ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

– έκδοση 20-01-2018

Ξοδεύτηκαν τα όβολα

σε γλέντια και γιορτούλες

κι -αντί για ψώνια- αδειανές

έμειναν οι …σακούλες.

«Μετά τη μέθη, ο πονοκέφαλος», συνήθιζε να λέει αλληγορικά ο μακαρίτης ο πατέρας μου… Κάπως έτσι είναι το κλίμα της καθημερινότητάς μας, λίγες μέρες μετά τις γιορτές του Δωδεκαημέρου, όπου γιορτάσαμε, ακόμη και με κάποιες υπερβολές, έστω και κουτσά – στραβά. Κι αφού οι τσέπες μας άδειασαν πιο γρήγορα απ’ όσο συνήθως, υπακούοντας και στις έκτακτες γιορταστικές μας ανάγκες, μπήκαμε πάλι στο μαγγανοπήγαδο της λιτότητας, με την οργή του κοσμάκη να ξεχειλίζει.

Είναι γνωστό πια και οδυνηρά ορατό, ότι από την αρχή της οικονομικής κρίσης έως σήμερα ούτε ένα λιθαράκι, ένα πετραδάκι δεν έβαλαν οι Κυβερνώντες στη χώρα. Τίποτα δεν δημιούργησαν δημόσιο, εκτός από κάποια έργα και ημιτελείς εργολαβίες που έπρεπε να τελειώσουν για να μη χαθούν κι άλλες πιστώσεις. Μόνο κορδέλες έκοψαν, δηλαδή. Τίποτα ιδιωτικό δεν βοήθησαν να αναπτυχθεί. Όλοι αυτοί που ξέχασαν να δηλώσουν δεκάδες ακίνητα, που έχουν εκατομμύρια καταθέσεις, που διαπλέκονται και νομοθετούν για επιχειρηματίες που τους κάνουν τις δουλειές, διέλυσαν και κατέστρεψαν τα πάντα στη δύσμοιρη την Ελλάδα, εξαφάνισαν τη μεσαία τάξη, τη «ραχοκοκαλιά» της χώρας, υποθήκευσαν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τις νέες γενιές. Και να σκεφτεί κανείς, ότι ακόμη δεν το είδαμε ολόκληρο το …«έργο». Μας προειδοποιούν απειλητικά, ότι έχει και συνέχεια.

Το πολυνομοσχέδιο – γίγας της κυβέρνησης παραδίδει στο Υπερταμείο των δανειστών 14 ΔΕΚΟ! Νερό, ηλεκτρισμός, ταχυδρομείο στα «χέρια» των παγκόσμιων τοκοκλύφων, προκειμένου να αποπληρωθεί το χρέος που δεν πρόκειται να αποπληρωθεί. «Από το βράδυ της Δευτέρας η Ελλάδα αλλάζει…», γράφει ο Κίμωνας Χαραλάμπους. «Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας κλήθηκαν να εγκρίνουν -κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου- τη μεταβίβαση 14 ΔΕΚΟ απευθείας στο Υπερταμείο. Ανάμεσα τους ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ και ΔΕΗ, επιχειρήσεις με υψηλό συμβολισμό για τον ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της αντιπολίτευσης. Τα έσοδα θα πηγαίνουν στην αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Ένα 5μελές συμβούλιο θα εποπτεύει τα πάντα. Τα τρία μέλη θα ορίζονται από το Κράτος, αλλά με την έγκριση του ISM και της Κομισιόν. Τα υπόλοιπα δύο απευθείας από τους δανειστές. Άρα όλο το Συμβούλιο θα ορίζεται από τους «παγκόσμιους τοκογλύφους». Επίσημος σκοπός του Υπερταμείου είναι να προσπαθήσει να… «εξυγιάνει» τις ελλειμματικές ΔΕΚΟ και, αν δεν προκύψει αποτέλεσμα, να τις πουλήσει. 40.000 περίπου εργαζόμενοι που απασχολούνται στις εν λόγω ΔΕΚΟ, περνούν και αυτοί στην υπηρεσία του Υπερταμείου. Από τη Δευτέρα το βράδυ, το Υπερταμείο, το οποίο ελέγχεται από τους Θεσμούς μέσω του εποπτικού συμβουλίου, αναμένεται να γίνει και τυπικά ο μεγαλύτερος «εργοδότης» της χώρας! Μέχρι το 2117 και βλέπουμε (για 99 χρόνια δηλαδή)! Όλα συγκεντρώνονται σε ένα κέντρο διαχείρισης. Το υπερταμείο δεν αποκλείεται αργότερα να περάσει στα χέρια μια μητρικής εταιρείας, η οποία θα έχει απορροφήσει όλες τις σημαντικές επιχειρήσεις, των χωρών που χρωστάνε, και όλοι θα μετατραπούν σε δημοσίους υπαλλήλους του παγκόσμιου κράτους της παγκοσμιοποίησης. Υπερχρεώνουν ένα κράτος με δάνεια και στην συνέχεια έρχονται να αρπάξουν τον πλούτο και τα «αγαθά» πρώτης ανάγκης (νερό, ρεύμα κτλ.), έτσι ώστε οι πολίτες να είναι εξαρτημένοι μια ζωή σε ένα κέντρο εξουσίας. Τακτική που κρατά από τα πανάρχαια χρόνια!» Όλα αυτά είναι τόσο φριχτά, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι θα συμβούν, θα ισχύσουν και θα υπερ-ισχύσουν, τελικά.

Απλά, ωμά, σταράτα αναρωτιέται η «Καθημερινή» για το «πόσο πιο χαμηλά θα προσπαθήσει να ρίξει τον πήχη στην Παιδεία αυτή η κυβέρνηση; Είναι σαφές ότι δεν θέλει τίποτα να ξεχωρίζει και να προάγει την –τόσο δυσφημισμένη– αριστεία. Και βέβαια, σε καμία περίπτωση η Παιδεία που ονειρεύεται και προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προετοιμάζει τους νέους, ώστε να τα βγάλουν πέρα στις ανταγωνιστικές συνθήκες της αγοράς στον 21ο αιώνα. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν αυτό οφείλεται σε ιδεοληψίες ή συντεχνιακά συμφέροντα. Όπως και να έχει το πράγμα, η ζημιά είναι μεγάλη.» Αλλά (το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό κατόπιν των παραπάνω), τι να τις κάνεις τις …αριστείες, αν είναι να μη φύγει το ρουσφέτι και να συνεχίσει να βασιλεύει -έστω και με κάποιες παραλλαγές- το κομματικό κράτος;

Την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αττικής έχουν βάλει στο μικροσκόπιο οι σεισμολόγοι (ήδη εδώ και δυο βδομάδες) και προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα επιφανειακά ξεσπάσματα του Εγκέλαδου, ακόμα κι αν στην περιοχή δεν έχει σημειωθεί, ιστορικά, σφοδρή δόνηση. Δεν ξέρουμε πού θα βγάλει αυτή η ιστορία, αν συνεχιστούν δηλαδή οι δονήσεις, αλλά είναι δικαιολογημένη η ανησυχία των πολιτών σε όλη τη χώρα, ειδικότερα όταν όλα αυτά συμβαίνουν στην Αττική, όπου -αν μη τι άλλο- εκεί ζει η μισή Ελλάδα και όλοι σχεδόν έχουμε εκεί συγγενείς φίλους και γνωστούς.

Η σχετική είδηση μοιάζει …απίστευτη: «Οι επιχειρήσεις καζίνο που κατέχουν άδεια λειτουργίας επιτρέπεται να παρέχουν στους πελάτες τους μέσα χρηματοδότησης της συμμετοχής στα παίγνια που διεξάγουν, αξίας άνω των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ, χωρίς να απαιτείται η άμεση καταβολή του αντίστοιχου ποσού από τον πελάτη». Δανεισμός – «αέρας» δηλαδή, άνω των 50.000, προφανώς για να …διασφαλιστεί, ότι θα χαθούν κι άλλες (πολλές) περιουσίες στο βωμό του τζόγου και να περάσουν στα χέρια των επίσημων ντόπιων και ξένων τοκογλύφων. Ανατριχιαστικό, αλλά -αλίμονο- αληθές…

«Καλό θα ήταν όλοι οι Έλληνες να έρχονται από καιρού εις καιρό στην Μακεδονία. Και να προσέχουνε πού πατάνε. Γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό. Μπορεί να πατήσεις έναν τάφο. Μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο. Είναι διάσπαρτος ο τόπος από θυσία. Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή. Αυτή η θυσία μας συντηρεί… Και είναι το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης, που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει. Να μη μιλάμε για αγώνες. Να μη μιλάμε για πολέμους. Να μη μιλάμε για θυσίες…» (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος).

Μπορεί να βρεις πολλούς και πολλές στο δρόμο ή στα καφενεία, που να μην πήραν μυρουδιά για το τι σημαίνει, τι διαλαμβάνει κι αν ψηφίστηκε ή όχι το πολυ-νομοσχέδιο, αλλά οι πάντες ξέρουν και την παραμικρή λεπτομέρεια π.χ. για το αν είναι ή όχι δολοφονία ο θάνατος μιας 44χρονης, μέσα στο αυτοκίνητό της, έξω από τη Λιβαδειά. Το ρεπορτάζ της …κλειδαρότρυπας μαίνεται αδιάπτωτο και κρατάει (περήφανο) τα σκήπτρα.

Ο Καμμένος θέλει δημοψήφισμα για τη «Μακεδονία». Κάποιος να του πει, ότι δεν χρειάζεται δημοψήφισμα για την κωλοτούμπα, δεν είναι υποχρεωτικό.

Η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου άνοιξε τις πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ για την ανεξάρτητη (;) Βουλευτή Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, η οποία τώρα χαράζει γραμμή πλεύσης για το ψηφοδέλτιο του κόμματος. Μιλώντας στην ΕΡΤ, η κ. Μεγαλοοικονόμου δήλωσε: «Ναι, θα κατέβω με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αν μου γίνει πρόταση». Σε ό,τι αφορά τους λόγους που την οδήγησαν να ενταχθεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ως συνεργαζόμενη αλλά και για τη θετική ψήφο της στο πολυνομοσχέδιο, η βουλευτής σημείωσε: «Ήταν προσωπική μου απόφαση την οποία σκέφτηκα πάρα πολύ. Δεν ήθελα οι θυσίες του ελληνικού λαού να πάνε χαμένες. Δεν έχω μιλήσει με τον πρωθυπουργό». Επιτέλους… Μια ακόμη ανεξάρτητη (πες την και …αδέσποτη) κυρία θα βολευτεί κομματικά. Ανάσανα… (κι εσείς, ελπίζω).

Ένα από τα «διαμάντια» που διατρέχουν το διαδίκτυο: «Όταν παιδί μου έρθουν τα δύσκολα, κάτσε και σκέψου και μη μου λυγίσεις. Θυμήσου… Το σπίτι μας έχει πόρτα που δεν κλείνει ούτε στα λάθη σου ούτε στα ζόρια σου ούτε στον χρόνο που περνά. Όσο κι αν μεγάλωσες, η πόρτα σε χωράει, το ίδιο και η αγκαλιά μου. Αν τα δύσκολα ήρθανε γιατί έφταιξες εσύ… Σκέψου… Εγώ τιμωρία δεν σε έβαλα ποτέ. Σου τόνιζα μόνο πόσο ντροπή είναι να νοιώθουμε πως φταίμε και πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα μετά τη ντροπή, όταν λέμε συγγνώμη. Αν πάλι φταίει κάποιος άλλος… Μη θυμώνεις, παιδί μου. Να έχεις καλοσύνη τόση που να φτάνει και για εκείνον που δεν είχε. Και τόση αξιοπρέπεια ώστε να μη χωράει στη ζωή σου το λάθος του δεύτερη φορά. Αν σου γκρεμίστηκε όνειρο, έλα να φτιάξουμε άλλο. Εδώ είμαι να σου δώσω τα υλικά απ’ την αρχή. Αν σε αδίκησαν, φρόντισε να διεκδικήσεις ό,τι σου άξιζε και αν δεν στο δώσουν, θα στο δώσει η ζωή παρακάτω. Αν απλώς δε τα κατάφερες, έλα να το πάμε από την αρχή. Όπως τότε με το ποδήλατο, θυμάσαι; Ματώσαμε, πονέσαμε, μα στο τέλος τα καταφέραμε… Θυμάσαι; Θυμήσου… το σπίτι μας έχει μια πόρτα που δεν κλείνει. Ούτε στα λάθη σου ούτε στα ζόρια σου ούτε στον χρόνο που περνά… ό,τι και αν έκανες, ό,τι κ αν έπαθες, ό,τι κι αν συνέβη… η πόρτα σε χωράει παιδί μου το ίδιο και η αγκαλιά μου…»

Αχ, πόσο καλά μας τα λέει η Υπουργός Αχτσίογλου… «Για να απεργείτε εναντίον μας, απαιτείται το 50% των μελών του Σωματείου σας. Για να σας Κυβερνάμε, όμως, αρκεί το 25% των ψήφων».

Γοητεία είναι ένας τρόπος να παίρνεις την απάντηση «ναι», χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση. (Αλμπέρ Καμί).