Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης 01-10-2018

Αυτοί που μας κορόιδευαν

μ’ ένα σωρό αρλούμπες,

στις κάλπες θα πληρώσουνε

τώρα τις …κωλοτούμπες.

Μας …τρικλοπόδιασε ύπουλα το Φθινόπωρο και μας μπουμπούνισε μια μεγαλόπρεπη θερμοκρασιακή «βουτιά», απρόσμενη τελείως, που μάλλον με χειμώνα μοιάζει, καταργώντας την ενδιάμεση εποχή, τελείως απότομα. Ακόμη και το μπόλικο νερό που συνεχίζει να ρίχνει, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, όσο κι αν η βροχή χαρακτηρίζεται πάντα καλόδεχτη, έφερε ξαφνικά προβλήματα και «πονοκεφάλους». Ας ευχηθούμε τουλάχιστον αυτή η αυστηρή προειδοποίηση του καιρού να μην έχει την ίδια «αυστηρή» συνέχεια, για το εξάμηνο που έχουμε μπροστά μας ως την άνοιξη και μόνο …θυμωμένο δεν το θέλουμε, αυτό το διάστημα. Ο φτωχός κοσμάκης είναι πολύς και -μετά από την πολύχρονη λιτότητα- δεν αντέχει άλλες οικονομικές αβαρίες και κουτσουκέλες. Όσο κι αν το παίζουν …κουφοί οι κυβερνώντες, ας καταλάβουν επιτέλους, ότι δεν αντέχουμε άλλο.

Μπορεί να μην ακούγεται ή να μη φαίνεται, μπορεί λίγα να ακούγονται κι ακόμη λιγότερα να διαρρέουν, αλλά να είστε βέβαιοι ότι πήρε ήδη την πρώτη …βράση της η προεκλογική σούπα, τόσο σε εθνικό, όσο και σε περιφερειακό – τοπικό επίπεδο. Και εξ όσων μπορώ να εκτιμήσω (με το στόμα μου ερμητικά κλειστό) τα νέα πρόσωπα, που θα τολμήσουν να δοκιμαστούν στην πολιτική κονίστρα, είναι εκείνα που θα φέρουν τις ιδιαίτερες «νοστιμιές».

Διαβάζω πως μικρότερο κατά 1,3 δισ. ευρώ θα ήταν το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, στο διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου, εάν το ΥΠΟΙΚ επέστρεφε αφενός τους φόρους στις επιχειρήσεις και στα φυσικά πρόσωπα, αφετέρου εάν «έπεφταν» περισσότερα χρήματα για επενδύσεις. Βρε, δώστε πίσω τα χρήματα που δικαιούται ο κοσμάκης και με τα δικά σας τερτίπια παρακρατήσατε, να κινηθεί η αγορά, να πάρει ανάσες η ιδιωτική πρωτοβουλία, γιατί μόνο αυτή μπορεί να σπρώξει τον «αραμπά» στον ανήφορο. Ξυπνήστε, έστω και στο «παρά πέντε», πριν …φύγετε.

Κάποτε ένας μεσήλικας κύριος, την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του, άκουσε θόρυβο. Κατάλαβε πως ήταν ληστής μέσα. Αμέσως είδε να έχει «κάνει φτερά» το ολοκαίνουργιο πανάκριβο στερεοφωνικό του. Βγήκε στο μπαλκόνι και αντίκρισε τον ληστή, έναν νεαρό – παρία της ζωής, να ακροβατεί στη μεσοτοιχία με το διπλανό διαμέρισμα και με το στερεοφωνικό στα χέρια του. Έκανε ησυχία για να μην τον τρομάξει και πέσει και σκοτωθεί. Ο νεαρός εισβολέας πράγματι σαν είδε τον ιδιοκτήτη έπεσε στο κενό ευτυχώς από μικρό ύψος. Έντρομος ο ιδιοκτήτης τηλεφώνησε αμέσως στις Πρώτες Βοήθειες κι έπειτα πήγε γρήγορα κάτω να δει σε τι κατάσταση βρισκόταν ο κλέφτης. Τον ρώτησε αν είναι καλά. Τον συνόδευσε στο νοσοκομείο με το νοσοκομειακό όχημα. Στους γιατρούς που τον ρώτησαν από που ήξερε τον νεαρό τραυματία, απάντησε «Είναι συγγενής μου». Όλη την ώρα κι αφού οι γιατροί ενημέρωσαν πως δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του, εκείνος του χάιδευε το κεφάλι. Τον ρωτούσε αν είναι μόνος στον κόσμο, αν έχει οικογένεια. Ο νεαρός αισθανόταν περίεργα και όμορφα, παρά το φόβο που πέρασε. Στο τέλος ο ιδιοκτήτης του είπε «πάρε αυτά, για μόλις βγεις από δω μέσα», του έδωσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό και έφυγε, έχοντας ήδη ξημερώσει. Πολλά χρόνια πέρασαν. Τον ιδιοκτήτη συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία, στην Παιανία, μουσικοί, τραγουδιστές και η ελίτ της κοινωνίας. Το όνομα του Μάνος Χατζιδάκις. Όταν όλοι έφυγαν και το κοιμητήριο ερήμωσε, ένας νέος άντρας πλησίασε τον φρεσκοσκαμμένο τάφο και έκλαψε με λυγμούς. Ήταν εκείνος ο ληστής, ο παρίας, ο κλέφτης, ο περιθωριακός, που δεν είχε ξεχάσει το φέρσιμο του Χατζιδάκι στη δυσκολότερη –ίσως– στιγμή της ταραγμένης ζωής του.

Η ιστορία με τον Μάνο Χατζιδάκι είναι αληθινή και έχει γίνει διήγημα από τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη. (από Antonis Boskoitis. Στο «Κουτί της Πανδώρας», σαν αποχαιρετισμός στον Zακ Κωστόπουλος.)

Οι γονείς του αδικοχαμένου Κομοτηναίου διαιτητή Νίκου Ντοσίδη βρήκαν το κουράγιο να ζητήσουν τη δωρεά των οργάνων του παιδιού τους. Σύμφωνα με το thrakisports.gr, οι οικείοι του άτυχου ρέφερι ενημέρωσαν τους γιατρούς του «Αγία Όλγα» για την πρόθεσή τους να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους, όποια τουλάχιστον από αυτά μπορούσαν να δοθούν, προσφέροντας δεύτερη ευκαιρία ζωής σε συνανθρώπους τους. Όπως ήταν φυσικό, η κίνηση της οικογένειας συγκίνησε τους γιατρούς του «Αγία Όλγα» που ζούσαν για 13 μέρες τη μάχη που έδινε ο Νίκος Ντοσίδης για να μείνει στη ζωή. Όμως τελικά αυτό δεν κατέστη δυνατόν, αφού ο Κομοτηναίος ρέφερι έφυγε λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας. Oι γιατροί του νοσοκομείου είχαν εξετάσει και τη λύση της μεταμόσχευσης ήπατος στον 21χρονο διαιτητή, μήπως και καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό μπόρεσε να πραγματοποιηθεί.

25 Σεπτεμβρίου 1849 πέθανε ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Νικηταράς, ο Τουρκοφάγος. Ο αήττητος και ακαταπόνητος αυτός οπλαρχηγός του Αγώνα μας, που πολέμησε κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της νέας Ελλάδας και το πέτυχε μαζί με χιλιάδες άλλους γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές. Υποστράτηγος και Γερουσιαστής. Μετά την Απελευθέρωση φυλακίστηκε και έπαθε τα πάνδεινα και τελικά, τυφλώθηκε από τις κακουχίες μιας ζωής. Η κόρη του τρελάθηκε βλέποντας την αχαριστία προς τον πατέρα της. Το κράτος που δημιουργήθηκε χάρη στους αγώνες και τις θυσίες του, του έδωσε άδεια να …ζητιανεύει στον Πειραιά, κάθε Παρασκευή, στην θέση όπου σήμερα ευρίσκεται ο ιερός ναός Ευαγγελιστρίας. Οι περαστικοί έριχναν πενταροδεκάρες στον ρακένδυτο και τυφλό ζητιάνο. Στο γέρικο τρεμάμενο χέρι που τους άπλωνε για βοήθεια, χωρίς να γνωρίζουν ότι το χέρι αυτό με το σπαθί και το γιαταγάνι μας έδωσε το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, μετά 400 χρόνια επαίσχυντης σκλαβιάς. Χωρίς να γνωρίζουν ότι χάρη του είχαν δουλειές, χρήματα και ταυτότητα ελεύθερου πολίτη. Άλλωστε και σήμερα έχουμε λησμονήσει, ότι αν έχουμε ελευθερία, κράτος, δημοκρατία, δημόσια αξιώματα, δουλειές, εκκλησιές, σχολειά, θέσεις, χωράφια, επιχειρήσεις, αν έχουμε -κοντολογίς- μια αξιοπρεπή ζωή, στους Αγωνιστές του 1821 τα χρωστούμε όλα. Ας τους αναπαύει ο Θεός ειρηνικά… Όσο για εμάς; ΚΑΛΗΜΕΡΑ… (Από ανάρτηση της διαδικτυακής μου φίλης, φιλολόγου Αρχοντίας Παπαδοπούλου.)

Πολύ κατατοπιστικό (αλλά και αποκαρδιωτικό ταυτόχρονα) το ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, για την έλλειψη διαθέσιμων προς ενοικίαση διαμερισμάτων στον Αλμυρό και της πλησίον της πόλης οικιστικής ζώνης. Πολλοί ενδιαφερόμενοι ενοικιαστές (π.χ. οικογένειες στρατιωτικών) ψάχνουν -εργωδώς πλην ματαίως- ενώ οι ιδιοκτήτες (σε αρκετές περιπτώσεις) προτιμούν να κρατούν τα διαμερίσματα κλειστά και ανοίκιαστα, ίσως γιατί δεν θέλουν να μπλέξουν με τους επαχθείς φόρους που θα συνεπάγεται η …αύξηση των εισοδημάτων τους. Έτσι πως έγινε η οικονομία μας, με τα μνημόνια, τις λιτότητες, αλλά και την υπερφορολόγηση, ούτε καν οι μικρές πόλεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν, ενώ αντίθετα «διώχνουν» κόσμο, οικογένειες, σε άλλους κοντινούς προορισμούς, με αποτέλεσμα να χάνει πελάτες – καταναλωτές η τοπική αγορά, αλλά και οι ίδιοι οι μέτοικοι να επιβαρύνονται με πρόσθετα έξοδα διαβίωσης.

Ας μην μας κάνει εντύπωση λοιπόν, ότι ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι, υπάρχουν μέρες και ώρες πολλές, που ο Αλμυρός, ακόμη και στο κέντρο του θυμίζει «νεκρή πόλη», στην οποία συχνά δεν κυκλοφορούν ούτε οι …γάτες. Έτσι γίνεται πάντα, όταν διάφορες αιτίες φρενάρουν την ανάπτυξη. Το ένα φέρνει τ’ άλλο.

Προς γνώση και συμμόρφωση: Αλλάζουν από την 1η Οκτωβρίου οι ώρες κοινής ησυχίας. Και όσοι τις παραβιάζουν απειλούνται με ποινές. Η αστυνομική διάταξη του 1996 προβλέπει ότι ως ώρες κοινής ησυχίας, για το μεσημέρι και το βράδυ, ορίζονται: –Κατά τη χειμερινή περίοδο από 15:30 έως 17:30 και από 22:00 έως 07:30. –Κατά τη θερινή περίοδο από 15:00 έως 17:30 και από 23:00 έως 07:00. Χειμερινή περίοδος, λογίζεται το χρονικό διάστημα, από την 1η Οκτωβρίου έως την 31 Μαρτίου και θερινή περίοδος, το διάστημα από την 1η Απριλίου έως την 30 Σεπτεμβρίου.

Ένας αφοσιωμένος Μουσουλμάνος Άραβας μπήκε σε ένα ταξί κάπου στην Αθήνα. Ζήτησε κοφτά από την ταξιτζή να απενεργοποιήσει το ραδιόφωνο, επειδή, όπως συνάγεται από τη θρησκευτική διδασκαλία του, δεν πρέπει να ακούει μουσική, επειδή την εποχή του προφήτη δεν υπήρχε μουσική και κυρίως Δυτική μουσική, που είναι η μουσική των άπιστων. Ο ταξιτζής σβήνει το ραδιόφωνο, σταματάει το ταξί και ανοίγει την πόρτα. Οπότε ο Μουσουλμάνος Άραβας τον ρώτησε, «Γιατί σταμάτησες, τι κάνεις;» Και ο οδηγός του απαντάει: «Αγαπητέ μου φίλε, στην εποχή του προφήτη όπως γνωρίζεις δεν υπήρχαν ταξί, γι’ αυτό κατέβα και περίμενε για καμήλα!»

«Και να, που ήρθε η μέρα, που δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε το θύμα από το θύτη, το καλό απ’ το κακό και το σωστό απ’ το λάθος», γράφει -πολύ σωστά- ο φίλος Γιάννης Παρασκευάς.

Άνοιξε πέτρα για να μπω…. Ήρθε ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό…

Και να σκεφτείς ότι «γλυκάθηκαν» μόλις με την είσπραξη της σύνταξης, οι ….παρείσακτοι (κατά Τσίπρα, Τσακαλώτο και λοιπούς εξυπνάκηδες της Κυβέρνησης, που αναμένουν τη «φυσική μας εξόντωση») συνταξιούχοι.