Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 10-11-2018

Νουθέτησε, Θεούλη μου,

όσους καλοπερνάνε,

ενώ δηλώνουνε ταγοί

και τα παιδιά πεινάνε.

Μακαριότατε, Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμε, αναρωτιέμαι ειλικρινά και σας ρωτάω δημόσια: Όταν θα έρθει η ώρα να εκδημήσετε εις Κύριον, αν τύχει να συναντηθείτε στους Ουρανούς με τον Μακαριστό προκάτοχό σας Χριστόδουλο (που τόσο πολεμήσατε, όσο ζούσε) τί θα βρείτε να του πείτε για τη σημερινή διάλυση της Εκκλησίας, της οποίας ηγείστε -κατά τα …άλλα-, ως «πρώτος μεταξύ ίσων»;

Ξαναδιάβασε, ω Αρχιεπίσκοπε, το Κατά Ιωάννη, κεφάλαιο 10, που αναφέρει, μεταξύ άλλων: 11 «εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων. 12 ο μισθωτός δε και ουκ ων ποιμήν ου ουκ εισίν τα πρόβατα ίδια θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίησιν τα πρόβατα και φεύγει και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα 13 ο δε μισθωτός φεύγει ότι μισθωτός εστίν και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. (Αφιερωμένο και σε άλλους ιεράρχες που …αιδημόνως σιωπούν). (Η φωτό της σημερινής σελίδας από το gazzetta.gr)

Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. κ. Ιγνάτιε, με την ελπίδα ότι η εύλογη αντίδρασή σας σε όσα απεργάζονται σε βάρος της Εκκλησίας οι Ιερώνυμος, Τσίπρας και λοιποί δεν αφικνούνται από τις προσωπικές σας βλέψεις για την Αρχιεπισκοπή και μόνον, αναδημοσιεύω την κατάληξη της σχετικής δήλωσής σας: «Το αίσθημα ευθύνης και η αγωνία μας για το μέλλον της Εκκλησίας και του τόπου, δεν μας επιτρέπει να παραμείνουμε απαθείς ενώπιον των σοβαρών αυτών εξελίξεων και επικίνδυνων ανατροπών. Γι’ αυτό και συγκαλούμε έκτακτη Σύναξη του Ιερού Κλήρου της Μητροπόλεώς μας, προκειμένου να υπάρξει ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων και λήψη αποφάσεων, τις οποίες και θα καταθέσουμε στο Ανώτατο διοικητικό όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Ιεραρχία, την έκτακτη σύγκλιση της οποίας άμεσα ζητούμε και αναμένουμε».

Ανεξάρτητα από το πόσο δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι όσα -μεταθανάτια- προσάπτουν στο νεκρό Βορειοηπειρώτη ομογενή οι πολλοί και διάφοροι της από εδώ πλευράς, η αιματηρή, ακραία και ύποπτη αντίδραση της Αλβανικής αστυνομίας σε βάρος του δεν δικαιολογείται. Αλλά και το γεγονός ότι τον κρατούσαν άταφο και δεν παρέδιδαν τη σορό του στην οικογένειά του, επί τόσες μέρες, είναι ασυγχώρητο και δεν πρέπει να το «καταπιεί αμάσητο» η επίσημη Ελλάδα.

Όσο για τον Έντι Ράμα, αλλά και άλλους πρωθυπουργούς -στη σειρά- που ήρθαν και παρήλθαν τα ύστερα χρόνια, με μεγαλοστομίες, μεγαλοϊδεατισμούς και άλλα φαιδρά, το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς, νηφάλια, είναι ότι θυμίζουν «το …ποντίκι που βρυχάται». Και είναι γνωστό πια τίνων παιχνίδια παίζουν, ρίχνοντας άχρηστο λάδι στη φωτιά.

Στο διαδίκτυο, η Κατερίνα Μωραΐτη κοινοποιεί από ανάρτηση της εκπαιδευτικού Θωμαής Στεφανοπούλου, την οποία παραθέτω ασχολίαστη: «Ήξερε ότι θα τον σκοτώσουν αυτήν την Άγια ημέρα, μας λέει ο γαμπρός του. Έφτασε πολύ ψηλά στο βουνό, τα σύνορα για την Ελλάδα ήταν κοντά, θα μπορούσε να είχε διαφύγει. Δεν το έπραξε όμως. Ο ιατροδικαστής είπε ότι δεν είδε άλλη φορά τέτοιο πρόσωπο νεκρού. Ήρεμο, νηφάλιο, να χαμογελάει!! Τον παρακολουθούσαν εδώ και πέντε χρόνια. Επειδή νόμιζαν ότι ξεσήκωνε τους Βορειοηπειρώτες. Δεν τους ξεσήκωνε. Με όμορφο και ήρεμο τρόπο τους θύμιζε την καταγωγή τους. Βοηθούσε για να χτιστεί το σχολείο, έτρεχε σε ό,τι του ζητούσε η δασκάλα, με δικά του χρήματα αγόραζε ελληνικές σημαίες και μοίραζε στα παιδιά. Σε καιρούς βολέματος και μέσου, σε καιρούς που οι περισσότεροι κοιτούν να πέσουν στα μαλακά, κι ενώ δεν χρειαζόταν να το κάνει, αποφάσισε να υπηρετήσει στις Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις. Λόγω αυτού έχει την ταυτότητα του Έλληνα πολίτη. Ήθελε να χτιστεί μια εκκλησία στο χωριό και είχε αρχίσει να φτιάχνει μόνος του ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο. Όλα αυτά και άλλα, που ακόμα δεν γνωρίζουμε, συνθέτουν το προφίλ ενός ήρωα, ενός εθνομάρτυρα. Θυσιάστηκε για να μας θυμίζει την καταγωγή μας, το χρέος μας προς τις αλύτρωτες πατρίδες. Για να μας συνταράξει με αξίες υψηλές και ωραίες. Σε ευχαριστούμε Κωνσταντίνε. Θα σε μνημονεύουμε πάντα.»

Η αλήθεια πάντως είναι μία και πικρή…. Αυτή τη στιγμή και σ’ αυτούς τους καιρούς, δεν υπάρχει Βαλκανική χώρα ή κρατίδιο που να μην διεκδικεί απροκάλυπτα ν’ αρπάξει κάτι από την Ελλάδα. Το θέμα είναι πώς αντιδράει κάθε φορά η Ελλάδα;(Εκτός της συνήθους «σιωπής των αμνών».)

Φαίνεται λογικοφανής η διεθνής επίκαιρη είδηση, που γράφει ο Θεόφραστος Ανδρεόπουλος στο pronews και σύμφωνα με την οποία την προσεχή εβδομάδα Ρωσία και Κίνα (δύο από τα πέντε μόνιμα κράτη – μέλη με δικαίωμα βέτο) προχωρούν στην πραγματοποίηση έκτακτης συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία θα ζητήσουν την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, με βάση την οποία παραχωρούνται τα κληρονομικά δικαιώματα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Σε παρόμοια κίνηση θα προβεί και η …Τουρκία. Φυσικά αυτό δεν θα γίνει λόγω του ότι θέλουν να …προστατέψουν την ελληνική Ιστορία και την ελληνική εδαφική ακεραιότητα, αλλά για καθαρά δικά τους συμφέροντα. Η Ρωσία δεν θέλει την ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ενώ η Κίνα έχει καταλάβει ότι το μόνο που μπορεί να τη σώσει από μια μελλοντική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ είναι μια στέρεα συμμαχία με την Μόσχα. Άλλωστε η Κίνα λόγω …Πειραιά έχει καίρια συμφέροντα στην περιοχή και γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ δεν πρέπει να έχουν την παντοδυναμία, διότι είναι ζήτημα χρόνου να επιχειρήσουν να εκδιώξουν την κινεζική παρουσία από την Ελλάδα, μόλις εξαλείψουν την ρωσική επιρροή από τα Βαλκάνια. Έστω και έτσι όμως παρουσιάζεται ένα σοβαρό κώλυμα κατά της κατάπτυστης συμφωνίας και μια ευκαιρία για την ελληνική πλευρά να μην πραγματοποιηθεί έστω και από… γκέλα.

Για σκεφτείτε να τη γλιτώσει η Μακεδονία, μέσω και λόγω …Κίνας. Και κλααάμα ο Τσίπρας, η Μέρκελ, άλλοι Ευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι και οι καινούργιοι φίλοι τους, οι γυφτο-Σκοπινοί.

Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος απέδωσε την αδυναμία της Ελλάδας να εκδώσει ομόλογο στις αναταράξεις που προκαλεί στις αγορές η διελκυστίνδα μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών για τον ιταλικό προϋπολογισμό, γράφει η «Καθημερινή». Ωστόσο, με εξαίρεση την κυβέρνηση, κανένας άλλος δεν υιοθετεί αυτή την ερμηνεία για τον παρατεινόμενο αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές, ούτε παραβλέπει τα γκρίζα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από την Ελληνική Οικονομία και την καχυποψία με την οποία την αντιμετωπίζουν οι επενδυτές. Αχ, ευκλείδη, Ευκλείδη…. Το χάνουμε, λεβέντη, το παιχνίδι (με τα «νταούλια των αγορών» κτλ.), εν κατακλείδι…. Ευκλείδη.

Ότι παίζονται και παιχνιδάκια, από «γεράκια» του εξωτερικού, γύρω από την απροθυμία επενδύσεων, δανεισμού και άλλα παρεμφερή στη χώρα μας, ούτε λόγος… Αλλά και η Κυβέρνησή μας δεν ξέρει να κάνει τίποτε περισσότερο από το να …ξύνεται και να σχεδιάζει την ανακατάληψη της εξουσίας, οψέποτε κι αν γίνουν εκλογές.

Αντιγράφω από το Type Magazine αυτό που μαρτυρεί ο Θάνος Πασχάλης, Ειδικευόμενος Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας:

«Εφημερία. Απογευματάκι χτυπάει το τηλέφωνο. »Τον εφημερεύοντα νευροχειρουργό θέλω, στα ΤΕΠ της Παιδιατρικής για ένα παιδάκι που χτύπησε…». Ένα τέταρτο μετά, διεκπεραιώνοντας κάποια διαδικαστικά θέματα της κλινικής, κατεβαίνω να το δω. Μου είχε πει ήδη η συνάδελφος στο τηλέφωνο ότι το παιδί είναι «πίσω αναπτυξιακά» (έχουμε ξεπεράσει τους όρους καθυστερημένο και αυτιστικό το 2016), ότι δε μιλάει παρά μόνον δείχνει και δεν περπατάει. Μπαίνω στο εξεταστήριο της παιδιατρικής. Βλέπω έναν τέλειο ζούζουνο να με κοιτάει, τον ρωτάω πώς το λένε. Δεν μου απαντάει. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, η Ελευθερία, 13 χρονών. «Εσύ τι είσαι;» της λέω. «Αδελφή του.» «Και με ποιον είναι το παιδάκι;» «Με μένα», απαντάει. Ρωτάω το ιστορικό εν τάχει στη μικρή πριγκίπισσα και καταλαβαίνω ότι είναι μια μικρή κάκωση κεφαλής, χωρίς σημεία ενδοκράνιας υπέρτασης, με ένα χαμηλής ταχύτητας μηχανισμό κάκωσης. Λέω στο μικρό: «Είσαι καλά; Θες να μου πεις τίποτα;» «ΠΕΙΝΑΩ», λέει το «πίσω αναπτυξιακά» παιδί. Ρωτάω την αδερφή του τι θέλουν να φάνε, να το φροντίσουμε. Με κοιτάει στα μάτια κατακόκκινη από ντροπή και λέει: «τίποτα, ευχαριστούμε». Λίγα λεπτά μετά, μιλώντας με τη συνάδελφο, ανακαλύπτω ότι η Ελευθερία είναι κηδεμόνας των μικρών αδελφών της (δεν έμαθα ακριβή αριθμό), τα ταΐζει, τα προσέχει. Δεν έμαθα αν πάνε σχολείο. Και ράγισα…Αυτοί είμαστε, κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Όταν έρχεται ένα παιδί στα επείγοντα και ΠΕΙΝΑΕΙ και δεν έχει διάγνωση από τα γεννοφάσκια του, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Με ένα θολό οικογενειακό περιβάλλον, με ένα μηδενικό υπόβαθρο, που δε θέλω να αναφέρω εδώ, τα παιδιά αυτά παλεύαν για να ζήσουν. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΩΣΤΑ, ΑΝΤΩΝΗ, ΑΛΕΞΗ; ΠΟΥ;;; Αισθάνομαι σήμερα πιο άχρηστος από ποτέ. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. Μας σιχάθηκα…» (Έπρεπε να έχουμε σιχαθεί όλοι μας, εαυτούς και αλλήλους, γιατρέ μου.)

Κανένα ηλιοβασίλεμα δεν έχει νικήσει ποτέ την αυγή, όπως κανένα εμπόδιο δεν έχει νικήσει ποτέ την ελπίδα. (E. Μpota).

Μεγαλώνοντας, δεν διαλέγω. Ξεδιαλέγω…

Ας πούμε σ’ αγαπώ, πριν έρθει στη ζωή μας το μου λείπεις. (Τάσος Λειβαδίτης).

Επική ανάρτηση φίλου μου (φούρναρη) στο διαδίκτυο: Να καταργηθεί ο σταυρός και από τα ψηφοδέλτια. Να ψηφίζουμε κατευθείαν με …μούντζα.

Μειώθηκαν, λέει, οι εγκυμοσύνες στην Ελλάδα. Λογικό… Πώς να μείνει έγκυος η άλλη; Απ’ το πληκτρολόγιο;

Τελικά, όταν ξυπνήσαμε, ήμασταν δούλοι.