Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

έκδοση 25-8-2018

Εμείς να μη νοιαζόμαστε,

λες κι είναι η Γη των …άλλων.

Και διαρκώς να βάζουμε

«φωτιές» στο Περιβάλλον.

Είναι λογικό να μην μπορεί να κοπάσει ο θρήνος και ο θόρυβος για την εκατόμβη των νεκρών από τις φονικές πυρκαγιές του Ιουλίου στην Αττική και η μεγάλη κουβέντα που άνοιξε (ακόμη και εκτός Ελλάδος) για τις ευθύνες όσων διαχειρίστηκαν το κακό που ξέσπασε. Το παράδοξο της αποπομπής σειράς πολιτικών και υπηρεσιακών στελεχών, χωρίς αυτή να συνοδεύεται από την παραμικρή αναφορά σε λάθη, ευθύνες ή παραλείψεις, έρχεται να προστεθεί στην τουλάχιστον ιδιόμορφη διαχείριση από την κυβέρνηση συνολικά της τραγωδίας στο Μάτι. Το Μέγαρο Μαξίμου κινείται τις τελευταίες ημέρες με γνώμονα διορθωτικές κινήσεις, προκειμένου να απαλυνθεί η αλγεινή εντύπωση από τους αρχικούς χειρισμούς και την επιλογή της στρατηγικής –κατά τις πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία– ότι «όλα έγιναν σωστά». Στρατηγική, η οποία δεν αλλάζει στην ουσία της, καθώς δεν υπάρχει καταλογισμός ευθυνών. Απλώς επιχειρείται κατά κάποιον τρόπο η σιωπηρή υπόδειξη υπευθύνων διά της καρατομήσεως. Ε και; Έτσι θα κλείσουν οι πληγές και ο ανείπωτος πόνος για την τραγική απώλεια τόσων ανθρώπων; Ποιος ηλίθιος μπορεί να πιστέψει ότι όλα αυτά θα ξεχαστούν (τουλάχιστον απλά και εύκολα);

Δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις σχοινοτενείς περιγραφές της φρίκης και του ολέθρου στο Μάτι, πολλοί από τους τηλεοπτικούς μας σταθμούς και τις Ελληνικές εφημερίδες. Σε βαθμό υπερβολής… Και θυμήθηκα την αεροπορική τραγωδία στο Λόκερμπι της Σκωτίας, 27 χρόνια μετά, όταν εξερράγη επιβατικό αεροπλάνο στον αέρα (μάλλον από Λίβυους τρομοκράτες) και είχαμε 270 νεκρούς. Τότε λοιπόν, οι «Times», αντί άλλων φρικιαστικών περιγραφών για τα διαμελισμένα πτώματα, σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων, έγραψαν (απ’ όσα θυμάμαι από μνήμης): «Το Βρετανικό Δημόσιο εγγυήθηκε τη δια βίου δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, σε όλα τα μέλη των σωστικών συνεργείων». Δηλαδή, αντί άλλων φρικιαστικών περιγραφών, είπε στους αναγνώστες του -κομψά και διακριτικά- φανταστείτε τι είδαν τα ματάκια τους και πώς έζησαν τη φρίκη οι διασώστες».

«Τέσσερις δεκαετίες λιτότητας περιμένουν ακόμη την Ελλάδα. Αυτή είναι η επιτυχία για την οποία μιλά η Ευρώπη: Μια οικονομία που παρουσίασε τέτοια ύφεση, όπως μία χώρα που μόλις έχει βγει από πόλεμο», αναφέρει σε δημοσίευμα της η Washington Post και κάτι θα ξέρει παραπάνω από τα παραπειστικά πέπλα που απλώνουν οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές στην ενημέρωσή μας.

Η απελπισία της μεσαίας τάξης

Οι πολίτες που ανήκαν σε αυτό που κάποτε αποτελούσε τη μεσαία τάξη νιώθουν απελπισμένοι. Έχουν απέναντί τους ένα κράτος που τους βλέπει σαν… ζώο για άρμεγμα. Πληρώνουν εξοντωτικούς φόρους και εισφορές. Οι Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας τούς στοιχίζουν πανάκριβα. Την ίδια στιγμή, βλέπουν μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών τους να μην πληρώνει φόρους και εισφορές και ταυτόχρονα να απολαμβάνει διάφορες παροχές. Η αφόρητη πίεση θα ήταν κάπως διαχειρίσιμη εάν απολάμβαναν κάποιες σοβαρές υπηρεσίες από το κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με θυμό διαπιστώνουν ότι αυτό δεν συμβαίνει, ειδικά σήμερα. Όταν όμως βλέπουν ότι δήμοι, περιφέρεια και κράτος αδυνατούν να τους προστατεύσουν από μια αδικαιολόγητη τραγωδία σαν και αυτή στο Μάτι, βγαίνουν από τα ρούχα τους. Και έχουν κάθε δίκιο.

Ο πλανήτης Γη διατρέχει κίνδυνο να εισέλθει σε μια φάση συνθηκών «θερμοκηπίου», με τον μέσο όρο των θερμοκρασιών παγκοσμίως να είναι 4 ως 5 βαθμούς Κελσίου υψηλότερος, ακόμη κι αν οι στόχοι για τη μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλούν την υπερθέρμανση του πλανήτη οι οποίοι ορίστηκαν στη συμφωνία του Παρισιού επιτευχθούν, προειδοποίησαν επιστήμονες σε μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα. Η μελέτη δημοσιεύθηκε εν μέσω κυμάτων καύσωνα –η θερμοκρασία ανέβηκε πάνω από τους 40° Κελσίου φέτος σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης– ξηρασίας και δασικών πυρκαγιών, ανάμεσά τους αυτές του Ιουλίου στην Ελλάδα, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε 91 ανθρώπους.

Περίπου 200 χώρες συμφώνησαν στο Παρίσι να περιορίσουν την αύξηση της θερμοκρασίας «πολύ κάτω» από τους 2 βαθμούς Κελσίου πάνω από το επίπεδο της προβιομηχανικής εποχής—το όριο αυτό θεωρείται κρίσιμο για να αποφευχθεί μια δραματική κλιματική αλλαγή. Όμως δεν είναι σαφές εάν το κλίμα της γης μπορεί να παραμείνει σταθερό και ασφαλές 2 βαθμούς Κελσίου πάνω από τα επίπεδα της προβιομηχανικής εποχής, ή εάν αυτό το σενάριο θα πυροδοτήσει άλλες διεργασίες και τελικά την υπερθέρμανση του πλανήτη, ακόμη και σε περίπτωση που ο κόσμος φρενάρει ή σταματήσει τις εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, σύμφωνα με τη μελέτη. Σήμερα, ο παγκόσμιος μέσος όρος της θερμοκρασίας υπολογίζεται ότι ξεπερνά κατά 1 βαθμό Κελσίου το επίπεδο της προβιομηχανικής εποχής κι ανεβαίνει με ρυθμό 0,17° Κελσίου ανά δεκαετία.

Σε ιστορικό χαμηλό έναντι του δολαρίου κατρακύλησε η τουρκική λίρα την περασμένη Δευτέρα, ύστερα από τις ανακοινώσεις Τραμπ για αναθεώρηση της δασμολογικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας, κίνηση που μπορεί να επηρεάσει εξαγωγές τουρκικών προϊόντων ύψους περίπου 1,66 δισ. δολαρίων. Η τουρκική λίρα που από τις αρχές του χρόνου έχει χάσει περίπου το 27% της αξίας της, υποχώρησε επιπλέον 2% τη Δευτέρα φθάνοντας στο ιστορικό χαμηλό των 5.19 έναντι του δολαρίου.

Με συγκίνησε μια πρόσφατη ανάρτηση του φίλου και συμπατριώτη μου καθηγητή Θοδωρή Βουτσά, για το παζάρι των παιδικών του χρόνων στο Βόλο, που είμαι βέβαιος ότι ξυπνάει ανάλογες αναμνήσεις και σε πολλούς Αλμυριώτες, γι’ αυτό αναδημοσιεύω ένα τμήμα του:

«Τό παζάρι για τη γενιά μου υπήρξε κάτι περισσότερο από ένα πανηγύρι. Ήταν μια ετήσια τελετή ενηλικίωσης. Άρχιζε από τη στιγμή που μπορούσες να σταθείς στα πόδια σου οπότε σε έβαζαν θέλοντας ή μη στις κούνιες και τ’ αλογάκια του καρουζέλ για να σε φωτογραφίσουν οι δύο πανταχού παρόντες φωτογράφοι ο κοντός και ο ψηλός με την μηχανή kiev και την βέσπα. Κάθε χρόνο άλλαζες βαθμίδα δυσκολίας (πίστα θα λέγαμε σήμερα). Από το καρουζέλ στο τραινάκι, μετά στους ιπτάμενους δίσκους που πετούσαν πάνω-κάτω ενώ γυρνούσαν γύρω γύρω, μετά συνοδηγός στα συγκρουόμενα με οδηγό τον μπαμπά, ύστερα σόλο οδηγός στα συγκρουόμενα!!! και τελικά οδηγός σε μονοθέσιο καρτ βενζινοκίνητο, με γκάζι και φρένο, πραγματικό αυτοκίνητο! Στην σουρεαλιστική παιδική – εφηβική φαντασία όλος ο κόσμος ν’ομιζες πως είχε μαζευτεί και παρακολουθούσε με κομμένη ανάσα αυτή την εξέλιξή σου και τις ικανότητες στο τιμόνι, πάντα target group τα κορίτσια. Όσοι παρακολουθούσαν δήθεν αδιάφοροι απ’ έξω, ήταν τουλάχιστον ανιχνευτές ταλέντων από την φόρμουλα 1. Ακόμη χρόνο με τον με τον χρόνο άλλαζαν και τα παιχνίδια που ζητούσες. Από νεροπίστολα σε πιστόλια που έμοιαζαν αληθινά με καψούλες κι έκαναν πραγματικό μπάμ! Κάθε φορά ξεκινούσαμε οικογενειακώς από το σπίτι με την φράση που μου έκοβε τα πόδια: “τώρα μεγάλωσες δεν πιστεύω να θέλεις πιστολάκια και αυτοκινητάκια” κι αυτό που λάτρευα τότε ήταν μόνο τα πιστόλια και τ’ αυτοκίνητα. Τελικά διάλεγα κιάλια, μικροσκόπια, αλλά και βιβλία που τότε σιχαινόμουν σ’ αντίθεση με τα πιστόλια και τ’ αυτοκινητάκια. Τι να τα κάνει ένας άντρας τα βιβλία σκεφτόμουν! Ευτυχώς που υπήρχαν οι παππούδες που δεν χαλάγανε χατίρια κι έτσι το οπλοστάσιο μεγάλωνε. Χρόνο το χρόνο άλλαζε ο τρόπος μετακίνησης. Από μία ηλικία και μετά πήγαινες μόνος με το ποδήλατο, μεσημεριανές ώρες για να διαλέξεις με την ησυχία σου τα ονειρεμένα αυτοκινητάκια και τα πιστόλια με πραγματικές σφαίρες και για να ξοδέψεις όλο το χαρτζιλίκι στα συγκρουόμενα και στα καρτ. Το βράδυ μετά την παράσταση στον γύρο του θανάτου θεωρούσες πως η ζωή είναι φτιαγμένη γι’ αυτούς που δεν την λογαριάζουν. Που να διανοηθείς πως οι ακροβάτες δεν ήταν υπερήρωες αλλά φουκαράδες μεροκαματιάρηδες που γύριζαν από χωριό σε πόλη για ένα δύσκολο μεροκάματο. Στον γυρισμό το διπλό ποδήλατο γινόταν η μηχανή του ακροβάτη πλατεία δημαρχείου – Ν. Ιωνία χωρίς χέρια και τα σημάδια από τα πεσίματα υπάρχουν ακόμη.»

Σαν Σήμερα του Σωτήρος άρχιζε το παζάρι…

Το παζάρι για τη γενιά μου υπήρξε κάτι περισσότερο από ένα πανηγύρι. Ήταν μια ετήσια τελετή ενηλικίωσης. Άρχιζε από τη στιγμή που μπορούσες να σταθείς στα πόδια σου οπότε σε έβαζαν θέλοντας ή μη στις κούνιες και τ’ αλογάκια του καρουζέλ για να σε φωτογραφίσουν οι δύο πανταχού παρόντες φωτογράφοι ο κοντός και ο ψηλός με την μηχανή kiev και την βέσπα.

Κάθε χρόνο άλλαζες βαθμίδα δυσκολίας (πίστα θα λέγαμε σήμερα). Από το καρουζέλ στο τραινάκι, μετά στους ιπτάμενους δίσκους που πετούσαν πάνω-κάτω ενώ γυρνούσαν γύρω γύρω, μετά συνοδηγός στα συγκρουόμενα με οδηγό τον μπαμπά, ύστερα σόλο οδηγός στα συγκρουόμενα!!! και τελικά οδηγός σε μονοθέσιο καρτ βενζινοκίνητο, με γκάζι και φρένο, πραγματικό αυτοκίνητο!

Στην σουρεαλιστική παιδική – εφηβική φαντασία όλος ο κόσμος ν’ομιζες πως είχε μαζευτεί και παρακολουθούσε με κομμένη ανάσα αυτή την εξέλιξή σου και τις ικανότητες στο τιμόνι, πάντα target group τα κορίτσια. Όσοι παρακολουθούσαν δήθεν αδιάφοροι απ’ έξω, ήταν τουλάχιστον ανιχνευτές ταλέντων από την φόρμουλα 1.

Ακόμη χρόνο με τον με τον χρόνο άλλαζαν και τα παιχνίδια που ζητούσες. Από νεροπίστολα σε πιστόλια που έμοιαζαν αληθινά με καψούλες κι έκαναν πραγματικό μπάμ! Κάθε φορά ξεκινούσαμε οικογενειακώς από το σπίτι με την φράση που μου έκοβε τα πόδια: “τώρα μεγάλωσες δεν πιστεύω να θέλεις πιστολάκια και αυτοκινητάκια” κι αυτό που λάτρευα τότε ήταν μόνο τα πιστόλια και τ’ αυτοκίνητα.

Τελικά διάλεγα κιάλια, μικροσκόπια, αλλά και βιβλία που τότε σιχαινόμουν σ’ αντίθεση με τα πιστόλια και τ’ αυτοκινητάκια. Τι να τα κάνει ένας άντρας τα βιβλία σκεφτόμουν! Ευτυχώς που υπήρχαν οι παππούδες που δεν χαλάγανε χατίρια κι έτσι το οπλοστάσιο μεγάλωνε.

Χρόνο το χρόνο άλλαζε ο τρόπος μετακίνησης. Από μία ηλικία και μετά πήγαινες μόνος με το ποδήλατο, μεσημεριανές ώρες για να διαλέξεις με την ησυχία σου τα ονειρεμένα αυτοκινητάκια και τα πιστόλια με πραγματικές σφαίρες και για να ξοδέψεις όλο το χαρτζιλίκι στα συγκρουόμενα και στα καρτ.

Το βράδυ μετά την παράσταση στον γύρο του θανάτου θεωρούσες πως η ζωή είναι φτιαγμένη γι’ αυτούς που δεν την λογαριάζουν. Που να διανοηθείς πως οι ακροβάτες δεν ήταν υπερήρωες αλλά φουκαράδες μεροκαματιάρηδες που γύριζαν από χωριό σε πόλη για ένα δύσκολο μεροκάματο. Στον γυρισμό το διπλό ποδήλατο γινόταν η μηχανή του ακροβάτη πλατεία δημαρχείου – Ν. Ιωνία χωρίς χέρια και τα σημάδια από τα πεσίματα υπάρχουν ακόμη.

Η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει, είναι προτιμότερη από χίλιες αλήθειες. (Άντον Τσέχωφ 1860 – 1904).