Δέκα μήνες στην Κίνα: συνέντευξη με τον Λευτέρη Καλογήρου

Ύστερα από δέκα μήνες στην Κίνα, ο Λευτέρης Καλογήρου επέστρεψε στην Ελλάδα, ίσως για να ξαναφύγει… αφού η δουλειά του αξιολογήθηκε με τον καλύτερο τρόπο στην ασιατική χώρα και έτσι, δεν αποκλείεται η κινεζική του “περιπέτεια” να έχει και …μέρος δεύτερο. Ακολουθεί η συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο “Λαό του Αλμυρού” το Σάββατο 21/12.

Ο Λευτέρης Καλογήρου δεν είναι από την ευρύτερη περιοχή της επαρχίας μας, ωστόσο άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων από το πέρασμά του για τέσσερα χρόνια στις ομάδες της περιοχής. Δούλεψε τη διετία 2012-2014 στη Δήμητρα οδηγώντας την στην καλύτερη θέση της ιστορίας της μέχρι τότε και τη διετία 2014-2016 στον ΓΣΑ με τον οποίον έπαιξε στον τελικό πρωταθλήματος τη μία σεζόν και κατέκτησε τον τίτλο την άλλη. Η εμπειρία της εργασίας του στην Κίνα και ο τρόπος ζωής εκεί που δεν έχει σχέση με το λεγόμενο δυτικό, νομίζουμε ότι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, γι’ αυτό το λόγο σήμερα φιλοξενούμε συνέντευξη μαζί του στην οποία μάς αναφέρει διάφορα ωραία περιστατικά, γεγονότα, διαφορές και δυσκολίες που συνάντησε στην άλλη άκρη του κόσμου.

-Κύριε Καλογήρου, σίγουρα δεν ήταν εύκολη απόφαση να φύγετε από την Ελλάδα για την άλλη άκρη του κόσμου. Πώς ήταν η προσαρμογή σας στην Κίνα, πόσο εύκολα ή δύσκολα καταφέρατε να συνηθίσετε τον τρόπο ζωής της χώρας αυτής;

-Η  απόφαση να εργαστώ ως προπονητής στην Κίνα ήταν δύσκολη καθώς γνώριζα ότι ο τρόπος ζωής και οι συνήθειες στην Ασία γενικότερα είναι πολύ διαφορετικές και εντελώς ξένες σε εμάς τους δυτικούς. Προσαρμόστηκα σχετικά εύκολα στο νέο τρόπο διαβίωσης και η μοναδική δυσκολία που συνάντησα ήταν οι κλιματολογικές συνθήκες με κρύο και συνεχόμενη βροχή το χειμώνα και πολύ υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι. Η επαρχία Χουνάν που ζούσα έχει στατιστικά περίπου 200 ημέρες βροχόπτωσης ετησίως και αυτό δυσκόλευε ιδιαίτερα την προπονητική διαδικασία, κυρίως τους χειμερινούς μήνες. Ποτέ όμως δεν ματαιώθηκε προπόνηση λόγω καιρικών συνθηκών. Τα περισσότερα διαμερίσματα, σχολεία δημόσια κτήρια στην Νότια Κίνα δεν διαθέτουν κεντρική θέρμανση και αυτό μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Εκτός από τις κλιματολογικές συνθήκες η επαρχία Χουνάν είναι φημισμένη και την πιο πικάντικη κουζίνα απ’ όλες τις επαρχίες της Κίνας. Το φαγητό για όλους τους Ευρωπαίους είναι μεγάλο πρόβλημα. Έτσι κι εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά τους πρώτους μήνες αλλά στην πορεία συνήθισα την κινέζικη κουζίνα η οποία είναι πολύ υγιεινή καθώς βασίζεται σε πρωτογενή φυσικά προϊόντα και σχεδόν καθόλου σε επεξεργασμένα τρόφιμα. Στην Κίνα τρώνε κυριολεκτικά τα πάντα και εκμεταλλεύονται στο έπακρο κάθε φυσικό πόρο τροφής.

– Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια παραδείγματα αναφορικά με τις διαφορές στον τρόπο ζωής; Πώς είναι η ζωή εκεί;

-Η ζωή στην Κίνα είναι πραγματικά υπέροχη. Παρόλο που στις μεγάλες πόλεις οι πληθυσμοί είναι απίστευτα μεγάλοι και συγκεκριμένα η πρωτεύουσα Τσανγκ Σα που ζούσα, αριθμούσε περίπου 9 εκατομμύρια κατοίκους, η ζωή κυλάει πολύ ήρεμα και αισθάνεσαι παντού κυκλοφορώντας έξω ιδιαίτερα ασφαλής. Η οργάνωση που υπάρχει σε όλους τους τομείς κάνει τη διαβίωση ευχάριστη. Οι συγκοινωνίες είναι υπερσύγχρονες και οι μετακινήσεις σε μία τόσο μεγάλη πόλη είναι αρκετά εύκολη υπόθεση. Οι Κινέζοι είναι ειρηνικοί και φιλικοί άνθρωποι και έχουν μία φυσική ευγένεια ιδιαίτερα όταν συναναστρέφονται με ξένους. Είναι όμως επίσης πολύ ντροπαλοί, δύσκολα δημιουργούν φιλικούς δεσμούς με ξένους και το κυριότερο δεν μιλούν αγγλικά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Αγαπούν πολύ τη φύση και οι πόλεις τους παρόλο που αναπτύσσονται και ανοικοδομούνται με υψηλούς ρυθμούς το κάνουν με σεβασμό στο περιβάλλον. Στην καθημερινότητα βλέπεις έντονα τα κατάλοιπα του κομμουνισμού παντού γύρω σου. Έντονη αστυνόμευση παντού σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία ακόμη και στο συγκρότημα κατοικιών που έμενα φυλασσόταν από φρουρό όλο το 24ωρο. Λατρεύουν τις δραστηριότητες στη φύση, έχουν αθλητική κουλτούρα και τους αρέσει πολύ να κυκλοφορούν έξω και να διασκεδάζουν. Η Κίνα είναι χώρα όπως η Ελλάδα με μακραίωνη ιστορία και ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς στη γη και ο κινεζικός λαός δείχνει ιδιαίτερο σεβασμό και συμπάθεια για την πατρίδα μας. Η Ελλάδα στην Κίνα είναι γνωστή ως ‘’ Σι –λα ‘’ και γράφεται με δύο ιδεογράμματα που σημαίνουν “ο άλλος μεγάλος πολιτισμός’’. Εννοούν ότι η Κίνα είναι μεγάλος πολιτισμός αλλά δέχονται δείχνοντας μεγάλο σεβασμό και την ύπαρξη ενός άλλου δηλαδή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”.

– Στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, παρά το γεγονός ότι είναι τόσο μεγάλη σε πληθυσμό χώρα, δεν έχει επιτυχίες όπως για παράδειγμα η Ν. Κορέα ή η Ιαπωνία. Πού οφείλεται αυτό; Ποια ήταν τα δικά σας καθήκοντα ως προπονητής;

-Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη οικονομία στη γη και αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς. Το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια είναι από τα δημοφιλή σπορ και η κυβέρνηση το έχει εισάγει σαν ξεχωριστό μάθημα σε όλα τα σχολεία από το νηπιαγωγείο μέχρι τα πανεπιστήμια. Διάφορα ευρωπαϊκά πρότζεκτ από μεγάλα κλαμπ, κυρίως από Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία κι άλλες χώρες, αναπτύσσονται σε συνεργασία με τα σχολεία με στόχο την εξάπλωση του ποδοσφαίρου και την εκπαίδευση-διδασκαλία σε υψηλά πρότυπα. Χιλιάδες ξένοι προπονητές συρρέουν στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αγορά του πλανήτη. Εγώ ήμουν μέλος μιας ομάδας προπονητών από Ολλανδία και Σερβία, ενός προγράμματος της ολλανδικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου για ανάπτυξη elite νεαρών ποδοσφαιριστών στην επαρχία Χουνάν. Τα καθήκοντά μου ήταν ως επόπτης εκπαίδευσης και επικεφαλής προπονητής σε ένα γεωγραφικό διαμέρισμα περίπου 2 εκατομμυρίων κατοίκων επιβλέποντας, εκπαιδεύοντας και αξιολογώντας τους τοπικούς προπονητές και παίκτες ηλικίας 12-16 ετών στα πρότυπα της ολλανδικής σχολής ποδοσφαίρου. Το επίπεδο του ποδοσφαίρου είναι αρκετά καλό εάν συνυπολογίσουμε ότι το ποδόσφαιρο στην επαρχία Χουνάν έχει μόλις λίγα χρόνια που ξεκίνησε να αναπτύσσεται. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου διέκρινα πάρα πολλά νεαρά παιδιά με πηγαίο ταλέντο και στοιχεία που συνθέτουν έναν εν δυνάμει υψηλού επιπέδου νεαρό ποδοσφαιριστή. Οι Κινέζοι είναι πολύ ταχείς και δυναμικοί παίκτες και γενικότερα το στυλ ποδοσφαίρου που κυριαρχεί είναι το physical game, δηλαδή βασίζεται περισσότερο στις φυσικές ικανότητες των παικτών και λιγότερο στην τεχνική και τακτική. Θα σας αναφέρω ένα αξιοπερίεργο περιστατικό. Ενώ είχαμε παίξει φιλικό κάπου σε απόσταση 1,5 ώρας από την έδρα μας και ήμασταν κοντά στο να φθάσουμε στη βάση μας, το λεωφορείο γύρισε στο γήπεδο μόνο και μόνο γιατί διαπιστώθηκε ότι είχαμε ξεχάσει να μαζέψουμε από τον πάγκο τα άδεια μπουκάλια νερού!

– Πώς επικοινωνούσατε με τους ποδοσφαιριστές σας;

– Η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν η εκπαίδευση και μετάβαση σε ένα σύγχρονο μοντέλο παιχνιδιού με έμφαση στην τεχνική και τακτική και αυτό χωρίς να έχουμε την ευχέρεια της κοινής γλώσσας καθώς τα περισσότερα παιδιά δεν μιλάνε Αγγλικά. Συνήθως είχα την βοήθεια ενός Κινέζου μεταφραστή. Η καθημερινή προπονητική διαδικασία ήταν μία μεγάλη πρόκληση για μένα και θεωρώ ότι αυτή η μεγάλη δυσκολία στην επικοινωνία είναι αυτό που με εξέλιξε περισσότερο από την παρουσία μου στην Ασία. Η δυσκολία της μνημόνευσης της κινεζικής γλώσσας ήταν τόσο μεγάλη που για παράδειγμα αναφέρω ότι δεν θυμάμαι πολλά από τα ονόματα παικτών που συνεργάστηκα αρκετό καιρό μαζί τους. Στην πορεία έμαθα κάποιες κινέζικες λέξεις για την οικονομία της προπόνησης και αντίστοιχα δίδαξα κάποια λίγα ελληνικά στους παίκτες. Παρά τις δυσκολίες λόγω γλώσσας διαπιστώνει κανείς ότι το ποδόσφαιρο έχει τη δική του κοινή γλώσσα επικοινωνίας που ενώνει διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες.

– Τι είναι αυτό που κρατάτε από την εμπειρία των δέκα μηνών στην Κίνα;

-Από την καθημερινή μου παρουσία στα σχολεία της Κίνας αυτό που κρατάω και αυτό που ουσιαστικά με επηρέασε καταλυτικά είναι η μεγάλη σημασία που δίνουν οι Κινέζοι στα θέματα παιδείας και ότι το ποδόσφαιρο δεν το αντιμετωπίζουν απομονωμένα ως σπορ αλλά ως τμήμα της συνολικής τους παιδείας. Η ακαδημαϊκή εκπαίδευση είναι συνυφασμένη με τον αθλητισμό και κάνουν πράξη το “νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Η λέξη που κυριαρχεί παντού σε όλα τα σχολεία είναι η πειθαρχία η οποία πολλές φορές επιβάλλεται με αυταρχικές μεθόδους. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και τα νεαρά κινεζόπουλα εργάζονται πολλές ώρες σε σχολείο και σπίτι ενώ παράλληλα αθλούνται όλοι συστηματικά σε καθημερινή βάση. Επίσης μεγάλη εντύπωση μου έκανε η σημασία που δίνουν στην έννοια του δασκάλου και ο σεβασμός στον εκπαιδευτικό γενικότερα. Ο Δάσκαλος στην Κίνα είναι τίτλος τιμής και τον προπονητή πολλές φορές δεν τον αποκαλούν coach αλλά Teacher. Ο σεβασμός που εισέπραττα καθημερινά μεγάλωνε όλο και περισσότερο το αίσθημα ευθύνης μου ώστε πέρα από προπονητής ποδοσφαίρου έπρεπε να γίνω ένα πρότυπο ζωής για τα νεαρά παιδιά. Το ότι ήμουν μέρος και λειτουργός της κινέζικης παιδείας ήταν το μεγαλύτερο όφελος αυτού του τόσο μακρινού ταξιδιού και αναμφισβήτητα διδάχτηκα πάρα πολλά. Επίσης είχα την τύχη να συναναστραφώ και να ανταλλάξω απόψεις με προπονητές από όλη τη γη με διαφορετική φιλοσοφία και με αρκετούς από αυτούς διατηρώ φιλικές σχέσεις και επαφές”.

– Κλείνοντας, ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

– Εδώ και λίγες ημέρες βρίσκομαι στο Βόλο κοντά στην οικογένειά μου που με στήριξε πάρα πολύ σε αυτό το εγχείρημα. Το συμβόλαιό μου είχε διάρκεια ένα έτος με προοπτική ανανέωσης. Το εκπαιδευτικό συμβούλιο και η ολλανδική ομοσπονδία ποδοσφαίρου μού έχουν ήδη προτείνει να συνεχιστεί η συνεργασία μας. Θα ήθελα πολύ να δραστηριοποιηθώ προπονητικά στην πατρίδα μου εάν βρισκόταν κάποιο πρότζεκτ με προοπτική και όραμα για το ποδόσφαιρο κι έχω πραγματικά μεγάλο ενθουσιασμό να εργαστώ στην Ελλάδα και να μείνω κοντά στην οικογένειά μου. Εάν πάλι αυτό δεν συμβεί, θα ξανασκεφτώ την επιλογή της επιστροφής στην Κίνα, μία χώρα που μου έδειξε τεράστιο σεβασμό και μου έδωσε την δυνατότητα να προπονήσω σε επαγγελματικό περιβάλλον”.