“Στη νεκρική του κλίνη βίωσα την ευτυχία” του Κώστα Γκουντάρα

Τέκνα προσφιλή και πιστὰ της Εκκλησίας: «δεῦτε ἴδωµεν πάντες θαῦµα ὑπὲρ νοῦν· ὁ χθὲς συµψάλλων ἡµῖν, νῦν κεῖται νεκρός! Πῶς ὁ τὸ µύρον τῆς Ἱερωσύνης κεχρισµένος δύσπνοον κεῖται ὀσφράδιον; Πῶς τὸ τὰ Μυστήρια τοῦ Θεοῦ διακηρῦττον στόµα ἤργησεν, πῶς ἡ γλῶσσα πέπαυται καὶ τὰ χείλη κεκώλυνται…»

Ναι, είναι αλήθεια! Εσίγησε η ηρεμότατη μορφή, ο θεηγόρος (αυτός που εμπνέεται από το Θεό) υφηγητής των µεγαλείων τοῦ Θεοῦ, ο επί τεσσαρακονταπενταετίαν πιστά υπηρετήσας το φρικτὸ Θυσιαστήριο, µετετέθη ήδη στο αιώνιο και Επουράνιο.

Ο Μεταστάς, Λευίτης από τους Κοκκωτούς, συμπλήρωσε ζωή ογδόντα τεσσάρων ετών, εκ των οποίων τα περισσότερα αφιέρωσε στην Εκκλησία του Χριστοῦ, κοσµήσας για πολλές δεκαετίες το πρώτο Αναλόγιο της ενορίας Αγίου Δημητρίου, αν και εξ απαλών ονύχων διακόνησε και έψαλλε στην άνω Μονής Ξενιάς. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1971, εντολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου του Α΄, υπό του Επισκόπου αυτού Ηλία Τσακογιάννη, του Μητροπολίτου Δηµητριάδος και Αλμυρού. Υπηρέτησε στους Ιερούς Ναούς Αγίας Παρασκευής Κοκκωτών, Αγίου Νικολάου Αλμυρού και εν τέλει στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αλμυρού για 35 χρόνια.

Υπήρξε στοργικός σύζυγος της άξιας και θυσιαστικώς σταθείσης πλησίον αυτού Αικατερίνης Πρεσβυτέρας, το γένος Ματζώρα, εξ Αλμυρού, µετά της οποίας ένωσε αρµονικά τον αγέρα της Όθρυος, της καταγωγής και γεννήσεώς του, µετά των ζεφύρων τοῦ κόλπου του Αλμυρού, εξ ων εγεννήθησαν δύο θυγατέρες και ένας γιός, και εκ των γάµων αυτών τέσσερις εγγοναὶ και τέσσερις εγγονοί, ο ένας µάλιστα διασῴζων και το όνοµά του.

Αγαπηµένος  Πατέρας και προστάτης και στοργικότατος παππούς, συγγενὴς και αδελφός, δεν όκνησε να διατηρεί ολάνοικτον την καρδία του και διά τα πολυπληθή και πιστά πνευµατικά του τέκνα και μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Πατὴρ Κων/νος Σύρος υπήρξεν άνθρωπος ολοκληρωµένος, ήπιος χαρακτήρας, υποµονετικός, αυτοθυσιαστικός, υποδειγµατικὸς φίλος και συνεργάτης, συγχωρητικὸς και άκακος, άδολος, αγνός, συγκαταβατικός και ταπεινόφρων. Τα πολλά και σπάνια προσόντα και τάλαντά του δεν κράτησε ζηλοτύπως για τον εαυτόν του. Εδίδασκε με τον τρόπον του µέχρις εσχάτου γήρατος.

Ο πατὴρ Κων/νος Σύρος, αν και υπήρξε σκληρός µαχητής της ζωής, διατηρούσε πνεύµα χαρίεν, διάθεση δροσερή και παιγνιώδη, εκδηλώσεις παιδικής αθωότητας, µε τις οποίες εποίκιλε την καθηµερινότητα όσων είχαν την αγαθή τύχη να συνεργάζονται µαζί του και να τον συναναστρέφονται, ενώ, αντιθέτως, τον διέκρινε πνεύµα σοβαρότητας και κατανύξεως κατά την εκτέλεση των λατρευτικών του καθηκόντων.

Καλός και έμπιστος σύμβουλος, επιεικής πνευµατικὸς πατέρας, άνθρωπος χάριτος και κατανοήσεως.

Γνώριζε να συµβουλεύει χωρίς να θίγει τον εγωισµό του δεχόµενου και, κυριότατα, γνώριζε να ακούει, να δέχεται, να εκτιμά και να επηρεάζεται προς το αγαθὸ και την καλυτέρευση.

Την µοναδική αυτὴ συνδυαστικότητα του αγαθού χαρακτήρα του εκτιμούσαν πολλοί άνθρωποι, ώστε να τον τιµούν µε την αγάπη, φιλία, εµπιστοσύνη, αποδοχή και δεκτικότητά των. Όπου βρέθηκε και συνεργάσθηκε κέρδισε την εκτίµηση, την αγαθή ανάµνηση και φιλία όλων. Πάντοτε αφιλοχρήµατος, αφιλόπρωτος, ανώτερος, χαριστικός, δηµιουργικός, πρακτικὸς και αποτελεσµατικός. Δίδασκε και δια της σιωπής και υποχωρητικότητάς του και δια της ταπεινοφροσύνης και διαλλακτικότητας του.

Στάθηκε  αδελφός αληθινός,  όχι  δεσπότης. Συμπαραστάτης  και   Κυρηναίος  πραγματικός.  Ανυπόκριτος, απλός  και  αληθινός. Κάτι που λείπει  σήμερα  από την κοινωνία, από τον κόσμο, από τις  ανθρώπινες  σχέσεις. Σαράντα  πέντε χρόνια  απών  από  την  ζωή. Σαράντα πέντε χρόνια  παρών στην  αληθινή  ζωή.

Ο Συμπονετικός  λόγος και παρηγοριά ενός κληρικού τόσων  ετών γίνονται βίωμα  για  τον  ίδιο. Ο Λόγος  γίνεται  πράξη και ο Γολγοθάς μάθημα  ζωής.

Με το βίο και την πολιτεία του κόσμησε τη ζωή όσων είχαμε την τύχη να διασταυρωθούμε μαζί του, είτε ως ποίμνιο, είτε ως συμπολίτες, Κανενός ανθρώπου η ζωή δεν χωράει σε ένα σημείωμα, πόσο μάλλον ενός ξεχωριστού ανθρώπου. Νιώθω όμως την ανάγκη να καταθέσω εδώ μόνο τα λίγα λόγια που είπα σε γνωστούς και φίλους μου για τον Πατέρα Κων/νο (ή παπα-Κώστα), οι οποίοι διασταυρώθηκαν με την προσωπικότητά του συναντώντας τη ζωή και το έργο του απλού ανθρώπου που αγωνίζεται να τιθασεύσει τις αντιξοότητες της ζωής, του ατόμου που κατόρθωσε με μεγάλη προσπάθεια και θυσίες να υλοποιήσει την εσωτερική του κλήση και να τεθεί στην υπηρεσία του συνανθρώπου γενόμενος ιερέας, του ολιγογράμματου αρχικά ο οποίος κατορθώνει με την επιμονή του να γίνει ένας νέος ενεργός και τίμιος Ιερέας.

Με τιµηµένα γεράµατα ολοκλήρωσε την ζωή του και παίρνει τη θέση του στη σειρά των Πατέρων του, που αγωνίσθηκαν για την Εκκλησία. Και για να διατυπώσω έναν σύντοµο επιτάφιο, λαµπρότερη η τιµὴ της εξόδου του από την ζωή  παρά ότι ήταν η είσοδός του σ᾿ αυτήν.

Αγαπηµένε, τίµιε, σεµνέ σεβάσµιε Πρεσβύτη είναι πτωχά τα λόγια µου δια να τιµήσω, όπως σου αξίζει, την ζωή, την προσφορὰ και δραστηριότητά σου, συγχώρησέ µας δι᾿ ό,τι σε επικράναμε και ευχήσου δια την παρηγορία των οικείων σου, ώστε µε γλυκύτητα να φέρουν την απώλειά σου, ευλόγησε την µακαρία πρεσβυτέρα σου, που σου στάθηκε ως λαµπάδα αναµµένη, τα παιδιὰ και εγγόνια σου, τα πνευµατικά σου παιδιά, που πολύ σε αγάπησαν, και όλους όσοι µέχρι βαθυτάτου σου γήρατος σε εχαίροντο και σε καµάρωναν στις λατρευτικές σου εκφράσεις.

Ευχόμεθα να τύχεις όπως σταθερώς ελπίζοµε, του στεφάνου της δικαιοσύνης, της µερίδος των σῳζοµένων, της δόξας των εκλεκτών του Κυρίου και Άγγελοι καλλικέλαδοι και µελῳδίες  ουράνιες να συνοδεύουν την ανάβασή σου και τον δοξασµόν.

Αιωνία και αγήρως η µνήµη!