Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

έκδοση 5-5-2018

Αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι

γεμίζουνε τη χώρα.

Κι εμείς -πάντα …ξεσκέπαστοι-

δεν βλέπουμε την μπόρα.

Ήταν κάτι σαν μια μονοήμερη μικρή Λαμπρή… Στην Πρωτομαγιά αναφέρομαι, που ο καλός καιρός και οι υψηλές θερμοκρασίες έβγαλαν τον περισσότερο κόσμο από τα σπίτια του και γιορτάστηκε με μικρές εκδρομές, παραθαλάσσιες εξορμήσεις, το πρώτο κολύμπι για τους ασυγκράτητους και τα μικρότερα παιδιά κ.ο.κ. Κι αν κρίνω από την αυξημένη κίνηση της παραμονής στα κρεοπωλεία, πολλοί ήταν εκείνοι που έψησαν οβελίες ή άλλα προϊόντα κρέατος και το «τσίκνισαν» αρκούντως… Και του χρόνου να είμαστε γεροί και να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τέτοιες «ανάσες».

Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει από το πώς γιορτάσαμε την Πρωτομαγιά είναι το πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από το πραγματικό νόημα του εορτασμού (π.χ. δεν είναι αργία – είναι απεργία) και τη συνδικαλιστική – φιλεργατική διάστασή του. Πολλά χρόνια τώρα, αφού έβαλαν το χεράκι τους και οι πάσης φύσεως κομματικοί συνδικαλιστές -ειδικότερα οι εκάστοτε φιλοκυβερνητικοί- η «απεργία» παραμένει κενό γράμμα, πέραν κάποιων ρομαντικών της Αριστεράς, που κι αυτοί, μετά τις ολιγάριθμες πορείες και τις τυπικές καταθέσεις στεφάνων, σπεύδουν να …εκδράμουν και να ψήσουν τα μεζεδάκια τους.

Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν είδα φέτος, ούτε μηνύματα για την εργατική Πρωτομαγιά -πλην μιας εξαίρεσης- από την πολιτική ηγεσία του τόπου…. Και πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, άραγε, όταν οικονομική κρίση και μνημόνια έχουν κουρελιάσει εργασιακά δικαιώματα. μισθούς και συντάξεις και γενικότερα τα εργασιακά στάτους που ξέραμε για όλους τους εργαζόμενους;

Βγήκαν ήδη τα …ζάρια και οι παραπολιτικές …καφετζούδες, με αποκλειστική έγνοια και προβλέψεις – εικοτολογίες, για το εάν και πότε θα γίνουν (πρόωρες ή όχι) εθνικές εκλογές. Το προσεχές φθινόπωρο, μαζί με τις ευρωεκλογές; Προς το τέλος του 2019, μαζί με τις δημοτικές εκλογές; Το χρονικό όριο στον ορίζοντα είναι το 18μηνο περίπου από σήμερα πάντως, δηλαδή έως το τέλος του 2019.

Ακούγονται και γράφονται διάφορα και κάθε μέτρο που εξαγγέλλεται (αλήθεια ή ψέματα) υπέρ του χειμαζόμενου λαού, φουντώνει τη σχετική παραφιλολογία για έξτρα οικονομικές παροχές, ειδικότερα στους φτωχότερους. Οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν προκαταβολικά στις προπαγάνδες τους, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι εννοούν να τα βάφουν όλα …μαύρα. Δεν θα γράψω κάποια …πρωτοτυπία, αν ισχυριστώ ότι ραγδαία πλέον η πόλωση θα χτυπήσει «κόκκινο», καθώς το αφήγημα για καθαρή έξοδο στις αγορές (εκτός μνημονίων) είναι μόνο …λεκτική σαπουνόφουσκα, αφού η μέγγενη των δανειστών δεν θα πάψει να υφίσταται και ίσως και να σφίγγει, σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις και εκτός μνημονίων.

Όσο για το Σκοπιανό και τα Ελληνοτουρκικά -δεδομένης και της προεκλογικής περιόδου στην Τουρκία- μάλλον σέρνονται για εσωτερική κατανάλωση στις ενδιαφερόμενες χώρες (και στη δική μας), παρά κάτι περισσότερο ή πιο …επικίνδυνο.

Τι είδους βρώμικο παιχνίδι ετοιμάζουν (αν είναι έτσι επιβεβαιωμένα) με τις ιθαγένειες και τους πρόσφυγες; Σε ποιους, πώς και πόσους θα δώσουν δικαίωμα ψήφου και γιατί; Γιατί αυξήθηκαν πάλι οι προσφυγικές ροές στη χώρα; Γιατί κάτι δείχνει πώς οι αφίξεις είναι αφύσικα πολύ περισσότερες από εκείνες που συνδυάζονται με το καλοκαίρι και τον καλό καιρό;

Με το ..νηφάλιο τίτλο «Ώρα κανονικής κυβέρνησης», σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή» τονίζει, ότι «έχει πράγματι έλθει η ώρα να γίνουμε μια κανονική χώρα. Δεν φτάνει όμως μόνο το τυπικό τέλος των μνημονίων για να συμβεί αυτό. Ο ρόλος της σημερινής κυβέρνησης εξανεμίζεται όσο περνάει ο καιρός. Όσοι την ψήφισαν από θυμό συνειδητοποιούν το λάθος τους. Όσοι τη στήριξαν γιατί μπορούσε να περάσει επώδυνες αποφάσεις χωρίς μεγάλη αναταραχή βλέπουν πως έχει φτάσει στα όριά της. Η κανονικότητα απαιτεί μια… κανονική κυβέρνηση, που πιστεύει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα απογειώσουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και θα βάλουν τέλος στον μεταμοντέρνο φαύλο παλαιοκομματισμό που βιώνουμε. Όσο πιο γρήγορα την αποκτήσει, τόσο το καλύτερο.»

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν από όλο το πολιτικό φάσμα της Βουλής υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να αφήσουν τη βουλευτική καρέκλα τους και τις παχυλές αργομισθίες τους, για να εκτεθούν στη βάσανο της επανεκλογής τους. Και στοιχηματίζω, ότι για τους περισσότερους φαντάζει ανέφικτο το όνειρο της ανακατάληψης (εκλογής) εκ νέου μιας βουλευτικής έδρας. Άρα…

Για σημαντική αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από την Τουρκία προς την Ελλάδα, κάνει λόγο και ο πρόεδρος της Frontex, Φαμπρίς Λετζερί. Σε δηλώσεις του στη Bild, ο Γάλλος επικεφαλής της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής επισημαίνει ότι τις τελευταίες τέσσερις με πέντε εβδομάδες έχει αυξηθεί κατά 17% ο αριθμός των νεο-αφιχθέντων από την Τουρκία προσφύγων και μεταναστών στα ελληνικά νησιά. Ο λόγος, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η σημαντική αύξηση του αριθμού των προσφύγων και μεταναστών από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία που καταφθάνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην Τουρκία. Και η μεν Τουρκία ανοιγοκλείνει τις πύλες εξόδου σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντά της (όσο είναι ορατά τουλάχιστον και διαπιστωμένα), ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει μάλλον χαλαρά το αυξητικό αυτό φαινόμενο.

Έχει νομίζω απόλυτο δίκιο ο διευθυντής της «καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς όταν σε άρθρο του με τίτλο «Οξύμωρο» μεταξύ άλλων τονίζει, ότι «τ​α εξοπλιστικά σχέδια της Αθήνας έχουν προκαλέσει αναστάτωση και γκρίνια σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πέραν της παραδοσιακής γαλλογερμανικής «άμιλλας» στον τομέα αυτό, ασκείται κριτική γιατί η Ελλάδα ξοδεύει χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων σε ένα εξοπλιστικό σπριντ. Ας δούμε την υποκρισία που κρύβει αυτή η κριτική. Την εποχή που οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονταν με χαμηλό επιτόκιο, λόγω ευρώ, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λειτουργούσαν κυριολεκτικά σαν θεσμικοί πλασιέ. Με κάθε ευκαιρία πίεζαν ή παρότρυναν την Ελλάδα να αγοράσει τα προϊόντα τους. Προφανώς, τότε αδιαφορούσαν για το συσσωρευόμενο χρέος. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη, που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η μεγάλη πλειονότητα των σημαντικών υποθέσεων διαφθοράς στον τομέα των εξοπλισμών –και σε άλλους τομείς– αφορά ευρωπαϊκές εταιρείες. Και επειδή η διαφθορά είναι σαν το ταγκό, προφανώς χρειάζεται δύο για να ευδοκιμήσει. Ολα αυτά τα χρόνια που αναπαράγεται το στερεότυπο της διεφθαρμένης Ελλάδας, δεν έχουμε δει κάποια σοβαρή αυτοκριτική για τις μεθόδους και τα ήθη ευρωπαϊκών κολοσσών. Σήμερα η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα πρώτης γραμμής απέναντι σε πολλές απειλές, μερικές εκ των οποίων αφορούν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τρομοκρατία, προσφυγική – μεταναστευτική κρίση είναι οι βασικές. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζει και μία έξαρση της παραδοσιακής απειλής εξ Aνατολών. Η Ευρώπη πρέπει να ενδιαφέρεται για μια ισχυρή Ελλάδα, ικανή να τα βγάλει πέρα με όλες αυτές τις προκλήσεις. Στοιχειώδεις γεωπολιτικοί υπολογισμοί οδηγούν στο συμπέρασμα πως μία ασταθής, αδύναμη ή και ταπεινωμένη Ελλάδα θα ήταν επιβλαβής για τα δυτικά συμφέροντα.» Σύμφωνοι, κύριε Παπαχελά, αλλά πριν από τις συμμαχίες και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των «φίλων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών η λέξη) κυριαρχεί το βραχυπρόθεσμο κέρδος. Σ’ αυτό, τα «γεράκια» δεν είχαν και ανέκαθεν δεν υπολόγιζαν φιλίες, συμμαχίες και λογική.

Η Σμύρνη κάηκε από τους Τούρκους, γράφει η πατριώτισσά μου και διαδικτυακή μου φίλη Αρχοντία Παπαδοπούλου, από την Αθήνα. Είναι δεδομένο, ιστορικά αποδεδειγμένο από ξένους, ακόμη και από Τούρκους. «Άρα δεν επιθυμώ να προσθέσω κάτι επάνω σε αυτό. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και ό,τι τον εξυπηρετεί. Το θέμα είναι ότι η Ελληνική Πολιτεία, αν και η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνη Απόφασή της (Οκτώβριος 1998 – Π.Δ. 2001) αναγνώρισε την Γενοκτονία μας, ουδέποτε προέβη στις απαραίτητες νομικές και διπλωματικές ενέργειες, ώστε να απαιτήσει την Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας μας, βάσει των Κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και του ΟΗΕ. «Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους», κατά την σοφή παροιμία μας και όχι ο στρουθοκαμηλισμός, τα πανηγύρια και ο ενταφιασμός της Μνήμης. Αυτά μας εμπλέκουν σε άσχημες καταστάσεις. Δεν ζητούμε την αναγνώριση ούτε για να εκδικηθούμε ούτε για να μνησικακούμε, αλλά για να αποδοθεί Δικαιοσύνη και να ζούμε με ασφάλεια και ειρήνη, επιτέλους.»

Ακόμη με πονάει και η …δική μου πλάτη, όποτε σκέφτομαι την Καταστροφή της Σμύρνης, τη δίχρονη αιχμαλωσία του 18χρονου -τότε- παππού μου Γιώργου Τσιντσίνη, που πέθανε, 50 χρόνια μετά, έχοντας ακόνη τους ίδιους πόνους στην πλάτη, από το πολύ ξύλο που του έδωσαν οι δεσμώτες του Τσέτες, με τους υποκόπανους των όπλων τους. Και ευτυχώς ήταν ένας αληθινός γίγαντας, που τελικά άντεξε τους βασανισμούς και τις κακουχίες.

Τώρα που απονεμήθηκε ο τίτλος της υποναυάρχου στη Μπουμπουλίνα, ήρθε νομίζω η ώρα να εφαρμοστεί ο νόμος Παρασκευόπουλου και να αποφυλακιστεί επιτέλους και ο …Θεόδωρος Κολοκοτρώνης από το Παλαμήδι… Επίσης, επειδή όσο ζούσε είχε πολλούς φίλους κα θαυμαστές, καιρός είναι να προαχθεί και η κινηματογραφική… «υπολοχαγός Νατάσσα».

«Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και με ποιον τρόπο είναι μικρός. Ο ανθρωπάκος δεν γνωρίζει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει».

Επίκαιρο και συμβολικό δημώδες:

Nα ‘μουν το Μάη γάιδαρος,

τον Αύγουστο κριάρι,

όλο το χρόνο κόκορας,

και γάτος τον Γενάρη.