Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 24-11-2018

Τις ρεβεράντζες άρχισαν

πολιτευτών οι φάτσες,

αλλά οι γέροι στη δουλειά

πέφτουν απ’ τις ταράτσες.

Ούτε η «Μαύρη Παρασκευή» κατάφερε να αναθερμάνει αξιόπιστα την τοπική (και την Ελληνική, γενικότερα) αγορά… Μπορεί να έφταιξε που έγινε τέλος του μήνα μεν, αλλά πριν πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των περισσοτέρων. Μπορεί πάλι να έφταιξε το… «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι κτλ. κτλ.» ή το μαύρο μας το χάλι, γενικώς. Όπως κι αν το δεις, η πικρή αλήθεια είναι ότι τα πιο πολλά πορτοφόλια είναι πλέον …διακοσμητικά και είδος αρχειακό.

Κόντρα στην «απανεμιά» της πιάτσας ωστόσο, ολοένα και νέες επιχειρήσεις ξεπετάγονται, κυρίως στην εστίαση. Αρκετές από τις παλιότερες επίσης κάνουν προσπάθειες εκσυγχρονισμού ή εντάσσουν στη γκάμα τους νέα προϊόντα και δράσεις. Εμπρός, παιδιά κι όποιος, όσο …αντέξει.

Για τα παραπάνω ψάξτε την αιτία, όχι μόνο στην επαγγελματική αποκατάσταση ή σκέτα στην αναζήτηση του απλού μεροκάματου, αλλά και στον προεκλογικό άνεμο που άρχισε να φυσάει και να αναμοχλεύει τις ελπίδες των μαζών. Αλήθεια ή ψέματα, πολλοί αναθαρρεύουν πως κάτι θα αλλάξει, κάτι θα πάει καλύτερα, κάπου θα σταματήσει η κακοδαιμονία της Οικονομίας και οι ακροβατισμοί των πολιτικών μας, στους οποίους πολλά έχει να …ψάλλει ο χειμαζόμενος μέσος πολίτης.

Καθίζηση κατά 42%, υπέστη το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Αναλογικά μεγαλύτεροι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι, σε σύγκριση με τους συνταξιούχους, οι νέοι σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους και οι πιο μορφωμένοι, αντί με τους χαμηλότερου επιπέδου.

Δεν πενθεί μόνο η Κυπαρισσία είτε η Πελοπόννησος…. Πενθεί ολόκληρη Ελλάδα, για τους τρεις 15χρονους του ΕΠΑΛ που έχασαν τη ζωή τους, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας απ’ αυτούς συγκρούστηκε με ημιφορτηγό, που οδηγούσε ένας 48χρονος Ρουμάνος. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο 15χρονος Ε. Μπ., με καταγωγή από την Αλβανία, πήρε κρυφά το αυτοκίνητο του πατέρα του και πήγε να πάρει τους φίλους του προκειμένου να κάνουν βόλτα στους δρόμους της Κυπαρισσίας (σκασιαρχείο από το σχολείο, κατά άλλους). Ωστόσο, ο Ενρίκο φαίνεται πως έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και στην συνέχεια συγκρούστηκε με το μοιραίο διερχόμενο ημιφορτηγό. Οι δυο φίλοι του σκοτώθηκαν ακαριαία από τη σφοδρή σύγκρουση, ενώ ο ίδιος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Ρίο, όπου κατέληξε μετά από λίγες ώρες. Το βαρύ πένθος τυλίγει τρεις οικογένειες, για μια νεανική απερισκεψία, που δυστυχώς επαναλαμβάνεται συχνά, αλλά κανείς δεν βρίσκεται να τη σταματήσει. Πολύ κρίμα…

Κατέληξε το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης ο 65χρονος εργάτης, που ως εργαζόμενος έπεσε στο κενό από την ταράτσα ιστορικού κτιρίου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ιδού λοιπόν… Ένας 65χρονος να ακροβατεί ακόμη στις ταράτσες για ένα πικρό μεροκάματο… Ποιος είπε ότι «σκοτώνουν τα άλογα, όταν γεράσουν»; Πεθαίνουν μόνα τους, στα γιαπιά, στα ικριώματα, στα εργοτάξια της ξηράς και της θάλασσας. Όσο αντέχουν… Και όσο το επιτρέπουν ο Τσίπρας και η παρέα του, οι οποίοι προαναγγέλλουν (σχεδόν θριαμβικά) ότι ο ίδιος ο …Χάρος θα φέρει το ισοζύγιο στο συνολικό κόστος των συντάξεων, μειώνοντας τελικά την «πίτα» που θα μοιράζονται οι υπερήλικες, στο εγγύς μέλλον.

Όσοι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, αντέχουν ακόμη στη σκληρή δουλειά και μπορούν να ακροβατούν στις ταράτσες για μια μπουκιά ψωμί να σηκώσουν το …χέρι τους. Και μετά να ζητήσουν συγνώμη που μπορούν ακόμη να δουλεύουν, από τον κύριο Τσίπρα, τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο, την κυρία Τασία και λοιπούς «φωτισμένους» τεμπέληδες και άεργους που κατσικώθηκαν στο σβέρκο μας, για τα καλά.

Παρεμπιπτόντως, ο μοιραίος χώρος που συνέβη το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα είναι το περιβόητο «κόκκινο σπίτι», το οποίο χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, απέναντι από τον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας στη συμπρωτεύουσα, από Ναουσαίο κλωστοϋφαντουργό. Η κατασκευάστρια εταιρεία, χρεωκόπησε μόλις το κτίριο αποπερατώθηκε και -μετά από λίγο- ο ιδιοκτήτης του έχασε σε πυρκαγιά το εργοστάσιό του στη Νάουσα και καταστράφηκε οικονομικά και ο ίδιος. Έκτοτε θρύλοι για φαντάσματα και άλλα απίστευτα πράγματα συνοδεύουν την πορεία του κτιρίου μέσα στο χρόνο. Το παράδοξο είναι πως ο φερόμενος σαν νέος ιδιοκτήτης του είναι ο γνωστός επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, ιδιοκτήτης -ανάμεσα σε πολλά άλλα- του ΠΑΟΚ και λέγεται πως η ανακαίνιση (στις εργασίες της οποίας έχασε τη ζωή του τις προάλλες ο 65χρονος) γίνεται με σκοπό το «Κόκκινο Σπίτι» να αποτελέσει το «στρατηγείο» του Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη.

Η φωτογραφία της σελίδας είναι από το γήπεδο της Σκιάθου και μου την έστειλε ο διοικητικός παράγοντας και συνεργάτης της εφημερίδας Βασίλης Μπάρδας, για να δείξει τις απαράδεκτες καιρικές συνθήκες στο νησί, που την περασμένη βδομάδα οι βροχές προ του αγώνα το μετέτρεψαν σε …λίμνη.

Παρά ταύτα, ο αγώνας Σκιάθος – Αίαντας έγινε, γιατί η αλήθεια είναι ότι μια αναβολή του θα φόρτωνε με υπέρογκα έξοδα την αποστολή των Σουρπιωτών, που δεν ήταν δυνατόν να διανυκτερεύσουν, να δειπνήσουν κτλ. για μια επιπλέον μέρα (τουλάχιστον) στο νησί. Και -για να πούμε και του στραβού το δίκιο- αν κάθε ερασιτεχνική ομάδα της ΕΠΣΘ ταξιδεύει μια φορά το χρόνο στη Σκιάθο και στη Σκόπελο, αντίστροφα οι νησιώτες των Βορείων Σποράδων καταβάλουν πολύ περισσότερα έξοδα, για να αγωνιστούν στις έδρες όλων των υπολοίπων στις περιοχές Βόλου, Πηλίου, Αλμυρού.

Από την άλλη μεριά βέβαια, «πονάνε» κάποιες διαιτησίες, που ξεσηκώνουν θύελλες διαμαρτυριών, για φαλτσο-σφυρίγματα που δεν πείθουν ότι τάχα οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη. Για παράδειγμα, οι φίλαθλοι, η διοίκηση και οι παίκτες στη Σούρπη, ως προς την προηγούμενη αγωνιστική δεν μπορούν να χωνέψουν την ακύρωση τριών τερμάτων, που σαφώς και αλλοίωσαν το αποτέλεσμα, το οποίο τελικά καταγράφηκε σαν ισόπαλο …1-1.

Το κακό είναι ότι ο «καυγάς» με τις διαιτησίες, σε όλη τη διαστρωμάτωση και τις κατηγορίες του Ελληνικού ποδοσφαίρου έχει μεγάλο …βάθος και πολύ παρασκήνιο, την κοινώς λεγόμενη «παράγκα». Και ίσως είναι πολύ αργά πλέον για ….φάρμακο.

Και αφού αναφερθήκαμε στα του ποδοσφαίρου, να τονίσουμε ότι, ειδικότερα στον 4^ο όμιλο της Γ’ Εθνικής, οι δυο Βολιώτικες ομάδες οδηγούν τη φετινή κούρσα και μάλλον μεταξύ τους θα παιχθεί η πρωτιά στο πρωτάθλημα, τελικά. Χαρακτηριστικό είναι επίσης, ότι μόνο τρεις ομάδες -στο συγκεκριμένο όμιλο- είναι ακόμη αήττητες. Οι δυο πρώτοι Ολυμπιακός Β. και Νίκη Β. και ο 4ος Γυμναστικός Σύλλογος Αλμυρού ο οποίος ακολουθεί κατά πόδας τους πρωτοπόρους και έμεινε λίγο πίσω βαθμολογικά, γιατί του κόστισαν οι ισοπαλίες.

Η δασκάλα στο μικρό Γιαννάκη: Ξέρεις, Γιαννάκη, τι τους κάνουμε αυτούς που λένε ψέματα;

Γιαννάκης: Ναι, κυρία… Πρωθυπουργούς.

«Όταν ήμουν 5 χρονών, η μητέρα μου μου έλεγε ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα: «Ευτυχισμένος». Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα το ερώτημα, και τους είπα ότι δεν καταλαβαίνουν τη ζωή». (Τζον Λένον – τραγουδοποιός),

«Δεν είναι τα χρόνια στη ζωή σου που μετράνε. Είναι η ζωή στα χρόνια σου».

(Αβραάμ Λίνκολν – 16ος Πρόεδρος των ΗΠΑ)

«Η ευτυχία δεν είναι κάτι έτοιμο. Είναι κάτι που προκύπτει από τις πράξεις σου». (Δαλάι Λάμα – πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ)

«Μπορούμε εύκολα να συγχωρήσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως». (Πλάτωνας).

Πόσοι να έχουν απομείνει πια; Το σίγουρο είναι ότι μετριούνται στα δάκτυλα… Ειδικότερα εκείνοι κι εκείνες που ήταν βρέφη ή γεννήθηκαν στη νέα τους πατρίδα αμέσως μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο λόγος για τους Μικρασιάτες που έφυγαν πια -οι περισσότεροι- από τη ζωή και ο λόγος ιδιαίτερα για τους σεβάσμιους γέροντες της γενέτειράς μου Νέας Ιωνίας. Προχθές (19/11) ξεπροβοδίσαμε πλήρη ημερών, στα 93 του χρόνια, έναν εμβληματικό Σμυρνιό, τον Μιχάλη Μωραΐτη, έναν υποδειγματικό νοικοκύρη, που έφυγε ειρηνικά, ανάμεσα στη γυναίκα του, σε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. «Πρέπει να είναι ο προτελευταίος», λέει ο μεγάλος του γιός και παλιός μου συμμαθητής Δημήτρης. «Ο τελευταίος εν ζωή απ’ όλους -ένα χρόνο μικρότερος- είναι ο Νίκος ο Μαλλιάς». Ο γνωστός, παλιός επαγγελματίας που, για πολλές δεκαετίες, είχε το παντοπωλείο του ανάμεσα στη Βαγγελίστρα και το πρώην Δημαρχείο. Μακάρι, ωστόσο, να ζουν κι άλλοι, αλλά ποιοι, πώς κι ως πότε; Ο χρόνος είναι σκληρός και αμείλικτος… Ακόμη και για τους βασανισμένους πρόσφυγες της αγαπημένης μας Μικρασίας. Στο καλό, καπετάν – Μιχάλη…. Κι αν βρεις «εκεί πάνω» τους δικούς μας, χτίστε στον Παράδεισο μια ελεύθερη Σμύρνη, απ’ την αρχή. Για να βρούμε κι εμείς, όταν έρθει η σειρά μας, μια νέα Πατρίδα…