Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 19-10-2019

Μέχρι να πάψει η σφαγή

με μέτρα και κυρώσεις,

δεν θ’ απομείνουνε παιδιά

να λες πως θα τα σώσεις.

Σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε τη βεβαιότητα, πως τα επόμενα χρόνια θα είναι καλά για την πατρίδα μας, γιατί, όπως είπε, η κοινωνία είναι έτοιμη να υποστηρίξει τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ενώ έθεσε ως προτεραιότητα τη στήριξη των αδύναμων και της οικογένειας. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα βήματα της μεταμνημονιακής Ελλάδας μπορεί να παραμένουν δειλά μεν, αλλά πιο σταθερά και ίσως αρκετά ενθαρρυντικά. Το κλίμα στην κοινωνία έχει αλλάξει, καθώς γεννήθηκαν πολλές προσδοκίες στους απλούς πολίτες για τη -μερική έστω – «νεκρανάσταση» της αγοράς, της ίδιας της κοινωνίας. Κι όσο κι αν κάποιες υποσχέσεις είναι χιλιοειπωμένες από τα εκάστοτε κυβερνητικά χείλη, ο απλός πολίτης δεν παύει να ελπίζει και πάντοτε να περιμένει κάτι καλύτερο π.χ. στην αγορά εργασίας, στην απασχόληση, στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, στις ίσες ευκαιρίες. Ο φόβος μιας νέας διάψευσης πάντοτε θα καραδοκεί… Τόσο, όσο και η ελπίδα του καθενός μας θα επιμένει και θα περιμένει.

Προσυπογράφω την άποψη του αρθρογράφου της «Καθημερινής» Νίκου του Κωνσταντάρα, ότι «οι κίνδυνοι και η απομόνωση που αντιμετωπίζει η Τουρκία ίσως οδηγήσουν σε κάποια ύφεση στο μέτωπο με την Ελλάδα και την Κύπρο. Βλέποντας, όμως, ότι ο Ερντογάν συνεχώς βάζει το δικό του πολιτικό συμφέρον πάνω από αυτό της χώρας του, ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ότι τυχόν αδιέξοδο στη Συρία δεν θα τον ωθήσει σε άλλες περιπέτειες.» Από την άλλη μεριά, μια Ελλάδα –«πολύ-τραυματίας», μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης, δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει πως θα αντιδράει κάθε φορά ο Ερντογάν για να κάνει τους δικούς της υπολογισμούς και να υπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, τους δικούς της στόχους. Πρέπει να κάνει τη δική της δουλειά, να υλοποιήσει τα δικά της ειρηνικά, επενδυτικά κτλ. σχέδια. Δεν πρέπει να περιμένει και δεν πρέπει να χάσει ούτε λεπτό.

«Οι Κούρδοι δεν μας βοήθησαν στη Νορμανδία», είπε στα σοβαρά ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, για να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη, ανεξήγητη, παράλογη και καταστροφική απόφασή του να τους εγκαταλείψει έρμαιο στις διαθέσεις του καθεστώτος Ερντογάν. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν δική του ιδέα αυτό το επιχείρημα ή κάποιος τον συμβούλεψε να το επικαλεστεί. Θα είχε ενδιαφέρον όμως να μας έλεγε πού ακριβώς ήταν η Τουρκία, όχι μόνο στη Νορμανδία, αλλά σ΄ όλο το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Την εκτίμηση ότι «η Τουρκία δεν μπλοφάρει» διατυπώνει, στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος, με αφορμή την εισβολή της Τουρκίας στην βόρεια Συρία. Όπως γράφει χαρακτηριστικά επικαλούμενος την πολυετή ενασχόληση στα 45 έτη της στρατιωτικής του καριέρας «με τον δυνητικό και διαχρονικό αντίπαλο της χώρας μας {…} η Τουρκία δεν έφυγε ποτέ με την πέννα από εκεί όπου ο στρατός της μπήκε με την ξιφολόγχη». Επιχειρώντας, δε, να ερμηνεύσει τις κινήσεις Ερντογάν γράφει για τον Τούρκο πρόεδρο ότι «επιδιώκει κάποιες μεγάλες επιτυχίες, κατά κύριο λόγο εδαφικές, αλλά και οικονομικές, επενδυτικές, οι οποίες κατά τον εορτασμό των 100 ετών της Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023, θα του προσδώσουν το ανάλογο κύρος αλλά και το προσωπικό «αφήγημα» που θα του εξασφαλίσει τη θέση του νέου Εθνάρχη – Πατέρα των Τούρκων σε διαδοχή και αντικατάσταση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ».

Κάτι μου λέει ότι δεν θα προλάβει ο γιαλαντζί «σουλτάνος», να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση θα γραφτεί η Ιστορία. Σε λίγο…

Τα όσα γίνονται στη Συρία, με την εισβολή της Τουρκίας, έχουν προκαλέσει φυσικά μεγάλο θέμα και στον αθλητισμό, αφού οι Τούρκοι αθλητές παίρνουν θέση για τα γεγονότα. ‘Οπως έκανε, δηλαδή, και ο Τζενκ Σαχίν, ο οποίος πριν λίγες μέρες είχε ποστάρει φώτο με την τούρκικη σημαία και προσευχήθηκε για να πάνε όλα καλά στην εισβολή του τουρκικού στρατού. Τα μηνύματα του Σαχίν προκάλεσαν αμέσως την έντονη αντίδραση των οπαδών της Ζανκτ Πάουλι και το κλαμπ δεν άργησε να ακολουθήσει, ανακοινώνοντας τη Δευτέρα (14/10) ότι αφήνει ελεύθερο τον Σαχίν, λέγοντας πως έδειξε ασέβεια προς τις αξίες του κλαμπ και προσθέτοντας πως με αυτή την αποδέσμευση τον προστατεύει.

Την κίνηση των ποδοσφαιριστών της εθνικής Τουρκίας να χαιρετίσουν στρατιωτικά στους αγώνες τους με την Αλβανία και την Γαλλία, επικροτεί με ανάρτησή του στο twitter και o Τούρκος τηλεοπτικός παραγωγός Ατζούν Ιλιτζαλί. Κι είναι αυτό μια αφορμή να σχολιάσουμε όχι μόνο την εκδικητική τακτική του Ερντογάν που αποφάσισε το λουτρό αίματος με θύματα Κούρδους και Σύρους…. Μεγάλα τμήματα του Τουρκικού πληθυσμού, όπως π.χ. πολλοί αθλητές εμφορούνται από τα ίδια ταπεινά και πολεμοχαρή ένστικτα, που θυμίζουν έντονα τους Ούννους προγόνους τους. Ακόμη και άνθρωποι των καλών τεχνών και του πολιτισμού (τρομάρα τους). Εμείς όμως γιατί εισάγουμε στην Ελληνική τηλεόραση και βλέπουμε τέτοια «σκουπίδια» από τη γείτονα; Ακατανόητο, αν αναλογισθεί ο καθένας, ότι όπως σήμερα σφάζονται οι Κούρδοι κάπως έτσι έγινε εθνοκάθαρση πριν από έναν αιώνα σε βάρος των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ελλήνων Μικρασιατών και πιο πρόσφατα κατά των Κυπρίων με το μισό νησί να είναι ακόμη υπό την κατοχή του «Αττίλα». Πώς γίνεται να ξεχνάμε τις θηριωδίες αυτού του βάρβαρου λαού σε βάρος μας;

Σχεδόν …πολεμική μοιάζει η πείνα (η σεξουαλική εννοώ) κάποιων κνώδαλων -ειδικότερα θηλυκού γένους- που αφιερώνουν ώρες ολόκληρες στο facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το να προβάλουν τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα κάλλη τους φωτογραφικά και να μοστράρονται σε ανόητες συνευρέσεις διασκέδασης και άκρατης επιδειξιομανίας, πάλι φωτογραφικά ή σε βίντεο, πολλές φορές κάθε μέρα. Και τελείως προκλητικά μετά να τραβάνε αμέσως κι ένα υποκριτικό δάκρυ για τα νεκρά παιδάκια των Κούρδων ή των Σύρων

Πώς και πόσο …ταιριάζουν άραγε, από τη μια το αίμα και η φρίκη του πολέμου, τα αθώα μωρά που σφαγιάζονται διαρκώς και τα άψυχα κορμάκια τους που εκτίθενται σε παγκόσμια θέα, όταν εναλλάσσονται με τα ανόητα μέικ απ και τα βαμμένα νύχια κάποιων κυριών, αλλά και με το ποια …κρουασάν σετάρουν και φωτογραφίζουν το πρωινό καφεδάκι τους ή τις μεσημβρινές τσιπουρομαχίες τους; Τελικά, το μέγα ζητούμενο μου φαίνεται πως είναι λίγη ντροπή, λίγη τσίπα….

Καταργείται, λίγο πριν τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, η τροπολογία βάσει της οποίας οι σημαιοφόροι επιλέγονται μέσω κλήρωσης. Πλέον οι σημαιοφόροι στο Δημοτικό θα επιλέγονται σύμφωνα με τις επιδόσεις των μαθητών στην Ε’ Δημοτικού. Σημαιοφόροι θα ορίζονται, μάλιστα, δύο μαθητές της ΣΤ ́ τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι τις 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1ης Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους.

Γράφουμε και λέμε συνέχεια για την επικίνδυνη (έως και …δολοφονική) εμμονή κάποιων υπερηλίκων να επιμένουν στην οδήγηση του αυτοκινήτου τους, ενώ η γενικότερη συμπεριφορά τους (όχι μόνο στους δρόμους) είναι επιεικώς …ετοιμόρροπη. Εκείνο που δεν τονίζεται πάντως επαρκώς είναι η συμπεριφορά των ιδίων στην οδήγηση των δίκυκλων, που είναι -αν μη τι άλλο- πολλαπλώς επικίνδυνη (όχι μόνο για τα μηχανάκια, αλλά και για τα ποδήλατα). Δεν μπορώ να καταλάβω τελικά πώς και πόσο μπορεί να ισορροπήσει ένας …τρεμάμενος γέροντας ή και μια γερόντισσα πάνω σε δυο τροχούς. Ούτε μπορώ να καταλάβω ποιος πρέπει να είναι ο αρμόδιος για να κρίνει τη νοητική ικανότητα και τις απαιτούμενες δεξιότητες ενός πολύ ηλικιωμένου ατόμου, για να του εμπιστεύεται ρόλο ζογκλέρ μέσα σε πολυσύχναστους δρόμους.

Επιτέλους ,αδέρφια, πάρτε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης… Η είδηση λέει, ότι «Η Γερμανία απαγόρευσε τις εξαγωγές όπλων στην Τουρκία – Λόγω Συρίας». Σαν δεν ντρέπονται… (αμφότεροι …και οι δυο).

Εάν θέλετε να μποϋκοτάρετε τα Τούρκικα προϊόντα -και γιατί να μην θέλετε, άραγε;- ο κωδικός τους αρχίζει από το 869. Το νου σας λοιπόν…

Τώρα που άρχισε το μάζεμα της ελιάς και κάποιοι εκστρατεύουν οικογενειακώς στα ελαιοπερίβολα, ελλείψει εργατικών χεριών ή για λόγους οικονομίας, καλό είναι να προσέχουν τα ατυχήματα (που ήδη καταγράφονται στην ειδησεογραφία), ειδικότερα οι άπειροι σε τέτοιες δουλειές. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κάποιοι πολύ…ταμαχιάρηδες στη συλλογή του ελαιόκαρπου.

Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει ένα κλήμα, μια ελιά και ο …Σπανούλης να κάνει παιδιά. (Μπράβο του πάντως!)