Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

έκδοση 28-7-2018

Γιατί, Θεέ μου, επέτρεψες

να χάσουμε ανύποπτα μωρά;

Σε άνομους κι ανίκανους

να γίνουμε βορά;

Στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μια ακόμη εθνική τραγωδία. Αν δεν ήταν θρήνος και σπαραγμός, για τις ζωές αθώων που χάθηκαν, θα φάνταζε τραγική ειρωνεία, με πρώτους θύτες τους ανίκανους που -καιρό τώρα- μας έχουν φλομώσει στις μεγαλοστομίες. Χρόνια τώρα, διαχρονικά, οι κατά καιρούς «επί τόπου» εξαγγέλλουν …μπούρδες και η Αττική, όπως και πολλές άλλες περιοχές της Πατρίδας, παραμένουν σχεδόν ανοχύρωτες μπροστά στον πύρινο όλεθρο, ειδικότερα τα καλοκαίρια.

Ο Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης γράφει για τις πυρκαγιές και τα θύματα, συμπερασματικά στο άρθρο του στο Liberal: «Το κωμικοτραγικό είναι όταν ο Τόσκας μιλάει με επιχειρηματολογία Πολύδωρα και ο Τζανακόπουλος με επιχειρηματολογία Ρουσσόπουλου. Και όταν ο Τσίπρας παίρνει το ύφος του Καραμανλή, θέλοντας να υπονοήσει ύποπτο δάκτυλο πίσω από τις πυρκαγιές… Εκεί καταλαβαίνεις ότι τις φωτιές δεν τις βάζουν οι φυσικοί αυτουργοί εμπρηστές κάτοικοι και βαλτοί. Τις φωτιές τις βάζει το αιώνιο ελληνικό κράτος. Υπό οποιοδήποτε κόμμα. Με την ανοργανωσιά του, την αδιαφορία του και την ανοχή του. Προκειμένου να μη θίξει, αλλά και για να αυγατίσει τα πελατάκια του. Τα οποία, στο τέλος, τα καίει κιόλας! Μέσα στον εύφλεκτο παράδεισο που τους εγκαθιστά, με νομικά τερτίπια, ενώ στην πραγματικότητα τους έχει εγκαταστήσει σε μια εν δυνάμει κόλαση. Κι αυτό θα συνεχίζεται, δυστυχώς, για όσο ακόμα τα τελικά θύματα θα εξακολουθούν να ανέχονται και να επιλέγουν μια τριτοκοσμική νοοτροπία για κυβερνήτη τους.»

Δηλαδή, πιο συνοπτικά, όπως έγραψε και κάποιος χρήστης – φίλος μου στο διαδίκτυο (Βαγγέλης Ζεμπίλας): «Τάφοι ανοικτοί – Κράτος κλειστόν».

Σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», την επόμενη μέρα της τραγωδίας, επισημαίνει, ότι «είναι πρόωρη ασφαλώς κάθε προσπάθεια αποτίμησης των ζημιών και των απωλειών που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο πύρινος όλεθρος που έπληξε την Αττική. Πρόωρη και επιπόλαιη είναι επίσης η εξαγωγή συμπερασμάτων, για τα αίτια των ταυτόχρονων πυρκαγιών, πέρα από το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες ευνοούσαν το ξέσπασμά τους. Ωστόσο, μπορεί συχνά οι φυσικές καταστροφές να ξεσπούν απροειδοποίητα και να μην είναι ελέγξιμες, αλλά η πολιτεία οφείλει να λαμβάνει μέτρα, να εφαρμόζει νόμους που τις αποτρέπουν -κατά το δυνατόν- και να ενημερώνει εγκαίρως τους πολίτες, χωρίς να περιμένει τον πρωθυπουργό από τη …Βοσνία.»

Όχι… Δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος από τους κυβερνώντες να παραιτηθεί (εκτός αν δουν ότι τους συμφέρει κομματικά κάτι τέτοιο, όπως γράφω παρακάτω). Η οριακή πλειοψηφία επιβάλλει να κρατήσουν άθικτες τις καρέκλες τους, έστω κι αν …καούν από μια άλλη «πυρκαγιά».

Από παντού η αγανάκτηση κι ο πόνος, τα αμείλικτα «γιατί» ξεχειλίζουν… «Τόσα χρόνια, η ίδια ιστορία… Μας φορολογείτε ληστρικά. Μας παίρνετε τα σπίτια. Διώχνετε τα παιδιά μας από τη χώρα. Καίγονται συστηματικά τα δάση μας και χάνονται ανθρώπινες ζωές. Και εξακολουθείτε να υπάρχετε και να ζητάτε την ψήφο μας.»

Μήπως αυτό εξηγεί κάπως τη βασική αιτία του ολέθρου; Η έκβαση της κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς κρίνεται πάντα από την αρχική επέμβαση. Οι Γάλλοι πυροσβέστες λένε χαρακτηριστικά, ότι «το πρώτο λεπτό η πυρκαγιά σβήνεται με ένα ποτήρι νερό, το δεύτερο λεπτό με έναν κουβά νερό, το τρίτο λεπτό με μια δεξαμενή νερό, μετά κάνουμε ό,τι μπορούμε».

Καλύτερα να μη σχολιάσω το τριήμερο εθνικό πένθος που κήρυξε από το πρωί της περασμένης Τρίτης ο πρωθυπουργός. Αλλά μήπως αυτή η ανείπωτη τραγωδία θα μοιάζει σε λίγο με τα …«ελαφρά πηδηματάκια» που θα έψαχνε ο Τσίπρας, εάν έβλεπε να το συμφέρουν οι πρόωρες εκλογές; Φαντάζομαι την απάντηση των περισσοτέρων: «Είναι γλυκιά η εξουσία κι άλλο τόσο η …καρέκλα της ή οι εθνοπατέρες δεν θέλουν να χάσουν τα μπικικίνια που παντοειδώς εισπράττουν» κ.ο.κ. Για προσπαθήστε όμως να σκεφτείτε λίγο διεστραμμένα…

Η διαδικτυακή μου φίλη Chris Shila γράφει: «Διάβασα το άρθρο για τις μανούλες που βρέθηκαν καμένες, να κρατάνε σφιχτά το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους. Έβαλα τον εαυτό μου να κάνει ένα δυσάρεστο νοητικό ταξίδι στον τόπο της τραγωδίας. Με φαντάστηκα να παίζω χαρούμενη με το παιδάκι μου και ξαφνικά να βλέπω φωτιές να έρχονται κατά πάνω μου. Αυτόματα, παίρνω το παιδί στην αγκαλιά και στρίβω προς την άλλη κατεύθυνση. Τρόμος! Κι από ΄κει έρχονται φωτιές. Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά, …τρόμος, Παντού φωτιά. Βλέπω το τέλος να πλησιάζει. Δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει διαφυγή, δεν υπάρχει λύτρωση. Ο θάνατος θα έρθει. Τουλάχιστον ας με βρει αγκαλιά με ό,τι αγαπώ περισσότερο. Δεν με νοιάζει καθόλου για τη ζωή μου. Η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια, που μαζί μου θα χαθεί η ψυχή μου, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! Βοήθεια, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ ! Ας γλίτωνε το παιδί μου… Δεν άντεξα να φαντάζομαι άλλο τη σκηνή. Διαλύθηκα και μόνο στη σκέψη. Μετά έκλαψα, Έκλαψα πολύ. Αγκάλιασα ασυναίσθητα σφιχτά το παιδί μου -ίσως το κάνατε κι εσείς- και του ζήτησα να προσευχηθούμε για τα αθώα θύματα της ανοργανωσιάς του κράτους μας. Κάποια αγγελούδια ακόμη προστέθηκαν στα τόσα και τόσα αγγελούδια του ουρανού. Αιωνία η μνήμη τους.»

Και η Παναγιώτα Μπολτέτσου: Ξέρω πως λυπάσαι και οργίζεσαι, όπως κι εγώ. Φοβάσαι πως εμείς μαζί με τους άλλους θα αφήσουμε αυτήν την πατρίδα να ξεκληριστεί. Μαζί με τις ομορφιές της, και οι άνθρωποι, το βιός, και ό,τι ακόμα έχει απομείνει όρθιο. Σε παρακαλώ, άκου κάτι και δώσε βάρος!: Μην υποτιμάς την προσευχή! Αν κάτι ακόμα μας κρατάει, αν κάτι ακόμα μας αφήνει να κρεμόμαστε από την άκρη της κλωστής, μιας κλωστής που δεν λέει να σπάσει, είναι μόνο η προσευχή εκείνων που έχουν ψυχή και καρδιά! Κάνε κι εσύ προσευχή από καρδιάς! Για την Ελλάδα, τους πονεμένους της ανθρώπους, για εκείνους που την κυβερνούν και την σκοτώνουν. Κυρίως γι’ αυτούς!

Οι απτόητοι των φωτογραφιών στο «φατσοβιβλίο»… Η σαγιονάρα, τα μπουρνούζια, τα ζωγραφισμένα ποδάρια, οι ρακέτες και γενικότερα οι σεξο…μπόμπες των διακοπών. Αμ, και τα εθιμικά «ντιμπιντάι» στα πανηγύρια, πού τα βάζεις; Δεν καταλαβαίνουν ούτε από πένθος ούτε από συμφορά. Προέχει ο μικρόκοσμος του καθενός μας και της καθεμιάς, που επιδιώκει να προβληθεί στα κοινωνικά ηλεκτρονικά δίκτυα και να κάνει την (αδιάφορη στους πολλούς) ατομική φιγούρα. Ντροπή και πάλι ντροπή…

Αξιέπαινη η πρωτοβουλία των Συλλόγων του Δήμου Αλμυρού, του Δήμου και πολλών τοπικών φορέων να συνδράμουν τους πληγέντες της Αττικής, συγκεντρώνοντας χρήσιμα είδη, φάρμακα, τρόφιμα κτλ. Ας μην ξεχάσουμε και την εθελοντική αιμοδοσία, που καλοκαιριάτικα θα αποβεί πολύτιμη και πρέπει να ενισχυθεί για τις έκτακτες ανάγκες που ήδη προέκυψαν.

Η στήλη, σεβόμενη το πένθος που βαρύ μας σκεπάζει όλους, δεν θα γράψει τίποτε πέραν των όσων σημαδεύουν τον απόηχο της τραγωδίας. Άλλωστε, δεν υπάρχει καν διάθεση του γράφοντα για κάτι άλλο. Όσο κι αν επαγγελματικά έχει εξοικειωθεί (ολόκληρες δεκαετίες πια) από το να αναλύει και να σχολιάζει τις κακές ειδήσεις, η ανθρώπινη αντοχή του δοκιμάζεται και ηττάται. Η επαγγελματική του υποχρέωση, να υπηρετεί πάντα την επικαιρότητα, λυγίζει. Γι’ αυτό και σε κάποια σχόλια σήμερα δίνω το λόγο στους αναγνώστες.

Ο Θεός να αναπαύσει όσους χάθηκαν και να βοηθήσει να κλείσουν όλες οι πληγές που άφησε πίσω της η πύρινη λαίλαπα.

Άλλο κακό να μη μας βρει…