Ένας δικός μας Άγιος: ο Άγιος Νικόλαος στο Μπακλαλί

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

έκδοση 5-5-2018

Μέσα στην αναζωογονητική πνοή της άνοιξης και την αναστάσιμη χαρά, ξεπροβάλει ως φάρος φωτεινός η εορτή και πανήγυρις του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Νικολάου του Νέου του εν Βουνένοις και θαυματουργού. Μία εορτή, η οποία προβάλει ένα νέο άνθρωπο, μία αδαμάντινη προσωπικότητα, ένα βλαστάρι και ένα καρπό του αγιασμένου δέντρου της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό, με το αξίωμα του Δούκα, γυμνάζοντας τους στρατιώτες του, στο να είναι γενναίοι και ατρόμητοι πολεμιστές, κυρίως όμως τους νουθετούσε και τους δίδασκε να πιστεύουν στον Θεό, να προσεύχονται, να μην αδικούν ποτέ κανέναν και να ζητούν από τον Χριστό να τους δίνει δύναμη για να πολεμούν τους εχθρούς. Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επαναφέρει την ειρήνη και την ευστάθεια.

Στην επιχείρηση αυτή είδε να χύνεται άδικα ανθρώπινο αίμα και να χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κι εκείνος χάσει την ζωή του μα κυρίως την ψυχή του, συνοδευόμενος από δώδεκα στρατιώτες του, αποσύρθηκαν στα Βούνενα της Θεσσαλίας όπου κατοικούσαν αρκετοί ασκητές κοντά στους οποίους έζησαν ασκητικά με νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή. Όταν οι Άβαροι κατέφθασαν στην Θεσσαλία σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή στο βάρβαρο πέρασμα τους, συνέλαβαν τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του, τους οποίους κατέσφαξαν.

Τον Νικόλαο προσπάθησαν με υποσχέσεις και κολακείες να τον πείσουν να αρνηθεί την πίστη του, αλλά δεν τα κατάφεραν. Αφού τον κατατρύπησαν με το ίδιο το κοντάρι του, στη συνέχεια απέκοψαν την Τιμία του Κεφαλή στις 9 Μαΐου του 720 μ.Χ και το νεανικό αίμα του πότισε άφθονα την Θεσσαλική γη. Στο σημείο της σφαγής εγκατέλειψαν οι Άβαροι το Σώμα του Αγίου, όπου μετά από πολλά χρόνια το βρήκε ακέραιο και ευωδιάζον κάποιος άρχοντας Ευφημιανός, ο οποίος γιατρεύθηκε από την ασθένεια της λέπρας που έπασχε και αφού το ενταφίασε, έκτισε εκεί Ναό στο όνομα του Οσιομάρτυρα.

Τούτο τον Άγιο, λοιπόν, καλούμαστε όλοι οι κάτοικοι της επαρχίας Αλμυρού να τιμήσουμε. Να ανηφορίσαμε στην πλαγιά της Όθρυος – την παραμονή της εορτής 8 και ανήμερα στις 9 του Μάη – όπου στέκει αγέρωχο το κατανυκτικό του Ναϊδριο και ν’ ακολουθήσαμε τα χνάρια του Αγίου μας, καθώς η παράδοση θέλει ο Ένδοξος Νικόλαος να πέρασε καβαλάρης, έφιππος από τούτο το μέρος και το αγίασε με την παρουσία του. Να ασπαστούμε το Ιερό του Λείψανο, να λάβουμε τον Αγιασμό από το πηγάδι του Αγίου, να ψελλίσουμε δυο λόγια προσευχής και ποιος ξέρει…, ίσως κάπου ανάμεσα στις αιωνόβιες βελανιδιές ακούσουμε την οπλή του αλόγου του, να μας προσφέρει θάρρος κι ελπίδα στη ζωή.

Όμως, η καλύτερη τιμή προς τον Άγιό μας, είναι η μίμηση των έργων του. Σήμερα, ευτυχώς ακόμη, δεν χρειάζεται να χύσουμε το αίμα μας για την πίστη του Χριστού την Αγία. Το μαρτύριο του αίματος δεν αποτελεί απειλή για εμάς. Τούτη την τιμή την επιφυλάσσει ο Θεός στους διωκόμενους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, όπου οι χριστιανοί σφαγιάζονται ως άλλοι μιμητές των μαρτύρων της Εκκλησίας, των πρώτων χριστιανικών χρόνων.

Σήμερα, λοιπόν, εμείς οι νεοέλληνες, έχουμε το μαρτύριο της συνειδήσεως. Ένα μαρτύριο ισάξιο και εφάμιλλο με αυτό του αίματος. Και το μαρτύριο αυτό απαιτεί καθημερινά να θυσιάζουμε πάθη, αδυναμίες, μίση, εγωισμούς, μικρότητες, οτιδήποτε δηλαδή μας απομακρύνει από το Θεό Πατέρα και την Εκκλησία Του.

Δεν είναι δύσκολο πράγμα η αγιότητα. Τούτη την οδό τη διάβηκαν με ασφάλεια χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι και αξιώθηκαν θαυμασίων δωρεών από το Θεό. Επομένως, αυτά τα χνάρια καλούμαστε κι εμείς ν’ ακολουθήσουμε, εάν ποθούμε την ουράνια πατρίδα, την αιώνια και άφθαρτη, σε αντίθεση με τη γήινη, η οποία ναι μεν ωραία και θελκτική είναι, αλλά τόσο σύντομη και πολλές φορές οδυνηρή.

Ο Άγιος Νικόλαος, επίσης, αποτελεί και πρότυπο για τους νέους μας. Σε καιρούς όπου τα πρότυπα των νέων ανθρώπων αυξάνουν σε ποσότητα, αλλά φθίνουν σε ποιότητα, χρέος όλων όσων εμπλέκονται στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των νέων μας είναι, να προτείνουμε, να προβάλλουμε μορφές φωτεινές, μορφές όπου θα οδηγήσουν στην ελπίδα και όχι στην απόγνωση, στο φως και όχι στο σκοτάδι, διότι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων οδυνηρών. Φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε από τους δέκτες της τηλεοράσεως, γονιός να φονεύει το παιδί του!

Ο Άγιος Νικόλαος, λοιπόν, ας είναι πάντοτε σκεπαστής και βοηθός μας. Να συντροφεύει τον καθένα από εμάς στο διάβα της ζωής του και να είμαστε σίγουροι πως, όποιος τον επικαλείται, εκείνος προστρέχει!