δεν ρώτησα την καταγωγή τους. Είδα πεινασμένα παιδιά, απελπισμένες μάνες, «σκοτεινιασμένους» άντρες. Παλικαράκια που μεγάλωσαν πριν την ώρα τους, κοπέλες που μεγάλωναν μωρά πριν μεγαλώσουν οι ίδιες.

«Δουλεύοντας» μαζί τους, ήταν αδύνατο να μη με ενοχλήσουν οι διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και κάποιοι, αισθητά λιγότεροι, οι οποίοι αξιολογούσαν τη βοήθειά μας, λες και μόνο με 5στερο ξενοδοχείο θα ήταν ευχαριστημένοι.

Αργότερα, μέσω τηλεόρασης, παρακολουθούσα αυτή την εικόνα να μπερδεύεται ολοένα και περισσότερο. Ακραίες καταστάσεις. Ασυνόδευτα παιδιά από τη μία… άνθρωποι με παραβατική συμπεριφορά από την άλλη. Ξεριζωμένοι από τη μία, αλλόθρησκοι να ξεσπούν στις εκκλησιές μας και στα έθιμά μας από την άλλη. Και κάπου πίσω από όλες αυτές τις φιγούρες, ένα σχέδιο ενός παράφρονα διακινητή ψυχών.

Όμως αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχαν οι δομές, η οργάνωση και η ουσιαστική στήριξη, ώστε αφενός να βοηθήσουμε αυτούς που πρέπει, αφετέρου άμεσα να «ξεφορτωθούμε», να γυρίσουμε από κει που ήρθαν, τους υπόλοιπους.

Γιατί αυτοί που ξεσπούσαν στις εκκλησιές μας, μπορεί να είναι ασεβείς με τη θρησκευτική έννοια, αλλά και αυτοί που χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες για τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια, ασεβείς είναι.

Είναι ασεβείς απέναντι στην ανθρώπινη ζωή.

Οι «φίλοι» και σύμμαχοι, επίσης αποδείχθηκαν ακόμη μια φορά ασεβείς, απέναντι στους Έλληνες που πριν λίγους μήνες βράβευαν για την αυτοθυσία τους, για την προσφορά τους, για την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες.

Οι Έλληνες προσέφεραν σε όσους είχαν ανάγκη, από ένστικτο και με σεβασμό στην ιστορία τους, με σεβασμό στους Έλληνες που κάποτε ήταν εκείνοι σε καραβάνια προσφύγων…

Όμως, φαίνεται πως για να μπορείς να βοηθήσεις και όχι να στοιβάξεις δυστυχισμένες ψυχές για μήνες ή χρόνια, σε ανοιχτές δομές των λίγων τετραγωνικών, ή σε κλειστές δομές, χωρίς αχτίδα για το μέλλον, χρειάζεται να βάλεις ένα όριο… Διαφορετικά δεν βοηθάς, αλλά προσθέτεις στο πρόβλημά τους, πολλά νέα και ανεπίλυτα προβλήματα.

Έτσι, το ποτήρι γέμισε, ξεχείλισε και οι Έλληνες ξεπέρασαν τα όρια της αντοχής τους, καθώς και οι πολιτικοί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την κατάσταση.

Η Ελλάδα είναι καιρός να προστατεύσει τα σύνορά της και για το καλό των Ελλήνων, αλλά και για το καλό των προσφύγων. Συγνώμη, μα… τόσο μπορούσαμε… τόσους μπορούσαμε να αναλάβουμε, ρισκάροντας να αποτύχουμε έτσι κι αλλιώς στην πολύ δύσκολη συγχώνευση των ανθρώπων αυτών.

Οι πολιτικοί μας πρέπει να αλλάξουν στάση σε όσους δεν τη σέβονται. Γιατί αυτή η έλλειψη κατανόησης και βοήθειας, έχει άμεσα και πολλαπλά μειονεκτήματα για την ελληνική κοινωνία, οικονομία και για το μέλλον της χώρας.

Καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες… οι «καθαροί» πρόσφυγες, αλλά πρέπει να αποδέχονται συνέπειες του νόμου -αυστηρές συνέπειες- αν δεν σεβαστούν τη χώρα στην οποία εισέρχονται, αν δεν αποδεχτούν το νομοθετικό μας πλαίσιο (και όχι κάποιο δικό τους π.χ. θρησκευτικό).

Καλοδεχούμενοι οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά σε αριθμό που μπορούμε να στηρίξουμε, να βοηθήσουμε, να ενσωματώσουμε.

Καλοδεχούμενη η ευθύνη μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με την προϋπόθεση να τηρεί τους όρους της και να αποδεικνύει στα μέλη της, τις ίσες ευκαιρίες, την ίση αντιμετώπιση.

Καλοδεχούμενοι… αλλά όχι να αλληλοταΐζουν τις οικονομίες τους η Γερμανία με κονδύλια για τους πρόσφυγες στην Τουρκία και η Τουρκία με αγορά υποβρυχίων από τη Γερμανία.

Απαιτούμε από τους πολιτικούς, να καταλάβουν και να εφαρμόσουν το «μέτρον άριστον» στο μεταναστευτικό, αλλά και στη συνεργασία μας με την Ευρώπη.

Αλλά και εμείς οι πολίτες, πρέπει να δείχνουμε με όποιο νόμισμα καταλαβαίνουν, την πρόθεσή μας, να θέτουμε τα όριά μας και να διεκδικούμε τη θέση που μας αξίζει.

Αγώνα δεν δίνουν μόνο οι ακρίτες. Αγώνα πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί! Όχι μόνο παρακολουθώντας δελτία ειδήσεων, αλλά δείχνοντας με τις αγορές μας, τα ταξίδια μας, τις επιλογές στην καθημερινότητά μας, την κατεύθυνση της προσφοράς και της αλληλεγγύης μας ποιους αναγνωρίζουμε ως φίλους και ποιους ως ασεβείς, ποιες πολιτικές υιοθετούμε και ποιες κατακρημνίζουμε.

Αν δεν διεκδικήσουμε… τότε εμείς πια… δεν σεβόμαστε την ιστορία μας, αλλά και το μέλλον των παιδιών μας.

Αυτές τις σκέψεις, τις παραθέτω, ως πολίτης και όχι ως δημοσιογράφος, καθώς οι πληροφορίες μου και οι γνώσεις μου, δεν είναι ενός διεθνολόγου, ή δημοσιογράφου που παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις εντός και εκτός Ελλάδος ως αποκλειστική του εργασία.

(η φωτογραφία είναι αρχείου, από τα ΣΕΑ Αλμυρού, στην πρώτη έξαρση του μεταναστευτικού)