Το αμερικάνικο όνειρο της Χρυσάνθης Σταματίου

Η 20άχρονη Αλμυριώτισσα μιλάει στο «Λαό» για την εμπειρία της Αμερικής, αφού για τρίτη σεζόν συνδυάζει σπουδές στο University of Cincinnati παίζοντας βόλεϊ στην ομάδα του πανεπιστημίου

Η Χρυσάνθη Σταματίου μας περιγράφει το «αμερικάνικο όνειρό» της! Εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, βρίσκεται στο Σινσινάτι των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής συνδυάζοντας τις σπουδές με το αγαπημένο της βόλεϊ. Τις ημέρες των γιορτών, βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τον Αλμυρό και είχαμε την ευκαιρία να την συναντήσουμε. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η 20άχρονη Αλμυριώτισσα αθλήτρια μάς περιγράφει τον τρόπο ζωής στην Αμερική, τις δυσκολίες που συνάντησε το πρώτο διάστημα μακριά από την οικογένειά της, την καθημερινότητά της, το βόλεϊ, τα σχέδιά της για το μέλλον και στο τέλος, δίνει το δικό της μήνυμα στα νεαρά κορίτσια.

Χρυσάνθη, πώς ξεκίνησες να παίζεις βόλεϊ;

Η αλήθεια είναι ότι πριν το βόλεϊ, είχα δοκιμάσει αρκετά άλλα αθλήματα, όπως για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, λόγω επιρροής από τον μπαμπά. Οι γονείς μου ήταν αυτοί που με προέτρεψαν να δοκιμάσω το βόλεϊ. Ξεκίνησα περίπου όταν ήμουν 10 ετών και πιο εντατικά από τα 13-14 και μετά. Αρχικά έπαιξα στη Νίκη Βόλου, μετά ένα χρόνο στο ΓΣ Αλμυρού, από εκεί πήγα στην Αργώ Βόλου, στον Άρη Θεσσαλονίκης και τα τελευταία χρόνια είμαι στην Αμερική όπου συνδυάζω βόλεϊ με σπουδές. Το βόλεϊ πιστεύω ότι μου ταιριάζει σαν άθλημα, μου άρεσε περισσότερο απ’ όλα αυτά που ασχολήθηκα κι αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής μου.

Πώς προέκυψε η Αμερική;

Όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του Λυκείου στη Θεσσαλονίκη, είχα ενημερωθεί για κάποιες παίκτριες που έφυγαν με υποτροφία στις ΗΠΑ. Έτσι άρχισα να το ψάχνω κι εγώ γιατί με ενδιέφερε αυτή η προοπτική. Με βοήθησε πάρα πολύ ο κ. Τάσος Καμπουράκης, καθηγητής τώρα στο Σεντ Λούις, ο οποίος μεσολάβησε για τα γραφειοκρατικά ζηττμήματα και όχι μόνο. Έστειλα βίντεο σε προπονητές διαφόρων κολλεγίων από αγώνες βόλεϊ, όσοι ενδιαφέρθηκαν επικοινώνησαν μαζί μου και μετά αξιολόγησα τις επιλογές μου. Κάπως έτσι βρέθηκα εδώ και τρία χρόνια στο University of Cincinnati. Σπουδάζω πολιτικές επιστήμες και παίζω βόλεϊ στην ομάδα του Πανεπιστημίου που λέγεται Bearcats.

Ήταν δύσκολη απόφαση να φύγεις για την Αμερική;

Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα τόσο πολύ σαν να επρόκειτο για μία δύσκολη απόφαση. Ήμουν ενθουσιασμένη με την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε, ήθελα να πάω διότι οι σπουδές είναι υψηλού επιπέδου και παράλληλα θα έκανα αυτό που αγαπάω, να παίζω βόλεϊ. Οι δικοί μου ήθελαν το καλό μου, αλλά στην αρχή ήταν δύσκολα που ήμουν τόσο μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου.

Τι σου λείπει περισσότερο; Πώς είναι η ζωή στο Σινσινάτι;

Μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το φαγητό. Σαν το φαγητό το δικό μας δεν υπάρχει! Μου κακοφαίνεται ότι όλα γίνονται πολύ γρήγορα, πολύ μηχανικά θα έλεγα. Δεν έχουν τη νοοτροπία της παρέας, της διασκέδασης με την έννοια τη δική μας. Έχω πάντως συνηθίσει στον αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Παίζουν άλλες Ελληνίδες στην ομάδα σου;

Ναι, έχω μία συμπαίκτρια από τη Θεσσαλονίκη, ενώ μία ακόμη Ελληνίδα είναι στην ομάδα του μπάσκετ. Γενικά όμως το πανεπιστήμιο δεν έχει πολλά άτομα από την Ελλάδα.

Περιέγραψέ μας μία τυπική σου ημέρα…

Ξυπνάω νωρίς το πρωί διότι κατά τις 7:30 έχουμε προπόνηση. Μετά ακολουθεί πρόγραμμα ενδυνάμωσης με βάρη. Μετά το μπάνιο, πηγαίνουμε στα μαθήματά μας που συνήθως είναι δύο την ημέρα. Ακολουθεί φαγητό , ξεκούραση και το απόγευμα είναι αφιερωμένο στις εργασίες ή τα διαβάσματα. Αυτό είναι το πρόγραμμα την περίοδο που έχουμε αγωνιστικές υποχρεώσεις στο πρωτάθλημα. Οι προπονήσεις είναι πάντα πρωινές καιδιαρκούν περίπου τρεις ώρες.

Αγώνες πότε παίζετε; Είναι σε κοντινές αποστάσεις ή έχετε μακρινά ταξίδια;

Αγώνες παίζουμε Παρασκευή και Κυριακή, στην αρχή του πρωταθλήματος για τέσσερις εβδομάδες έχουμε τουρνουά με τρία παιχνίδια την εβδομάδα. Ταξιδεύουμε πάρα πολύ, κάθε δεύτερη εβδομάδα παίζουμε εκτός έδρας, κάποιες φορές μάλιστα συνεχόμενα ματς μακριά από το Πανεπιστήμιό μας. Φεύγουμε Πέμπτη και γυρνάμε Κυριακή βράδυ. Όλα τα ταξίδια γίνονται με αεροπλάνο διότι είναι μακρινές οι αποστάσεις. Είναι ωραία εμπειρία, όταν παίζουμε στην έδρα μας, αρκετός κόσμος έρχεται να μας παρακολουθήσει, ειδικά φέτος που η ομάδα επέστρεψε στο ανακαινισμένο της γήπεδο. Το βόλεϊ δεν είναι τόσο διαδεδομένο όπως το φούτμπολ ή το μπάσκετ, ωστόσο το University of Cincinnati το αγαπάει. Φέτος η ομάδα μας κέρδισε το πρωτάθλημα της περιφέρειας και έφθασε για πρώτη φορά στην ιστορία της στις 16 καλύτερες ομάδες του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος, επιτυχία που έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό.

Τα μαθήματα είναι δύσκολα; Πώς συνδυάζεις προπονήσεις, αγώνες και σπουδές;

Βάσει των κανονισμών του NCAA, ο κάθε αθλητής πρέπει να έχει από τη βάση και πάνω στη βαθμολογία των μαθημάτων για να μπορεί να παίζει. Η προπονήτριά μας έχει ένα στάνταρ βαθμό που θέλει να κρατάμε σαν ομάδα στο εξάμηνο, αυτό το πετυχαίνουμε και μάλιστα οι επιδόσεις μας είναι υψηλές. Λίγο στο πρώτο εξάμηνο δυσκολεύτηκα με τα μαθήματα, μετά δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα. Συνήθως έχουμε πέντε μαθήματα το εξάμηνο. Χάνω αρκετά μαθήματα όταν ταξιδεύουμε για αγώνες. Ωστόσο είναι άμεση η επικοινωνία με τους καθηγητές. Εάν για παράδειγμα χάσω κάποιο τεστ, τους ενημερώνω σχετικά και κανονίζουμε να το δώσω σε άλλη ημερομηνία. Θα έλεγα ότι είναι σημαντική η συνεργασία που έχουμε με τους καθηγητές, δείχνουν επιείκεια και συνεργάζονται με τις αθλήτριες. Επιπλέον, κάθε φοιτητής έχει κι έναν σύμβουλο, academic advisor, με τον οποίο έχουμε συνεργασία. Ειδικά την πρώτη χρονιά τον συναντούσα κάθε εβδομάδα και με βοηθούσε πάρα πολύ.

Πώς καλύπτεις τα έξοδά σου;

Δεν πληρώνομαι για να παίζω βόλεϊ, μιλάμε για σχολικό αθλητισμό κι όχι επαγγελματικό. Έχω πάει στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο με ολική υποτροφία, δηλαδή με πληρώνουν το σπίτι όπου μένω με μία συμπαίκτρια, φαγητό, ιατρική περίθαλψη, το πρόγραμμα των σπουδών. Εκεί οι φοιτητές πληρώνουν τα πανεπιστήμια, για αυτό οι περισσότεροι παίρνουν δάνειο για να σπουδάσουν. Είναι σημαντικό για εμένα που βρίσκομαι στις ΗΠΑ με υποτροφία.

Θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά με το βόλεϊ; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει επαγγελματικό πρωτάθλημα, για αυτό το λόγο όσες αθλήτριες θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν βόλεϊ μετά το πανεπιστήμιο, έρχονται με μεταγραφή στην Ευρώπη. Και στο ελληνικό πρωτάθλημα αγωνίζονται κάποιες Αμερικάνες. Το αμερικάνικο βόλεϊ είναι πολύ γρήγορο, βασίζεται στη δύναμη, εδώ είναι πιο τεχνικό. Οι περισσότερες παίκτριες πάντως σταματάνε. Προσωπικά με τους βαθμούς που έχω, τα Credits, υπολογίζω το Δεκέμβριο του 2020 που ολοκληρώνεται η σεζόν, να είμαι σε φάση αποφοίτησης. Σίγουρα θα ήθελα να ακολουθήσω επαγγελματικά το άθλημα, ωστόσο θα πρέπει να δω και τι ευκαιρίες θα έχω για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν θέλω να αποκλείσω κάποιο ενδεχόμενο.

Τέλος, τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκες σε κάποιες προπονήσεις του ΓΣΑ. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να δώσεις στα μικρά κορίτσια που ασχολούνται με το άθλημα;

Ειδικότερα για τον ΓΣΑ θα επισημάνω ότι γίνεται πολύ καλή δουλειά σε επίπεδο υποδομών στο βόλεϊ. Τα μικρά κορίτσια είχαν αρκετές απορίες σχετικά με την παρουσία μου στην Αμερική και χάρηκα πολύ που βρέθηκα στις προπονήσεις τους. Γενικότερα θέλω να πω ότι ο αθλητισμός είναι ένας πολύ όμορφος χώρος. Το μήνυμά μου είναι ότι τα παιδιά πρέπει να ακολουθούν το όνειρό τους, να μην σταματάνε παρά τα εμπόδια που θα συναντήσουν. Μπορεί να βρίσκομαι μακριά από την οικογένειά μου, αλλά νιώθω ευλογημένη που συνδυάζω σπουδές υψηλού επιπέδου με αυτό που αγαπάω, να παίζω βόλεϊ. Είναι μία μοναδική εμπειρία που αξίζει να τη ζήσει κανείς, οπότε προτρέπω ανεπιφύλακτα σε όποια κοπέλα επιθυμεί, να μην διστάσει να το δοκιμάσει εφόσον της δοθεί η ευκαιρία.