Αποχαιρετισμός

Είμαστε εδώ για να συμπροσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής σου και να σε αποχαιρετίσουμε, χωρίς βέβαια να σε ξεχάσουμε ποτέ.

Ευγενική, καλοσυνάτη ψυχή ο άρχοντας Καλαμίδας, τελευταίος Καλαμίδας φεύγει πλήρης ημερών.

Εκπρόσωπος μια γενιά δημοσιών υπαλλήλων που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Όσοι εργάστηκαν μαζί του, δεν τον ξεχνούν.  Βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη ανεξαρτήτως φρονημάτων. Ανήκε σε μια κατηγορία Γενικών Διευθυντών οι οποίοι γνώριζαν σε βάθος τα θέματα που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του κράτους. Στις πλάτες τους είχε στηθεί το μεταπολεμικό Ελληνικό κράτος. Ακούραστος ήσουν Γιάννη και εργασιομανής. Αυτή η γενιά θεωρούσε την εργασία καθήκον, προσφορά.

Μια μεγάλη καρδιά που χώρεσε όλους μας, μια καρδιά που συγχωρούσε. Ένας Έλληνας γεμάτος Ελλάδα που όταν χρειάστηκε έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο για την πατρίδα. Καρδιά γεμάτη Ελλάδα.

Αισθητό το κενό της απουσίας σου σε φίλους και συγγενείς. Όμως θα υπάρχεις στις καρδιές όσων ζήσαμε κοντά σου. Θα σ’ ευχαριστούμε που ομόρφυνες τη ζωή μας με τη ζεστασιά της ψυχής σου, την αρχοντιά σου.

Είθε ο Θεός στον οποίο τόσο αγνά πίστευες και προσευχόσουν, να αναπαύσει την ψυχή σου. Αναπαύσου δίπλα στην αγαπημένη και σεβαστή σύζυγό σου.  Βαδίζεις προς τον Δημιουργό συνοδευόμενος από τις προσευχές μας. Είμαι βέβαιη ότι Εκείνος θα τις ακούσει και θα σου χαρίσει τη γαλήνη και την ηρεμία που επιθυμούσες από καιρό.

Ήταν θέλησή σου να εκφωνήσω τον επικήδειο, όμως δεν έγινε σεβαστή.

Η Έφη