Θα ‘παιζαν και με δυο νούμερα μικρότερα παπούτσια ΕΛΒΙΕΛΑ – Reunion της ομάδας ποδοσφαίρου του 1973 του εξατάξιου Γυμνασίου

Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι… αναδημοσιεύουμε από το αρχείο μας:

Το 1973, μια ομάδα νεαρών ποδοσφαιριστών, επιλεγμένοι από ένα σχολείο με λίγους μαθητές, αυτό το εξατάξιου Γυμνασίου του Αλμυρού, κατάφερε να ξεχωρίσει πανελλαδικά και να διαφημίσει την πόλη μας.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του 1973 απαρτίζονταν από τους: Ντουρβάνα Θωμά, Μπούρχα Κων/νο, Βούλγαρη Θεόδωρο, Μπέσα Χρήστο, Καραζούπη Κων/νο, Νασιούλα Νίκο, Διαμαντένια Πασχάλη, Τσέκα Νίκο, Φάτση Νίκο, Καραγεωργόπουλο Δημήτρη, Σταμούλη Απόστολο, Νανά Δημήτρη, Κορδίστα Δημήτρη, Τζαφλέρη Στυλιανό, με προπονητή τον Γεωργιάδη Σπύρο.

Ο Αλμυρός στερούνταν ανέσεων και εμπειρίας. Έπαιζαν με πάνινα παπούτσια αντιμετωπίζοντας ημι-επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως αυτούς της τότε Νίκης Βόλου και του Ολυμπιακού, αλλά δεν τους έλειπε η ψυχή. Το κατάλαβαν καλά οι αντίπαλοί τους που δεν ήξεραν που βρίσκεται ο Αλμυρός. Έπαιξαν επτά παιχνίδια με ομάδες της Κεντρικής Ελλάδας – Θεσσαλίας και προκρίθηκαν στην τελική φάση, όπου ανταγωνίστηκαν τις σχολικές ομάδες Ηρακλείου, Άρτας, Πάτρας, Πειραιά, Ξάνθης και Θεσσαλονίκης.

Εν έτη 2019

Το 2019, μια ομάδα …νεαρών στην ψυχή και το πνεύμα, με λίγη κοιλίτσα (από αυτές που δεν ρουφιούνται)… αντάμωσαν στο γήπεδο του Αλμυρού, για έναν αγώνα χιούμορ και ποδοσφαιρικής αντοχής.

Πρόκειται για τους παίκτες της παλιάς ομάδας του Γυμνασίου Αλμυρού του 1973, που δεν παραλείπει κάθε χρόνο, να γιορτάζει τη ζωή και τον αθλητισμό, στο ετήσιο reunion τους. Είμαι σίγουρη, κυρίες και κύριοι, ότι ακόμη και αν τους δίναμε δυο νούμερα μικρότερα, ελληνικά, πάνινα παπούτσια ΕΛΒΙΕΛΑ, πάλι θα ‘μπαιναν στο γήπεδο για να παίξουν λίγο με τη μικρή στρόγγυλη θεά και να ζήσουν τις ποδοσφαιρικές τους στιγμές. Άλλωστε και τότε… χωρίς ανέσεις αγωνίστηκαν και έγιναν η άμυνα «ατσαλένιος σταυρός», το «Σινικό Τείχος», η «γραμμή Μαζινό» όπως τους αποκαλούσαν…

Ακολουθεί το δικό τους Δελτίο Τύπου για το reunion – γράφει ο Δημήτρης Κορδίστας:

Για έβδομη συνεχόμενη χρονιά, η ομάδα θαύμα του Γυμνασίου Αλμυρού του 1973 συναντήθηκε για να θυμηθεί, να παίξει, να γελάσει, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυρίας Τσιντσίνη, που τείνει να γίνει η προσωπική μας ανταποκρίτρια…

Παίξαμε το διτερματάκι μας, γελάσαμε…. Και μετά σαν ωραία οικογένεια που είμαστε, πήγαμε να …βάλουμε τις χαμένες θερμίδες στο παζάρι, συνοδεία των οικογενειών μας.

Βέβαια όπως συμβαίνει σε όλες αυτές τις συναντήσεις υπήρχαν και απόντες. Ελπίζουμε κάθε χρόνο να είμαστε όλοι καλά και ας απουσιάζουν από τη συνάντηση κάποιοι.

Θα θέλαμε με την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε την κυρία Βιβή Τσιντσίνη που δίνει το παρόν με τους συνεργάτες της κάθε χρόνο και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε να το κάνουμε συνεχώς, τον Τάκη Παυλίδη για τον ρουχισμό και τον Χρήστο Μπελεγρίνη για τη φιλοξενία στο στάδιο.

Η ομάδα μας έδωσε νέο ραντεβού για τον χειμώνα, να ανανεωθούμε ακόμη περισσότερο με τα ανταμώματά μας. Ως επίλογο θα θέλαμε να γράψουμε ότι από τότε που κάναμε το «θαύμα», έχουν περάσει μόλις 46 συναπτά έτη και οι στιγμές μας είναι τόσο έντονες που θα θυμόμαστε πάντα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Επίσης επιφυλασσόμαστε για εκπλήξεις… και του χρόνου να είμαστε καλά!

Αναμνήσεις του Αποστόλη Σταμούλη: Όταν οι άνθρωποι είναι αληθινοί μένουν για πάντα ζωντανοί.

Το ραντεβού με ‘σένα: Άρρηκτα συνδεδεμένο το παρελθόν με το παρόν. Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μας θυμίζουν χαρές, λύπες, τα λόγια μας, τα έργα μας, της ψυχής το παραπέρα, του μυαλού το πέρα δώθε. Όταν οι άνθρωποι θέλουν δεν ξεχνάνε: θυμούνται στιγμές ωραίες, έντονα συναισθήματα που έχουν ζήσει στο παρελθόν. Ζήσαμε στιγμές ωραίες και έχουμε αναμνήσεις. Δεν μπορεί να μας τις πάρει κανένας.

Συναντάμε κάθε χρόνο -στο μήνα με τα δύο φεγγάρια, τον Αύγουστο, το μήνα των Θεών- τις στιγμές που αγαπάμε και φυλάμε ό, τι αγαπήσαμε και αγαπάμε. Θυμόμαστε αυτό που ήμασταν τότε και ζούμε αυτό που είμαστε τώρα. Η ομορφιά της ζωής είναι αυτά που έχεις περάσει και αυτά που ζεις. Αναμνήσεις. Ήμασταν παιδάκια με κοντά παντελονάκια, ματωμένα γόνατα, όλο ζαβολιές, με σπασμένα κεφάλια.

Όλοι στο ραντεβού με ‘σένα, έχω ραντεβού… Πρώτος, όπως πάντα, και καλύτερος ο γιατρός. Έρχονται και τα αηδονάκια. Ξανασμίγουν. Ο στρατηγός, ο μαύρος Θεός, Μπούλιας, Αργεντίνος, Ντόρις, Καπετάνιος, Μητσάρας ο Ντουγκίν, Φάτσης ο πιο μικρός της παρέας, το φωνάζουν αντρικά Νίκο, Νασιούλας το πιο καλό παιδί, αγαπητός από όλους, Τσένιας ήρθε από τον Καναδά. Σπίτι δεν πήγε, κατευθείαν στο ραντεβού με ‘σένα και μετά σπίτι. Ήμουν κι εγώ εκεί. Σιγά μην το έχανα, δεν χάνονται τέτοια. Μαζεύτηκαν τα αλάνια και έλεγαν, έλεγαν και τι δεν έλεγαν. Μέχρι το πρωί έλεγαν. Τα σώνουν; Δεν τα σώνουν. Όταν έβαζε γκολ ο Μπούλιας φώναζαν: σκίσ’ τους, σκίσ’ τους, έτσι, έτσι. Όταν έβαζε ο μαύρος Θεός κλείδωσε, δεν αλλάζει, δεν γυρίζει και όταν έβαζε ο Αργεντίνος τραγουδούσανε τα άλλα παιδιά, πάρ’ το να παίζεις και ότι άλλο «αισθησιακό». Πανικός «φορέβερ» (μτφ. Για πάντα).

Αναμνήσεις είναι, όταν δεν έχουν που να πάνε στο μυαλό μας γυρνάνε. Αισθανόμαστε όλοι μας ότι θέλουν να μας πουν πολλά. Για την καθαρότητα της παιδικής ψυχής, το εύπλαστο της παιδικής ψυχής, την αύρα που εκπέμπει κάθε παιδική ψυχή. Στη ζωή δεν συναντάς τυχαία ανθρώπους. Πάντα υπάρχει ένας λόγος. Συναντηθήκαμε και φτάσαμε στην κορυφή. Πρωταθλητές Θεσσαλίας, Ηπείρου, Χαλκίδας, Βοιωτίας, Αιτωλοακαρνανίας, Πιερίας, Κοζάνης, Ημαθίας, Καστοριάς. Αυτή είναι η εσωτερική χαρά της ψυχής μας. Η νίκη, η χαρά, το γέλιο, η καλοσύνη. Επιμένουμε και νιώθουμε πάντα παιδιά. Και τι παιδιά! «Νότυ μπόυζ» (μτφ. Άτακτα παιδιά).

Ο Στελάρας ήτανε στο φύσα τονε, τράβα τονε, άναβε και στο ημίχρονο.

– Καπνίζεις σαν θυμιατό, πήραν φωτιά το καμπαναριό και οι ψηλές καμάρες. Μην καπνίζεις, δεν κάνει, δεν προσέχεις καθόλου.

-Μαρί καλόγρια… αφού δεν έπεσες μες στο συντριβάνι τυχερός είσαι. Έλα μέσα κάτι ξέρεις.

Ο Καπετάνιος, παιδί για υιοθεσία, έψαχνε από ΄δω και από ΄κει να βρει καμιά γκομενίτσα, δηλαδή καμιά χωριατοπούλα. Ήτανε φέρ’ τε μου να πιω, να ξημερωθώ. Να την πει για φρου φρου και αρώματα. Είχε κρυμμένο και ένα μυστικό μες της καρδιάς τα βάθη, αλλά δεν μας το έλεγε. Ήταν μυστικό. Το «κλου» ήταν Ντόρις- Αργεντίνος δεν χώριζαν ποτέ. Δίδυμο που πλήρωνε πολλά. Στο ίδιο δωμάτιο μαζί με το Θωμάκο το Ντουρβάνα. Ο Ντόρις έκανε παρατηρήσεις στον Αργεντίνο.

-Καλά γιατί κολλούσες την καλόγρια; Είσαι ανάγωγος.

-Μου μιλάς λες και είμαι κανένας συνοικιακός γκόμενος.

– Στο σχολείο αυτά σε μαθαίνουν;

-Η καλόγρια είναι Ξένια Καλογεροπούλου και άνω. Αν ήταν αδερφή σου, ήθελες να φοράει ράσο;

-Δεν είναι συμπεριφορά αυτή.

…Τώρα μάλιστα ανέβηκαν οι τιμές μας και σκέπασαν τις ντροπές μας.

– Όταν χωρίσατε δάκρυσε. Τι της είπες;

-Αυτή ρε βούρλο μου είπε. Να πάμε στα Μετέωρα να μας κεράσει βανίλια υποβρύχιο με κερασό.

-Πόσο χρονών είναι; Τι άλλο είπατε;

-Τα κάλαντα είπαμε. 22 Θεολόγος. Ρε περίεργε, όλο κατινιές λέμε.

– Είπε θα προσεύχεται για ΄μας. Άντε πάμε να φύγουμε.

Με το Μητσάρα αρχηγό, τον Καπετάνιο κυνηγό αυτά και άλλα πολλά κάνανε τα κακά παιδιά… του Αλή Μπαμπά που κάνει τις δουλειές κρυφά. Χρόνια που ‘φύγαν και δεν γυρίζουν. Ο πιο ανίκητος εχθρός είναι ο χρόνος, τρέχει, τρέχει, τρέχει. Η καρδιά μας ξεχειλίζει από αγάπη, από θυμό το κυνηγάμε αλλά δεν νικιέται. Το βοτάνι που θα το νικήσει δεν το ξέρει κανένας. Πως το λένε, πως το λένε, πως το λένε;

Στο ραντεβού με ‘σένα: είχαμε και γυναίκες, μεγάλωσε η παρέα μας. Στης λησμονιάς τη βρύση όσο νερό να κυλήσει δεν ξεχνιέται το κορίτσια ο Μπάρκουλης.

-Μωρέ σιγά τον πρωταγωνιστή.

-Γιατί άρχοντας ήταν.

«Η πιο γλυκιά γκαρσόνα» ήταν το νηστικό αρκούδι.. Αφού ήπιαμε όλες τις μπύρες αγκαλιά, λέει το νηστικό αρκούδι οι μπύρες τελείωσαν. «Γυρνάτε το στο κρασί. Κερασμένα από μένα τα ποτά. Όλα για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.» Κύριε Ηλία, σ’ ευχαριστούμε πολύ. Το μετά του χρόνου να ξεκινήσουμε από ‘κει που σταματήσαμε. Στη παραζάλη του νου, αλκοόλ, τσιγάρα, καπνός, να παίζουν καψουροτράγουδα, τα ράδιο στο διαπασών, να σπάσουν τα ηχεία: ρεμβάζεις επιθυμίες και αισθήσεις. Άλλος ήθελε ψωμί ζυμωτό στη γάστρα, άλλος γαλατόπιτα με σιρόπι, άλλος κολοκυθόπιτα με κανέλα.

– Να ΄χαμε τι να ΄χαμε;

-Μια κολοκυθόπιτα.

Ναι. Είχαμε. Απ’ όλα είχαμε. Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε και δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Ήρθε και ο Κάρολος, ευγενής χορηγός. Κάρολ, σε θέλουμε. Έλα στην παρέα μας.

Το ξέρω δεν γράφω όμορφα. Έμεινα στην ίδια τάξη στα Ελληνικά με διαγωγή κόσμια. Χρόνια δοξασμένα. Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι. Ο θείος μου περίμενε να πάω να σπουδάσω στη σχολή καλών τεχνών στο Μπουένος Άιρες. Ακόμη περιμένει. Ελληνικά δεν έμαθα, έμαθα αργεντίνικα, κόστε λα τσίκα, τσίκα, τσικίτα. Χαρούλες ε;

Ο τελευταίος λόγος, η τελευταία εντύπωση πάντα μένει. Όταν σβήνουν τα φώτα και πέφτει η αυλαία… η κυρία Τσιντσίνη δεν ξεχνά. Βιβή σ΄ευχαριστούμε μέσα από τα βάθη της ψυχής μας. Πάντα προσφέρεις… από καρδιάς. Με τις δημοσιεύσεις σας στο γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο, η ομάδα μας έγινε γνωστή. Διαφορετικά θα… υπήρχε αλλά δεν θα την ήξερε κανένας. Κυρία Τσιντσίνη και του χρόνου να είμαστε καλά.

Παιδάκια όλοι στο ραντεβού με ‘σένα το μήνα Αύγουστο. Θα είμαι κι εγώ εκεί. Όταν οι άνθρωποι είναι αληθινοί μένουν για πάντα ζωντανοί.