Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 24-9-2019

Η δράση κάποιων συμπολιτών (γονέων κυρίως) και η εργώδης προσπάθειά τους να συντελέσουν ώστε ν’ αλλάξει και να γίνει πιο αυστηρός ο Νόμος που διέπει τη λειτουργία και την ασφάλεια των λούνα παρκ, φαίνεται βρίσκει έδαφος. Η σχετική απαίτηση όλων των Ελλήνων γονέων, δασκάλων και καθηγητών, άλλων κατά τόπους φορέων, συναντά τελικά «ευήκοα ώτα» μεταξύ των αρμοδίων. Τηλεοράσεις, ραδιοσταθμοί και εφημερίδες πανελλήνιας εμβέλειας και κυκλοφορίας δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον και προβάλλουν το σχετικό αίτημα. Μπράβο σε όλους και όλες όσους κινούνται για να γίνει η ζωή, η διασκέδαση, η καθημερινότητα των παιδιών μας πολύ καλύτερη και ασφαλής.

Μακάρι ο πικρός θάνατος της μικρής Σεραΐνας να μην πάει χαμένος και ν’ αλλάξουν πολλά σ’ αυτό το κομμάτι της λαϊκής διασκέδασης, που -μέχρι στιγμής και από πολλά χρόνια τώρα- κρύβει πολλά ύποπτα και ίσως επικίνδυνα σκοτεινά σημεία.

Μακάρι (επιμένω) ν’ αλλάξουν πολλά και ως προς αυτό-καθαυτό το παζάρι. Νισάφι πια…

Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση άφησαν ήδη και το φετινό τους «αποτύπωμα» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπως γινόταν ανέκαθεν τέτοια εποχή, κάθε χρόνο. Και το συμπέρασμα πολλών πολιτών είναι ότι κάποιος νέος άνεμος φυσάει στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, όπου η Οικονομία δείχνει αποφασισμένη να παλέψει για την ….παλινόρθωσή της και να κάνει πιο εύκολη τη ζωή όλων μας. Δέκα και πλέον χρόνια οικονομικής κρίσης ήταν πάρα πολλά και μας σακάτεψαν παντοιοτρόπως. Άντε να δούμε…

Όλοι εύχονται (τουλάχιστον όσοι καταλαβαίνουν λίγα πράγματα από την αγορά και την ελεύθερη οικονομία) ότι π.χ. τα θεμελιώδη μεγέθη στην αγορά ακινήτων είναι πλέον τέτοια, ώστε φορείς του κλάδου να εκτιμούν ότι η παρούσα χρονική συγκυρία φαντάζει ιδανική για την απόκτηση κατοικίας, καθώς η κτηματαγορά φαίνεται να βρίσκεται στην αρχή ενός νέου ανοδικού κύκλου. Αυτό σημαίνει ότι όσοι διαθέτουν την απαιτούμενη ρευστότητα, ή έστω την πιστοληπτική ικανότητα ώστε να δανειοδοτηθούν, ενδεχομένως να βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή θέση, ώστε, «μέσω της απόκτησης ακινήτου σήμερα, να μπορούν μελλοντικά να κεφαλαιοποιήσουν σημαντικές υπεραξίες ή τουλάχιστον να μην ανησυχούν για πιθανή εξυπηρέτηση του στεγαστικού τους δανείου, όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια.» Αυτό διατείνονται οι καλά γνωρίζοντες και μακάρι να αποδειχτεί αληθινό και όχι προπαγάνδα.

Γιατί δεν βγαίνει ένας Νόμος – σφήνα στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που κάθε τροχονόμος να κατάσχει την ίδια στιγμή της παράβασης όποιον ή όποια οδηγό κρατάει το τιμόνι, οδηγώντας (ακόμη και δίκυκλο) με ένα χέρι, ενώ ταυτόχρονα μιλάει (κρατώντας το στο άλλο χέρι) το κινητό του-της τηλέφωνο. Έχει καταντήσει πολύ επικίνδυνη «αηδία» πια αυτή η συνήθεια με τους …μονόχειρες οδηγούς, που διαρκώς σαχλαμαρίζουν τηλεφωνικά ενώ οδηγούν. Κάποιοι ή κάποιες μάλιστα την ίδια στιγμή έχουν μέσα στα αυτοκίνητά τους κι άλλους οικείους ως επιβάτες, ακόμη και τα ίδια τους τα παιδιά. Κατάσχεση του κινητού, επομένως….. Πάραυτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι το μόνο που ίσως «τσούξει» τους ανεγκέφαλους, πριν γίνουν αφελείς «δολοφόνοι» ή και «αυτόχειρες», προκαλώντας τροχαίο δυστύχημα.

Είναι ορατό πλέον ότι ειδικότερα ο νεαρόκοσμος έχει τέτοια εξάρτηση με τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετ κτλ. ώστε σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως περιγράφεται παραπάνω με την επικίνδυνη οδήγηση, να βάζει σε κίνδυνο ζωές. Καθημερινά, συχνά και κατ’ εξακολούθηση.

Ιδιαίτερα παραινετικό είναι κύριο άρθρο της «Καθημερινής», κόντρα στη λογική και την πρακτική της προηγούμενης Κυβέρνησης, που αποφαίνεται, ότι «η ∆ικαιοσύνη δεν χρειάζεται ούτε παρότρυνση ούτε καθοδήγηση. Έχει την υποχρέωση και τα θεσµικά όπλα για να ερευνήσει όλες τις υποθέσεις, ανεξαρτήτως της ιδιότητας των εµπλεκοµένων προσώπων. Όπου χρειαστεί, αν χρειαστεί, θα συµβάλει και η Βουλή. Όµως, η διαλεύκανση πολιτικά φορτισµένων υποθέσεων της προηγούµενης περιόδου δεν πρέπει να µετατραπεί σε κυβερνητική ατζέντα. Η χώρα υπέφερε όποτε η δηµόσια ζωή παροχετευόταν στην καταγγελία και τη σκανδαλοθηρία. Το µήνυµα του πρωθυπουργού από τη Θεσσαλονίκη ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι µια φάµπρικα εξεταστικών, που θα δηλητηρίαζε το πολιτικό –και κατ’ επέκτασιν το οικονοµικό– κλίµα. Η κυβέρνηση έχει σοβαρότερη δουλειά να κάνει.» Αρκεί να μην χαριστεί σε κανέναν που θα αποδειχτεί ένοχος, θα πρόσθετα.

Με το Κύπελλο Ερασιτεχνών της ΕΠΣΘ αρχίζουν τις φετινές αγωνιστικές τους υποχρεώσεις οι ομάδες της περιοχής Αλμυρού το τρέχον Σαββατοκύριακο και η τύχη το έφερε έτσι ώστε για όλες η «πρεμιέρα» να διεξάγεται εκτός έδρας. Επίσης και ο Γυμναστικός Σύλλογος Αλμυρού ρίχνεται στη μάχη της Γ’ Εθνικής κι έχει μπροστά του αρκετές δυσκολίες, όπως άλλωστε πολλές άλλες ομάδες της συγκεκριμένης κατηγορίας σ’ όλη την Ελλάδα. Ας ευχηθούμε καλή χρονιά σε όλους τους εμπλεκόμενους και όσο γίνεται λιγότερα προβλήματα, αφού είναι γνωστό ότι το οικονομικό «καίει» τους περισσότερους αθλητικούς Συλλόγους, με επιπτώσεις ήδη ορατές στο αξιόμαχο της αγωνιστικής τους δύναμης πρωτίστως. Αφού λοιπόν τα εισιτήρια των φιλάθλων στις κερκίδες είναι συνήθως λιγοστά, το πρώτο ζητούμενο είναι οι συσπείρωση των ντόπιων φιλάθλων καθώς και οι χορηγοί (όπου και αν βρεθούν), γιατί αλλιώς για κάποιους υπάρχει κίνδυνος να μη βγει η χρονιά.

Κάθε φορά που κάποιο αδέσποτο σκυλί επιτίθεται σε άνθρωπο, φουντώνουν στην πόλη και στην περιοχή μας (φαντάζομαι ότι σχεδόν σε όλη τη χώρα περίπου το ίδιο γίνεται) οι διαμαρτυρίες όσων …θυμούνται να καταγγείλουν στο διαδίκτυο την έξαρση του φαινομένου και την αύξηση του πληθυσμού αυτών των ζώων, που λες και επέλεξαν αυτά τα ίδια να είναι αδέσποτα και να τριγυρνούν πεινασμένα, διψασμένα, απροστάτευτα μέσα στους καύσωνες ή στα κρύα του χειμώνα. Τα βέλη συνήθως στρέφονται κατά του Δήμου, ο οποίος όμως -εδώ και πολλά χρόνια- αλλάζει χέρια, αλλά τίποτε δεν αλλάζει στην ουσία του προβλήματος και η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς αντί να βελτιώνεται. Τα όποια μέτρα και αντίμετρα προτείνονται κατά καιρούς, ακραία ή ήπια, από ζωόφιλους ή όχι, παραμένουν «γράμμα κενό» και η ζωή (γύρω από τη διαχείριση των αδέσποτων ζώνω) τραβάει μετ’ εμποδίων την …ανηφόρα, μέχρι να έχουμε το επόμενο αιματηρό επεισόδιο είτε έχει θύμα του τον τραυματισμό ανθρώπου είτε τον βασανισμό ή τη θανάτωση ζώου. Τελικά μια αξιόπιστη λύση δεν θα υπάρξει ποτέ;

Αρκετές εφημερίδες δίνουν πια στατιστικά στοιχεία γύρω από τη διαπίστωση ότι πλέον στη χώρα μας είναι, χρόνο με το χρόνο, ολοένα και περισσότεροι οι πολιτικοί γάµοι έναντι των θρησκευτικών. Όπως γράφει ο Γιάννης Ελαφρός στην «Καθημερινή», «ο πολιτικός γάμος έχει μπει πια για τα καλά στη ζωή μας, ιδιαίτερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Το τελευταίο διάστημα, όμως, ο πολιτικός γάμος δεν είναι επιλογή μόνο για «φτωχούς» αλλά και για πλούσιους, αφού μετατρέπεται ακόμα και σε τουριστικό προϊόν. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάθε προσπάθεια περιορισμού του (με τεχνικά ή γραφειοκρατικά εμπόδια) μοιάζει όχι μόνο οπισθοδρομική, αλλά και εκ των προτέρων αποτυχημένη. Οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς μόλις το 2012, όταν μεταξύ των 49.705 γάμων που πραγματοποιήθηκαν το συγκεκριμένο έτος, οι 25.725 (51,8%) τελέστηκαν στα Δημαρχεία και οι 23.980 (48,2%) στους ναούς. Τα επόμενα χρόνια οι πολιτικοί γάμοι διατηρούν το ελαφρύ προβάδισμα έναντι των θρησκευτικών τελετών, με ποσοστά που κυμαίνονται από λίγο πάνω από το 50% έως το 52,1% (2016).» Κι όλες οι ενδείξεις δείχνουν όχι μόνο ότι το θρησκευτικό συναίσθημα των νέων ανθρώπων παραμερίζεται συνεχώς, αλλά και ότι το φαντασμαγορικό έθιμο ηττάται.

Πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι οι Έλληνες «Κροίσοι» κάνουν εργώδεις προσπάθειες να εισχωρήσουν (αγοράσουν – επεκταθούν) στο χώρο των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Ακούγεται ότι παίζονται πολλά παιχνίδια με πρωταγωνιστές ηχηρά ονόματα της πιάτσας. Και, φυσικά, πίσω από την κουρτίνα παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (πάντοτε) οι πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.

Όλη μου τη ζωή κακοποιήθηκα από ανθρώπους που ήθελαν απαντήσεις: «Γιατί είναι αυτό έτσι και όχι αλλιώς;» «Ποια είναι η ερμηνεία σου γι’ αυτό;» Αυτή η οργή του να καταλάβεις, να γεμίσεις τα κενά, το μόνο που κάνει είναι τη ζωή αφόρητα μπανάλ. Αν μπορούσαμε να αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια της μοίρας, να δεχθούμε το θεμελιώδες μυστήριο της ύπαρξής μας, τότε μπορεί να βρισκόμασταν πιο κοντά σε αυτό το είδος της ευτυχίας που έρχεται με την αθωότητα. (Λουίς Μπουνιουέλ – από τη στήλη «Πρόσωπα»)

Έχετε προσέξει και αναρωτηθεί πόσο ομορφαίνει η πόλη, κάθε πόλη, χωριό και γειτονιά, όταν έρχεται φθινόπωρο κι ανοίγουν τα σχολεία; Ανοίγει η καρδιά μας με τόσα νιάτα γύρω μας, με τόσα χαμογελαστά πρόσωπα και χαρούμενες φωνές… Ευλογία Θεού…