Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 2-11-2019

Αν άλλοι πολεμήσανε

υπέρ της λευτεριάς σου,

στο σεβασμό έχεις το χρέος σου

και την …ανέξοδη μαγκιά σου.

Με σταδιακή πτώση της θερμοκρασίας και τις ευπρόσδεκτες βροχούλες, που συνοδεύουν τη σπορά των χειμερινών καλλιεργειών, παρέδωσε ήδη ο φιλικός Οκτώβριος τη σκυτάλη στον πιο «ζόρικο» -κατά κανόνα- Νοέμβριο. Και, μέχρι τουλάχιστον να δούμε τι ακριβώς μας επιφυλάσσει ο καιρός για τη συνέχεια, δεν δικαιούμαστε να έχουμε παράπονο για φέτος.

Ομαλά και χαλαρωτικά κύλησε και το τριήμερο των αργιών, που είχε ως επίκεντρό του το θρυλικό «Όχι» του 1940. Παρελάσεις κι άλλες παρεμφερείς γιορταστικές εκδηλώσεις (όπως η γιορτή του Αγίου Δημητρίου) έγιναν καταπώς πρέπει και σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα θέσμια, παρά τη γενικότερη δυσκολία των καιρών και τις προσκλήσεις που επισύρουν στη γειτονιά μας.

Ίσως το πιο συγκινητικό γεγονός της παρέλασης, την περασμένη Δευτέρα: Ο 97χρονος ήρωας της Λέσβου Αντώνης Αλεξανδρής, μόνος στην παρέλαση της 28η Οκτωβρίου. Για μια ακόμα φορά φορτωμένος τα 97 του χρόνια και το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου του νησιού ο Αντώνης Αλεξανδρής διάβηκε μόνος, πρώτος απ’ όλους, την προκυμαία της Μυτιλήνης στη σημερινή παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου. Γεννήθηκε το 1922 στο Σκουτάρο. Κρατούμενος στην Κατοχή στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης. Ύστερα στο στρατόπεδο Stein Krems και Bernau. «Αριθμός κρατουμένου 8425» λέει. Ύστερα στον εμφύλιο. «Έτσι έπρεπε, είπαν. Δεν ξέρω πια…» αποσώνει. Γύρισε ανάπηρος. «Τα κατάφερες όμως κυρ Αντώνη. Μια χαρά είσαι», του λέμε. «Ο χάρος είναι φίλος μου. Συναντηθήκαμε πολλές φορές σαν ήμουνα νέος. Με προσπερνούσε… Αλλά και πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Λιγότερο πια αλλά έχω πιεί πολλά λιμάνια ούζο στη ζωή μου. Τσιγάρο όμως ποτέ. Ούτε μια φορά», λέει.

Ο Αντώνης Αλεξανδρής, συμμετέχει ανελλιπώς χρόνια τώρα σε κάθε παρέλαση (η φωτο από το pronews.gr). «Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός, πότε και με έναν ακόμα άμα αντέχει. Τελειώσαμε…» λέει. Τα τελευταία χρόνια, σαν φτάσει μπροστά στην εξέδρα των επισήμων ο δήμαρχος τον οδηγεί πάνω δίπλα στους επισήμους. Το ίδιο έγινε και τις προάλλες από το δήμαρχο Μυτιλήνης Στρατή Κύτελη και τον περιφερειάρχη βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη. «Καλά ήταν;» τον ρωτάμε. Γελά… «Του χρόνου, άμα έχω φύγει να πάρετε δυο νέοι το λάβαρο και να το περάσετε στην προκυμαία. Να ησυχάσουν οι ψυχές όλων. Άντε γεια τώρα. Και να αντέχετε. Όλα τα μπορούμε…». (Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ).

Ποιες Μοίρες μοίραναν αυτούς τους απλούς Έλληνες του τότε και ποιοι Θεοί τους μεταμόρφωσαν μεμιάς σε λιοντάρια δόξας και τιμής, που σάρωσαν τους πάντες για τη Λευτεριά στα Αλβανικά βουνά;

Στο διαδίκτυο η χρήστης Σταυρούλα Αντωνάκου, από τον Πειραιά, έγραψε τα παρακάτω, ως απόηχο του εορτασμού της εθνικής επετείου για το «ΟΧΙ», αλλά και τις ακρότητες γύρω από το διαφορετικό χρώμα των ανθρώπων, τη διαφορετική κουλτούρα τους, αλλά και την αγάπη, το σεβασμό τους για την Ελλάδα: «Το 2010 ταξίδεψα στην Νέα Ζηλανδία, για τη διεξαγωγή του Παγκόσμιου Κυπέλλου με την Εθνική ομάδα. Εκεί, εκτός από τους ομογενείς μας, μας περίμενε μια έκπληξη, μια θερμή υποδοχή από τη φυλή των Μαορί! Μια μέρα πριν την έναρξη των αγώνων, μας προσκάλεσαν σε μια γιορτή, αφιερωμένη για τους Έλληνες… Στην είσοδο ήταν ένας κύριος με χαρακτηριστικά της φυλής του, ο οποίος σε άπταιστα ελληνικά άρχισε να μου εξιστορεί μια ιστορία. Μια ιστορία από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο… Ο παππούς του, μαζί με μερικές δεκάδες ανθρώπους της φυλής των Μαορί, είχαν ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Ελλάδα, για να πολεμήσουν στο πλάι μας εναντίον του φασισμού! Οι περισσότεροι έχασαν την ζωή τους, αλλά οι απόγονοί τους, αγαπούν την Ελλάδα σαν δεύτερη χώρα τους… Έμαθαν την γλώσσα μας και την ιστορία μας και συγκινούνται όταν εξιστορούν ιστορίες από τον κοινό αγώνα που έδωσαν για την ελευθερία! Σε αυτόν τον κύριο έδωσα μια μπλούζα με το εθνόσημο μας και όταν τη φόρεσε, ένιωσα περήφανη που το εθνόσημο ήταν πάνω σε μια καρδιά που αγάπησε τόσο την χώρα μου!»

Άντε τώρα, στην παραπάνω ανάρτηση, να σχολιάσεις τις ακρότητες π.χ. κάποιων μαθητών της Νέας Φιλαδέλφειας, που παρέλασαν με αστείους βηματισμούς και γκριμάτσες, διακωμωδώντας την παρέλαση και χλευάζοντας -εμμέσως, πλην σαφώς- την εθνική επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου του 1940. Και σε αντιδιαστολή να συγκρίνουμε αυτή την ακραία συμπεριφορά αυτών των παιδιών που προσβάλλουν όλους, αλλά κυρίως τον αγώνα των παππούδων τους που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους κάποιοι, άλλοι σακατεύτηκαν για να ποτίσουν το δένδρο της λευτεριάς.

Κι επειδή έχω πλέον εγγόνια σ’ αυτές τις ηλικίες, αν ζήσω αρκετά από εδώ και πέρα, θα ήθελα -με την πάροδο των χρόνων- να μπορούσα να ρωτούσα αυτά τα παιδιά, που ασχημονούσαν παρελαύνοντας, αν, πότε και γιατί το μετάνιωσαν. Γιατί μέσα μου είμαι σίγουρος, ότι έστω κι αν από κάποιους μεγαλύτερους (γονείς, πολιτικοί καθοδηγητές ή καθηγητές) ήταν βαλτοί, στις δικές τους φλέβες ρέει αίμα Ελληνικό και η τωρινή τους μποσκάδα δεν πρόκειται να έχει ρίζες (πλην κάποιων ακραίων κομματικών φανατισμών ίσως).

Ειδικότερα αυτά τα παιδιά (είτε φταίνε τα ίδια -γιατί να φταίνε;- είτε όχι), θα κληθούν να «πληρώσουν το …μάρμαρο, αν στους δύσκολους καιρούς μας αναγκαστούμε σε νέους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία μας, για τη λευτεριά μας. Και μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ να μας αναγκάσουν για κάτι τέτοιο, οι κακοί γείτονες και τα πάσης φύσης και ισχυρής χώρας «γεράκια».

Ακόμη (και όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές) δεν έχουν αποκωδικοποιηθεί οι απανωτοί εμπρησμοί αυτοκινήτων ανά την Ελλάδα, ήταν και είναι μάλλον προφανές ότι έχουν λόγους εσωτερικής …κατανάλωσης και εκφοβισμού. Δεν δείχνουν πάντως σαν κάτι τυχαίο και συμπτωματικό. Όλοι κάνουμε κάποιες μαύρες σκέψεις και συνειρμούς, αλλά η ίδια η ζωή θα δείξει ποιος, τί και γιατί δρα και εγκληματεί στο σκοτάδι. Ας ελπίζουμε ότι κι απ’ αυτή τη νέα «μόδα» οι συνέπειες θα είναι λίγες και περαστικές.

Μοντέρνα επαγγέλματα (και μη γελάτε), γιατί είναι σημάδια των καιρών… Π.χ. υπάλληλος τραπέζης με αρμοδιότητα την παρακολούθηση σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Ακούγεται κάπως τρελό, αλλά μάλλον δεν είναι. Τα επαγγέλματα τα γεννούν οι ανάγκες, και το συγκεκριμένο φαίνεται ότι πλέον είναι απαραίτητο στα τραπεζικά ιδρύματα που αναζητούν στρατηγικούς κακοπληρωτές. Πώς τους εντοπίζουν; Είναι πολύ απλό. Δεν είναι δυνατόν να ταξιδεύεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, να τρως σε καλά εστιατόρια απ’ όπου ποστάρεις φωτογραφίες στο Instagram και ταυτόχρονα να δηλώνεις ότι δεν έχεις κανένα εισόδημα. Αυτό ακριβώς συνέβη με αιτούσα για υπαγωγή στον νόμο Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Όταν το Ειρηνοδικείο Αθηνών είδε τις φωτογραφίες από το προφίλ της στο Facebook, τις οποίες προσκόμισαν στο δικαστήριο οι δικηγόροι της τράπεζας από την οποία είχε λάβει στεγαστικό δάνειο, έκρινε πως η δήλωση της οικονομικής της κατάστασης ήταν ανειλικρινής.

Ένας αφοσιωμένος Μουσουλμάνος Άραβας μπήκε σε ένα ταξί κάπου στην Αθήνα. Ζήτησε κοφτά από την ταξιτζή να απενεργοποιήσει το ραδιόφωνο, επειδή, όπως συνάγεται από τη θρησκευτική διδασκαλία του, δεν πρέπει να ακούει μουσική, επειδή την εποχή του προφήτη δεν υπήρχε μουσική και κυρίως Δυτική μουσική που είναι η μουσική των άπιστων. Ο ταξιτζής σβήνει το ραδιόφωνο, σταματάει το ταξί και ανοίγει την πόρτα. Οπότε ο Μουσουλμάνος Άραβας τον ρώτησε, «Γιατί σταμάτησες, τι κάνεις;» Και ο οδηγός του απαντάει: «Αγαπητέ μου φίλε, στην εποχή του προφήτη -όπως γνωρίζεις- δεν υπήρχαν ταξί, γι’ αυτό κατέβα και περίμενε για καμήλα!»

«Στην ήρεμη θάλασσα όλοι είναι καπεταναίοι» (Αγγλική παροιμία).

«Η φιλαργυρία και η φιλομάθεια έχουν κάτι κοινό. Όσο περισσότερα αποταμιεύουν, τόσο λιγότερα νομίζουν ότι κατέχουν.» (Λέων Τολστόι).

«Οκτώβρη και δεν έσπειρες λίγο ψωμί θα πάρεις» λέει μια γνωστή παροιμία της Ελληνικής υπαίθρου. Απ’ όσα μαθαίνω όμως φέτος ο Οκτώβρης και ο καλός καιρός βοήθησαν και η σπορά πήγε μια χαρά. Μακάρι κι όταν θα έρθει η ώρα της σοδειάς να πούμε το ίδιο.

«Ποτέ δεν είδα στρατιώτες που να γλεντούν τον πόλεμο και τις κακουχίες, σαν τους μικροκαμωμένους ζωηρούς Έλληνες. Για τους Έλληνες η ελευθερία είναι ζωή και ο θάνατος απλό επεισόδιο…» (Λίλαντ Στόουν, Αμερικανός δημοσιογράφος για το έπος του 1940.)