Η ατζέντα του “Λαού” του Αλμυρού – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη – έκδοση 1-12-2018

Λυκειακές τάξεις Ευξεινούπολης
Με παρέμβασή του στο Δημοτικό Συμβούλιο ο Αργύρης Ρούσσας έθεσε κάποια ερωτήματα σε ό,τι αφορά το αίτημα για τη δημιουργία λυκειακών τάξεων στην Ευξεινούπολη. Επικοινωνήσαμε μαζί του σχετικά με το θέμα και εκμαιεύσαμε τις παρακάτω δηλώσεις: Έθεσα κάποια εύλογα ερωτήματα, όπως, αν θα βοηθήσει η δημιουργία νέου Γενικού Λυκείου, το υφιστάμενο Γενικό Λύκειο Αλμυρού. Συμφωνεί και γνωρίζει η εκπαιδευτική κοινότητα; Θα λειτουργούν σωστά τα μαθήματα κατεύθυνσης; Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε χρόνο αποφοιτούν περίπου 30 παιδιά από το Γυμνάσιο Ευξεινούπολης και στατιστικά, το 50% αυτών, κατευθύνεται προς ΕΠΑΛ. Επομένως, θα δημιουργήσουμε λυκειακές τάξεις με 15 παιδιά. Επιπλέον, η αφορμή ότι τα λυκειόπαιδα κινδυνεύουν κατά τη μετακίνησή τους από την Ευξεινούπολη, στα Λύκεια του Αλμυρού, μάλλον υποτιμά τα παιδιά, αφού οι ίδιοι γονείς επιτρέπουν στα παιδιά, να κατεβαίνουν στον Αλμυρό για τη νυκτερινή τους διασκέδαση.
Αναμένουμε τις απαντήσεις στις εύλογες ερωτήσεις.

Αδέσποτα παντού
Ένα από τα μεγάλα αγκάθια, που υποβαθμίζουν την καθημερινότητά μας, είναι το ζήτημα των αδέσποτων. Ίσως έχουμε γίνει γραφικοί, με τις δημοσιεύσεις των περιστατικών. Αν και οφείλω να ομολογήσω, ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι πολίτες έρχονται μόνοι τους, ενώ σε κάποιες άλλες διστάζουν να δημοσιοποιήσουν το γεγονός και το όνομά τους. Τα περιστατικά σαφώς είναι πολύ περισσότερα. Την καλύτερη στατιστική την έχουν το Κέντρο Υγείας Αλμυρού, τα κτηνιατρεία της περιοχής μας και το Αστυνομικό Τμήμα Αλμυρού. Νομίζω πως οφείλουμε στον τόπο μια σχετική έρευνα.

#επιτέλους_κάτι _ σύγχρονο
Εντυπωσιάστηκα ευχάριστα, με το σύνθημα της Ζωής Ράππου, το οποίο ακολουθεί τον τρόπο και ύφος των δημοσιεύσεων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δηλαδή χρησιμοποιεί σύμβολα όπως, #, και κάτω παύλες, #ζωή_αλλάζουμε.
Έτσι, να εκσυγχρονίζονται οι υποψήφιοι και οι προτάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να ανήκουν σε ένα μέλλον που ο Αλμυρός θα γίνει περισσότερο «Τρίκαλος». Γιατί κυρία μου, τα Τρίκαλα τι παραπάνω έχουν και έχουν μπει στο χάρτη ως πιο σύγχρονη πόλη;

Bazaars
Τα Bazaar, οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις, το χειμωνιάτικο σκηνικό, μας προετοιμάζουν για τις πιο ωραίες γιορτές του χρόνου. Ας επιμείνουμε Αλμυριώτικα, ας γνωρίσουμε και ας ζητήσουμε από τα τοπικά καταστήματα τα προϊόντα που θέλουμε, ας ψάξουμε στις τιμές και στην ποικιλία που μας προσφέρουν. Η τοπική μας οικονομία, εξαρτάται από την επιμονή μας και ίσως και την προσαρμοστικότητά μας.

Πρωτοβουλίες
Και φέτος βλέπω παντού πρωτοβουλίες στήριξης των άπορων συμπολιτών μας. Η Εκκλησία, οι Σύλλογοι, οι επίσημοι φορείς της πόλης, ευτυχώς ακόμη επαγρυπνούν και αντέχουν, αλλά και ο γείτονας, ανώνυμα και πεισματικά βοηθά το γείτονα. Κανείς να μην κρυώσει, κανείς να μην πεινάσει είναι το σύνθημα στις Άγιες μέρες που έρχονται.

Μικρή απουσία
Η ύλη της εφημερίδας μας μεγαλώνει με προσθήκες της εκλογικής και εορταστικής διαφήμισης και της νέας θεματολογίας μας. Οπότε πριν αυξήσουμε τις σελίδες σε 32 ίσως η στήλη λείψει κάποιες φορές.

Οι κακές γλώσσες
Για να προλάβω τις κακές γλώσσες… τοποθετούμαι επί της εκλογικής μάχης. Ως παροχές το γραφείο μας με το διακριτικό τίτλο «Μαγνήτης», αναλαμβάνει την κάλυψη εκδηλώσεων, φωτογραφίσεων, προώθησης στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Οπότε… αν μας δείτε κάπου, σε κάποιες εκλογικές συγκεντρώσεις… διαφορετικών υποψηφίων κάθε φορά, μη γελιέστε… Τη δουλειά μας κάνουμε… Το ψωμάκι μας βγάζουμε… Γιατί δυστυχώς μια παιδική αρρώστια που έχει ο Αλμυρός, είναι να βγάζει εύκολα συμπεράσματα.

Καταλήψεις
Τα Λυκειάκια, για την κατάληψη των σχολείων… κυρία κυβέρνηση… κύριοι διαφωνούντες, τα θεωρείτε ανώριμα. Αλλά… είναι ώριμα ώστε να ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές; Αν αυτή η στάση, δεν είναι πολιτική σχιζοφρένεια… τι είναι;
Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι είμαι κατά των καταλήψεων. Αυτό γιατί θυμάμαι από τις καταλήψεις που γινόντουσαν όταν ήμουν εγώ μαθήτρια… ότι τα σχολεία απογυμνώνονταν από εξοπλισμό, οι ζημιές που άφηναν –κυρίως εξοσχολικοί- ήταν μεγάλες και η μαθητική ζωή χανόταν για πολύ καιρό και μετά τις καταλήψεις και μέχρι την αποκατάσταση των ζημιών.
Όμως κατά τη συζήτησή μου με κάποια λυκειάκια, μου τόνισαν: και τι να κάνουμε; Να μείνουμε με χέρια σταυρωμένα; Ούτε εμείς θέλουμε να γίνουν ζημιές, ή να χαθεί ο έλεγχος. Καμιά φορά όμως όταν ήρθαν να μας μιλήσουν πολιτικοί, δεν είχαν χρόνο να μας ακούσουν, μόνο μας «ενημέρωναν» για όσα επιδίωκαν να αλλάξουν –ακόμη μια φορά- στην παιδεία. Καμία φορά, κάποια εκδήλωση ή αποχή μας, δεν πήρε την ανάλογη προσοχή που επιζητούμε για να ληφθεί υπόψιν η πρότασή μας. Ακόμη και με τις καταλήψεις, δεν λαμβάνονται υπόψιν οι θέσεις μας. Έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε και να ακουστούμε. Να δείξουμε ότι δεν συμφωνούμε να παραχωρηθεί το όνομα της Μακεδονίας μας. Πάντοτε από τους νέους άλλαζε ο κόσμος. Αν μας περιορίσουν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να επισπεύσουν την μαζική εξέγερσή μας… Αν όχι τη δική μας, των παιδιών που ακολουθούν από το Γυμνάσιο. Κάθε χρονιά που έρχεται στο Λύκειο, τα πρωτάκια είναι πιο απεγνωσμένα από τα προηγούμενα. Είναι αυτοί που συζητούν να φύγουν στο εξωτερικό… και είναι και αυτοί που θέλουν να μείνουν και να αλλάξουν την Ελλάδα, πίσω σ’ αυτή που μας αξίζει να έχουμε, να ζούμε.
Με προβλημάτισε πολύ η τοποθέτηση-τσουνάμι των παιδιών αυτών. Δεν είναι πρώτοι μαθητές –ούτε ο τελευταίοι. Φρόντισα να μάθω αν συμμετέχουν σε κάποια συλλογικότητα πολιτική. Δεν συμμετέχουν. Δεν εκφράζονται -άλλωστε- από κανέναν, μου είπαν γονείς.
Δεν ξέρω αλήθεια, πόσο ακούμε τους νέους μας. Αν πρέπει να τους προστατεύουμε ή αν πρέπει να τους αφήνουμε να δρουν, να αντιδρούν, και να βρουν μόνα τους τις ισορροπίες. Και όλα αυτά, πριν μας μοιάσουν… πριν γίνουν «γενιά του καναπέ», ή «γενιά των 400 ευρώ». Πριν «καταπιούν» τον τρόπο επιβίωσης μέσω επιδομάτων, μερισμάτων και απαξίωσης των πτυχίων τους.
Παίζουν άσχημο πολιτικό παιχνίδι στις πλάτες τους. Τα παιδιά δηλώνουν και φωνάζουν ότι δεν υποκινούνται από κανέναν και κάποιοι τους έβαψαν ήδη «φασίστες». Δηλαδή τι; Το δηλώνουν και δεν τους πιστεύουμε; Ζούμε ένα παράλογο. Ένα παράλογο, το οποίο θα μας καταπιεί, πριν μας καταπιεί η ντροπή μας. Δυστυχώς.