Παρουσίαση του βιβλίου “Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη” της Κ. Λατίφη-Τέντα στο Βόλο

Το βιβλίο “Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη” των εκδόσεων Αλεξάνδρεια που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη της Κατίνας Λατίφη – Τέντα παρουσιάζεται στο Βόλο στις 2 Δεκεμβρίου στην αίθουσα Ματσάγγου.

Στο πάνελ των ομιλητών στην εκδήλωση της παρουσίασης, θα βρίσκονται η συγγραφέας, ο ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, ΕΚΠΑ Ηλίας Νικολακόπουλος, η πρόεδρος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Πορφυρογένη, Κατερίνα Πορφυρογένη και ο νομικός, τέως Δήμαρχος Βόλου Πάνος Σκοτινιώτης. Θα συντονίσει η δημοσιογράφος Ελένη Σταμούλη.
Θα μπορούσε να είναι η σπαρακτική μαρτυρία μιας μαχήτριας του Δημοκρατικού Στρατού που ύστερα από εβδομήντα τόσα χρόνια θυμάται με νοσταλγία και πόνο όσα έζησε τόσο στα μαρτυρικά βουνά του Γράμμου και του Βίτσι, όσο και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά δεν είναι. Είναι το απόσταγμα της αυτογνωσίας και αυτοκριτικής με τα οποία αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τα πολιτικά πράγματα που αφορούν την κρισιμότερη περίοδο της νεοελληνικής μας ιστορίας.
Η Κατίνα Λατίφη (Τέντα στο πατρικό της), με καταγωγή από τον Αλμυρό, σπάει τον πάγο, αυτοσαρκάζεται και διαρρηγνύει τις γραμμές των ορίων που επέβαλαν κόμματα και τα μικροπολιτικά συμφέροντα “αποβλέποντας” πολύ μακρυά, ενώ ιστορεί βλέποντας καθαρά πλέον ύστερα από χρόνια κι από απόσταση όλα τα γεγονότα, τις δράσεις και τις παρεμβάσεις των Μεγάλων στη διάρκεια της πιο δραματικής τριετίας στην ιστορία του 20^ου αιώνα, για την Ελλάδα.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε ήδη στην Αθήνα στις 23/10 στην αίθουσα τελετών της ΕΣΗΕΑ και εκεί παίρνοντας το λόγο η συγγραφέας σκιαγράφησε την πορεία της από την Ελλάδα στο Βουκουρέστι, τη Μόσχα, τη Βουδαπέστη, τη Βαρσοβία, με τελικό προορισμό το Παρίσι. Μια ζωή ταξίδια, μια ζωή αγώνας και διαρκείς μετακινήσεις. Επέστρεψε στην Αθήνα, μ’ έναν σπαρακτικό γυρισμό στην πατρίδα της, τον Αλμυρό, ύστερα από 24 χρόνια εξορία, το 1974. Άλλωστε ο υπότιτλος το επισημαίνει αυτό “Πολιτική ξενιτιά 1950 – 1974”.
Το βιβλίο περιέχει μεταξύ των άλλων μαρτυρίες από την άγνωστη ζωή στις σχολές κομματικών στελεχών, στα εργοστάσια και τις ελληνικές κοινότητες πολιτικών προσφύγων της Ρουμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά κι από το πέρασμα σ’ ένα Παρίσι ανήσυχο, μετά το Μάη του ’68.