Κώστας Λιάπης: Ο Λαογράφος που δεν χόρτασε να γράφει… – του Γιώργου Τσιντσίνη

Δάσκαλε, έφυγες τελικά στα 84 χρόνια σου ένα «βουρκωμένο» πρωινό της 20^ης του Δεκέμβρη και είμαι βέβαιος πως άφησες ακόμη και σήμερα …μισές δουλειές.

Στην οικογένειά σου, στην κοινωνία, στην Πατρίδα αφήνεις φυσικά πλούσια σοδειά: Τα 22 βιβλία σου, αναμεσά τους πολλά βραβευμένα, εκατοντάδες ανάτυπα και συνεργασίες σου σε εφημερίδες και περιοδικά…

Στον πνευματικό κόσμο της χώρας και ειδικότερα στη λαογραφία η προσφορά σου μιλάει από μόνη της και θα φωτίζει εσαεί τους δρόμους της Ελληνικής παράδοσης κι ειδικότερα της Πηλιορείτικης.

Ακάματος και παραγωγικός συγγραφέας, όσο κανείς… Συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια, καθισμένοι δίπλα – δίπλα, μπροστά σ’ έναν από τους πρώτους …αρχαίους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Εσύ να υπαγορεύεις, να διορθώνεις, να διδάσκεις κάθε τι που έπρεπε να επισημάνεις κι εγώ ένας εκδότης σαστισμένος από τις γνώσεις σου και ευγνώμων έως σήμερα για όσα αποθησαύριζα από την πείρα σου.

«Αγόρασε αμέσως υπολογιστή», σου είπα μια μέρα αποφασιστικά. «Με εκπαίδευση δυο ωρών, εγώ θα σου μάθω να γράφεις, να διορθώνεις και να αποθηκεύεις τα κείμενά σου»…

Στην αρχή δεν με πίστεψες, αλλά κατόπιν σε έπεισα και από τότε άρχισε να ξεχύνεται και να ψηφιοποιείται ο «ποταμός» όσων είχες αποθηκευμένα σε χειρόγραφα ή απλά μέσα στο μυαλό σου και όλος ο λαογραφικός πλούτος, που συνέλεγες για χρόνια, μετουσιωνόταν σε νέα βιβλία.

Πριν αποσπάσεις το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το ογκώδες «Γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου», θυμάμαι πόσο κοπιώδες αποδείχτηκε να «χτίζουμε», με τα υποτυπώδη μέσα της εποχής (μόνο τρεις – τέσσερις Ελληνικές γραμματοσειρές και γράμματα bold, italics κτλ.), προκειμένου να αποδώσουμε την προφορά (την ντοπιολαλιά, όπως έλεγες) της κάθε λέξης την επεξήγηση της σημασίας της, παροιμίες σχετικές κ.ο.κ.

Κι όταν ήρθε το βραβείο δεν ήξερα τι να πρωτο-καμαρώσω; Εσένα, που ύψωνες στον πνευματικό Παρνασσό τη χώρας ένα μνημειώδες έργο για το βουνό, το Πήλιο που λάτρεψες ή …εμένα, το δύστυχο, για την …υπομονή μου στην ανυποχώρητη επιμονή σου;

«Βάφτισες» σαν «λεκτικές αψιμαχίες» τους συχνούς, φιλικούς καυγάδες μας, που κρατούσαν ακόμη και στα ατέλειωτα ψαρέματά μας, διανθισμένα πάντοτε από τις χιουμοριστικές ή όχι αφηγήσεις σου, οι οποίες εκτόνωναν το κλίμα, μέχρι ν’ αποφασίσεις αιφνιδιαστικά -τι άλλο;- μια νέα έκδοση βιβλίου.

Αυτό το άγρυπνο πνεύμα σου, η απέραντη μόρφωσή σου, το πάθος σου για τη λαογραφία και τη λογοτεχνία, για ολόκληρη τη ζωή σου ήταν και τα τάλαντα, που σε κανέναν δεν αρνήθηκες. Δεν υπάρχει βιβλίο ή πνευματική εργασία φίλων σου, που να μη σου ζητήθηκαν συμβουλές από την πολύτιμη πείρα σου, μια παρέμβαση, μια διόρθωση.

Γκρίνιαζες, επειδή σε αποσπούσαν από το συγγραφικό σου έργο, που ποτέ βέβαια δεν τέλειωνε, αλλά και ποτέ τελικά δεν αρνήθηκες σε κανένα τη βοήθειά σου είτε για μια ώρα είτε για ένα μήνα, ας πούμε.

Δεν ήσουν μόνο ένας σπάνιος πνευματικός ηγέτης, Κώστα Λιάπη… Ήσουν καλός Έλληνας και Χριστιανός, άνθρωπος ανιδιοτελής, αδιάφθορος και ανυποχώρητος.

Κι αν ίσως τώρα κρυφογελάς άβολα, ακούγοντας επικήδειους, γιατί ποτέ δεν σου άρεσαν οι έπαινοι, φαντάζομαι ότι και στην αιωνιότητα που ήδη περνάς θα είσαι πάλι ένας λαογράφος που δεν χόρτασε να γράφει.