Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 6-4-2019

Στα Σκόπια πήγε ο αρχηγός

με υπουργούς και ΔΕΚΟ…

Μα, εμείς δεν τρώμε αμάσητα

τα «ψώνια από το σβέρκο».

Η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου δείχνει να συμφωνεί στις προεκλογικές προθέσεις και τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης η οποία, όπως ειδικότερα αναφέρει η «Καθημερινή» εμφανίζεται «σταθερά προσανατολισμένη στην προοπτική νέων παροχών, με φόντο τις επερχόμενες κάλπες, παρά την προσεκτική αποστασιοποίηση του Μεγάρου Μαξίμου από την «προαναγγελία» του υφυπουργού Εργασίας Τάσου Πετρόπουλου περί καταβολής δώρου Πάσχα, η οποία αποσύρθηκε από τον ίδιο λίγες ώρες αργότερα. Αντιθέτως, ανοικτός παραμένει ο χρόνος που η κυβέρνηση θα προχωρήσει στη συγκεκριμένη κίνηση, καθώς το νέο «κοινωνικό μέρισμα» θα καταβληθεί σε ευθεία συνάρτηση με τον εκλογικό σχεδιασμό του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Όπως λέγεται, εάν οι εθνικές εκλογές τελικώς συμπέσουν με τις ευρωεκλογές και διεξαχθούν στις 26 Μαΐου, είναι προφανές πως οι όποιες παροχές θα προηγηθούν. Στην περίπτωση κατά την οποία ο κ. Τσίπρας επιμείνει στη δημόσια θέση του ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία, τα πάντα θα εξαρτηθούν από το πολιτικό κλίμα και τις δημοσκοπήσεις του αμέσως επόμενου διαστήματος. Στην περίπτωση κατά την οποία ο πρωθυπουργός διαπιστώσει πως η «ψαλίδα» με τη Ν.Δ. στις ευρωεκλογές κλείνει και η διαφαινόμενη ήττα είναι διαχειρίσιμη, θα κρατήσει τις παροχές ως εφεδρεία για την αναμέτρηση των εθνικών εκλογών του Οκτωβρίου. Σε διαφορετική περίπτωση, θα παίξει και το συγκεκριμένο «χαρτί» στη μάχη της ευρωκάλπης.»

Η αλήθεια είναι πάντως ότι τα …ψυχία που θα μοιραστούν, οψέποτε κι αν το κρίνει ο …πολυχρονεμένος πρωθυπουργός μας δεν πρόκειται να φέρουν θεαματικές ανακατατάξεις στη γενικότερη πρόθεση ψήφου και τις επιλογές των πολιτών. Στις χαίνουσες πληγές της Ελληνικής κοινωνίας, πολλοί πολιτικοί που διαδοχικά κυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία έχουν βάλει το …χεράκι τους, αλλά οι τελευταίες, οι πιο πρόσφατες «ζημιές» είναι και οι πιο νωπές στη συλλογική μνήμη και, κάποιες απ’ αυτές, που πόνεσαν πολύ, κρίνονται ως πολύ χειρότερες.

Ήταν 7 Απριλίου του 1999. Όταν η ΑΕΚ σταματούσε τον πόλεμο και πέρναγε στην ιστορία. Με έναν αγώνα ειρήνης στο Βελιγράδι απέναντι στην Παρτιζάν, εν μέσω των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία (βλέπε φωτο). Είκοσι χρόνια αργότερα, δεν αποκλείεται να έχουμε επανάληψη του έπους. Καθώς στα γραφεία της Πρωταθλήτριας Ελλάδος στο Μαρούσι, έχει φτάσει πρόταση από την Παρτιζάν, μέσω του Σέρβου πρέσβη στην Αθήνα, για να γίνει και φέτος το παιχνίδι στον εορτασμό των 20 χρόνων από το φιλικό αγώνα ειρήνης στον πόλεμο, το Πάσχα του 1999. Φυσικά, η πρόθεση της ΑΕΚ είναι απόλυτα θετική στη διεξαγωγή ενός τέτοιου αγώνα και αναμένεται ανάμεσα στις δύο πλευρές να ξεκινήσει συζήτηση για το πότε θα μπορούσε να γίνει. Για την ώρα, το μόνο δεδομένο που υπάρχει, είναι η πρόταση των Σέρβων και η απόλυτα θετική ανταπόκριση της Ένωσης. Έχει αξία να αναφέρουμε επίσης και το εξής. Που έχει τη δική του σημασία. Ότι μπορεί μερίδα οπαδών της Παρτιζάν να είναι αδελφοποιημένη με τους φίλους του ΠΑΟΚ, ωστόσο η διοίκηση των Σέρβων δεν μπορεί να ξεχάσει την ΑΕΚ. Και όσα πρόσφερε τον Απρίλιο του 1999. Με ένα έπος ειρήνης. Ένα φιλικό παιχνίδι τότε, που είχε σταθεί ικανό να σταματήσει τον χρόνο. Και τον πόλεμο. Και να αποδείξει για ακόμα μια φορά, πως είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ… (Ψάχνω πάντοτε ευκαιρίες να ξυπνήσει μέσα μου το Μικρασιάτικο, πάντως. Το εξομολογούμαι….)

Μέρες που είναι οι τωρινές, μέσα στη Σαρακοστή και λίγο πριν έρθει το Πάσχα, επίκαιρο είναι να θυμηθούμε μια παλιότερη ανάρτηση του πατρός Ανδρέα Κονάνου στο διαδίκτυο (fumara.gr) «προς ένα άθεο φίλο του»: «Πόσο διαφέρουμε, τελικά. Εγώ λέω ότι πιστεύω. Εσύ λες ότι δεν πιστεύεις. Μα πράττεις την αγάπη. Εγώ κυρίως μιλάω γι’ αυτή και παίζω πετυχημένα το θέατρο του καλού χριστιανού και παπά. Κι εκεί που πάω να τρομάξω απ’ τη δήλωση της «αθεΐας» σου, σε γνωρίζω λίγο καλύτερα και με συγκινεί πολύ η ανθρωπιά σου. Η γνησιότητά σου. Που μιλάς αληθινά, χωρίς να κολακεύεις ή να γλύφεις. Τα μάτια σου μου θυμίζουν πώς θα ‘πρεπε να ‘ναι τα δικά μου, που λέω ότι δήθεν βλέπω το Χριστό. Η σκέψη σου, καθαρή σε πολλά, χωρίς υπεκφυγές, καχυποψίες, πονηριά. Η τσέπη σου άδεια. Το βιβλιάριό σου, με ελάχιστα ευρώ. Η καρδιά σου, ευαίσθητη. Είδα κι έναν άλλο «άθεο» που κρατούσε συντροφιά σ’ ένα παιδάκι με λευχαιμία στο νοσοκομείο ένα βράδυ. Δεν το ΄χω κάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Πόσο διαφέρουμε, τελικά; Εγώ λέω ότι πιστεύω. Εσύ λες ότι δεν πιστεύεις. Μα πράττεις την αγάπη. Εγώ κυρίως μιλάω γι’ αυτή, και παίζω πετυχημένα το θέατρο του καλού χριστιανού και παπά.»

Τελικά, έχω την αίσθηση (κάποιοι ας την πουν και …ψευδαίσθηση) ότι η απόσταση ανάμεσα στην Πίστη και στην αθεΐα είναι μια …προσευχή δρόμος. Και το περιεχόμενό της ένας αυστηρά προσωπικός λογαριασμός. Αρκεί αν -στην καθεμιά από τις δυο περιπτώσεις- να έχει κοινό παρονομαστή την Αγάπη. Γιατί τα φώτα της Αγάπης είναι εκείνα που πρέπει μόνιμα να φέγγουν τη διαδρομή.

Η κάλπη των δημοτικών εκλογών στην Τουρκία τιμώρησε τις πολιτικές επιλογές του Ερντογάν και των στενών συνεργατών του και απέδειξε και τη φθορά του φαύλου καθεστώτος που κυβερνά αμετακίνητο από το 2002. Η νίλα του «σουλτάνου», που πήρε «πάνω του» προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα κι έκανε πάνω από 100 προεκλογικές συγκεντρώσεις σ’ όλη τη χώρα, στην Άγκυρα, στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη, σε όλα σχεδόν τα παράλια της δυτικής Τουρκίας κτλ. ίσως είναι η αρχή του τέλους για την «αυτοκρατορία» με …πήλινα πόδια.

Ερντογάν, υπερφίαλε Γιλντιρίμ και …σία, μου φαίνεται ότι η Αγια-Σοφία (που θέλατε να ξανακάνετε τζαμί, αλλά σας είπε «στοπ» – χαστούκι η Ουνέσκο) άρχισε να εκδικείται.

Κι όπως καταλήγει η εκλογική ανάλυση της Αλεξάνδρας Φωτάκη στο in.gr για την Τουρκία, «η οικονομική κρίση –κυρίως– που έχει άμεσο αντίκτυπο στο «καλάθι της Τουρκάλας νοικοκυράς» και η έλλειψη δημοκρατίας –δευτερευόντως– δυναμιτίζει τα «πήλινα πόδια» της εξουσίας του «σουλτάνου», ο οποίος βλέποντας να απειλείται δεν αποκλείεται να εντείνει την επιθετικότητά του προς κάθε «εσωτερικό» ή «εξωτερικό» εχθρό, τόσο με τη ρητορική του όσο ενδεχομένως και μέσω των ενεργειών του.» Και είναι πολύ πιθανό να έχει δίκιο η αρθρογράφος, ειδικότερα αν συμπλήρωνε ότι ο χρόνος του ματρο-Ταγίπ στην εξουσία άρχισε να λιγοστεύει.

Ο ένας στους δύο συνταξιούχους στη χώρα μας επιβιώνει με κύρια –μεικτή– σύνταξη κάτω από 500 ευρώ, αποκαλύπτουν τα «Νέα». «Η νέα γενιά των φτωχών συνταξιούχων είναι εδώ, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη χαριστική βολή στους απόμαχους της δουλειάς με τις 21 περικοπές που επέβαλε ο νόμος Κατρούγκαλου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Ήλιος» (2018), του υπουργείου Εργασίας, από τους 2.553.990 συνταξιούχους οι 1.138.268 εισπράττουν κύρια σύνταξη κάτω από 500 ευρώ μεικτά, με τον μέσο όρο να διαμορφώνεται στα μόλις 364 ευρώ.» Ας μην ξεχνάμε, ότι από επίσημα χείλη, έχει διατυπωθεί πρόσφατα η …ελπίδα να μειωθεί το προσδόκιμο της ζωής και άρα ο πληθυσμός των συνταξιούχων, οπότε υπάρχει και η πιθανότητα να μεγαλώσουν κάπως τα κομμάτια της «πίτας» που μοιράζεται (τρομάρα τους).

Ένας υποψήφιος δήμαρχος, κάπου στα Γιάννενα, στα πλαίσια προεκλογικής του περιοδείας, επισκέπτεται έναν καταυλισμό Ρομά. Ανάμεσα στα άλλα, τους ρωτάει λοιπόν για τα προβλήματά τους και παίρνει το λόγο μια τσιγγάνα από το ακροατήριο και του παραπονιέται ότι γύρω – γύρω υπάρχουν πολλά σκυλιά. «Το πρόβλημα θα λυθεί μ’ ένα πρόγραμμα που θα φέρω για να τα στειρώσει και θα ησυχάσετε», ξεκαθαρίζει ο υποψήφιος. Και η τσιγγάνα: «Μα, κυρ-Δήμαρχι, δεν μας …γαμάν’. Μας δαγκάν’…»

Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές. (Όττο Φον Μπίσμαρκ.)

Μη μου στέλνετε αιτήματα φιλίας στο facebook… Στείλτε κατευθείαν το …ψηφοδέλτιο.

Ανάρτηση της Πρωταπριλιάς στο διαδίκτυο: «Αν είχατε λίγο χιούμορ, λίγη αυτογνωσία και ίσως λίγη τσίπα, σήμερα θα έπρεπε να είχατε φωταγωγήσει τη Βουλή.»