Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

έκδοση 10-3-2018

Ως να μετρήσει η Τουρκιά

το …σάκο με τ’ απίδια,

εμείς τους σαμποτάρουμε

τσάρκες, τηλε-παιχνίδια.

Μου φαίνεται ότι και οι 300 της Ελληνικής Βουλής αναδεικνύονται ξαφνικά σε βαθείς γνώστες της …ψαλτικής και πάσχουν από βαρύ …κρυολόγημα. Αλλιώς δεν εξηγείται το… «απορία ψάλτου, βηξ» που τους έχει πιάσει ομαδικά, μετά τη σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών από τους Τούρκους και τον στημένο πόλεμο νεύρων που κλιμακώνει ο γιαλαντζί σουλτάνος της Άγκυρας. Η ιστορία θυμίζει την εθνική ταπείνωση που είχαμε υποστεί, όταν ξεδιάντροπα ο Πάγκαλος παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους. Μόνο που ο Οτσαλάν (καλώς ή κακώς) είναι Κούρδος, ενώ τώρα τα δυο παλικάρια γεννήθηκαν από Ελληνίδες μάνες και τις στολές τους κοσμεί το εθνόσημο.

Ζητείται φιλότιμο πάντως… Κι αν έστω ένας πολιτικός δεν αποφασίζει να παραιτηθεί από ευθιξία, αναρωτιέμαι άραγε ούτε ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός; Αυτό το «μέλι» της καρέκλας φαντάζει πια έως και προδοτικό…

Τελικά, όταν ξένοι και δικοί ενδίδουν στο να ξεχαρβαλώσουν μια χώρα φαίνεται πως τα οικονομικά δεινά είναι μόνο η αρχή του κακού. Από εκεί και πέρα, πέπρωται να μη μείνει τίποτε όρθιο. Έτσι, δεν είναι; (Ρωτάω για Στρατό, Εκκλησία, Δικαιοσύνη κ.ο.κ.)

Ως προς τους παραδοσιακούς ή όχι φίλους και συμμάχους, που διαχρονικά μόνο αξιόπιστοι και έντιμοι δεν στάθηκαν απέναντι στην Ελλάδα, παρά μόνο τα συμφέροντά τους υπηρετούσαν (συχνά με αισχρό τρόπο), τι να πει κανείς; Πάλι και σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα αντί να μαντρώσουν το «μαντρόσκυλο» της Άγκυρας. Μα, το ίδιο δεν έκαναν στη Σμύρνη και στον Πόντο το 1922, όταν οι στόλοι τους παρατηρούσαν αδιάφοροι στο λιμάνι της Σμύρνης να σφάζονται από τους άτακτους Τσέτες του Κεμάλ 1,5 εκατομμύρια Μικρασιάτες, Πόντιοι και Αρμένιοι; Γιατί σήμερα να είναι λιγότερο… «τρύπιοι» (και συγνώμη για τη λέξη) από τους πατεράδες και τους παππούδες τους;

Ας το παραδεχτούμε επιτέλους, ότι αυτός ο δύσμοιρος λαός έχει πλέον για μοναδικό του στήριγμα μόνο αυτόν τον ίδιο το …λαό. Κι άμποτε να ξυπνήσει…

«Η σύλληψη από τουρκική περίπολο των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που μπήκαν κατά λάθος στο έδαφος της γείτονος θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες ένα ασήμαντο επεισόδιο. Από εκείνα που διευθετούνται άμεσα και ανεπίσημα. Ωστόσο, διανύουμε περίοδο που η Άγκυρα δεν χάνει ευκαιρία να κλιμακώσει την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ήδη δείχνει ότι επιδιώκει να χρησιμοποιήσει το άτυχο συμβάν προς αυτήν την κατεύθυνση. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά με το καθεστώς Ερντογάν απέναντι, απαιτείται συνεχής εγρήγορση από τη δική μας πλευρά.» Τα παραπάνω έγραφε σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή» της περασμένης Δευτέρας. Εγώ πάλι γιατί φοβάμαι και προβλέπω ότι θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από ….εγρήγορση;

Tελικά, από ολόκληρη την Ελλάδα οι μοναδικοί που αντέδρασαν ουσιαστικά στην αιχμαλώτιση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών Άγγελου Μητρετώδη και Δημήτρη Κούκλετζη ήταν οι συμπατριώτες του δεύτερου, οι κάτοικοι της Ορεστιάδας, οι οποίοι έκαναν… εμπάργκο στη Τουρκία! Οι κάτοικοι της Ορεστιάδας, στην προσπάθειά τους να στηρίξουν τους δύο στρατιωτικούς, καλούν όλους τους Έλληνες σε εμπάργκο κατά της αγοράς της Τουρκίας. Να επισημάνουμε πως, εκτός από την πρωτοβουλία αυτή των πολιτών, πολλά είναι και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία που αναβάλλουν κάθε εκδρομή προς Τουρκία επ’ αορίστου χρόνου, ώσπου να επιστρέψουν τα δυο στελέχη μας και πάλι στην χώρα μας. Φυσικά, γράφει το pronews, η όλη προσπάθεια είναι συμβολική, αλλά -δυστυχώς-είναι και η μόνη ουσιαστική μέχρι στιγμής από ελληνικής πλευράς. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση δια του ιδίου του κυβερνητικού εκπροσώπου Δ. Τζανακόπουλου την περασμένης Παρασκευή, μιλούσε για… τυπική διαδικασία σε ότι αφορά την απελευθέρωση και επιστροφή τους στην Ελλάδα! Το κακό είναι ότι τα βράδια στηνόμαστε μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων για να δούμε το Survivor του Τούρκου παραγωγού, τα μεσημέρια το Power of Love, επίσης του Τούρκου που γυρίζεται σε στούντιο της Κωνσταντινούπολης, τα τουρκικά σίριαλ των άλλων καναλιών κλπ. Έτσι, πού πάμε όμως;

Σε μια υπέροχη κίνηση μεγαλοψυχίας προέβη η Φιορεντίνα η οποία αποφάσισε να ανανεώσει το συμβόλαιο του αδικοχαμένου Ντάβιντε Αστόρι και τα χρήματα αυτά να δοθούν στην οικογένειά του. Θυμίζω, ότι ο 32χρονος Ντάβιντε Αστόρι βύθισε σε θλίψη την Φιορεντίνα και το ιταλικό ποδόσφαιρο με τον θάνατό του τα ξημερώματα της Κυριακής στον ύπνο του. Ο πρώην πια αρχηγός της Φιορεντίνα λίγες ημέρες πριν το τραγικό συμβάν, είχε συμφωνήσει σε όλα με τους «βιόλα» για νέο συμβόλαιο που θα τον κρατούσε στο «Αρτέμιο Φράνκι» μέχρι το 2022.

Μάλιστα, οι υπογραφές ήταν προγραμματισμένες για τη Δευτέρα 5/3, αλλά δυστυχώς η μοίρα είχε άλλα πλάνα. Για τον λόγο αυτό στην Φιορεντίνα αποφάσισαν -σε μια αξιέπαινη κίνηση- να κάνουν πράξη τη συμφωνία αυτή και να καταθέσουν το συμβόλαιο στη λίγκα με τα λεφτά της συμφωνίας να πηγαίνουν στην σύντροφο του Αστόρι και στο μόλις δύο ετών κοριτσάκι του, δια βίου. Αν μη τι άλλο ένα τεράστιο μπράβο στον σύλλογο της Φλωρεντίας. Και ως προς το Ιταλικό ποδόσφαιρο, εγώ είμαι από σήμερα …Φιορεντίνα. Γιατί συγκρίνω το λαμπρό παράδειγμα της συγκεκριμένης ομάδας, με τους δικούς μας «χώστες» και μετακινούμενους …πλύστες χρήματος στην Ελλάδα, που προσπαθούν (συχνά ξεδιάντροπα) να χειραγωγήσουν το δικό μας ποδόσφαιρο.

Όμως κι εδώ, επειδή δεν είναι όλα μαύρα, δείτε τη σημερινή φωτογραφία της στήλης και διαβάστε κατόπιν κι αυτό από τη gazzetta. gr: «Εσύ είσαι ο μικρός μου ήρωας; Εσύ είσαι ο μεγάλος Ανδρέας; Έλα μέσα μαζί μου μαζί με το βραβείο», του είπε ο Μανόλο Χιμένεθ και τον έβαλε μέσα στα αποδυτήρια, για να δώσει το βραβείο στον Μάρκο Λιβάια που έσκυψε και τον φίλησε! «Θέλω λίγο την προσοχή σας», φώναξε ο Μανόλο, διακόπτοντας τις συζητήσεις και το χαλαρά πανηγυρικό κλίμα στα αποδυτήρια. «Θέλω να σας γνωρίσω έναν φίλο μου. Θέλω να γνωρίσετε έναν πραγματικό μαχητή, έναν πραγματικό νικητή»… Ο μικρός Αντρέας ζούσε το δικό του όνειρο αλλά κάπου εκεί βγήκαμε και τον αφήσαμε μόνο με τα ινδάλματά του. Τη σιωπή διέκοψε μια φωνή παίκτη της ΑΕΚ, δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Αλλά δεν έχει σημασία! Την παραμικρή… «Ανδρέα γερά, πρωτάθλημα ξανά», φώναξε και τον ακολούθησαν ρυθμικά όλοι μαζί. Και μετά… «Ανδρέα ψυχάρα, για πάντα ΑΕΚάρα». Και πολλά χειροκροτήματα, πολύ αγάπη, πραγματικά αποδυτήρια μεγάλης ομάδας. Και μετά ο Μανόλο τον έβγαλε έξω από τα αποδυτήρια, τον ξεπροβόδισε μαζί με τον πατέρα του, με μια μεγάλη αγκαλιά. «Χαιρέτησέ με δυνατά», τον προέτρεψε δίνοντάς του τα χέρια του. Εισέπραξε ένα χαμόγελο ευτυχίας από ένα αγόρι που το δικό του χαμόγελο αξίζει όλα τα εκατομμύρια και όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου! Τουλάχιστον ας διατηρήσουμε τη δυνατότητα να ξεχωρίζουμε τα σημαντικά σε αυτή τη ζωή. Και να ευχηθούμε ένα μεγάλο κουράγιο σε όλα τα παιδιά του κόσμου που δίνουν πρόωρα την πιο σκληρή μάχη. Σ’ ευχαριστούμε, Μανόλο!»

6 Μαρτίου του 1910 – Κιλελέρ – Η εξέγερση της αγροτιάς…. Ποιοι και πόσοι θυμήθηκαν (κι ακόμη …χειρότερα τίμησαν) την επέτειο φέτος; Όχι μόνο από τους σύγχρονους αγρότες, αλλά και απ’ όσους γεννήθηκαν από εκείνους τους κολίγους που σήκωσαν τότε κεφάλι στους τσιφλικάδες και στο σύστημα; Πρωτίστως βεβαίως λογικό δεν είναι να ζητείται ένας νέος Μαρίνος Αντύπας;

«Βλέπω ότι θρηνούμε σήμερα τη Μελίνα», έγραψε την περασμένη Τρίτη στο fb η διακεκριμένη αρθρογράφος, συγγραφέας και φίλη Ρούλα Γεωργακοπούλου. «Εγώ που είμαι φτιαγμένη από εντελώς άλλα υλικά από τα δικά της και που πολλά απ’ όσα έκανε με παραξένευαν, τη μνημονεύω συχνά και την επικαλούμαι. Μια γυναίκα πάνω από τις περιστάσεις, που δούλευε όμως σαν το μυρμήγκι, για ένα πείσμα, για μια ουτοπία. Ότι σαν λαός είμαστε καλύτεροι απ’ αυτό που τελικά αποδείχτηκε.» Πάντα θα υπάρχει όμως, έστω και λίγο όντως, το «αλάτι» και το πιπέρι» που νοστιμεύει τη ζωή και την εξέλιξή μας, καρύκευμα στην παραπάνω ουτοπία.

Πολλοί θα σε αμφισβητήσουν. Περισσότεροι θα σε κατακρίνουν. Λίγοι θα σου σταθούν. Ένας πρέπει να μείνει δυνατός: Εσύ…

Η ευτυχία δεν μετριέται με το πόσο γέλασες… Αλλά για πόσα χαμόγελα ήσουν η αιτία.